FIC Boku No Hero Academia / BNHA |Dark Uptight| (All Midoriya)

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 00 : จุดเริ่มต้นแห่งโศกนาฏกรรม

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง My Hero

เนื้อเรื่องไม่ได้ดำเนินตามอนิเมะ ออกแนวดาร์กแฟนตาซี

มิโดริยะ อิสึคุเรื่องนี้ไม่ใช่คนดีและไม่ใช่มนุษย์

มีฉากเรท 18+ บางตอน รบกวนทำความเข้าใจก่อนอ่าน

และอย่าแบนนะคะ

EP.00

จุดเริ่มต้นแห่งโศกนาฏกรรม

           

*แก้คำผิดจ้า*

ความสัมพันธ์ของพวกเรามันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ??

อ่า...นึกออกแล้วละ

ก็ตอนที่เธอคนนั้นเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในห้องของพวกเรานั่นเอง

ผัวะ!!!

“หยุดนะบาคุโกคุง!!!”

เสียงหวีดร้องของอุรารากะดังขึ้นพร้อมกับเพื่อนสาวคนอื่น ๆ ที่ต่างเข้าไปประคองร่างของเด็กหนุ่มเรือนผมสีเขียวเอาไว้ และป้องกันไม่ให้เจ้าของหมัดที่เต็มไปด้วยความโกรธเข้าไปทำร้ายรอบสอง

“ถอยไปซะยัยหน้ากลม!! ไอเวรนั่นมันทำร้ายฮาสึมิ!!” ดวงตาสีแดงวาวโรจน์ มือทั้งสองข้างเริ่มชื้นเหงื่อและมีระเบิดขนาดย่อมส่งเสียงข่มขู่เพื่อหวังให้หญิงสาวตรงหน้าถอยไป

“คุณชิโรนะแค่บาดเจ็บเล็กน้อยเองนะคะ ทำไมพวกคุณต้องทำร้ายคุณมิโดริยะขนาดนี้ด้วย!!” ยาโอโยโรสุตวาดใส่เหล่าเพื่อนชายตรงหน้าอย่างไม่พอใจ สายตาผิดหวังมองพวกเขาราวกับไม่ใช่คนที่เธอรู้จักอีกต่อไป

โดยเฉพาะคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของร่างอ่อนแรงที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ

แม้กระทั่งคุณอีดะกับคุณโทโดโรกิก็ต่างทำร้ายคุณมิโดริยะเพื่อผู้หญิงคนนั้น

“ขอโทษฮาสึมิซะมิโดริยะ” น้ำเสียงเย็นชาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทเอ่ยสั่งให้เขาที่ไม่ได้เป็นต้นเหตุในการทำให้เธอคนนั้นบาดเจ็บขอโทษ

ทำไมกันล่ะ? เขาไม่ได้เป็นคนผิดเสียหน่อย

ทำไมเขาต้องขอโทษเธอด้วย?

เรื่องราวมันแย่ลงตั้งแต่เมื่อ 2 เดือนก่อนที่เธอคนนั้นเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในห้อง A รอยยิ้มสดใส ท่าทางน่ารัก และร่างกายบอบบางที่ชวนให้น่าทะนุถนอมขับให้เธอเป็นที่รักของทุกคนในห้องรวมถึงห้องอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน

ทว่าทุกอย่างกลับแปลกไปเมื่อจู่ ๆ เพื่อนชายในห้องของเขาก็ตามติดเธอคนนั้นยิ่งกว่าสัตว์เลี้ยง โดยเฉพาะคัตจัง โชโตะคุง คิริชิมะคุงและคามินาริคุงที่มักจะตัวติดกับเธออยู่บ่อย ๆ

ไม่เพียงแค่พวกเขาสี่คน แม้แต่อีดะคุงเพื่อนสนิทของเขาก็เปลี่ยนไป และต่อมาก็กลายเป็นผู้ชายทั้งห้องที่ต่างคอยโอ๋ คอยเอาใจใส่ คอยดูแล และคอยหาเรื่องทำร้ายเขายามที่เธอคนนั้นมีแผล ทั้งที่คนอื่นต่างก็หลงใหลในความน่ารักของเธอ แล้วทำไมเขาถึงไม่ตกบ่วงเสน่ห์หานั่นด้วยล่ะ?

