คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Assignment Jihen
"ให้ตายเหอะ ไปส่งที่หน้าห้องหน่อยก็ไม่ได้"
จิเฮนบ่นออดแอดออกมาเล็กน้อยหลังจากที่เขาได้รับแจ้งว่า 'คุณพ่อ' หรือผู้กำกับโมริคาว่าเรียกพบ และโดนรุ่นพี่ผลักไสไล่ส่งออกมาจากห้องชี้ตัวผู้ต้องหาในทันที
เขาที่ถูกหัวหน้าเรียกตัวด่วนทำได้เพียงเดินคอตกไปที่ห้องทำงานส่วนตัวของคุณพ่อ หรือ 'ผู้กำกับโมริคาว่า' ตามคำสั่ง หากแต่ในขณะที่เขากำลังจะเคาะไปที่ประตูห้องทำงานส่วนตัวของอีกฝ่าย จิเฮนก็นึกถึงเรื่องที่ตัวเองมักจะโดนรุ่นพี่หลายๆ คนล้อเป็นประจำขึ้นมาได้ จิเฮนที่กำลังจะพุ่งพรวดเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของอีกฝ่ายจึงแวะเข้าไปที่ห้องน้ำที่อยู่ด้านข้าง ก่อนเขาจะออกมาจากที่นั่นพร้อมกับเสื้อสูทสีน้ำตาลที่เปียกโชก และความหงุดหงิดในทรงผมหยักศกของตัวเอง ที่แม้จะพึ่งลูบน้ำไปหมาดๆ พวกมันก็พร้อมที่จะมาหยิกเป็นหมูหย็องอยู่ตลอดเวลา
‘ไม่ได้ ไม่ได้ ต้องใจสู้เข้าไว้’
จิเฮนตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกขวัญกำลังใจ ก่อนเขาจะสูดหายใจลึกๆ และเปิดประตูเข้าไปในห้องของโมริคาว่าสุดแรง
“สวัสดีครับหัวหน้าโมริคาว่า เจ้าหน้าที่สืบสวนพิเศษจิเฮนมารายงานตัวตามคำสั่งแล้วครับ”
จิเฮนตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดัง ในขณะที่เขาก้มหัวให้อีกฝ่ายจนในกรอบสายตาของเขาตอนนี้มองเห็นแค่ปลายเท้าของตัวเอง
แต่แล้วเมื่อจิเฮนพูดจบ และค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง สายตาของจิเฮนก็เลื่อนขึ้นมาประสานเข้ากับสายตาของชายร่างอ้วนฉุวัยห้าสิบที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กลางห้อง แววตาและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจของอีกฝ่าย ทำให้จิเฮนรู้ได้ทันทีว่าตัวเองทำบางอย่างที่ผิดพลาดมากๆ ไปเสียแล้ว เพราะสิ่งที่อยู่ในมือโมริคาว่าขณะนี้คือวิกผมสีดำที่ความจริงแล้วมันควรจะสวมอยู่บนศีรษะของชายผู้กำลังถือมันไว้ เหมือนอย่างที่ทุกคนเข้าใจมาโดยตลอด
'ชิบแล้วไง'
จิเฮนคิดในใจพลางหมุนตัว และรีบเอื้อมมือกลับไปปิดประตูห้องด้วยความรวดเร็ว ก่อนเขาจะยืนก้มหน้ากุมเป้าสงบนิ่งเป็นรูปปั้นเพื่อรอให้โมริคาว่าสวมวิกเสร็จ
“อะแฮ่ม หันมาได้แล้ว วันหลังเคาะประตูด้วยนะ”
หลังจากที่โมริคาว่าสวมวิกเสร็จ เขาก็กระแอมออกมาเล็กน้อย ก่อนเขาจะหันมาพูดกับจิเฮนพร้อมกับผมดำยาวเป็นประกายที่ปรากฏอยู่บนศีรษะ
"ครับ ขอประทานโทษด้วยครับ หัวหน้า"
“ผู้กำกับ”
“ครับ ขอประทานโทษด้วยครับ ท่านผู้กำกับ”
