[Forgotten Memories. The fleet of fog.]

____________________________

เอกสารลับสูงสุด

ผู้เขียน: ■■■■■ ■■■■■

ในทศวรรษที่ 2■■■ มนุษยชาติทั้ง8พันล้านคนได้หายไปจาก■■■■■อย่างปริศนา ทิ้งอารยธรรมเเละโลกทั้งใบไว้ ดาวเทียมเเละอุปกรณ์บนอวกาศต่างถูก■■■■ตกลงมาบนโลกทั้งหมด ธรรมชาติเริ่มฟื้นตัว ห่วงโซ่อาหารถูกปรับเปลี่ยน สิ่งก่อสร้างของมนุษย์ต่างพังทลาย ■■■■■■■■■

น้ำเเข็งไม่ละลายหนักเหมือนครั้งที่มนุษย์ยังคงอยู่ เเผ่นดินอลาสก้าเเละรัสเซียได้เชื่อมติดกัน เเผ่นดินเเอฟฟริกาเกิดเเม่น้ำตัดผ่าน ทะเลทรายอันเเห้งเเล้งก็เริ่มมีต้นไม้ สัตว์ต่างๆเริ่มปรับตัวเเละวิวัฒนาการเป็น■■■■■■■■■■■■■■

จนล่วงเลยไปกว่าห้าเเสนปี ดาวเคราะห์สีครามดวงนี้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งเหมือนเหมือนเมื่อครั้งยุคไมโอซีน

เเต่เเล้ว... อุกาบาตดวงนึงได้ตกลงมาบนโลกเเละนำพาสิ่งที่เรียกว่ามานามายังดาวเคราะห์สีคราม. มานาได้หลอมรวมเข้ากับโลก  ด้วยเหตุผลบางประการ ทะเลเหนือ. มหาสมุทรเเอตเเลนติกตอนเหนือ มหาสมุทรเเปซิฟิกตอนกลาง กลับถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนาหลังจากนั้นอย่างน่าประหลาด

เวลาล่วงเลยไปกว่าหมื่นปี มานาบางส่วนได้หลอมรวมเป็นตัวตนที่เรียกว่าเทพ รวมถึงต้นไม้ยักษ์อิกดราซิลเมื่อเทพถือกำเนิด พวกเขาก็ได้ปกครองผืนฟ้าทั่วโลก เเละสร้างดินเเดนที่มีชื่อว่ายูโทเปียของพวกเขา

เหล่าเทพนั้น ไม่ต้องการเทคโนโลยีมากขนาดนั้น เพราะมีสิ่งที่อยู่เหนือวิทยาศาสตร์อย่างเวทย์มนต์

เมื่อเวลาผ่านไปกว่าพันปี สิ่งมีชีวิตต่างๆได้เกิดขึ้นมามากมาย ซึ่งๆหลักๆเเบ่งเป็นสองพวก คือมอนส์เตอร์ เป็นสิ่งมีชีวิตไร้สติปัญญา เเละสิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญญาอย่าง เอลฟ์ คนเเคระ มังกร อมนุษย์ เเละมนุษย์

เหล่าเทพบางส่วนได้สร้างศาสนาขึ้นมาเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ซึ่งมีอยู่หลายศาสนาให้นับถือ ซึ่งมีจุดประสงค์คลายๆกันคือ■■■■■■เเละทำให้รักใคร่กัน ไม่ทำร้ายหรือทำบาป

เเละเวลาก็ล่วงเลยมาหลายพันปี... ณ ปัจจุบันนี้ เทคโนโลยีได้ก้าวกระโดดขึ้นมาอยู่ช่วงปี1800ของโลกยุคเก่า...เเต่ก็ยังไม่เเผร่หลาย เเต่หลายเเห่งก็ยังคงเหยียบย่ำอยู่ที่ยุคกลางเป็นส่วนใหญ่

ช่างน่าผิดหวัง...

จบการบันทึก

เวลา:■■■■■■

____________________________

:บทนำ: 

อุเเว้!!!~

"ยินดีด้วยครับคนไข้ คุณได้ลูกผู้ชายครับ!"

.

.

.

.

5ปี ต่อมา

"เอเดน! ได้เวลานอนเเล้วน่ะ"

"ฮะ! เเม่!~ "

เอเดนเด็กชายตัวน้อยวัย5ขวบตอบเเม่ของเขาร่ะหว่างเล่นดาบไม้เเล้ววิ่งมาหาเเม่ของเขาที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออะไรบางอย่าง 

" เเม่ฮะ เล่าเรื่องมหาสมุทรเเอตเเลนเทีย ให้ผมฟังหน่อยสิ!" เอเดน

" ได้สิ~ หวานใจของเเม่ " หญิงสาววัย28กล่าวตอบลูกชายตัวน้อย เหมือนว่าเด็กคนนี้จะชอบเรื่องลี้ลับสิน่ะ

