ถึง(ร้าย)ก็รัก

“จะขอความช่วยเหลือคนอื่น หัดพูดเพราะๆ มีคะ มีขา บ้างสิคุณ” คนตัวมอมแมมเอ่ยดุคนหน้าสวยที่ตอนนี้หน้างอเหมือนปลาทู
“คุณไม่ต้องมาสนใจหรอกว่าฉันจะพูดยังไง เพราะมันคือตัวตนที่แท้จริงของฉัน ว่าแต่คุณเถอะ ฉันถามตั้งนานแล้วจะตอบได้หรือยังล่ะว่าไอ้ไร่เบญนี่มันไปทางไหน”
“เดี๋ยวผมพาไปส่ง”
“ไม่ต้อง แค่บอกทางมาก็พอ” ขวัญข้าวปฏิเสธเสียงห้วนเพราะไม่ต้องการให้เขาขึ้นรถไปด้วย เธอแอบหันไปเบะหน้าเมื่อมองดูเนื้อตัวมีแต่ฝุ่นของเขา
“ถ้าอยากไปไร่ก็ต้องให้ผมไปด้วย ถ้าไม่ก็เชิญไปเองก็แล้วกัน แถวนี้มันเปลี่ยว เมื่อวันก่อนมีข่าวว่าชิงทรัพย์ด้วยนะ” 
“ว้าย! ตายแล้วนังจี๊ด ให้คุณสิงห์ไปด้วยเถอะ ฉันกลัว” มอลลี่หันรีหันขวางอย่างระแวงเชื่อตามที่ชายหนุ่มพูด
แต่ผิดกับขวัญข้าวไม่ค่อยจะเชื่อเขาสักเท่าไหร่ ดูแล้วก็ไม่ได้เปลี่ยวอะไรมาก 
บริเวณที่พวกเธอยืนอยู่เป็นไร่มันสำปะหลังและตรงข้ามเป็นสวนยางพารามันเลยดูครึ้มไปหน่อย แต่สิ่งที่เขาพูดก็สั่นคลอนเธอได้เหมือนกัน
“ก็ได้นาย เอ่อ...คุณไปด้วยก็ได้”
“ผมขอเป็นคนขับ” คนมอมแมมขยับไปที่รถด้านคนขับ
“เรื่อง...” เจ้าของรถเสียงเขียว
“คือ ผมขี้เกียจบอกทางน่ะ ขับเองง่ายกว่า” ชายหนุ่มให้เหตุผลก่อนจะแบมือขอกุญแจ สองคนยื้อกันด้วยสายตาต่างไม่ยอมกัน สุดท้ายเป็นฝ่ายเจ้าของรถที่ถอดใจ
ขวัญข้าวถอนหายใจพรืดยาวจำใจยื่นกุญแจใส่มือให้เขาอย่างเซ็งจัด สิงหนาทหันไปทางไก่โต้งที่ยืนรออยู่ด้านหลังห่างออกไป