The Street Lights

ข้อมูลเบื้องต้น

"กลับแล้วนะครับ"

เสียงของเซนดังสะท้อนไปมาในห้องสี่เหลี่ยมอันว่างเปล่า ก่อนเสียงเดียวที่ตอบเขากลับมา จะเป็นเพียงเสียงกระดิ่งที่ดังมาจากเจ้ากล่องสี่เหลี่ยมตรงหน้าพร้อมกับตัวอักษรที่ปรากฏขึ้นมาบนนั้นว่า

'Preparing to Configure Windows. Do Not Turn Off Your Computer.'

"ก็เชี้ยล่ะ อัพเดทวันอื่นนู่น คนจะกลับบ้านกลับช่อง"

เซนพูดพร้อมเอื้อมเท้าไปที่สวิซต์ไฟด้านใต้โต๊ะทำงาน ไม่นานแสงไฟสีแดงที่ลอดออกมาจากใต้โต๊ะก็ดับลง เช่นเดียวกันกับแสงสีฟ้านักทำลายสายตาที่ดับไปในเวลาไล่เลี่ยกัน

เขาเดินออกจากห้องสี่เหลี่ยมอันว่างเปล่านั่น พร้อมกับความรู้สึกแสบท้องเล็กน้อย ดูเหมือนบะหมี่สำเร็จรูปที่กินไปได้แค่ครึ่งเดียวเมื่อหลายชั่วโมงก่อนจะไม่ค่อยอยู่ท้องเท่าไหร่ แถมอากาศหนาวที่ประดังเข้ามาทันทีที่ชะโงกหน้าออกไป ก็ไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย

"ดึกขนาดนี้แล้วเหรอเนี้ย"

เซนกล่าวขึ้นก่อนะจะมองขึ้นไปบนฟ้า แล้วพบเพียงดวงจันทร์ที่ส่งยิ้มกลับมาให้ ราวกับจะบอกว่าตนเองมาเข้ากะแทนดวงอาทิตย์ได้สักพักใหญ่แล้ว

เขาเดินไปตามทางเดินที่รกร้างผู้คน ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันหยุดหรือวันเทศกาลอะไรสักอย่างสำหรับคนทั่วไป แต่กลับเซนที่ต้องทำงานในบริษัทนรกแล้วจะวันไหนก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่

ทุกวันคือการทำงานวันยันค่ำ เพื่อหาเลี้ยงตัวเองไปเรื่อยๆ ความคิดที่จะหยุดพัก หรือคำพูดแสนวิเศษอย่างการหยุดพักร้อน ไม่ต่างอะไรกับความฝันอันเลือนรางที่ไม่อาจจับต้องได้ 

ความหิวที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และแสงไฟจากร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้ๆ ทำให้เซนตัดสินใจได้ไม่ยากว่าเขาจะมุ่งหน้าไปที่ไหน 

เขาเดินไปหยุดอยู่ที่สี่แยกแห่งหนึ่ง และพบว่าที่นั่นมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังพยายามกดไฟข้ามถนนอยู่ เซนที่ต้องการข้ามไปที่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่อีกฝั่งด้วยเช่นกัน จึงเอื้อมมือไปกดที่ปุ่มสัญญาณอย่างไม่ลังเล

"ขอบคุณครับ"

เซนหันไปพยักหน้าให้เด็กน้อยเล็กน้อย ก่อนทั้งคู่จะรอให้ไฟข้ามถนนเปลี่ยนเป็นสีเขียว มองไปที่สองข้างทาง และรีบเดินข้ามแยกนั้นมา

หลังจากที่เซนเดินข้ามถนนมาที่อีกฝั่งได้สำเร็จ เขาก็เดินเข้าไปที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ ก่อนจะออกมาพร้อมกับน้ำเปล่าขวดหนึ่ง เพราะเจ้าตัวไม่รู้จะกินอะไร 

เขาหันมองไปรอบๆ เพื่อมองหาร้านอาหารสักร้าน แต่ก็พบว่าสองข้างทางไม่มีร้านไหนเปิดเลย เซนจึงถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนสายตาของเขาจะไปหยุดอยู่ที่เด็กคนหนึ่งที่ยืนรอข้ามถนนอยู่ที่แยกใกล้ๆ 

'เด็กคนเมื่อกี้นี่น่า'

เซนเดินไปที่ทางแยกซึ่งไม่ได้จะนำเขากลับไปที่บ้านแต่อย่างใด พลางเอ่ยทักเด็กผู้ชายคนนั้นว่า

"ถ้ากดไฟสัญญาณไม่ถึง ก็ข้ามไปเลยสิเจ้าหนู ดึกๆ แบบนี้มีรถสัญจรไม่เยอะหรอก"

"แม่ผมบอกว่าให้กดสัญญาณไฟทุกครั้งที่ข้ามถนน" เด็กน้อยตอบพลางกระโดดชี้นิ้วขึ้นไปที่สัญญาณไฟจราจร ที่อยู่เลยศีรษะเขาเล็กน้อย "แล้วก็อย่ามาเรียกผมว่าเจ้าหนูนะ"