ไม่ใช่แค่มิโดริยะที่ไม่ได้กลายเป็นทาสรักของเธอคนนั้น พวกอุรารากะเองก็ไม่ได้เข้าข้างเธอเหมือนกับเพื่อนชายของเขา ตรงกันข้ามพวกเธอไม่ชอบขี้หน้าเธอคนนั้นชนิดที่ไม่คิดจะชายตาแลหรือชวนไปเที่ยวตามประสาพวกผู้หญิงเลยสักครั้ง นั่นทำให้เธอคนนั้นเกาะติดกับสี่คนแรกที่กล่าวออกมาอยู่ตลอดเวลา

ทั้งที่เธอแย่งทุกอย่างไปจากเขาแล้ว ทั้งที่ไม่คิดจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกันอีกต่อไป ทั้งที่ต่างคนต่างอยู่ แล้วทำไมเธอถึงลากผมไปให้พวกเขาทำร้ายอีกด้วยล่ะคุณชิโรนะ ฮาสึมิ

“มะ...ไม่เป็นไรหรอกโชคุง มิโดริยะซัง ‘แค่’ ไม่รู้ว่าฉันอยู่ตรงนั้นเอง เพราะงั้นเขาไม่ผิดหรอก”

โกหก...

เขากับเธออยู่กันคนล่ะฝั่ง จะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอจะมายืนฝั่งเดียวกับตอนที่เขากำลังใช้ท่าไม้ตายทำลายกำแพงหินนั่น

“จะรู้หรือไม่รู้ก็ช่าง แต่นายต้องขอโทษเธอมิโดริยะ!!” คิริชิมะเดินเข้ามาเพื่อหวังกระชากให้เขาไปขอโทษเธอคนนั้น แต่ติดที่ถูกจิโร่กับอาชิโดะขวางทางเอาไว้พร้อมกับประกาศกร้าวว่า…

“ลองพวกนายเข้ามาสิ อย่าหากว่าพวกฉันใจดำทำร้ายแม่ยอดยาหยีของพวกนาย”

จิโร่ที่เตรียมพร้อมใช้อัตลักษณ์ของเธอพุ่งเข้าใส่หญิงสาวที่อยู่ตรงกลางนั่นได้ทุกเมื่อ ต่อให้ตรงหน้าจะมีบาคุโกยืนอยู่ หรือโทโดโรกิที่มีสีหน้าเกรี้ยวกราด พวกเธอก็ไม่กลัวว่าจะโดนอีกฝ่ายทำร้ายกลับมา

มิโดริยะไม่ผิด และเธอกับอาชิโดะก็เห็นกับตาว่ายัยนั่นพุ่งมาตอนที่เพื่อนผมเขียวกำลังฝึกซ้อมจนได้รับบาดเจ็บ

บรรยากาศตอนนี้เต็มไปด้วยความตึงเครียด ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร หากใครเปิดก่อนที่เหลือก็พร้อมจะทะเลาะกันจนกลายเป็นความแตกแยกของห้อง A อย่างสมบูรณ์ และเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องราวใหญ่ตัวไปมากกว่านี้ มีทางเดียวที่จะทำให้พวกเขาพอใจก็คือ...

“อ๊ะ! ไม่ได้นะเดกุคุง!!” อุรารากะพยายามยื้อแขนของเพื่อนสนิทเอาไว้แน่น แต่ก็เปล่าประโยชน์เมื่อร่างเล็กของมิโดริยะมายืนหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวผมชมพู

“ขอโทษครับ” น้ำเสียงราบเรียบกับกลุ่มผมสีเขียวที่ก้มต่ำลงให้หญิงสาวตรงหน้า ดวงตาสีใบไม้หลับตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นกวาดสายตามองคนที่เหลือ

“แค่นี้พวกนายคงพอใจแล้วใช่ไหม” ประโยคคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบเอ่ยขึ้น ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินออกไปจากที่นี่ท่ามกลางเสียงตะโกนของเพื่อนสาวทั้งหก

ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยิน

ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบลงแล้ว

มิตรภาพและความรักที่มีให้กับพวกเขาทั้งสองคนมันจบแล้ว

รอยยิ้มขมขื่นกับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาสีใบไม้ท่ามกลางความโดดเดี่ยว ไร้คนเคียงข้างดั่งเช่นทุกครั้ง

นี่คัตจัง โชโตะคุง...พวกนายน่ะยังรักผมอยู่หรือเปล่า??

