Hypertonic
ดู Blog ทั้งหมด

เรือแห่งความฝัน

เขียนโดย Hypertonic

 

                    ท่ามกลางท้องฟ้าสีครามทว่าจิตใจของฉันกลับขุ่นมัว นี่ก็เป็นอีกวันที่ฉันใช้กล้องส่องทางไกลลำโปรดส่องไปบนผืนน้ำด้วยความตื่นเต้นและความหวัง ท่ามกลางมหาสมุทรกว้างที่มักจะเต็มไปด้วยภัยอันตรายนั้นใครเลยจะไม่อยากมีเพื่อน


                    แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นว่านาวาที่เห็นอยู่ไกลลิบนั้นเป็นเพียงเรือบดหยาบๆ ที่ว่างเปล่า เจ้าของของมันคงผละหนีไปเสียแล้ว เรือลำน้อยจึงต้องเคว้งคว้างอยู่เพียงลำพัง


                    อีกไม่นานคลื่นคงทำลายมันไม่เหลือซาก... ฉันคิดอย่างหดหู่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากบังคับเรือแล่นจากไป

 

                    คุณเคยฝันไหมคะ คุณคงคิดสินะคะว่าช่างเป็นคำถามอะไรอย่างนี้มนุษย์ทุกคนที่หลับได้ก็ฝันทั้งนั้นแหละ ถ้าคุณคิดเช่นนั้นคุณก็คิดถูกต้อง แน่ล่ะมนุษย์ทุกคนล้วนมีความฝันทั้งสิ้น แต่ความฝันอย่างฉันก็คือความมุ่งหมายอย่างแรงกล้าไม่ใช่เพียงความฝันที่เกิดจากการนอนหลับแต่อย่างใด


                    ทุกคนมีความฝันแต่อย่างไรก็ตามฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามีใครสักกี่คนที่ตั้งมันเป็นเป้าหมายอย่างแท้จริง


                    ฉันคาดหวังว่าจะเห็นสิ่งสวยงามบนโลกนี้แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อพบว่าความฝันที่ฉับพบเจอมาเป็นเพียงแค่ภาพอันบิดเบี้ยวและฉาบฉวย


                    ทุกคนมีสิทธิ์ฝันแต่ไม่ใช่เราทุกคนที่จะไล่ล่าตามฝันนั้นจนถึงที่สุด บางคนมักหลงพอใจแค่กลางทางพอใจแค่เพียงสิ่งที่ฉาบฉวยสิ่งที่ดูดีอย่างลาปยศ ชื่อเสียงและเงินทอง แม้จะมั่งมีแต่ลึกลงไปใจของพวกเขากลับแห้งแล้งเสียเหลือเกิน


                    ไม่มีใครเตรียมใจกับผลกระทบเลยเรือร้างลำน้อยนั่นทำฉันสะท้อนใจ เรือหยาบๆ ไม่มีความเหมาะสมไม่มีความพร้อมพรั่งพอที่จะต้านทะเลใหญ่ มันก็เหมือนกับพวกเขาเหล่านั้นโด่งดัง และร่ำรวยแต่อ่อนแอ ยิ่งโด่งดังมีอำนาจก็ต้องไม่แคล้วเป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย มีคนรักก็ย่อมมีคนชังประดุจมหาสมุทรที่มอบความอุดมสมบูรณ์ในบางคราวและมอบหายนะให้เราในบางครั้ง มีหรือที่เรือลำน้อยนั้นจะทนกับความพิโรธของท้องสมุทรไหว มีเพียงต้องสละเรือหรือจมหายไปในห้วงมหรรณพสุดหยั่งเท่านั้น


                    "โครม" และแล้วเรือน้อยลำนั้นก็ชนเข้ากับหินโสโครกริมฝั่งและสลายออกเป็นเศษไม้ลอยเท้งเต้งตามที่ฉันคาดไว้


                    ฉันมองไปจนกระทั่งเศษไม้เหล่านั้นลอยไปไกลสุดสายตาด้วยแรงคลื่นก่อนที่จะจัดการเก็บกล้องส่องทางไกลใส่หีบแล้วแล่นเรือไปตามที่กระแสลมอุ่นๆ แห่งกำลังใจจะพาไป มือล้วงไปที่มุมกระเป๋าที่ซึ่งมีสิ่งที่เรียกว่าความหวังซุกซ่อนอยู่แล้วยิ้มละไมให้กับท้องฟ้าเบื้องหน้ามุ่งหน้าสู่การผจญภัยที่ไม่มีวันจบสิ้น...

------------------------------------------------------------------

คราวหน้ามีอะไรหนักใจจะมาบ่นอีกรอบจ้า

ใบระกา

 

ความคิดเห็น

ยังไม่มีความคิดเห็น