"แสดงว่าต้องการความช่วยเหลืออยู่ล่ะสิ ว่าแต่ต้องเรียกว่าอะไรล่ะเนี้ย"

"เรียกนายสิ พวกเพื่อนๆ ผมชอบเรียกนำหน้ากันว่านายทั้งนั้นแหละ แต่ผมจะไม่บอกชื่อคุณหรอกนะ" เด็กน้อยตอบกลับ ก่อนจะพูดต่อว่า "แล้วอีกอย่าง ผมจะดีใจมาก ถ้าคุณช่วยกดสัญญาณไฟนี่ให้ผม"

"ได้เลยจ๊ะ นายจ๋า" 

เซนตอบกลับ พลางกดไปที่ปุ่มสัญญาณจราจร คำพูดของเด็กน้อยที่ยืนแบกเป๋ใบใหญ่อยู่ข้างๆ ทำให้เขาคิดถึงชวนเวลาอันหอมหวาน ที่ตนเองอยากจะรีบๆ โตเพื่อออกไปใช้ชีวิต ถึงแม้ช่วงเวลาที่ว่านั่นจะผ่านมานานมากแล้วก็ตาม

ไม่นานไฟสัญญาณให้ข้ามถนนก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว พร้อมกับรูปของตัวละครที่เต้น Break dance อยู่บนนั้น ทั้งคู่จึงหันมองไปที่สองข้างทาง ก่อนจะรีบเดินข้ามข้ามถนนมาได้เรียบร้อย

"ขอบคุณมากครับ" 

"เมื่อกี้ฉันคิดเงินน่ะ คุณแม่ให้ค่าขนมนายมาเท่าไหร่ล่ะ ?"

ได้ยินแบบน้้นเด็กน้อยก็สะบัดหน้าพลางกระชับกระเป๋าเป๋ใบใหญ่ของตัวเอง แล้วเดินหนีเซนทันที 

ถึงกระนั้นเซนซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่ภาคภูมิใจในตัวเองพอสมควร ก็ไม่คิดจะปล่อยให้เด็กหกขวบเดินกลับบ้านเองในยามวิกาลแบบนี้แต่อย่างใด เขาเดินตามหลังเด็กน้อยไปห่างๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะจับได้ว่าเขาแอบตามตนเองไป เด็กน้อยตรงหน้าจึงหันมาเอ่ยถามเขาตรงๆ ตามประสาเด็กว่า

"คุณเดินตามผมมาทำไมเนี้ย"

"ฉันก็แค่เดินกลับบ้านเฉยๆ ไม่ได้เดินตามนายอยู่ซะหน่อย"

สิบห้านาทีต่อมา เซนที่เดินตามเด็กน้อยมาเรื่อยๆ ก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายต้องการจะทำอะไร เมื่อป้ายไฟติดๆ ดับๆ ของร้านราเมนร้านเดิมปรากฏขึ้นอีกครั้ง

"อยากให้เลี้ยงราเมนก่อนกลับบ้านเหรอ" เซนเอ่ยถาม

"คุณตามผมมาจริงๆ ด้วย อย่าตามผมมานะ ไม่งั้นผมแจ้ง Servant จริงๆ ด้วย "

"เวลาแบบนี้พวกนั้นไปตั้งด่านหาเงินหมดแล้ว แถมฉันก็แค่เดินออกกำลังกายเฉยๆ ไม่ได้เดินตามนายมาสักหน่อย"

ทันทีที่เซนพูดจบ เด็กน้อยก็ออกวิ่งทันที แต่ด้วยความที่เด็กตรงหน้าเขาเป็นเพียงเด็กหกขวบ แค่ก้าวยาวๆ ของเซนหนึ่งก้าว ก็ตามความเร็วของเด็กน้อยได้แบบง่ายดาย

"กลับมาที่ร้านราเมนนี่อีกแล้วเหรอ ทำเอาฉันเริ่มอยากจะเข้าไปแล้วนะเนี้ย"

"ผมหิวแล้ว"

"ก็เล่นวิ่งซะขนาดนั้น จะหิวก็ไม่แปลก" เซนตอบกลับ ก่อนจะพูดขึ้นต่อว่า "โอเค ฉันจะเข้าไปหาอะไรกินในนี้แหละ นายก็กลับบ้านดีๆ ละกัน"

พูดจบเซนก็เดินไปที่ตู้ขายตั๋วที่อยู่ด้านหน้าร้าน ก่อนจะหันมาพบเจ้าหนูที่เมื่อกี้จะแจ้ง Servant มาจับตนเองอยู่ลัดๆ กำลังยืนบิดไปบิดมาอยู่ข้างๆ 

"ผ...ผมอาจจะยอมบอกคุณว่าบ้านของผมอยู่ไหนก็ได้ ถ้าคุณยอมเลี้ยงราเมน"