หรือความรักของพวกนายกลับยกให้เธอคนนั้นไปหมดแล้ว

นั่นสินะ...รักของผมน่ะมันไร้ค่าไปแล้วนี่

ไร้ค่าจนพวกนายอยากให้ผมหายไปจากสายตาของเธอคนนั้น

แล้วผมควรทำตามที่พวกนายบอกดีไหม?

ดวงตาสีเขียวที่มักสดใสอยู่ตลอดเวลา บัดนี้มันกับมืดหม่นและว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย ความคิดบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้อาจจะเกิดเหตุการณ์สูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของโรงเรียนยูเอย์แห่งนี้

-Dark Uptight-

วันนี้เป็นการฝึกซ้อมเสมือนจริงของเหล่านักเรียนแผนกฮีโร่ทั้งสองห้อง

มิโดริยะเหม่อมองก้อนเมฆบนฟ้าอย่างคนไร้สติ ท่ามกลางสีหน้าเป็นห่วงของเพื่อนสาวทั้งหกและนักเรียนห้อง B บางส่วนที่รู้ถึงความผิดปกติของพวกผู้ชายห้อง A กับเพื่อนผมเขียวตอนนี้

พวกเขาได้ยินเสียงทะเลาะอยู่บ่อย ๆ และบางครั้งก็เห็นเจ้าพวกนั้นลากมิโดริยะไปทำร้ายร่างกายจนสะบัดสะบอมดูไม่ได้ เดือดร้อนโมโนมะและเพื่อน ๆ ของเขาต้องลากไปทำแผลที่หอ B อยู่เรื่อย ๆ จนตอนนี้กลายเป็นสนิทกันไปแล้ว

“เฮ้! นายไม่เป็นไรนะมิโดริยะ!!”  เท็ตซึเท็ตซึเดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะได้รับรอยยิ้มบางเบากลับมาและยิ่งอีกฝ่ายไม่ได้พูดคุยเหมือนเมื่อก่อนก็พาให้นักเรียนชายห้อง B แทบจะลากอีกฝ่ายให้ย้ายมาอยู่กับพวกเขาเสียเดี๋ยวนี้

ถ้าอยู่ห้อง A แล้วมันลำบากก็มาอยู่ห้อง B ก็ได้

พวกเขายินดีต้อนรับมิโดริยะ อิสึคุในกรณีพิเศษ!!

และเพราะผู้ชายห้อง B เป็นพวกเกลียดขี้หน้าผู้ชายห้อง A เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องส่งตัวแทนไปขออนุญาต เท็ตซึเท็ตซึกก็จัดการลากมิโดริยะไปรวมกลุ่มกับห้อง B อย่างหน้าตาเฉย แถมยังเมินสีหน้าโกรธแค้นของพวกห้อง A อย่างกวนประสาทอีกต่างหาก โดยเฉพาะสีหน้าของบาคุโก คัตสึกิกับโทโดโรกิ โชโตะที่รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเมื่อเห็นคนตัวเล็กอยู่ท่ามกลางวงล้อมของพวกผู้ชายห้อง B

เหอะ! หาที่เกาะได้ไวดีนี่

ทุกการกระทำของนักเรียนแผนกฮีโร่ต่างอยู่ในสายตาของเหล่าอาจารย์ที่สังเกตอยู่เงียบ ๆ โดยเฉพาะพฤติกรรมของนักเรียนชายห้อง A ที่พักนี้มันแปลกเสียเหมือนกับโดนอะไรบางอย่างสิงอยู่ในร่างและเข้าทำร้ายมิโดริยะ อิสึคุทุกครั้งที่ชิโรนะ ฮาสึมิได้รับบาดเจ็บ

ไอซาวะหรี่ตามองลูกศิษย์ของตัวเองที่ต่างพยายามเอาอกเอาใจนักเรียนหญิงคนนั้นราวกับทาสผู้ซื่อสัตย์ ความสงสัยก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ และตัดสินใจว่าการฝึกซ้อมในรอบนี้จะจับให้คนที่มีปัญหามากที่สุดมาอยู่ด้วยกันเพื่อปรับความเข้าใจและกลับมาเป็นเหมือนเดิม

แต่ไอซาวะ โซตะไม่รู้เลยว่าความคิดของเขาจะกลายเป็นความผิดบาปไปตลอดชีวิต

“บาคุโก โทโดโรกิและมิโดริยะ พวกนายอยู่ทีมเดียวกัน”

“อะไรนะ!!!/ทำไมล่ะ” สองเสียงต่างประสานขึ้นอย่างไม่พอใจกับการจับทีมในครั้งนี้ แค่อยู่กับศัตรูหัวใจก็โกรธจะเป็นจะตายแล้ว ต้องมาอยู่กับคนที่เกลียดอีก พวกเขาไม่บ้าตายเลยรึไง

ทำไมต้องเป็นไอ้เดกุไร้ค่านี่ด้วย?

