แต่งยามเหงา

ข้อมูลเบื้องต้น

No  Rate


No  NC


แต่อาจจะเข้าใจยากนิดหน่อย(รึไม่หน่อย 555)

ไม่เข้าใจไม่เป็นไร  เพราะแค่"อยากแต่ง"
(นิยายนะ) ก็เท่านั้นเอง!!

เนื้อเรื่อง

กาลเวลา ผันผ่าน เนิ่นนานกว่าจะรู้ตัวอีกที ฉันก็”รัก”เขาไปเสียแล้ว

….

…

..

10 ปีที่แล้ว

 

“ผมรักคุณ”

นี่คือคำพูดหนึ่งที่ออกมาจากปากของคนที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยิน

 

ด้วยตำแหน่งและยศถาบรรดาศักดิ์ของเขาคนนั้น ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีช่วงเวลาแบบนี้เกิดขึ้นกับฉันได้ ‘กับฉัน’ ที่เป็นเพียงหญิงสาว(ที่อาจจะไม่ค่อยสาวแล้ว) ที่เข้ามาทำงานอยู่ในคฤหาสถ์ของผู้ครองที่ดินแถบนี้มาเป็นเวลานาน ‘กับเค้า’ ผู้ซึ่งเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเจ้าของคฤหาสถ์หลังนี้

และวันนี้ วันที่เค้าได้เดินเข้ามาและพูดคำพูดที่ฟังดูแล้วทำให้ใจสั่น ที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับคำว่า ‘ไม่เชื่อหรอก’ในตัวฉันเอง

“คุณหนูคะ…” ฉันค่อยๆเอ่ยออกมา

“…ผมรู้นะครับ ว่าคุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ได้โปรด นี่คือความจริงในใจของผมจริงๆนะครับ”

คำพูดนั้นทำให้ฉันเงียบไป

“ได้โปรด... โปรดเชื่อใจผม ผมรู้แม้ว่าผมจะยังดูเด็กเกินไปในสายตาของคุณ แต่ทุกสิ่งที่ผมได้กลั่นกรองมันเพื่อที่จะพูดออกมานี้ ทั้งหมดนี่คือความรู้สึกของผมนะครับ”

สิ่งที่เขาคนนั้นพูดออกมา พร้อมกับสายตาที่ถูกส่งออกมานั้น มันทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว ทำไมคนคนนี้ถึงได้มาสารภาพรักกับคนอย่างเราได้นะ? …

 

     เมื่อสิบปีก่อน ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก “ความรัก” คำๆนี้คืออะไร และมีความหมายถึงอะไรกันแน่นะ… รักแบบครอบครัว รักแบบเพื่อนฝูง หรือการรักแบบผู้มีพระคุณ

   การจะชอบใครซักคนหนึ่ง ชอบสิ่งใดสิ่งหนึ่งของคนๆนั้น สิ่งที่ฉันเคยได้รู้สึกมา ได้ผ่านมันมาจนกระทั่งเดี๋ยวนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างกลับไม่เหมือนเรื่องในวันนี้เลยแม้สักนิดเดียว

   การตัดสินใจของฉันในวันนั้น จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดหรือไม่กันแน่ เพราะความรู้สึกในตอนนั้นมีเพียงความรู้สึกที่คิดเพียงว่า‘เรื่องแบบนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้น’ เพียงเท่านั้นเอง

   คำพูดที่ฉันเคยได้พูดกับเขาคนนั้น แม้จนในวันนี้มันก็ยังฟังดูเลือนรางเหลือเกิน ทว่ามันกลับย้ำลงไปในใจของฉันอย่างน่าประหลาด ..เพราะอะไรกันนะ

   ‘น้ำตา…’ แปลกมากที่มันกลับไหลออกมา ‘ในวันนี้’ ไม่ใช่ ‘ในวันนั้น’ ความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่เคยได้มี ไม่เคยได้รู้จัก กลับมารู้จักด้วยเวลาเพียงสั้นเพียงแค่วันๆเดียว

  

   10 ปีก่อน

   “ได้โปรด ไปด้วยกันกับผมเถอะนะครับ” เขาพูดออกมา ในขณะที่ฉันกำลังทำความสะอาดม่านผืนใหญ่ในคฤหาสถ์อย่างที่ทำอยู่เป็นประจำ

   “…คุณหนูคะ” ไม่มีคำพูดอื่นในนอกจากคำๆนี้และใบหน้าที่แสดงถึงความประหลาดใจของฉันที่ได้ถูกส่งออกไปให้กับผู้เป็นนาย

 “ผมรักคุณ” เขาพูดออกมาอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ฉันพยายามคิดว่าเขาคงทำให้ดูหน้าเชื่อถือ

แต่ฉันก็เงียบตอบเขากลับไป

 “ผมรู้ว่าคุณคิดยังไง”เขาพูดออกมาอีก

 “แต่ที่ผมทำแบบนี้ ไม่ใช่แค่เพื่อต้องการจะหนีจากงานหมั้นที่ท่านพ่อจัดขึ้นเท่านั้นนะครับ” พูดเสร็จเขาก็ทำสีหน้าเหมือนจะอ้อนวอนให้ฉันเชื่อในสิ่งที่เขาได้พูดนั้นอย่างเต็มที่

แต่ฉันก็ยังเงียบ…

 “คิดซะว่านี่คือคำขอเพียงครั้งเดียวในชีวิตของผมก็ได้ครับ”เขาพูดพร้อมกับก้มหน้าซึมลงไป อย่างคิดว่าคงจะหมดหวังแล้วแน่ๆ

แต่ในใจของฉันนี่สิ…

สำหรับฉันแล้ว เขาเป็นอะไรกันแน่นะ?

คุณหนูผู้น่ารักที่มีอายุรุ่นราวคราวลูกงั้นหรือ?

หรือเป็นคนที่ฉันให้ความเอ็นดูและเลี้ยงดูเสมือนลูกของตนมาตั้งแต่ยังแบเบาะ?

หรือจะเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่มาร้องขอสิ่งที่จะทำให้ชีวิตที่เหลือทั้งชีวิตของฉันต้องจบสิ้นลง

แต่สิ่งที่เป็นข้อสงสัยที่สุดในใจของฉัน แปลกมันกับเป็นเรื่องที่ว่า ทำไมเขาถึงได้มาพูดเรื่องนี้กับฉัน กับฉัน ไม่ใช่คนอื่น… ไม่ใช่กับสาวใช้จำนวนมากมายในคฤหาสน์หลังนี้ ที่บางคนทั้งสาว และสวยกว่าฉันมากมาย ทำไมถึงเป็นฉันกันนะ

  เพราะความเผลอไผล ความเอ็นดู ความอยากรู้ หรืออยากลอง? กับสิ่งต่างๆที่ในชีวิตไม่เคยได้พบหรือจะเป็นเพราะเหตุผลอะไรก็ตามแต่ แต่สิ่งที่ฉันได้ทำลงไปในวันนั้น ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นสิ่งที่นำความเสียใจอย่างที่สุดมาให้กับตัวฉัน ในวันนี้

 “เราอยู่ด้วยกันมานานเหลือเกินนะคะ.. คุณหนู”เสียงที่แหบระโหยจากการร้องไห้อย่างหนักจนไม่น่าเชื่อถูกเปล่งออกมาจากลำคอของฉันและนี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้พูดกับเขาในเวลาสุดท้ายของชีวิต…