'สมัยนี้ข้อมูลสำคัญขนาดนั้น มีค่าแค่ราเมนชามเดียวเองเหรอเนี้ย' 

เซนคิดในใจ ก่อนจะแกล้งตอบอีกฝ่ายกลับไปว่า 

"ฉันไม่อยากรู้เรื่องนั้นแล้วล่ะ"

"ผ...ผมสอนวิชาคณิตศาสตร์ให้คุณก็ได้นะ ผมพึ่งไปเรียนพิเศษมา ผ...ผมได้ที่หนึ่งของห้องด้วยนะ ถ้าผมสอนให้ คุณต้องได้ที่หนึ่งเหมือนกันแน่"

"เหรอ ฟังดูดีนี่ อยากกินอะไรล่ะ เลือกเลย"

ได้ยินแบบนั้นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความยินดีก็ปรากฏชัดขึ้นมาบนใบหน้าของอีกฝ่าย เซนจึงใช้โทรศัพท์มือถือของเขาถ่ายภาพบนตู้ขายตั๋วส่งให้เด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ 

ทั้งคู่ยืนเลือกท็อปปิ้งกันอยู่สักพัก ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านราเมน กลิ่นหอมของเครื่องเทศ และบรรยากาศที่อบอุ่นภายในตัวร้าน ทำให้เซนรู้สึกดีใจขึ้นมาไม่น้อย ที่ตัดสินใจเข้ามาตามคำขอของเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆ 

"2 ชามเลยเหรอครับ"

"ครับ อย่างละชามครับ"

"รับทราบบบบบบ" ชายหนุ่มเจ้าของร้านตะโกนเสียงดัง "ชาชูหนึ่ง โคขุนสเปเชียลหนึ่ง"

หลังจากนั้นไม่นานราเมนสองชามก็วางลงตรงหน้าเซน เขาจึงเลื่อนราเมนหมูชาชูไปให้เด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมตะเกียบหนึ่งคู่

"ปรุงอะไรไหม"

"ไม่ครับ"

เด็กน้อยตอบ ไม่มีทีท่าว่าจะจับชามราเมนแต่อย่างใด

"อะไรอีกล่ะ"

"แม่บอกว่าไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้า"

"งั้นฉันกินเองก็ได้" เซนพูดพร้อมเอื้อมมือไปที่ชามราเมนหมูชาชู

เพียงแค่นั้น เด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ส่งสายตาน่าสงสารกลับมาให้เซนทันที ศีลธรรมในใจเซนจึงต้องสู้กับความเย้ายวนของหมูชาชูอยู่สักพัก เขาถึงจะยอมปล่อยมือจากมันได้

"กินไปเถอะน่า ถ้าฉันจะทำอะไรนายจริงๆ ฉันจับนายเข้าถุงดำตั้งแต่ที่สี่แยกนั่นแล้ว"

ได้ยินแบบนั้น เด็กน้อยก็ส่งสายตาหวาดกลัวมาให้ พลางหมุนกระเป๋าด้านหลังมากอดไว้แน่น

"ม...แม่"

"คือฉันแค่...."

"แงงงงงงงงงงงงงง"

ผ่านไปเกือบสิบนาที เซนถึงทำให้เด็กน้อยข้างๆ เงียบเสียงได้ ก่อนอีกฝ่ายจะนั่งกินราเมนอย่างมีความสุข ในขณะที่เซนต้องกล้ำกลืนราเมนตรงหน้าไปพลาง ทนรับสายตาไม่ไว้วางใจของเจ้าของร้านราเมนกล้ามยักษ์ไปพลาง

"อร่อยจังเลยฮะ" 

เด็กน้อยพูดขึ้นพลางตบไปที่พุงน้อยๆ ของตัวเองพร้อมน่าตามีความสุข หลังจากที่ทั้งคู่ออกมาจากร้านราเมน ในขณะที่เซนพยายามมาร์คที่นี่ลงไปในแอปพลิเคชั่นกูกูรูแมพ 

"ก็อร่อยนั่นแหละ แต่...." 

เสียงของเซนหยุดลงทันที เมื่อเขาได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้นที่ด้านหลัง และพบว่าคนที่ลอดคานประตูออกมา คือคนเดียวกับคนที่ยืนกอดอกจ้องหน้าเขาอยู่เกือบชั่วโมง

"เอานี่ไปด้วย" เจ้าของร้านกล่าวพลางยืนถุงสีน้ำตาลอ่อนมาให้ กลิ่นของสิ่งที่อยู่ในนั้นช่างเย้ายวนใจเสียเหลือเกิน แต่ถึงกระนั่น

"เอ่ออ คือผม" เซนตอบกลับ พลางพยายามปฏิเสธ 

"รับไป อย่าให้ต้องพูดซ้ำ"

"ก็ได้ครับ ไว้ผมจะมาจ่ายให้วันหลังนะครับ"

