Abstr. Act ยามที่ห้องถูกย้อมด้วยสีครามของผืนฟ้า

ลูกสาวขุนนางตกอับ X ราชาหนุ่มที่หญิงสาวต่างหมายปอง

หลังจากล้มหมอนนอนเสื่อไปสามวันติด [เธอ] ก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำที่กลวงเปล่า

เป็นเพราะความไม่สลบายใจที่สุ่มอยู่ในอก เธอจึงจำเป็นต้องออกตามหาความทรงจำที่หายไปของตัวเอง

แต่ว่าเรื่องราวมันกลับพลิกผันไปอย่างน่าประหลาด ร่างกายที่เย็นชืด ยาพิษในถ้วยชา ห้องสีน้ำเงินคราม และเหยื่อที่เหลือรอดเพียงหนึ่งของเรื่องราวนี้ ทุก ๆ อย่างไร้ต้นสายปลายเหตุเพียงเพราะจิ๊กซอว์ทั้งหมดกลายเป็นสีขาวล้วน หากแก้ไข้เรื่องราวนี้ไม่ได้เธอก็จะไม่มีวันได้ในสิ่งที่ต้องการ

“ถ้าหาตัวคนร้ายได้ ไม่ว่าต้องการอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

ราชาคนนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาติดแหบ แม้จะปกปิดเอาไว้แต่ก็ยังสังเกตุเห็นได้ชัดเจนว่ากำลังเศร้าเสียใจแค่ไหน

นอกจากการหาตัวคนร้ายแล้ว เธอก็ยังต้องคอยหาวิธีพังกำแพงของราชาอีกด้วย …เพื่อรักแรกของเธอ คงต้องพยายามมากสักหน่อยแล้วล่ะ

ตอนแรกกะไว้ในหมวดแฟนตาซี ไป ๆ มา ๆ ก็คิดได้ว่ามันควรอยู่ในหมวดสืบสวนสอบสวน… แต่เรื่องนี้มีจีบกันด้วยเพราะงั้นก็ติดแท็กรักโรแมนติกเพิ่มเข้าไป (?)

นานแล้วที่นักเขียนไม่ได้เขียนมุมมองแบบกล้องวีดีโอ ก็เลยว่าจะใช้นิยายเรื่องนี้วอมมือสักหน่อย เอ่อ น่าจะมีคนไม่คุ้นกับคำเรียกนี้เท่าไหร่ แต่ก็นะ นักเขียนไปเจอคำเรียกนี้มาในบทความหนึ่งซึ่งมันค่อนข้างตรงกับรูปแบบที่นักเขียนจะใช้ก็เลยหยิบยกมาบอกกล่าวเพื่อให้คนเข้าใจมากขึ้น มั้ง?

ส่วนนักอ่านอยากจะติเรื่องไหนก็เอาเลย นักเขียนให้เต็มที่ ยังไงชีวิตคนเราก็ก้าวไปข้างหน้าได้ด้วยความผิดพลาดและความสำเร็จนี่หน่า… ถึงนักเขียนจะหัวช้ามากแต่ก็จะพยายามแก้ไข้เรื่องนี้ให้สมบูรณ์ที่สุด

สักพักนักอ่านเริ่มเม้นติเรื่องการใช้ภาษาไทยของนักเขียนก่อนแน่เลย (หัวเราะ) อะ พอเริ่มพิมพ์ไปพิมพ์มาก็รู้สึกว่าช่วงพูดคุยตอนเปิดเเรื่องมันจะยาวเกินไปแล้วล่ะ