การกลับโลกเดิมแสนกระทันหันของคนธรรมดา

ตอนที่:0 กลับโลกเดิม 

"ไม่นะ...." 

"ไม่เอานะ...." 

"อาจารย์อย่าทำโทษผมนะครับ!" 

เพี๊ยะ! 

เสียงไม้เรียวของอาจารย์ฟาดลงที่ก้นของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียนอย่างไร้ความปราณีประดุจดั่งนักเรียนคนนั้นไม่ใช่คน 

"อะเฮือก...เจ็บนะครับ" 

เจียวจินหันไปทางอาจารย์ด้วยสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อพร้อมทั้งกระโดดด้วยความเจ็บปวด 

"เจ็บ? คนเจ็บที่ไหนร้องอะเฮือกกันล่ะเจียวจิน..." 

อาจารย์ยิ้มออกมาเล็กน้อยพรางกล่าวกับเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ดูจะไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายนั้นเจ็บ 

"แหม...ผมอุตส่าห์บีบน้ำตาเรียกความน่าสงสารนะ..." 

เจียวจินค่อยๆเช็ดน้ำตาที่ตัวเองพยายามบีบออกมาอย่างรู้สึกผิดหวังที่ตนไม่สามารถหลอกอาจารย์ได้ 

"เอาล่ะ ไปนั่งที่ซะ แล้วอย่าลืมทำการบ้านอีก" 

เจียวจินได้เดินกลับมานั่งที่ของตัวเองที่อยู่หลังห้องพร้อมทั้งนำหนังสือวิชาประวัติศาสตร์จีนออกจากกระเป๋าสะพายของตนอย่างช้าไป 

"นี่ๆ...เจียวจินไม่เจ็บเหรอ โดนตีแรงขนาดนั้น...." 

หญิงสาวที่นั่งข้างๆสะกิดเจียวจินที่กำลังทำทุกอย่างแบบช้าๆ 

"เอ่อ...มันก็เจ็บแหละนะ แต่ก็ยังอยู่ในเกณฑ์ที่พอรับได้" 

เจียวจินตอบไปอย่างคนขี้เกียจโดยไม่คิดจะมองหน้าอีกฝ่ายด้วยซ้ำ 

"งั้นเหรอ..." 

"แล้วทำไมต้องร้องออกมาเหมือนเจ็บมากด้วยล่ะ...." 

หญิงสาวทำท่าทางสงสัยพรางสงสัยในตัวของอีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก 

"นั่นน่ะเป็นการให้เกียรติอาจารย์ในแบบฉบับของฉันไงล่ะ....ถ้าเราเจ็บ อาจารย์จะรู้สึกเหมือนตัวเองชนะ" 

เจียวจินอธิบายออกมาด้วยท่าทางเฉยเมยขาดแรงจูงใจในการตอบคำถามอีกฝ่ายอย่างไม่น่าให้อภัย 

"นายน่ะ...ความคิดผิดเพี้ยนไปหน่อยนะ" 

หญิงสาวพูดออกมาด้วยความรู้สึกเอือมต่อความคิดของอีกฝ่าย 

"เธอน่ะ...อย่ามายุ่งนะยัยเหม่ยลี่ นี่มันแนวคิดของฉัน" 

เจียวจินสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายที่มีต่อตนจึงตอบกลับไปด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายเพราะหลายๆคนในห้องก็มักจะมองเขาแบบนั้น ในช่วงแรกนั้นเจียวจินก็รู้สึกแย่แต่พอผ่านไปตัวเขานั้นก็ปรับตัวได้ 

"ชิ...ไม่คุยด้วยแล้ว ตั้งใจเรียนดีกว่า"

เหม่ยลี่หันหน้าหนีและพยายามจดตามที่อาจารย์เขียนบนกระดานอย่างตั้งใจ 

เวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลาเลิกเรียนแต่ละคนต่างทยอยออกจากห้องเรียน บางคนก็ไปทำกิจกรรมชมรมบ้างก็รวมตัวกันไปเดินเที่ยวในห้าง บ้างก็ไปเรียนพิเศษต่อ 

"กลับบ้านดีกว่า...." 

เจียวจินเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องด้วยความขี้เกียจ ตัวเขานั้นตลอดทางกลับบ้านไม่แวะที่ไหนเลยสักแห่ง แต่พุ่งตรงกลับบ้านมานอนอย่างเอาเป็นเอาตาย 

"เห้อ...วันนี้ก็ยังคงน่าเบื่อสุดๆ  เราเนี่ยเกิดมาผิดโลกหรือเปล่านะ" 

เจียวจินพูดแดกดันตัวเองพร้อมทั้งถอดเสื้อนอกออกและเปิดแอร์ในห้องนอนตัวเองไปด้วย 

"นั่นสินะ~ คุณน่ะเกิดผิดโลกจริงๆนั่นแหละ ยืนยันโดยกระผมเอง คุณไม่ใช่คนของโลกใบนี้แน่นอน" 

เสียงปริศนาดังเข้าไปในหูของเจียวจิน เสียงนั้นฟังดูยียวนกวนประสาทแต่กลับน่าขนลุก 

"นะ...นั่นใคร!" 