"หึ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ว่าแต่เสื้อแกไปโดนอะไรมา ข้างนอกฝนตกรึยังไง"
โมริคาว่าเอ่ยถาม เมื่อเขามองที่จิเฮน และเห็นว่าเสื้อสูทของจิเฮนเปียกโชกไปเกือบครึ่งตัว
"ไม่ใช่แบบนั้นครับท่านผู้กำกับ พอดีว่าเมื่อสักครู่ ผมไปเข้าห้องน้ำมานิดหน่อยน่ะครับ"
"เข้าห้องน้ำ ? เข้าห้องน้ำบ้าอะไรถึงได้เปียกขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้แกตกส้วมมา"
"เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นครับผู้กำกับ"
แม้จิเฮนจะปฏิเสธอีกฝ่ายกลับไปตามจริง สายตาของโมริคาว่าที่มองเขากลับมากลับเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัย ก่อนชายชราจะโบกมือเล็กน้อย แล้วพูดต่อออกมาว่า
"เอาเถอะๆ แกไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเตรียมตัวออกไปทำงานข้างนอกซะ"
"ผมเหรอครับ"
จิเฮนเอ่ยถามด้วยความตกใจพลางย่นคิ้วเล็กน้อย เพราะสิ่งที่เขาได้ยินนั้นฟังดูไม่เหมือนกับสิ่งที่ควรจะเกิดขึ้นในโลกแห่งความเป็นจริงเลย เนื่องจากเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทที่เกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อน ทำให้จิเฮนผู้ควรจะได้ออกไปทำงานข้างนอกถูกขังอยู่ภายใต้กองเอกสารในสำนักงานสืบสวนพิเศษตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมานานเสียจนจิเฮนจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าเขาไปทะเลาะกับใคร ตนเองถึงได้ถูกคุมขังอยู่ในสถานีแห่งนี้ สิ่งเดียวที่เขาจำได้คือเขาต้องทนทำงานเอกสารอยู่นานมาก และความหวังที่ตนจะได้ออกไปทำงานข้างนอกอีกครั้งก็ดูจะลิบหลี่เสียเหลือเกิน
ทั้งหมดนั่นทำให้จิเฮนมองคำพูดของโมริคาว่าเป็นเพียงมุกตลกโง่ๆ อันหนึ่งที่อีกฝ่ายพูดขึ้นเพื่อแหย่เขาเล่น หากแต่เสียงของโมริคาว่าที่ดังขึ้นอีกครั้งก็ทำให้จิเฮนรีบก้มศีรษะให้อีกฝ่ายทันที เมื่ออีกฝ่ายพูดออกมาว่า
"ใช่สิ ไม่งั้นฉันจะเรียกแกมาทำไมไม่ทราบ"
โมริคาว่าตวาดกลับมา ก่อนเขาจะกวักมือเรียกจิเฮนให้เข้าไปใกล้ๆ โต๊ะทำงานของตนเอง และยื่นการ์ดเล็กๆ ใบหนึ่งมาให้จิเฮน
เมื่อจิเฮนรับการ์ดใบนั้นขึ้นมาดู เขาก็พบว่ามันเป็นการ์ดสีสันสดใสที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษขนาดใหญ่เขียนไว้ตรงกลางว่า 'AMEzing Land' พร้อมกับที่อยู่ เบอร์ติดต่อเล็กๆ ที่อยู่บริเวณด้านล่าง และแผนที่คร่าวๆ ด้านหลัง
"ที่ฉันเรียกแกมาวันนี้ก็ไม่ใช่อะไร พอดีฉันมีงานที่อยากให้แกไปดูแลซะหน่อย เป็นงานจากคนรู้จักของฉันเอง ส่วนเรื่องรายละเอียดเพิ่มเติมแกก็ไปลองคุยกับเขาดูก็แล้วกัน"
"ที่...สวนสนุกเหรอครับ? "
"ใช่ ทำไม? " โมริคาว่าเอ่ยถาม
"..."