"ไม่ต้อง ฉันลองทำเมนูใหม่อยู่ พวกนี้ยังขายไม่ได้" เจ้าของร้านตอบ "อีกอย่างลูกคุณคงหนาวในเวลาแบบนี้ใช่ไหมล่ะ"

"เด็กนี่ไม่ใช่ลูกผมซะหน่อย"

"เขาไม่ใช่พ่อผมสักหน่อย"

ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกันอย่างพอเหมาะพอเจาะ

"นั่นแหละ เหมือนกัน แล้วรีบๆ กลับบ้านกันไปได้แล้ว ออกมาเดินเตร่ดเตร่นอกบ้านมืดๆ แบบนี้ไม่กลัวโดนกินวิญญาณกันรึไง" เจ้าของร้านหนุ่มตะโกนกลับมา พลางยัดถุงโคโรเกะมาให้ ก่อนจะปิดประตูร้านอัด

"เชื่อเขาเลย สมัยนี้แล้วยังเชื่อเรื่องปีศาจกินวิญญาณอะไรนั่นอีก"

เซนถอนหายใจออกมา ก่อนจะแกว่งถุงโคโรเกะในมือไปมา

"ถ้าคุณไม่กินโคโรเกะนั่น ผมขอได้ไหมฮะ" 

เด็กน้อยพูดขึ้นด้วยสีหน้ามีความสุข ดูเหมือนกลิ่นของมันฝรั่งทอดใหม่ๆ จะเป็นอะไรที่ห้ามใจได้ยากสำหรับเด็กๆ ที่โปรดปรานของทอดเป็นพิเศษ

"ไม่ใช่ว่าแม่นายไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้าเรอะ"

"ไม่ได้เหรอฮะ"

"เอาไปๆ ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย" เซนหยิบโคโรเกะในถุงส่งให้เด็กน้อยทันทีที่เขาโดนอีกฝ่ายโจมตีด้วยสายตา

"ตกลงว่าบ้านนายอยู่อีกไกลไหมเนี้ย"

"เดินไปสุดซอยนี่ แล้วก็เลี้ยวซ้าย แล้วก็เลี้ยวขวา แล้วก็เดินไปจนถึงสี่แยกใหญ่ๆ อีกอัน จากนั้นก็เลี้ยวขวา แล้วค่อยเดินไปจนถึงประมาณกลางซอยก็ถึงแล้วฮะ"

"ย่านอิไคดะเหรอ"

"ไม่รู้เหมือนกันฮะ"

เด็กน้อยตอบกลับหน้าซื่อ แต่ถ้าเซนคำนวณจากเส้นทางที่เด็กน้อยบอกมาไม่พลาด บ้านของเด็กนี่ก็น่าจะตั้งอยู่ในย่านอิไคดะ ซึ่งก็เป็นย่านของคนที่มีฐานะพอสมควร

"เดินกลับบ้านบ่อยเลยละสิ"

"ฮะ ผมเดินกลับบ้านมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วล่ะฮะ"

เด็กน้อยตอบอย่างภาคภูมิใจ

เซนเดินตามเด็กน้อยไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเมื่อทั้งคู่ข้ามสี่แยกไปได้ แสงไฟของร้านสะดวกซื้อที่อยู่ตรงหัวมุมก็ทแยงเข้ามาในดวงตาทันที เซนจึงเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าเป๋ของเด็กน้อยตรงหน้าไว้

"แวะ ร้านนี้เดี๋ยวนึงสิ"

"ยังไม่อิ่มอีกเหรอฮะ"

"ฉันไม่ได้เดินไป กินโคโรเกะไปเป็นสิบอันเหมือนนายนี่"

"ผมไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นสักหน่อย"

เด็กน้อยตอบกลับงอลๆ พลางเดินตามเซนเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ก่อนเจ้าตัวจะหยุดอยู่หน้าตู้ขายไอติม พร้อมทำท่าเหมือนอยากจะฝังตัวเองเข้าไปในตู้ขายไอติม

"เอาอะไรก็หยิบเลย เอาขนมด้วยไหมล่ะ"

"แต่แม่บอกว่า..."

"เดี๋ยวฉันค่อยไปเก็บเงินกับแม่นายก็ได้ เราก็กำลังจะไปเจอเธออยู่แล้วไม่ใช่รึไง"

เซนตอบกลับ พลางดึงธนบัตรใบสุดท้ายออกมาจากกระเป๋าเงิน เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยเดินไปที่ชั้นวางตระกร้า แล้วหันมายิ้มให้

หลังจากออกมาจากร้านสะดวกซื้อพร้อมกับถุงพลาสติกขนาดใหญ่ เด็กน้อยก็พาเซนเดินตามทางมาเรื่อยๆ 

จนกระทั่งเมื่อทั้งคู่เลี้ยวเข้าไปในซอยที่ควรจะเป็นบ้านของเด็กน้อย เขาก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เซนและพูดขึ้นเบาๆ ว่า

"ขอจับมือได้ไหมฮะ"

"กลัวเหรอ" เซยเอ่ยถาม

"กลัวฮะ"

