อุบัติในรอยรัก

      ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในตอนเหนือของไทย ที่บรรยากาศเต็มไปด้วยภูเขา และทะเลหมอกซึ่งปกคลุมทั้งปี สายน้ำที่ไหลผ่านหน้ามหาวิทยาลัย มองไปยังเบื้องหน้าที่มีรูปปั้นผู้ก่อตั้งและอุปถัมภ์ตั้งตระหง่านท่ามกลางหุบเขาที่โอบล้อมของตัวมหาวิทยาลัย เหล่าล่าฝันที่เดินทางมาจากแดนไกล ทั่วสารทิศต่างก็มุ่งศึกษา เพื่อตามฝันของตนเอง และหนึ่งในนั้นก็มี หนูเมย์ สาวเชียงรายเจ้าของสวนส้ม ที่พ่อและแม่ประคบประหงมอย่างกับไข่ในหิน คอยห่วงคอยหวง กลัวลูกสาวคนเดียวลำบาก

      “หนูเมย์  จะไปอยู่หอพักจริงเหรอลูก  ทำไมไม่ให้ลุงจ่าขับรถไปรับไปส่งล่ะ” นางประภาถามบุตรสาวคนเดียวของตน

      “โธ่…คุณแม่ขา หนูเมย์ดูแลตัวเองได้ค่ะ อีกอย่างหอพักที่หนูอยู่ก็เป็นของคุณลุง อยู่ติดกับมหาวิทยาลัยด้วย เดินทางก็ไม่ไกล และลุงจ่าก็อายุมากแล้ว หนูเมย์เป็นห่วงค่ะ ให้ลุงจ่าอยู่คอยช่วยคุณพ่อคุณแม่ดีกว่านะคะ” ลุงจ่าที่ทุกคนกล่าวถึง คือจ่าคง อดีตนายตำรวจที่ผันตัวเองมาเป็นคนขับรถและรักษาความปลอดภัยให้สวนส้มเมยาวี

     “เอาน่า…คุณภา ปล่อยให้ยัยเมย์ไปลองใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง ไปเรียนรู้ความเป็นอยู่ของเด็กมหา'ลัย จะได้มีภูมิคุ้มกัน เผชิญกับโลกภายนอก ใช่ไหมลูก” นายนพดล กล่าวกับภรรยาและหันหน้ามาถามลูกสาวในคราวเดียวกัน

      “ใช่ค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ต้องห่วงหนูเมย์นะคะ หนูจะโทรหาบ่อยๆ และเล่าเรื่องที่พบมาในแต่ละวันให้ทราบเลยค่ะ หนูเมย์สัญญา หนูเมย์จะดูแลตัวเองดีๆ ขับรถระมัดระวังนะคะ”

      “พูดขนาดนี้แล้ว ไม่ให้ไปก็คงไม่ได้ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก เสาร์ อาทิตย์พ่อกับแม่จะไปเยี่ยม” นายนพดลกล่าว

     “ได้ค่ะคุณพ่อ หนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่” เธอเดินเข้าไปกอดท่านทั้งสองก่อนจะเดินขึ้นไปขับรถ เพื่อเดินทางไปมหา'ลัย