ทำไมต้องเป็นมิโดริยะที่อยู่ทีมเดียวกับเขา

สองความคิดที่แสดงทางสีหน้าพาเอาคนที่ถูกมองว่าเป็นส่วนเกินหน้าเสียกว่าเดิม หัวใจที่บีบรัดแน่นเต็มไปด้วยบาดแผลจากหนามแหลมคมทิ่มแทงครั้งแล้วครั้งเล่า และแต่ล่ะครั้งก็มาจากผู้ชายสองคนนี้

เจ็บ...เจ็บแทบบ้า

และเพราะเป็นคำสั่งของอาจารย์ประจำชั้นที่ไม่สามารถขัดใจได้ ตอนนี้ทั้งสามได้มาประจำที่อยู่ตรงส่วนหนึ่งในของสนามเบต้า ห่างออกไปเป็นกลุ่มของชิโรนะ ฮาสึมิที่จับคู่กับอีดะ ดวงตาสีชมพูใสหันมามองทางนี้อยู่บ่อย ๆพร้อมกับรอยยิ้มที่พยายามฝืนทน ส่งมาให้ชายหนุ่มทั้งสองที่แทบจะออกไปจากตรงนี้เพื่อไปอยู่กับเธอ

“เริ่มการฝึกซ้อมได้!!!”

สิ้นเสียงของมิดไนท์ ระเบิดขนาดย่อมที่ฝังเอาไว้ตามอาคารก็เริ่มทำลายทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมกับหุ่นยนต์วิลเลินพุ่งออกมาจากทุกซอกทุกมุม

“ไปตายซะ!!”

บึ้ม!!!

น้ำเสียงคำรามกับระเบิดที่อัดใส่อย่างไร้ความปราณี ดวงตาสีแดงเกรี้ยวกราดราวกับพายุลูกใหญ่ที่พร้อมทำลายได้ทุกเมื่อ ข้างกันก็เป็นสันน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่แช่พวกศัตรูเอาไว้และถูกทำลายด้วยไฟข้างซ้าย ใบหน้าเย็นชาเหลือบมองเพื่อนร่วมทีมอีกคนที่แยกออกไปจัดการศัตรูเพียงลำพัง

ใบหน้าโศกเศร้ากับดวงตาว่างเปล่าไร้แววเปล่งประกายสดใสนั่น มันพาให้หัวใจของโทโดโรกิกระตุกวูบขึ้นมา ความรู้สึกเป็นห่วงและอยากเข้าไปกอดอีกฝ่ายนี่มันคืออะไรกัน ดวงตาสองสีสั่นไหวและสับสนยิ่งกว่าครั้งไหน ภาพในหัวเริ่มบิดเบี้ยวสลับไปมาเหมือนกับมันถูกสับเปลี่ยนไม่ได้เรียบเรียงอย่างที่ควรจะเป็น

“อั่ก!!” ร่างสูงเกินวัยนักเรียนเซเล็กน้อย มือทั้งสองข้างจิกทึ้งกลุ่มผมสองสีแน่น พยายามหลับตาหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อรวบรวมสติให้กลับมาสุขุมเหมือนเดิม ริมฝีปากแค่นเสียงเอ่ยเรียกคนตัวเล็กตรงหน้า

“มิโดริ--”

“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!”

“ฮาสึมิ!!!!”