"ไม่เป็นไรหรอก ครั้งนี้จะไม่เป็นเหมือครั้งก่อนๆ แล้ว"

เซนตอบกลับพลางเอื้อมมือไปให้เด็กน้อย แล้วพาเขาเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านดูจะเต็มไปด้วยความหม่นหม่อง ก่อนจะกดลงไปที่กระดิ่งที่ติดไว้หน้าบ้าน

"โทษนะครับ มีใครอยู่บ้านไหมครับ"

เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา เซนก็เอื้อมมือไปที่กระดิ่งตรงหน้าอีกครั้ง

"โทษนะครับ"

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงกระดิ่งสไตล์สามช่าก็ดังขึ้นแบบรัวๆ  จนกระทั่งคนในบ้านตะโกนกลับมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ และความงัวเงีย

ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้มาแค่เสียง

"เฮ้ เดี๋ยวใจเย็นก่อน ใจเย็น"

เซนรีบบอก เมื่อสิ่งที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาคือชายใส่แว่น ผมกระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าหลุดหลุย แถมอีกฝ่ายยังพกขวดเบียร์มาด้วยอีกตั้งหาก

"มึงจะเอาใช่ไหม ห๋าาาาาาา"

ชายใส่แว่นตะโกน ก่อนจะชาร์จเข้ามาหาเซนพร้อมขวดเบียร์ในมือที่ง้างขึ้นสูง

"เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน ผมเอาลูกคุณมาส่งเฉยๆ" 

เซนรีบบอก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่ เพราะคำตอบเดียวที่ชายใส่แว่นตอบกลับมาก็คือขวดเบียร์ในมือขวาที่เงื้อขึ้นสูงกว่าเดิม

"ขอโทษนะ"

เซนพูด ก่อนจะประเคนหมัดเข้าไปที่ท้องของอีกฝ่าย ชายใส่แว่นจึงตัวอ่อนยวบทันที โชคดีที่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ชายคนนี้อ่อนแอลงไปมาก ไม่งั้นเซนคงโดนเขาหวดด้วยขวดเบียร์จนหัวร้างข้างแตกไปแล้ว

"ลูกกูไปเรียนพิเศษอยู่ เขาเลยยังไม่กลับมา เพราะยังอยู่ที่เรียนพิเศษ ก็เลยยังกลับมาไม่ได้ ไม่เข้าใจรึไง เลิกยุ่งกับพวกเราได้แล้ว"

ชายใส่แว่นตะโกนพลางร้องไห้ออกมา แถมดูเหมือนเขาจะอ้วกออกมาเล็กน้อยด้วย แต่สิ่งที่ออกมาก็มีเพียงแอลกอฮอล์เท่านั้น เป็นภาพที่ดูสังเวชไม่น้อย ที่ต้องเห็นผู้ชายคนหนึ่งตกต่ำถึงขนาดนี้ แต่เซนก็ไม่คิดจะโทษเขาเลยแม้แต่น้อย

"ผมรู้แล้ว ผมรู้อยู่แล้ว แต่คุณช่วยฟังผมก่อนได้ไหม"

เซนตอบกลับไป ในขณะที่ร่างของเด็กน้อยที่ยืนร้องไห้อยู่ด้านหลังค่อยๆ เลือนหายไปทีละน้อย 

"ฟังนะลูกคุณแค่อยากกลับบ้าน เขาอยากกลับบ้าน และผมก็อยากจะขอร้องคุณเหมือนกัน ได้โปรดเถอะครับ" เซนก้มหัวให้อีกฝ่าย 

"ลูกกูไปเรียน..."

แอ้ก

ในขณะที่ชายใส่แว่นกำลังจะพูดอะไรออกมา รองเท้าส้นสูงข้างหนึ่งก็เตะเข้าไปที่สีข้างของเขาอย่างจัง จนชายใส่แว่นสลบเมือดไป เมื่อเซนหันไปมองที่หญิงสาวในชุดทำงานผู้เป็นเจ้าของรองเท้าส้นสูง เขาก็รู้ได้ทันทีว่าบ้านนี้ใครเป็นเจ้าของบ้าน

"ขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าเขาเผชิญกับเรื่องเลวร้ายมากๆ มาน่ะคะ แล้วฉันก็พึ่งกลับมาจากที่ทำงาน ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ"

หญิงสาวพูดพร้อมก้มหัวให้เซน ในขณะที่เธอพยายามกดหัวสามีเธอลงไปติดพื้น แม้ว่าหน้าของเขาจะติดพื้นอยู่ก่อนแล้วก็ตาม

"ม...ไม่เป็นไรครับ"

"ว่าแต่คุณมีปัญหาอะไรกับสามีขี้เมาของฉันรึเปล่าค่ะ"

"ค..คือว่า"

เซนรีบเล่าให้หญิงสาวฟังถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทันทีที่เธอฟังจบสีหน้าของเธอก็บอกเซนกลับมาทันทีว่าเธอมองเขาเป็นพวก Scam แถมท่าทางของเธอก็ดูจะพร้อมมากๆ ที่ส่งรองเท้าส้นสูงมาที่ยอดหน้าของเซนด้วยความเร็วแหวกอากาศ

