ความเศร้า

               ครั้งหนึ่งเมื่อฉันยังเล็กฉันเป็นคนเงียบไม่กล้าเปิดเผยความในใจจึงมีความฝันที่จะเป็นคนที่กล้าพูดในสิ่งที่คิดออกมา แต่พอเติบใหญ่ขึ้นฉันจึงรู้ว่าการพูดอย่างตรงไปตรงมานั้นไม่ใช่การดีแต่อย่างใด

               มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าขัน อ่อนแอและชั่วร้าย ทำสิ่งที่น่าขันไม่สร้างสรรค์ อ่อนแอเมื่อถูกสั่นคลอน ชั่วร้ายเพื่อผลประโยชน์ของตน บางครั้งฉันก็รู้สึกอับอายที่เป็นมนุษย์ สัตว์ที่โสมมที่สุดบนดวงดาวแห่งนี้ มนุษย์มักเหยียบย่ำมนุษย์คนอื่นเพื่อที่ตัวเองจะได้ดูสูงขึ้นไปอีก เมื่อถูกความจริงทิ่มแทงใจก็รับไม่ได้ด้วยความอ่อนแอ จึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อลบหรือเลือนรอยด่างเหล่านั้นไปให้พ้น

               ฉันเองก็เป็นมนุษย์ที่อ่อนแอ ฉันยังคงลังเลอยู่บนเส้นทางแห่งความถูกต้องและความอยู่รอด ฉันเคยถูกกลั่นแกล้งจึงสร้างโลกแห่งความฝันขึ้นมา หากฉันกล้าที่จะพูดก็คงดีพวกนั้นก็คงไม่ทำอะไรฉันและหากฉันพูดฉันก็จะพูดเพื่อช่วยเหลือคนอื่นเช่นกัน แต่ทุกอย่างกลับตาลปัตรเมื่อฉันโตขึ้น ความจริงไมใช่สิ่งสวยงามหากทว่าซ่อนไว้ด้วยความเจ็บปวด มนุษย์ทุกคนชอบทำตามความหฤหรรษ์ส่วนตน เขาไม่อยากฟังความจริงนั้นหรอกแม้นว่ามันจะทำให้โลกดีขึ้นก็ตาม เขาไม่อยากเจ็บปวดจากสิ่งที่ตนเองก่อ พวกเขาต้องการแต่จะเสพความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นเท่านั้น

               มนุษย์นั้นแสนโสมม ฉันนึกรังเกียจตนเองจับใจ ตอนนี้ฉันเลือกที่จะปล่อยวางเพื่อตนเอง เลือกที่จะนั่งนิ่งมองอยู่เฉยๆ นี่ไม่ใช่โลกที่ฉันนึกฝันไว้แต่ฉันก็ต้องทำเพราะว่าฉันยังคงอยู่ในสังคมมนุษย์นี้ ฉันจำต้องหลับหูหลับตาเพื่อที่ไม่ให้เกิดสิ่งเลวร้ายขึ้นกับตัวเอง มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้ายพวกเขาชอบที่จะหักหลัง แก้แค้นและทิ่มแทงคนอื่นเพื่อความสนุก

               โลกแห่งความฝันและอุดมคติที่สวยงามนั้นหายไปแล้วฉันเคยคิดว่าการทำตัวไร้เหตุผลเช่นนี้จะเกิดขึ้นในช่วงยังเด็กเท่านั้น ทว่ามันกลับเลวร้ายเมื่อพบว่าเด็กน้อยยังไม่มีความอิจฉาริษยา อาฆาต พยาบาทและชิงชังเท่าในสมัยผู้ใหญ่ เด็กน้อยเพียงแค่โกรธและใช้เวลาเพียงชั่วครู่ที่จะหาย

               และนั่นทำให้ฉันรู้สึกเศร้าเหลือเกิน...