ไม่ทันได้เอ่ยเรียกชื่อจนจบ เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่เขากำลังตกหลุมรักก็พาเอาความทรงจำทุกอย่างหายวับไป เหลือเพียงแค่ความว่างเปล่าและเกลียดชังต่อร่างเล็ก สองขาเปลี่ยนทิศทางมุ่งตามบาคุโกไปยังตำแหน่งที่หญิงสาวอยู่ และพวกเขาไม่ได้สนใจเสียงตะโกนของเพื่อนร่วมทีมอีกคนที่อยู่ด้านหลังเลยแม้แต่น้อย

“คัตจัง!! โชโตะคุง!! พวกนายจะออกไปจากจุดนี้ไม่ได้...อ๊ะ!!!” ร่างกายที่พยายามตามทั้งสองไป จู่ ๆ กลับหยุดนิ่งพร้อมกับภาพหมุนสลับไปมายามที่ร่างทั้งร่างล้มลงกระแทกกับพื้น

ความเหน็บชากัดกินร่างกายส่วนล่างจนขยับไม่ได้ ดวงตาสีเขียวสังเกตอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ตรงขาทั้งสองข้างของเขา มือข้างขวาพยายามเอื้อมไปแกะมันออกมาก็พบว่าเป็นกระดาษสี่เหลี่ยมสีเขียวของใครคนหนึ่งที่เขารู้จักดี

กระดาษนี้เป็นหนึ่งในอัตลักษณ์ของชิโรนะ ฮาสึมิ

สีเขียวเป็นคำสั่งให้คนที่ถูกกระดาษแปะขยับตัวไม่ได้

หรือเรียกง่ายว่าเป็นอัมพาตชั่วคราว

“หมายความว่า…” มิโดริยะที่ประมวลผลออกมาได้อย่างรวดเร็วก็ถึงกับแค่นหัวเราะให้กับความน่าสมเพชของเขา ดวงตาคู่นี้มองแผ่นหลังกว้างของคนที่เขารักทั้งสองกำลังห่างออกไปเรื่อย ๆ

ภาพที่คัตจังกำลังโอบกอดผู้หญิงคนนี้อย่างทะนุถนอม แตกต่างจากเขาที่โดนอีกฝ่ายทำร้ายเหมือนกับตอนที่ยังอยู่ม.ต้น

ภาพที่โชโตะคุงกำลังจูบหลังมือของผู้หญิงคนนั้นอย่างปลอบประโลม มันซ้อนทับกับตอนที่เขาได้รับสัมผัสความอ่อนโยนจากอีกคนเป็นครั้งแรก

แหมะ แหมะ แหมะ

หยาดน้ำตามากมายไหลอาบใบหน้าจนมันหยดลงบนพื้นหยดแล้วหยดเล่า เสียงสั่นสะเทือนของตึกด้านหลังที่โดนระเบิดกำลังพังลงมาอย่างช้า ๆ ดวงตาสีเขียวที่ตอนนี้มันว่างเปล่าไร้ความรู้สึกใด ๆ เหลือบมองซากตึกขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่บนอากาศและกำลังล่วงลงมากระแทกกับพื้นที่เขาอยู่ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า

มิโดริยะมองภาพชวนบาดตาบาดใจตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนอีดะที่เงยหน้าขึ้นมาจะเห็นและเบิกตากว้างอย่างตกใจ ร่างใหญ่ ๆ ของหัวหน้าห้องพยายามสะบัดมือของหญิงสาวผมชมพูออก และพุ่งเข้ามาทางนี้พร้อมกับเสียงตะโกนที่เรียกให้คนที่อยู่ไม่ห่างจากจุดนี้หันไปมองร่างที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นและกำลังจะถูกทับในไม่ช้า

“ไม่นะ!! เดกุคุง!!!!” อุรารากะกรีดร้องสุดเสียง สองขาพยายามวิ่งเข้าไปหาเพื่อนสนิทของเธออย่างไม่สนว่าตัวเองจะล้มลุกคลุกคลานแค่ไหน พวกผู้หญิงคนอื่น ๆ รวมถึงพวกห้อง B ก็เช่นเดียวกัน

ใบหน้าหวาดกลัวกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเพื่อนสาวทั้งหกผ่านดวงตาสีเขียวอ่อนแรงคู่นี้ รอยยิ้มบางเบาถูกมอบให้กับพวกเธออย่างที่ทำเป็นประจำ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับชายหนุ่มทั้งสองที่ทิ้งเขาไว้เพียงลำพังเป็นครั้งสุดท้าย

ต่อให้อีดะคุงที่มีความเร็วที่สุดมากแค่ไหนก็ไม่อาจยื่นมือเข้ามาได้

หรือต่อให้อาจารย์ไอซาวะจะใช้ผ้าที่อยู่บนคอเพื่อห้ามตึกที่กำลังหล่นลงมาก็ไม่อาจช่วยเหลือเขาได้