เซนที่เห็นแบบนั้นเลยรีบยื่นถุงจากสะดวกซื้อไปให้หญิงสาวตรงหน้า และขอร้องให้เธอช่วยเปิดดูสิ่งที่อยู่ด้านใน เผื่อป้องกันไม่ให้เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้น

หลังจากที่เธอหยิบของต่างๆ ที่อยู่ในนั้นขึ้นมาดูทีละชิ้น สีหน้าของเธอค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละน้อย ก่อนเธอจะเอ่ยถามเซนกลับมาด้วยเสียงสั่นๆ ว่า

"เขาอยู่ตรงนั้นเหรอคะ ยู...."

เด็กน้อยที่ได้ยินแบบนั้น ก็รีบวิ่งไปหาแม่ตัวเอง ในขณะที่เซนรีบยกนิ้วชี้ขึ้นมาสัมผัสที่ริมฝีปากของตนเอง เพื่อบอกอีกฝ่ายเป็นนัยๆ ว่าให้เธอหยุดพูด

"ไม่ทราบสิครับ"

เซนตอบอีกฝ่ายกลับไป  

"ผมบอกคุณได้แค่ว่า ผมเสียใจมากๆ เวลาที่ผมเห็นสามีของคุณเป็นแบบนี้ และคงจะดีไม่น้อยถ้าช่วงเวลา...เอ่อ 6 โมงเย็น แล้วก็ 1 ทุ่มในวันฝนตก คุณเปิดประตูบ้านทิ้งไว้สักพักน่ะครับ"

"อ่ะ อ้อแล้วก็ ผมชอบกินโคโรเกะมากๆ เลยครับ แต่เรื่องนั้นคุณน่าจะรู้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะครับ"

หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ ก่อนเธอจะยื่นถุงในมือคืนให้เซน แต่แล้วเธอก็หยุดค้างอยู่สักพัก พลางก้มหัวให้รัวๆ อย่างร้อนรน ก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินของตัวเองออกมา และยื่นทั้งกระเป๋ามาทางเซน

"เอ่อออ ไม่ครับ ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ" เซนรีบปฏิเสธอีกฝ่ายทันที "ถ้าเป็นไปได้ผมขอรับเป็นรายละเอียดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับลูกชายของคุณ และรายชื่อของผู้ก่อเหตุแทนได้ไหมครับ"

หญิงสาวตอบรับคำขอของเซนด้วยการเดินเข้าไปในบ้าน และกลับออกมาพร้อมแฟ้มเอกสารปึกใหญ่ ก่อนจะก้มศีรษะขอบคุณเขาอีกครั้ง 

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หันไปส่งสายตาอาฆาตไปทางสามีตัวเองที่นอนสลบอยู่ ก่อนจะจับขาอีกฝ่าย แล้วค่อยๆ ลากสามีตัวเองเข้าไปในบ้าน พลางเปิดประตูทิ้งไว้

"ขอโทษนะที่ฉันทำให้นายได้แค่นี้" เซนหันไปบอกกับเด็กน้อยที่กำลังยืนกล้าๆ กลัวๆ อยู่หน้าประตูบ้าน

"ไม่เป็นไรฮะ แค่นี้ แค่นี้ก็ขอบคุณมากๆ แล้วฮะ"

"เข้าได้ เชื่อฉันสิ ฉันเคยมาก่อน"

"ผมกลัวโดนส่งกลับไปที่สี่แยกนั่นอีกน่ะฮะ" 

"ถ้านายโดนส่งกลับไปที่นั่นขึ้นมาจริงๆ ฉันก็จะพานายกลับมาส่งที่นี่เอง จะเลี้ยงราเมนร้านนั้นทุกรอบที่มาเลยด้วย ไม่ดีรึไง"

เด็กน้อยพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆ ใช้นิ้วยื่นเข้าไปในอาณาเขตของตัวบ้าน เมื่อเห็นว่านิ้วของตัวเองผ่านเข้าไปได้ไม่เป็นปัญหา เขาก็รีบกระโดดเข้าไปในตัวบ้านทันที ก่อนจะหันมายิ้มให้เซน

"เข้าได้จริงๆ ด้วยฮะ"

"ก็บอกแล้วไงว่าเข้าได้"

เด็กน้อยวิ่งมากอดเซนเบาๆ 

"ขอบคุณนะฮะ ขอบคุณจริงๆ ฮะ"

"เบาหน่อยๆ พลังกอดของคนที่กินโคโรเกะเข้าไปทีเดียวสิบอันนี่ไม่ธรรมดาเลยนะเนี้ย"

เซนตอบกลับพลางขยี้ผมเด็กน้อยเล่น

"ถ้าเจอกันอีกก็ให้ทำเป็นไม่เห็นกันนะรู้ไหม ทำเป็นไม่เห็นกันจนกว่านายจะพร้อม โอเคไหม"

