เจินลี่หลิน

“ฟาเกา..ข้าต้องการฟาเกา..” เสียงแหบพร่าสั่นเทาจากร่างดรุณีน้อยนางหนึ่งที่มีใบหน้างดงามราวกับรูปสลัก ผิวของนางขาวผ่องแต่ในเวลานี้กลับดูซีดเซียว ผมดำยาวสยายปล่อยลงมา ปากบางได้รูปชมพูจางๆ เอ่ยขึ้นมาขณะนอนอยู่บนเตียงนุ่มล้อมด้วยเหล่าบริวาร

          ในเวลานี้ทุกคนต่างกำลังดีใจที่คุณหนูของพวกนางฟื้น แต่เดี๋ยวก่อน คุณหนูฟื้นมากลับร้องหา “ฟาเกา” อย่างนั้นหรือ อ่า คุณหนูช่าง.. แต่ยังไงพวกข้าต้องขอบคุณสวรรค์ที่ให้คุณหนูของพวกเราฟื้นกลับมา