เพราะในตอนนี้ตึกนั่นอยู่ใกล้เขากว่าจะทำลายมันเสียแล้ว

ขอโทษนะครับแม่...ที่สุดสัปดาห์นี้คงจะไปหาไม่ได้

ขอโทษนะครับออลไมท์ที่ผมคงต้องคืนอัตลักษณ์ของคุณ และอยากจะให้คุณส่งมอบมันให้กับรุ่นพี่มิริโอะ

ขอโทษนะครับคุณอุรารากะ คุณยาโอโยโรสุ คุณจิโร่ คุณฮางาคุเระ คุณอาชิโดะและซึยุจังที่ผมไม่สามารถอยู่คุยกับพวกคุณได้อีกแล้ว

ขอโทษนะคัตจัง โชโตะคุงที่ผมไม่ได้บอกความรู้สึกที่เก็บซ่อนเอาไว้ออกไปให้พวกนายได้ยิน

แต่ตอนนี้คงเปล่าประโยชน์แล้วล่ะ

“ลาก่อนครับทุกคน”

รอยยิ้มที่ฉีกกว้างที่สุดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบเป็นสายส่งมอบให้กับเพื่อน ๆ ของเขาเป็นครั้งสุด ก่อนที่ตึกขนาดใหญ่จะหล่นลงมาทับร่างทั้งร่างจนเหลือเพียงแค่มือข้างขวาโผล่ออกมาให้เห็นพร้อมกับเลือดสีแดงที่ไหลเป็นกองขนาดใหญ่ต่อหน้าอีดะกับอุรารากะ ที่มาถึงในเวลาที่ตึกนั่นหล่นทับร่างของเพื่อนสนิทพอดี

ตุบ!!

ร่างอ่อนแรงทรุดนั่งลงกับพื้น มือของหญิงสาวผู้ครอบครองอัตลักษณ์แรงโน้มถ่วงยื่นไปกุมมือของอีกคนอย่างแผ่วเบา ร่างกายสั่นไม่หยุดพร้อมกับน้ำตามากมายไหลออกมาเป็นสาย ดวงตาสีน้ำตาลเหลือกโพลงเช่นเดียวกับอีดะที่ได้สติกลับมาหลังจากตกอยู่ในบ่วงทาสของผู้หญิงคนนั้น

ร่างกายสูงใหญ่เซไปมาก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เพื่อนสาวตัวเล็ก ใบหน้าที่มักฉายแววจริงจังตลอดเวลาส่ายไปมาอย่างไม่เชื่อว่าภาพตรงหน้าจะเป็นเรื่องจริง น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาไม่ต่างจากอุรารากะ ก่อนจะหลุบมองกองเลือดขนาดใหญ่ที่กำลังชโลมตัวเขากับอุรารากะเอาไว้ ริมฝีปากที่เคยพูดจาทำร้ายเพื่อนสนิทตัวเล็กอยู่ตลอดเวลา พยายามเอ่ยเรียกชื่อของอีกฝ่ายเพื่อหวังให้คนที่อยู่ใต้ซากตึกใช้พลังทำลายและบอกว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่น

“มะ...มิโด...ริ...ยะคุง”

นี่...พวกนายอยากให้ผมหายไปใช่ไหม??

“มิโดริยะคุงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!”

ผมน่ะ...หายไปตามที่พวกนายทุกคนต้องการแล้วนะ

จบ Begin

เข้าสู่เนื้อเรื่องหลักในตอนถัดไป.....

 ร้องไห้เลยค่ะ แต่งไปก็นั่งฮึบไป

พยายามอธิบายให้จบรวดเดียวก่อนจะเริ่มเรื่องจริง

ขอต้อนรับเข้าสู่ลัทธิมิโดริยะสายดาร์กนะคะ 

ไม่รู้ว่าทุกคนจะชอบกันไหม แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีเนื้อหาเรท 18+ เยอะมาก

(โดยเฉพาะฉากดูดเลือดนี่ ซี๊ดปากเลยค่ะ)

เอาเป็นว่าถ้าสนใจจะอัพเรื่อยๆนะคะ 

ชอบก็เม้น ถูกใจก็ติดตามจ้าาาาา