เจียวจินตกใจพยายามพุ่งออกจากห้องแต่ขยับไม่ได้เหมือนโดนสะกดจิตให้ต้องมนต์ 

"ผมเหรอ...เรียกผมว่า[ผู้พากลับ]แล้วกันนะครับ พอดีชื่อจริงของผมเป็นนามลับห้ามทราบน่ะครับ ขออภัยด้วยมิสเตอร์เจียวจิน" 

หลังกล่าวจบมีเงาสีดำโผล่ออกมาจากเพดานห้อง แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มรูปร่างผอมอายุดูราวๆยี่สิบย่างสามสิบ ใบหน้าหล่อเหลา และดูยิ้มแย้มอย่างแปลกประหลาด ใส่ชุดสูทสีดำเหมือนสุภาพบุรุษ 

"อ้าก!!..ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมกลัวแล้ว" 

เจียวจินตกใจสุดขีด เขารู้สึกเหมือนตนเองกำลังโดนผีหลอกเหมือนในหนังที่เขาเคยดูมาก่อน เขาทำท่าเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ทำเพียงอ้อนวอนอีกฝ่าย


"อุ๊ย...ตกใจเกินไปแล้วครับ~ ผมไม่ได้จะมาทำร้ายคุณหรอก แต่ผมจะพากลับไปยังโลกที่คุณควรอยู่" 

ชายหนุ่มร่างผอมโบกมือเล็กน้อยเป็นเหมือนสัญญาณสื่อถึงว่าตนจะไม่ทำร้ายอีกฝ่ายเป็นอันขาด 

"กลับโลกที่ผมควรออยู่?....หมายความว่าไงครับ การแกล้งแบบใหม่ของฆาตกรที่จะหลอกเหยื่อไปยมโลกเหรอครับ ไม่เอานะผมยังไม่พร้อมจะตาย" 

เจียวจินพูดออกมาอย่างไม่คิดเพราะตนอยู่ในสถานะตกใจจนเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า 

"เป็นคนตลกพอควรนะครับมิสเตอร์เจียวจิน...ผมไม่ใช่ฆาตกรและจะไม่ฆ่าคุณหรอกโปรดวางใจ" 

ชายหนุ่มทำท่าทางเหมือนจะหลุดขำออกมาพรางชูสองนิ้วแสดงถึงความเป็นกันเอง 

"แล้วมันหมายความ....ว่ายังไงหรอครับที่คุณพูดเมื่อกี้" 

เจียวจินเริ่มตั้งสติแล้วถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะยังไม่ไว้ใจอีกฝ่าย 

"พูดง่ายๆนะครับ คุณนั้นเกิดผิดโลก โลกที่คุณต้องเกิดที่จริงมันเป็นโลกที่จะมีกลิ่นคาวเลือดและความทุกข์มากกว่าโลกใบนี้ครับ" 

ชายหนุ่มตอบออกมาอย่างสดใสและมีความสุขและค่อยๆมองเจียวจินที่ตอนนี้กำลังอ้าปากค้าง 

"ล้อเล่นสินะครับ...รายการตลกแอบถ่ายอะไรทำนองนี้ใช่มั๊ยครับ ออกมาเถอะครับผมยอมแล้ว...." 

เจียวจินพยายามหลอกตัวเองทุกวิถีทางเพราะสภาพจิตใจยังไม่เชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายเล่า ทว่าความกลัวนั้นยังคงมากขึ้นเรื่อยๆ 

"เสียใจด้วยนะครับ...ที่ต้องบอกลาโลกนี้แล้ว คิดในแง่ดีคุณก็มีความสุขที่โลกนี้มา18ปีแล้วนะครับ" 

ชายหนุ่มทำท่าทางเศร้าเสียใจแต่กลับมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า 

"บอกลา..." 

"ไม่! ไม่เอานะ ผมไม่ไปไม่ได้เหรอ..." 

เจียวจินเริ่มเสียสติอีกครั้ง น้ำตาเริ่มไหลออกมา เขารู้สึกได้ทันทีว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้พูดโกหกและตนกำลังจะต้องจากโลกนี้ไปยังโลกอีกใบหนึ่งแทน 

"โอ๋ๆ...ไม่ร้องนะครับ ยังไงก็ต้องไปครับ งานของผมคือการพาคนที่เกิดผิดโลกกลับไปยังโลกที่ควรเกิด แต่ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะให้บางอย่างเมื่อกลับไป ถือว่าเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆ..." 

ชายหนุ่มจับแขนของเจียวจินจากนั้นอุ้มท่าเจ้าหญิง 

"ยะ....อย่างน้อยให้ผมได้บอกลาครอบครัวได้มั๊ยครับ" 

เจียวจินพยายามอ้อนวอนเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสีหน้าที่แสนจะหดหู่ 

"ขออภัยอย่างสุดซึ้ง....แต่ว่าคุณคงไม่ได้สิทธิ์นั้น เพราะไม่มีเวลาเหลือแล้วครับ" 

ชายหนุ่มพูดอย่างอ่อนโยนและค่อยๆร่ายคาถาทำให้เจียวจินค่อยๆหลับ หลังจากนั้นก็เดินทางผ่านมิตินับล้านเพื่อไปยังจุดหมาย
                                                   •