เมื่อไม่ได้ยินว่าจิเฮนตอบอะไรกลับไป พลางส่ายหน้ากลับมาให้ โมริคาว่าก็พูดต่อขึ้นว่า
"ถ้าแกไม่อยากทำงานนี้ ก็พูดออกมาตรงๆ ฉันจะได้ให้คนอื่นไปแทน"
ได้ยินแบบนั้น จิเฮนก็ส่ายหน้ารัวๆ พร้อมทั้งรีบยัดการ์ดที่โมริคาว่าให้มาลงกระเป๋าแทนคำตอบ ก่อนเขาจะตอบอีกฝ่ายกลับไปว่า
"ผมต้องอยากทำงานนี้อยู่แล้วครับผู้กำกับ ด้วยความยินดีเลยครับ"
จิเฮนตอบอีกฝ่ายกลับไปตามจริง เพราะจังหวะนี้จะเป็นคดีคนหาย สุนัขหาย หรือกางเกงในของใครหาย จิเฮนก็พร้อมจะรับงานไปทำโดยไม่มีข้อแม้ เพราะนั่นหมายถึงการที่เขาจะได้ออกไปทำงานนอกสำนักงานเป็นครั้งแรก หลังจากที่ตนเองถูกขังอยู่ในนี้มาเป็นเวลา 6 เดือน
จิเฮนตอบกลับ ก่อนเขาจะตะเบ๊ะให้ผู้กำกับโมริคาว่า จากนั้นก็หันหลังกลับไปทางประตูห้อง แต่แล้วในขณะที่เขากำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูห้อง เขาก็โดนผู้กำกับโมริคาว่าเรียกเอาไว้ก่อน
“เก็บงานนี้ไว้เป็นความลับด้วยล่ะ จิเฮน”
“เข้าใจแล้วครับ ท่านผู้กำกับ”
จิเฮนตอบอีกฝ่ายกลับไปสั้นๆ เพราะถึงจะฟังดูเป็นงานลับที่มีความสำคัญต่อประเทศชาติอย่างใหญ่หลวง แต่จิเฮนก็รู้ทันทีว่าความสำคัญของความลับนี้ มีเพียงความจริงที่ว่ามันคืองานนอกซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องกับหน้าที่ของหน่วยงานแต่อย่างใด และที่โมริคาว่าต้องรับงานนี้มาทำ ก็เป็นเพราะผลประโยชน์ และเหตุผลส่วนตัวของเขาล้วนๆ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับหน่วยงาน ประเทศชาติ หรือการอยู่รอดของเขตการปกครองที่ทั้งคู่อาศัยอยู่อย่าง Ariman แต่อย่างใด
"เออ จิเฮน ว่าแต่เข็มขัดประหลาดของแกล่ะ วันนี้แกได้เอามันมาด้วยไหม? ”
"เอ่อ เข็มขัดของผมเหรอครับ อืมมม ผมจำ...." จิเฮนตอบอิดออด
"ตอบมาตามความจริง อย่าให้ฉันต้องเรียกคนมาค้นตัวแก"
จิเฮนที่ได้ยินแบบนั้น ก็รู้สึกขัดใจเล็กน้อย ก่อนเขาจะรีบตอบอีกฝ่ายกลับไปในทันทีว่า
"ครับ เอามาด้วยครับ"
จิเฮนตอบกลับพลางเลิกชายเสื้อของเขาขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นเข็มขัดหนังอันหนึ่งที่โดยรวมแล้วก็เหมือนเข็มขัดหนังทั่วไป มีเพียงส่วนหัวของมันเท่านั้นที่ดูใหญ่กว่าเข็มขัดหนังทั่วไปนิดหน่อย เนื่องจากส่วนหัวของเข็มขัดอันนี้คือส่วนที่มีไว้เก็บเข็มยาสลบจำนวนมาก รวมทั้งหัวเข็มขัดอันนี้ยังถูกติดตั้งไว้ด้วยกลไกสำหรับยิงเข็มยาสลบออกมาด้วยความเร็วสูง ซึ่งที่จิเฮนมีเจ้าเข็มขัดนี่ติดตัว ก็เป็นผลพวงของเหตุการณ์เมื่อ 6 เดือนก่อนเช่นเดียวกัน เพราะหลังจากนั้นจิเฮนก็โดนสั่งยึดอาวุธประจำตัวไป เขาจึงพกเข็มขัดที่เพื่อนสนิทเคยประดิษฐ์ให้ตอนเด็กๆ ไว้เป็นอาวุธประจำตัวแทน เพื่อป้องกันสถานการณ์ฉุกเฉินที่อาจจะเกิดขึ้น
"แกถอดมันทิ้งไว้ที่นี่แหละ"
โมริคาว่าพูดพลางตบลงไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองเบาๆ
“แต่นี่มันอุปกรณ์นักสืบของผมนะครับผู้กำกับ”
“งั้นแกก็เลือกเอา ว่าแกจะฝากเข็มขัดประหลาดนั่นไว้ที่ฉัน แล้วออกไปทำคดี หรือจะนั่งทำงานเอกสารอยู่ในสำนักงานต่ออีกหกเดือน”
ได้ยินดังนั้น จิเฮนก็ใช้เวลาเพียงไม่นาน ก่อนเขาจะยอมถอด 'เข็มขัดปืนกลยาสลบ' ของเขาออกอย่างเสียไม่ได้ และวางมันลงบนโต๊ะของผู้กำกับโมริคาว่า เสร็จแล้วเขาก็เอ่ยถามกับผู้กำกับโมริคาว่า ที่กำลังนั่งจิ้มเข็มขัดของเขาแบบกล้าๆ กลัวๆ ราวกับว่ามันเป็นอาวุธร้ายแรงด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ ว่า
“ผมขออาวุธประจำตัวแลกกับเจ้านี่ได้ไหมครับ? ”
"ถ้าฉันอยากให้แกพกอาวุธไป ฉันจะสั่งให้แกทิ้งเจ้าเข็มขัดนี้ไว้ทำไมไม่ทราบ? " โมริคาว่าถามกลับ
"แต่..."
