[fic sk8] ลันกะXเรกิ : ข้ามเส้น

ข้อมูลเบื้องต้น

[fic sk8] ลันกะXเรกิ : ข้ามเส้น

ตึกตัก!

ในอดีตเขาเคยสูญเสียความรู้สึกนี้ไป

ตึกตัก!

และในตอนนี้มันกลับมาอีกครั้ง

พร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง

คนที่เข้ามาเติมเต็มโลกที่ว่างเปล่าของเขา

ณ โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง ตอนนี้ได้เข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ ต้นซากุระได้ออกดอกบานสะพรั่ง  กลีบดอกสีชมพูที่ปรากฏอยู่แทบทุกมุมเมือง ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในห้วงแห้งความรัก มันทั้งงดงาม นุ่มนวล และอ่อนโยน 

เจ้าของดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล เท้าคางมองไปยังเด็กหนุ่มผู้มีเส้นผมสีเพลิงที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างเหม่อลอย

ไม่สนใจว่าคาบเรียนจบลงไปแล้วหรือไม่ ในสายตาของเขามีเพียงคนตรงหน้า กับเสียงของสายลม

คนคนนี้คือคนที่ทำให้หัวใจของเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง คนสำคัญที่นำพามาซึ่งความสุขและกำเนิดความรู้สึกหนึ่งที่ยากจะอธิบาย

"ลันกะ! นายเหม่ออะไร นี่พักเที่ยงแล้วนะ" เรกิโบกมือไปมา เพื่อเรียกสติของเพื่อนที่เอาแต่เหม่อไม่ได้สนใจการเรียนเท่าไหร่นัก 

ลันกะละสายตาออกจากคนตรงหน้าไปมองรอบๆ ห้อง

เมื่อเห็นว่าเพื่อนคนอื่นๆ ได้ลุกออกมาที่นั่งออกไปข้างนอก เขาก็รู้ตัวว่าถึงเวลาพักกลางวันแล้ว

"ขอโทษที เราไปซื้อข้าวกันเถอะ" เขาพูดพร้อมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นและเดินนำไปที่โรงอาหาร

หลังจากได้อาหารกลางวันแล้ว พวกเขาก็ขึ้นไปนั่งบนดาดฟ้า ตลอดการทานอาหารเรกิได้พูดถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังพยายามฝึกอยู่ 

ลันกะมองไปยังคนตรงหน้าอย่างหลงใหล เขาไม่เคยปกปิดอะไร แต่คนคนนี้ซื่อบื้อเกินไป

เด็กหนุ่มผู้เปรียบเสมือนเจ้าของเส้นผมสีแดงเพลิงและดวงตาใสกระจ่างที่ร้อนแรงราวกับสีของดวงอาทิตย์

เรกิชายผู้เป็นหัวใจของเขา...

ลันกะไม่แน่ใจว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเริ่มคิดเกินเพื่อนกับคนตรงหน้า

บางที่อาจเป็นตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเขาพบกัน ตอนที่เรกิสอนเขาเล่นสเกตบอร์ด

เริ่มแรกเขาสนใจมันเพราะความแปลกใหม่ที่ทำให้เขามีความสุขและสนุกคล้ายกับการเล่นสกี

แต่พอนานไป ผ่านอะไรๆ มากมาย จนเกือบจะเสียดวงอาทิตย์ดวงนี้ไป

มันทำให้เขารู้ว่าจริงๆ แล้ว สิ่งที่ทำให้ตัวเขามีความสุข ไม่ใช่สเกตบอร์ดแต่เป็นเรกิต่างหาก

แม้เขาเล่นสเกตบอร์ดเพราะมันสนุก แต่พอขาดเรกิไป ถึงจะเป็นการแข่งขันที่สุดยอดแค่ไหนแต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด 

 การแข่งที่ไร้ซึ่งคนรอคอยเราอยู่เส้นชัยนั้นช่างว่างเปล่า

"ยิ้มอะไรของนาย" เรกิมองเพื่อนสนิทของเขาพร้อมขมวดคิ้ว

ก่อนหน้านี้ก็เอาแต่เหม่อ อยู่ดีๆ เจ้าลูกครึ่งแคนนาดา กลับยิ้มขึ้นมาเสียเฉยๆ มันมีอะไรให้น่าดีใจงั้นเหรอ

"ฉันมีความสุขนะ"

"เรื่องอะไรงั้นเหรอ ที่ทำให้นายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาดนี้" เขาเอนตัวไปกระแทกไหล่ลันกะเบาๆ เป็นการหยอกล้อ พร้อมจ้องมองไปยังดวงตาสีฟ้าที่มีประกายอบอุ่นเหมือนทุกครั้งมองเข้าไป