เด็กน้อยพยักหน้าตอบรับ เขากอดเซนอยู่อีกสักพัก ก่อนจะยอมปล่อยมือ กล่าวคำลาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินหายเข้าไปในตัวบ้านพร้อมรอยยิ้ม

เซนโบกมือให้เด็กน้อยจนกระทั่งประตูบ้านปิดลง ก่อนจะก้มลงไปเก็บลูกแก้วสีขาวที่เด็กน้อยทำตกไว้ และร้อยมันเข้าไปในสร้อยคอที่ตนเองสวมอยู่

ไม่กี่วันต่อมา

"กลับแล้วนะครับ"

เสียงของเซนดังสะท้อนไปมาในห้องสี่เหลี่ยมอันว่างเปล่า ก่อนเสียงเดียวที่ตอบเขากลับมาจะเป็นเสียงของตนเองที่พูดขึ้นว่า

"บอกใครอยู่ล่ะเนี้ย" 

แม้จะหันมองไปรอบๆ ห้อง คำถามของเซนก็ไม่ได้รับการตอบรับแต่อย่างใด จะมีก็เพียงตัวอักษรบนหน้าจอที่ตอบเขากลับมาว่า

'Preparing to Configure Windows. Do Not Turn Off Your Computer.'

"ต้องอัพอีกแล้วเหรอเนี้ยย" เซนบ่นออกมาอีกครั้ง ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้ และปล่อยให้คอมพิวเตอร์ของตนเองค่อยๆ อัพเดทซอล์ฟแวร์อย่างเชื่องช้า 

"การอัพเดทอะไรสักอย่าง ถือเป็นเรื่องที่มีประโยชน์ แต่ก็เป็นเรื่องน่ารำคาญในเวลาเดียวกัน ว่าไหมล่ะครับ" 

เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านข้าง เซนจึงลืมตาขึ้นไปมองชายปริศนาในชุดสูท ที่กำลังนั่งจิบชาอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ ก่อนจะหลับตาลง และพูดออกมาสบายๆ ว่า

"นายอีกแล้วเหรอ"

"ครับ ผมอีกแล้ว ถึงผมจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับการใช้คำว่า 'อีกแล้ว' สำหรับการพบกันในรอบร้อยปีของเราก็ตาม"

"ร้อยปีก็ไม่ใช่อะไรที่มากมายสำหรับฉันซะเมื่อไหร่" เซนตอบกลับ "แล้วไง ทำไมนายถึงมาที่นี่ล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ"

"ไม่มีหรอกครับ ผมแค่เจออะไรที่น่าสนใจเล็กน้อยใกล้ๆ นี้น่ะครับ พอเห็นว่าตัวเองมีโอกาส ก็เลยมาทักทายคุณเสียหน่อย"

"ที่แถวๆ นี้น่ะเหรอ?" เซนถามกลับ

"ครับ" อีกฝ่ายตอบรับ

"ฉันต้องแลกกับอะไรล่ะ ถึงจะได้รู้ว่าความสนุกเพียงเล็กน้อยที่ว่าของนายหมายถึงอะไร"

"ความร่วมมือเล็กน้อยน่ะครับ"

"พูดแบบนี้นี่มัน Scam ชัดๆ" เซนตอบก่อนจะชี้ไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า "ถึงฉันจะอยู่มานาน แต่ฉันก็อัพเดทความรู้อยู่เป็นประจำนะ"

"ความร่วมมือเพียงเล็กน้อย จากคนที่คิดว่าช่วงเวลาหนึ่งร้อยปีเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ผมว่าก็ดูเหมาะสมกันดีนะครับ"

"นายเนี้ยนะ" เซนตอบก่อนจะขำออกมาเล็กน้อย "แล้วไง ปกตินายชอบให้เรื่องราวมันดำเนินไปเอง โดยไม่เอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับมันไม่ใช่รึไง"

"ผมก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่เสมอนั่นแหละครับ หรือคุณเห็นต่างไปจากนั้นล่ะครับ" อีกฝ่ายตอบกลับแบบสบายๆ

"ฉันจะลองคิดดูก็ได้" เซนตอบกลับ "ว่าแต่จะไม่ลองเอาพวกนี้ไปขายดูจริงๆ เหรอ ลองใช้ด้วยตัวเองดูก่อนก็ได้นิ ไม่ชอบแล้วค่อยว่ากัน"

ทันทีที่เซนพูดจบ ลูกแก้วสีแดงหลายลูกก็ปรากฏขึ้นมาในมือเขา

"ไม่ดีกว่าครับ พอดีผมชอบดื่มชามากกว่าน่ะครับ"

"พึ่งได้มาใหม่ๆ เมื่อไม่กี่วันมานี้เลยน้า ถ้าจะให้เปรียบก็เหมือนขนมปังสดใหม่ที่พึ่งออกจากเตานั่นแหละ"