"ไม่มีแต่" โมริคาว่าขัดขึ้นมาทันที "งานแค่นี้แกจะพกอาวุธไปด้วยทำไม คนรู้จักฉันเขาก็คงให้แกไปหาหมา หาแมวให้เขานั่นแหละ แกไม่จำเป็นต้องพกอาวุธไปหรอก"
"แต่มันอาจจะไม่ใช่งานประเภทนั้นก็ได้นะครับผู้กำกับ"
"ถ้าไม่ใช่ แกก็กลับมานี่แล้วเราค่อยว่ากัน"
โมริคาว่าตอบปัด เมื่อไม่ได้ยินว่าจิเฮนตอบอะไรกลับไป เขาก็ถามย้ำกลับมาว่า
"เข้าใจไหม? "
"เข้าใจแล้วครับหัวหน้า"
จิเฮนตอบรับอย่างเสียไม่ได้ ก่อนเขาจะหันหลังออกไปจากห้องทำงานส่วนตัวของโมริคาว่า เพื่อมุ่งหน้าไปสืบคดีดังกล่าว โดยไม่มีอาวุธติดมือไปด้วยเลยแม้แต่ชิ้นเดียว
หลังที่จิเฮนออกจากห้องไปได้สักพัก เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งก็ดังขึ้น โมริคาว่าที่กำลังจะเอื้อมมือไปที่เข็มขัดที่ทิ้งวางไว้บนโต๊ะทำงานจึงหยุดมือ ก่อนเขาจะรีบหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นขึ้นมา และกดรับสายในทันที
"โมริคาว่าครับ"
โมริคาว่าตอบอีกฝ่ายกลับไปพลางพยักหน้า ก่อนที่เขาจะตอบอีกฝ่ายกลับไปอีกครั้งว่า
"ใช่ครับ คนหนึ่งกำลังจะไปประจำอยู่ที่คุริยาม่า ส่วนอีกคนออกจาก Servant ไปแล้วครับ"
"ไม่ครับ เขาไม่ได้กลับมายุ่งหรือมีทีท่าว่าจะทำแบบนั้นเลยครับ แต่เราส่งคนไปติดตามเขาอยู่เรื่อยๆ ครับ"
"แพทย์ที่มาดูอาการบอกว่าเขาเหมือนไม่มีความทรงจำก่อนหน้านี้เลย มากกว่าที่จะเป็นการเสียความทรงจำครับ"
โมริคาว่าอธิบายปลายสายกลับไป ก่อนที่เขาจะพยักหน้ารัวๆ อีกครั้ง และตอบอีกฝ่ายกลับไปว่า
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ ผมกำลังส่งเขาไปที่สวนสนุกอารากิตะแล้วครับ ก็อย่างที่รู้นั่นแหละครับว่าที่นั่น..."
พูดยังไม่ทันจบ โมริคาว่าเงียบไปทันที ก่อนจะตอบอีกฝ่ายกลับไปว่า
"แน่นอนครับ ถ้าเขาจะสืบ ยังไงเขาก็ต้องเข้าไปยุ่งกับคนในท้องถิ่นอยู่แล้วล่ะครับ พวกนี้ชอบแกว่งเท้าหาเสี้ยนอยู่แล้วด้วย หรือถ้าเขาจะไม่ทำอะไรเลย ผมก็สามารถรับรองกับท่านได้เลยครับ ว่าเราบีบให้เขาออกจาก Servant ได้แน่"
"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ผมแค่คิดว่าการมีอะไรเกิดขึ้นติดๆ กันซ้ำๆ มันจะเป็นที่น่าสงสัยน่ะครับ เลยว่าจะให้เขาออกจาก Servant ก่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลัง"
โมริคาว่าตอบกลับ ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเล็กน้อย แต่แล้วเสียงหัวเราะของเขาก็ตัดไปทันที พร้อมกับสีหน้าอันซีดเผือดที่ปรากฏชัดขึ้นมาบนใบหน้า ก่อนที่เขาจะตอบปลายสายกลับไปว่า
"ครับ ทราบแล้วครับ ครั้งนี้ผมจะไม่ทำผิดพลาดแน่นอนครับ"
ความคิดเห็น