ยมธูตสีชาด Red Devil

                           "ยมทูตสีชาด"

              

      : ศิลปะที่ดีต้องเป็นศิลปะสีเลือดสิ :

  ปี 2021 ประเทศเกาหลีใต้ มีนักเรียนมัธยมปลายย้ายเข้า ด้วยคะแนนสอบ ที่ได้ 90 ทุกวิชา 

       

   " เอ้านักเรียนวันนี้จะมีเพื่อนย้ายเข้ามาใหม่นะ"

เด็กหนุ่มเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับผมสีดำเข้ม

  "นักเรียนเพื่อนเขามีความบกพร่องทางการพูดอย่าแกล้งเพื่อนเขาล่ะ " 

 ท่ามกลางความเงียบของห้องสี่เหลี่ยมเด็กหนุ่มได้หยิบปากกาขึ้นมาเขียนกระดานแนะนำตัวเอง แต่เขาไม่ได้เขียนชื่อลงไป ทำให้ทุกคนในห้องคิดว่าเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ทันใดนั้นคุณครูก็รีบตัดบท

   " วันนี้ก็ไปนั่งข้างจีซูที่ริมหน้าต่างตรงนั้นก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวเทอมหน้าจะมีการจับฉลากอีกทีนึงว่าจะนั่งตรงไหน " ( คุณครูพูดด้วยความสดใส ) 

    จีซูเป็นเด็กสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียนแล้วก็ว่าได้เธอมีผมยาวสลวย ผิวขาวอำพัน กลิ่นหอมอ่อนโยน แต่เธอไม่มีความปฏิสัมพันธ์ต่อสังคมเท่าไหร่พูดง่ายๆก็คือเป็นพวกต่อต้านสังคม ยิ่งพวกเขาสองคนนั่งใกล้กันยิ่งทำให้เงียบไปกันใหญ่  

   " ถึงเวลาก็เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะทุกคน "

ความวุ่นวายชั่วครู่เปลี่ยนเป็นความเงียบ เสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง พร้อมกับเด็กหนุ่มและเด็กสาวที่นั่งใกล้กันอย่างเงียบสงัด 

   

จีซู : ฉันรู้นะว่านายมาทำอะไรที่นี่ ล้มเลิกความตั้งใจซะเถอะ มันจะเป็นผลดีต่อตัวนาย คิดซะว่าฉันเตือนในฐานะเพื่อนร่วมชั้นก็แล้วกัน "ธีโอ" หรือต้องเรียกว่า "ยมทูตสีชาด" กันนะ (พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา)

ธีโอ : ฉันจำไม่ได้ว่าฉันต้องการความหวังดีจากเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอเองก็ไม่ได้ดีไปจากฉันสักเท่าไหร่ 

 สถานการณ์เริ่มตึงเครียดอุณหภูมิในห้องลดลงจนเริ่มเย็นเยือก ทันใดนั้น เสียงกริ่งหมดเวลาพักเที่ยงเข้าคาบช่วงบ่ายก็เริ่มขึ้น ความคึกในห้องก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง 

        " อาาาา~ ข้าววันนี้อร่อยจริงเล๊ย โชคดีมากๆเลยที่ได้เกิดนะ ฮ่าๆ " เพื่อนคนนึงในห้องพูดเชิงติดตลก 

  

   ธีโอปิดหนังสือแล้วฟุ๊บนอนกับโต๊ะ " ตัวเองจะตายภายใน 3 วันอาทิตย์แท้ๆ กินอาหารที่อร่อยให้มากที่สุดล่ะ " ธีโอ พูดในใจแล้วก็หลับไป...

  กริ๊งงงงงงง เสียงกริ่งหมดคาบเรียนได้ดังขึ้น 

จีซู : นี่นายจะนอนไปถึงเมื่อไหร่ ( พูดพรางพร้อมเก็บหนังสือไปด้วย )

ธีโอลุกขึ้นนั่งสักพักแล้วแล้วก็เดินออกจากห้องไปโดยไม่ตอบอะไรเลยสักคำ ....

ในขณะเดียวกัน มีสายตาคู่หนึ่งจ้องมอง ธีโอ อยู่ ตลอดทางที่เขาเดิน

      " เขากลับมาทำไมกันนะ แต่ท่าทางไม่เห็นน่ากลัวอย่างที่เขาลือกันเลย หรือว่า อาจจะผิดคนกันนะ ไม่สิตาเทพของเรายืนยันได้ว่าเขา คือ "ยมทูตสีชาด" อย่างแน่นอน " ( เด็กหนุ่มปี 3 ห้อง B )

     " นายกำลังพูดถึงฉันหรอ" ธีโอ

เด็กหนุ่มคนนั้นเริ่มตัวสั่น หน้าตาซีดเซียว ก้าวขาไม่ได้ พูดไม่ออก พรางคิดในใจ...

 " เร็วมากเห็นกับตาว่าห่างกันเกือบ 300 เมตรคร่าสายตาครู่เดียว ถึงตัวเราที่มีตาเทพได้ เป็นชายที่น่ากลัวจริงๆ "

 " ข่าวลือก็เป็นแค่เพียงข่าวลือนั่นแหละ อีกอย่างยมทูตสีชาดอะไรนั่น เป็นชื่อที่เกินจริงทั้งนั้น " 

   

      " นายอยู่ในตระกูลมุราตะใช่มั้ย น่าคิดถึงจังนะ"

      " อ้อ! จริงสิ นายมีความสามารถที่น่าสนใจดีนะ ถ้าฉันกินนายเข้าไป ความสามารถของนายก็จะกลายเป็นของฉัน มันเรียกว่าอะไรนะ ตาเทพ? "

 

มุราตะ เริ่มสั่นใหญ่น้ำตาคลอเบ้าตา เนื่องจากจิตสังหารของธีโอหนาแน่นที่สุดเท่าที่เกิดมา ราวกับว่า ถ้าเขาขยับแม้แต่ปลายนิ้วร่างเขาจะแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ 

  

    " แหมๆ ล้อเล่นน่ะ " ธีโอหัวเราะแล้วก็หันหลังเดินกลับแล้วเดินลับสายตาไป 

มูราตะ โล่งใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตพร้อมนั่งลงราบลงกับพื้นราวกับผ่านศึกนับร้อยภายใน 5 นาที ที่ได้ยืนคุยกับธีโอ 

   " โชคดีจังนะที่ไม่มีใครมาเห็นเข้านอกจากเธอ "

จีซู : พอดีฉันบังเอิญเดินผ่านมาน่ะ 

มุราตะ : ไม่ต้องพูดอะไร ฉันกลับบ้านก่อนนะและอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพวกจตุรเทพคนอื่นล่ะ ว่าเขากลับมาแล้ว คุณจตุรเทพลำดับที่ 7 

                  ---------------------------------------

             ตืดดด ตืดดด ~ ( เสียงมือถือของธีโอ )

 " ว่าไงเจ้าหมาดำ กลับมาได้แล้วหรอ ฮ่าๆ "

 " อาา กลับมาแล้ว " ตู๊ด! ( ตัดสาย )