เซนตอบกลับ ก่อนจะพยายามพูดหว่านล้อมอีกฝ่ายต่อว่า

"แล้วนายก็น่าจะรู้ว่าความสุขจากการดื่มชาดีๆ ไปพลาง กินขนมปังคู่กันไปพลาง น่ะมันมีความสุขมากขนาดไหนจริงไหม"

"พอดีว่าผมชอบทานเค้กคู่กับชา มากกว่าขนมปังน่ะครับ"

"งั้นเอาเค้กช็อกโกแลตไหมล่ะ นายอยากได้แบบใหม่แค่ไหนฉันก็หาให้ได้ แถมฉันยังมีสต๊อกเก็บไว้เป็นกระบุงเลยด้วย"

พูดจบ ลูกแก้วสีดำจำนวนมากไหลทะลักลงมาจากเพดานห้อง จนฝังกลบทั้งคู่จนมิด ถึงกระนั้นอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาเพียงว่า

"น่าเสียดายนะครับ แต่เค้กช็อกโกแลตไม่ใช่ตัวเลือกแรกของผมน่ะครับ"

"เช้อออ นึกว่าจะอุดหนุนคนรู้จักกันสักหน่อยแท้ๆ" เซนพูดแบบงอลๆ เล็กน้อย ก่อนจะดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ลูกแก้วสีดำจำนวนมากจึงเลือนหายไป

"อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ถ้าเป็นสีอื่นๆ ล่ะก็ ผมยินดีเป็นตัวแทนจำหน่ายให้คุณทันทีเลยนะครับ โดยเฉพาะพวกที่อยู่บนสร้อยคอของคุณ"

ได้ยินแบบนั้น เซนก็ตอบอีกฝ่ายกลับไปทันทีโดยไม่เสียเวลาคิดว่า

"น่าเสียดายนะ แต่พวกนั้นไม่ได้มีไว้ขายหรอก"

"เห้อออ" อีกฝ่ายถอนหายใจออกมาทันทีที่เซนพูดจบ ก่อนจะพูดต่อว่า "นึกว่าจะยอมขายของดีๆ ให้กับคนรู้จักสักหน่อยแท้ๆ"

"นายเนี้ยนะ" เซนหัวเราะออกมาเล็กน้อย

"ดูเหมือนจะถึงเวลาที่ผมต้องไปแล้วล่ะครับ" 

ชายปริศนาพูดขึ้น ก่อนรอบๆ ห้องทำงานอันว่างเปล่าของเซนจะค่อยๆ บิดเบี้ยว ภาพของสิ่งต่างๆ ในห้องซ้อนทับกันไปมา ก่อนประตูรูปทรงประหลาดอันหนึ่งจะปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า

"ฝากทักทาย สาวๆ พวกนั้นแทนฉันด้วยล่ะ" 

"ไว้ผมจะบอกพวกเธอให้นะครับ" ชายปริศนาตอบรับ "ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีที่ได้ร่วมธุรกิจกันอีกครั้งนะครับ คุณเซน" 

ทันทีที่มือของชายปริศนาสัมผัสกับประตูนั่น ร่างของเขาก็หายตัวไป พร้อมกันกับแสงสีฟ้าจอมทำลายสายตาที่ดับลงไปในเวลาเดียวกัน ทั้งห้องจึงกลับมาเงียบเหงา และว่างเปล่าอีกครั้ง

"ให้ตายยยย นี่ฉันดูเหมือนคนที่อ่านใจง่ายขนาดนั้นเลยรึไง"

เซนบ่นกับตัวเอง ก่อนจะหัวเราะออกมาเล็กน้อย เขาดันตัวขึ้นมาจากเก้าอี้ ก่อนจะพาร่างตัวเองเดินออกจากห้องแห่งนี้ไป 

เพียงก้าวเดียวที่เท้าของเซนสัมผัสกับพื้นถนนด้านนอก ความรู้สึกแสบท้องก็ค่อยๆ เกิดขึ้นอีกครั้ง ก่อนลมหนาวที่โบกพัดมาจะช่วยให้ความรู้สึกแสบท้องนั่นเลวร้ายลงไปกว่าเดิม

"หิวอีกแล้วสิ แต่ก็อย่างที่หมอนั่นว่าแหละ ของแบบนี้จะไปอยู่ท้องได้ไง"

เซนพูดก่อนจะดีดลูกแก้วหลากสีเข้าปาก ราวกับว่าพวกมันคือช็อกโกบอล ก่อนจะใช้ฟันบดพวกมันเป็นเสี่ยงๆ และกลืนพวกมันลงไป ความรู้สึกแสบท้องเจ้าปัญหาจึงค่อยๆ ทุเลาลง 

"ไม่อร่อยเลยน้า รสชาติของคนขับรถโดยประมาทเนี้ย"

Misc 

Same Setting (Ariman)

   - Arachnid Trail

   - After Breathe Inc

   - เกิดใหม่ทั้งที ก็กลายเป็นสลิ่มไปซะแล้ว