"เรื่องที่มีเรกิอยู่ข้างๆ เพราะเรกิถึงได้มีความสุข เพราะเรกิถึงได้อยากเล่นสเกตบอร์ด"

เด็กหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีเปลวเพลิงยกยิ้มสดใสเขายกมือขึ้นโอบรอบคอหนุ่มลูกครึ่ง 

"ฉันก็เหมือนกัน"

ตกเย็นเขากับลันกะก็ไปที่สนามแข่งเหมือนทุกครั้ง มิยะเด็กหนุ่มผู้สวมฮูดหูแมว วิ่งมาทักทายพร้อมกับมอบบัตรออนเซ็นให้เขา

"มิยะให้บัตรไปเที่ยวออนเซ็นกับฉันจริงเหรอ!" เรกิตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น อีกทั้งดูเหมือนรอบนี้จะดูดีกว่าครั้งก่อนเสียอีก

"ใช่แล้วล่ะ มันเป็นบัตรที่จากสปอนเซอร์นะ ฉันได้มันมาสักพักแล้ว ตอนแรกกะว่าจะใช้เอง แต่ดูเหมือนฉันจะไม่ว่างไปแล้วล่ะ ฉันจำได้ว่าเรกิบ่นอยากไปเที่ยวออนเซ็นเลยเอามาให้ ถือว่าไปแก้ตัวรอบที่แล้ว" มิยะพูดอย่างไม่ใส่นัก

เขาไปเที่ยวออนเซ็นมาบ่อยแล้ว เสียสละให้เพื่อนไปเที่ยวบ้างก็ไม่เห็นเป็นไร

"บัตรอีกใบที่เหลือก็ยกให้ลันกะสิ รอบนี้ไม่น่าจะลุ้นระทึกเหมือนครั้งที่แล้ว พาเขาไปด้วยน่าจะโอเค" เรกิที่ได้ยินก็พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหันไปถามความเห็นของลันกะ

"ไปออนเซ็นกับฉันไหม" มีเหรอที่พ่อหนุ่มลูกครึ่งแคดนาดาจะปฏิเสธ

"ไป!"

และแล้ววันหยุดมาถึง สองหนุ่มแพ็คกระเป๋าออกเดินทางกันตั้งแต่เช้า โชคดีที่ออนเซ็นอยู่ไม่ไกลนัก เพียงนั่งรถไฟ ต่อรถประจำทางและเดินอีกไม่กี่นาทีก็มาถึง 

เมื่อได้เห็นสถานที่ ทั้งสองก็ถึงกับตาวาว เป็นอย่างที่เรกิคิดไว้...มันดีกว่าครั้งที่แล้วมาก 

สองหนุ่มมองหน้ากันด้วยความตื่นเต้นและเดินเข้าไปด้านใน

พนักงานสาวให้การต้อนรับแขกทั้งสองเป็นอย่างดี  เธอนำทางพวกเขาไปยังที่ห้องพัก

"อีกสักพักจะมีพนักงานเอชุดยูกาตะกับอาหารว่างมาให้นะคะ" เธอค้อมกายและปิดประตูห้อง

"สุดยอดเลย....นี้มันแตกต่างจากคราวที่แล้วราวฟ้ากับเหวสุดๆ เลย ลันกะดูสิ" เรกิโยนกระเป๋าทิ้งและวิ่งสำรวจรอบห้อง

เขาเดินไปเปิดประตูด้านนอก ทำให้เห็นบ่อ ออนเซ็นกลางแจ้ง ด้านข้างมีต้นซากุระขนาดใหญ่ที่กำลังบานบานสะพรั่งเต็มไปด้วยกลีบสีชมพูสวยงาม

ลันกะวางกระเป๋าลงและเดินมายืนอยู่ข้างกายคนตัวเล็ก

 เขาตกตะลึงไปกับทิวทัศน์ตรงหน้า ตั้งใจจะหันไปบอกเรกิว่าเขาชอบที่นี่มากแค่ไหน แต่ก็ต้องชะงักค้าง เมื่อได้เห็นใบหน้าของเรกิที่แสดงออกมาซึ่งความหลงใหลและชื่นชอบ

เปลือกตาของเขาหรี่ลง ดวงตาสีฟ้าดั่งท้องทะเลไหววูบ 

มันจะเป็นไปได้ไหม...หากเขาต้องการให้คนข้างกายมองมาที่เขาแบบนี้เช่นกัน ให้คนคนนี้รู้สึกเหมือนที่เขารู้สึก

แม้เพียงสักเล็กน้อยก็ยังดี

"เรกิ" เจ้าของชื่อหันมองเขา ดวงตาปรากฏแววสงสัย

"ชอบนะ" การกระทำทุกอย่างของเรกิล้วนกระตุ้นความรู้สึกภายในของเขาทั้งหมด แม้พยายามจะหักห้ามใจตัวเองมากเท่าไหร่ แต่มันก็สูญเปล่า

ความรู้สึกของเขามีมากเกินไปและเหมือนมันก็จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

"ที่นี่นะเหรอ?" 