เธอตบตักของเธอให้เด็กน้อยเอเดนขึ้นมานั่งตักก่อนเธอจะเริ่มเล่า

" มหาสมุทรเเอตเเลนเตียว่ากันว่า.. เป็นมหาสมุทรที่ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบนับตั้งเเต่โลกใบนี้ถูกสร้างขึ้นจากพระผู้เป็นเจ้า"

" อื้มๆ!~"

" เเละเรือบรรทุกสินค้าที่เข้าไปในหมอกนั่นเเล้วไม่ได้กลับออกมาอีกเลย~ ว่ากันว่า..ข้างในนั้นมีปีศาจที่กลืนกินเรือทั้งลำ! เเละมักจะมีเสียงคำรามดังราวกับฟ้าผ่าก่อนที่เรือที่เข้าไปในหมอกจะหายไปตลอดกาล~"

หญิงสาวเล่าออกมาจนใกล้จบเเละมองไปยังเอเดนลูกของเธอที่หลับคาอกไปส่ะเเล้ว

" เห้อ~ คงจะเหนื่อยหละสิ"

เเกร็ก

ประตูบ้านได้เปิดออกมาพร้อมกับชายวัยกลางคนในชุดทำงานช่างไม้เดินเข้ามาในบ้าน

" กลับมาเเล้ว..ลินดา"

"ยินดีต้อนรับกลับน่ะอเล็กซ์"

"อื้ม หลับเเล้วหรอเนี่ยเอเดน..."

เขาเดินเข้ามาลูบหัวเด็กชายเบาๆ เเล้วคลียิ้มออกมา

"เเล้วเรื่องนั่นหละลินดา" อเล็กซ์กล่าว

"เราต้องให้เขาโตขึ้น เเละพร้อมสำหรับเรื่องนั้นน่ะ" ลินดามองไปยังกุญเเจดอกสีดำที่อยู่ในตู้กระจบเเล้วหันกลับมามองเอเดนที่หลับอยู่ในอ้อมอก

"เราต้องใช้เวลากับเขาให้มากที่สุดก่อนจะสายไปน่ะอเล็กซ์" เธอยิ้ม

.

.

.

.

.

.

.

.

8 ปี ต่อมา

"อึก อื้ม " 

เอเดนในวัย13ปี ตื่นขึ้นมาจากฝันอันยาวนานในบ้านของเขา ต้อนรับเช้าวันใหม่ 

"..?"

เขารู้สึกงุนงงเล็กน้อยเมื่อบ้านหลังนี้เงียบเหงาอย่างเเปลกประหลาด ราวกับไม่มีใครอยู่  เอเดนเดินลงบรรไดมาจากชั้นสองอย่างช้าๆ

ตึก ตึก ตึก

" เเม่ครับ? พ่อครับ?" 

ไร้เสียงตอบรับ มีเเต่คงามเงียบหงัน ตามปกติเเล้วพ่อเเม่ของเขาน่าจะอยู่ตรงนี้ไม่ใช่หรือ? 

เอเดนเดินไปยังโต๊ะอาหาร ซึ่งข้างบนโต๊ะก็มีอาหารวางไว้ เเต่มันก็เย็นชืดไปหมดเเล้ว เขาสังเกตุเห็นกระดาษใบหนึ่งวางอยู่ข้างๆกุญเเจสีดำ เอเดนจึงหยิบขึ้นมาอ่าน

{ เเม่กับพ่อจะไม่อยู่ไปสักระยะน่ะเอเดนลูกเเม่ พ่อกับเเม่จะไปที่ๆไกล~ มากๆเลยหละ ดูเเลตัวเอง ดูเเลบ้านด้วยน่ะ เเม่เอาเงินไว้ให้เเล้ว อาหารก็กินให้หมดด้วยน่ะ. ส่วนกุญเเจดอกนี้ ห้าม เปิดตู้เซฟในห้องใต้ดิน เพราะลูกยังไม่พร้อม ณ ตอนนี้ หากลูกพร้อมลูกจะรู้เองว่าจะต้องเปิดมันตอนไหน ดังนั้น..รักษาตัวด้วย    รักจาก พ่อ เเละเเม่ }

"พ่อ..เเม่...."

เอเดนรู้สึกถึงความเศร้าในใจเเต่เขาก็ยังเดินหน้าต่อ 

" ง้ำ... เย็น เเต่ก็..อร่อย!"

เอเดนกินข้าวมื้อเช้าอย่างเอร็ดอร่อย เเละก็คงยังคิดถึงพ่อเเม่อยู่ทุกครั้ง... เพราะเขารักครอบครัวของตัวเองมาก..

หลังจากกินเสร็จ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเขาก็เดินลงไปยังห้องใต้ดินเเบบไม่รีบร้อนนัก

เเอ๊ดดดดด~~

"นี่มัน?.." เอเดนปัดฝุ่นตู้เซฟที่กลางห้องเเล้วมองตัวอักษรที่ไม่รู้จัก ที่ปล่อยออร่าความลึกลับออกมา...

"KMS   HAN■■■■R"

"H-■■■■■"