"เปล่า" มือเรียวขยับไปกุมใบหน้าของผู้ที่เป็นดังดวงอาทิตย์ของเขา และขยับเข้าไปใกล้คนหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งริมฝีปากของพวกเขาสัมผัสกัน

"ฉันชอบนาย" เขาระบายยิ้มบางเบา ใจรู้สึกสั่นสะท้านโดยไม่อาจอธิบายออกมาได้

เรกิรู้สึกเหมือนลมหายใจของตัวเองหยุดชะงักไปฉับพลัน ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว สัมผัสแผ่วเบานั้นยังชัดเจนอยู่ในสมอง

 ยิ่งไม่สามารถขยับหนีหรือหลบเลี่ยงสายตาของคนตรงหน้า เขาก็ยิ่งรู้สึกประหม่า หูได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นระรัวและดังก้อง

ไม่รู้ทำไมเขาไม่อยากที่จะให้ลันกะได้ยินมัน อยากที่จะมุดดินหนีหรือทำอะไรสักอย่างเพื่อที่จะหายไปจากสถานการณ์ตอนนี้ 

ลันกะที่เห็นเรกิของเขาหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก ก็รู้สึกดีใจ 

บางทีเขาอาจจะมีหวัง 

มือข้างมือขยับลงไปรวบเอวคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ มืออีกข้างกุมมือบางมาแนบแก้ม ตามองเข้าไปใบดวงตาสีเพลิงอย่างอ้อนวอน

"เป็นแฟนกันนะ" 

"ฉัน..ฉะ" เด็กหนุ่มผมสีเพลิงมีท่าทีอึกอัก เดี๋ยวมึนงง เดี๋ยวเขินอายปนเปกันไปหมด

สมองของเขากำลังทำงานอย่างหนักถามตัวเองมาจะตอบอย่างไรดี

"ขออนุญาตค่ะ เอาชุดยูกาตะกับของว่างมาให้" พนักงานขออนุญาตและเปิดประตู 

ทำให้เรกิพลักร่างสูงออกไปและยืนหันหลัง ก่อนที่พนักงานจะได้เห็นท่าทีที่ดูใกล้ชิดเกินปรกติ พนักงานสี่คนเอาของว่างเข้ามทและวางชุดยูกาตะไว้ จากนั้นก็ออกไป

บรรยากาศชวนอึดอัดปรากฏขึ้นมาขั้นกลางระหว่างพวกเขา

สมองของเรกิตอนนี้กำลังสับสนและตีกันไปมา เขาถามตัวเองว่าจะเอาอย่างไรดีกับสถานการณ์ตอนนี้ ประโยคขอเป็นแฟนจากเจ้าสโนว์แมนตัวนี้ทำเอาเขาตั้งตัวไม่ถูก

เหตุการณ์และความรู้สึกมากมายจากก่อนหน้านี้ที่พยายามจะเมินเฉย ประเดประดังเข้ามาในหัวของเขาไม่หยุดไม่หย่อน

รู้สึกตื่นเต้น ทำอะไรไม่ถูก ทว่าก็ดีใจเช่นกัน

ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมองไปยังแผ่นหลังของคนที่เขารักด้วยแววตาแสนเจ็บปวด

สุดท้ายก็มีแค่เขาที่คิดไปเอง

"เมื่อกี้ที่ฉันพูด ลืมมันไปเถอะ ฉันแค่..." ปากที่ตั้งใจจะพูดว่าตัวเองล้อเล่นหยุดนิ่ง 

ล้อเล่นเหรอ...มันจะล้อเล่นได้ยังไง ในเมื่อหัวใจของเขาเจ็บปวดขนาดนี้ ในตอนที่คนในอ้อมแขนพลักเขาออก หัวใจของเขาเหมือนถูกฉีกกระชาก

มันเจ็บ... เจ็บไปหมด...

หยาดน้ำใสไหลลงมาตามกรอบหน้าของเขา ลันกะรีบยกมือของตัวเองขึ้นมาเช็ดมันทิ้ง

เขาพยายามจะเข้มแข็ง แต่มันช่างยากเหลือเกิน ยิ่งเขาพยายามจะเช็ดมันออกเท่าไหร่ หยดน้ำแห่งความเจ็บปวดก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น 

ความรู้สึกอ่อนแอแทรกผ่านเข้ามาในจิตใจของเขา จนไม่อาจที่จะยืนอย่างมั่นคงได้อีกแล้ว ร่างสูงนั่งลงกอดเข่าตัวเอง มือเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับสายฝน

เสียงสะอื้นเบาที่พยายามอดกลั้นเอาไว้หลุดรอดออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ทันใดนั้นชายผู้เป็นดังดวงอาทิตย์ของเขาก็ได้หันกลับมา พร้อมกับใบหน้าที่เดี๋ยวแดงเดี๋ยวคล้ำ

เรกิเดินเข้าไปสวมกอดเด็กขี้แย เขาแค่ต้องการเวลา ไม่คิดว่าช่วงที่เอาแต่ตบตีกับตัวเอง จะทำให้สโนว์แมนตัวนี้ต้องหลั่งน้ำตา

เขาโอบประคองใบหน้าที่งดงามราวกับน้ำแข็งที่ถูกสลักอย่างประณีตไว้ในมือ นิ้วขยับเกลี่ยหยาดน้ำเล็กๆ ออกไป 

เขาขยับเข้าไปแนบริมฝีปากกับร่างสูงอย่างไม่ประสา และขยับถอยออกมาเล็กน้อย เพื่อมองเข้าไปยังดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล 

"อย่าร้องไห้" เขาลูบแก้มนุ่มเบาๆ มอบสายตาที่คิดว่าอบอุ่นที่สุด เพื่อให้ลันกะหยุดร้องไห้ "ฉันไม่ได้ปฏิเสธนายเลย อย่าคิดเองเออเองสิ"

"งั้น..." ประกายดีใจปรากฏอยู่ในดวงตาของร่างสูง ใบหน้างดงามที่เคยหมองเศร้าได้แปรเปลี่ยน

"อืม...เป็นแฟนกันนะ" เป็นรอยยิ้มงดงามในที่สุดเท่าที่ชายที่ชื่อเรกิเคยเห็น

พวกเขากอดกันอยู่สักพักใหญ่จึงได้มานั่งกินของว่าง

ตอนแรกเรกิตั้งใจจะไปนั่งฝั่งตรงข้ามของลันกะ แต่แฟนหมาดๆ ของเขาก็คว้าชายเสื้อเอาไว้ และมองมาด้วยสายตาออดอ้อน

สุดท้ายเขาก็มาตกอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าสโนว์แมนที่ตอนนี้เอายิ้มแย้มมีความสุข

"ป้อนฉันด้วยสิ" ลันกะก้มมองคนในอ้อมแขน ที่เอาแต่หยิบขนมเข้าปากตัวเอง

"นายก็หยิบกินเองสิ"

"มือไม่ว่าง กอดแฟนอยู่" เรกิสะบัดหน้าหนีเมื่อได้ยินประโยคนี้ เขารู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแล้ว แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เขาก็หยิบขนมป้อนลันกะอยู่ดี

ใบหน้างดงามขยับยิ้มมีความสุข "เรกิ"

"หือ?" เขาหันหน้าไปตามเสียงเรียกด้วยความงุนงง

ร่างสูงขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ริมฝีปากของคนตรงหน้าก็ประกบลงมา

เขาเบิกตากว้าง แต่หลังจากนั้นก็หลับตาลง เปิดปากรับลิ้นเรียวให้แทรกผ่านเข้ามาในโพรงปาก

ลันกะค่อยๆ ประคองร่างของคนบนตักบนไปนอนราบกับพื้น มอบสัมผัสอ่อนโยนให้กับดวงอาทิตย์ดวงนี้ ค่อยๆ ไล่ต้อนอย่างสนุกสนาน เล่นเอาคนที่ไม่ประสาอย่างเรกิถึงกับร้องประท้วง

ร่างสูงผละริมฝีปากออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก เขามองเรกิที่มีใบหน้าแดงก่ำ นอนหอบหายใจผิดจังหวะด้วยความสุข

ทำยังไงได้ เขาก็แค่ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำมาตลอด ก็เท่านั้นเอง

ใบหน้างดงามก้มลงสัมผัสแก้มของคนรัก ไล่ลงไปที่ปลายคาง และลำคอ 

"นี่พึ่งบ่ายเองนะ" เรกิร้องประท้วง ดวงตาสีเพลิงมองลันกะที่ตอนนี้เอาแต่พรมจูบรอบคอเขา ซ้ำมือยังสอดเข้าไปใต้เสือ สัมผัสผิวกายของเขาโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

"แล้วมันยังไงงั้นเหรอ" เขาถอนหายใจ เหมือนเห็นว่าร่างสูงเอียงคอมองสงสัย

เอาเถอะ...จะทำอะไรก็ทำ 

เขาขยับมือกอบกุมใบหน้างดงามให้เข้ามาใกล้ แนบริมฝีปากกับคนตรงหน้าอีกครั้ง "อ่อนโยนกับฉันด้วย เข้าใจไหม?"

"อืม!" ลันกะขยับยิ้ม และโอบกอดคนตรงหน้าด้วยความรักและอ่อนโยนตามคำขอ