บันทึกวิธีเอาตัวรอดในต่างโลกสุดอันตราย ของสาวน้อยหมาป่า

นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย…

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับเอามือบังสายตาไว้เพราะมีแสงบางอย่างสาดเข้ามาทำให้ผมแสบตา พร้อมกับค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นด้วยสภาพที่งัวเงีย

อา~ รูสึกเจ็บไปทั้งตัวเลยแฮะ… ตกเตียงหรอ… หืม!

ผมบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อจะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แสบไปทั้งร่างกายราวกับผมถูกอะไรบาดมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ก่อนที่ผมจะได้สำรวจร่างกายว่าผมเป็นแผลตรงไหนรึเปล่า พอสายตาเริ่มปรับตัวได้และลืมตาตื่นขึ้นมาผมก็ได้พบกับท้องฟ้าและผืนป่า?

ผมหันซ้ายและขวาด้วยความตกใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ไม่ว่าจะมองยังไงที่นี่มันก็คือป่าจริงๆ แถมจุดที่ผมนอนอยู่มันก็ไม่ใช่เตียงนอนแต่เป็นพื้นดินที่เต็มไปด้วยเศษหิน เพราะแบบนี้ผมถึงได้รู้สึกเจ็บๆตอนตื่นขึ้นมาสินะ… ไม่สินั้นไม่น่าใช่ประเด็นสำคัญ

“อ๊ะ ร่างกาย- เสียงนี้อีก เดี๋ยวสิ?!”

ร่างกายที่ดูผอม และเล็กไม่เหมือนกับชายหนุ่มที่อยู่ในวัยทำงาน แถมยังเสียงแหลมเล็กแบบนี้อีก… นี่ผมกำลังฝันว่าตัวเองเป็นสาวน้อยอยู่อย่างงั้นหรอ? ชักจะสงสัยในตัวเองสะแล้วสิว่าทำไมผมถึงได้ฝันอะไรแบบนี้กัน

แซกๆ

เสียงการขยับของพุ่มไม้เรียกความสนใจของผมให้หันไปในทันที และเพราะตอนนี้เชื่ออย่างสนิทใจว่าตอนนี้กำลังอยู่ในฝันผมจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปดูอย่างไม่ลังเล ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะใช้มือของผมแหวกพุ่มไม้ออกเพื่อดูว่าข้างในนั้นมีอะไรอยู่กันแน่ และสิ่งที่ผมได้พบนั้นก็คือกระต่ายตัวนึงกำลังนั่งกินหญ้าอ่อนอยู่ แถมตอนนี้เหมือนมันจะสังเกตเห็นผมแล้วด้วย แต่แทนที่มันจะหนีไปมันกลับหันหน้ามาทางผมและโดดมาทางผมอย่างรวดเร็ว

“เหวอ! เดี๋ยวนะ ตะกี้มันมีเขาด้วยอย่างงั้นหรอ”

ด้วยความตกใจผมจึงถอยออกมาอย่างรวดเร็วและลมลงไปกับพื้นด้วยความตกใจ แต่หลังจากที่ผมตั่งตัวได้ผมก็ลุกขึ้นมาอย่างกระตือรือร้นและเข้าไปหาเจ้ากระต่ายที่มีเขาอีกครั้งเพื่อดูใกล้ๆ

“มันมีเข้าจริงๆด้วยแฮะ”

ผมค่อยๆเอามาเข้าไปใกล้ๆเจ้ากระต่ายหมายจะลูบตัวมันและลองจับเขามันดูว่าจะรู้สึกอย่างไร แน่นอนว่ามันเป็นความคิดที่โง่มากๆ ตัวให้มันจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักขนาดไหนถ้ามันเป็นสัตว์ป่าพวกมันก็ล้วนมีความอันตรายทั้งสิ้น และผลของการที่ผมทำตัวซนแล้วกับเด็กนั้นก็คือ…

ฉึก

เจ้ากระต่ายมันกระโดดเข้าเอาเขาของมันเสียบเข้ากับมือของผมจนทะลุ ความตกใจและความเจ็บปวดทำให้ผมสลัดมือให้มันกระเด็นออกไป

“อึก.. เจ็บ”

ความเจ็บปวดนี้นั้นทำให้ผมตระหนักได้ถึงความผิดปกติบางอย่างที่ว่าฝันมันไม่ควรจะรู้สึกเจ็บได้ไม่ใช่หรอ แต่ก่อนที่ผมจะได้คิดอะไรต่อเจ้ากระต่ายมันก็ตั่งท่าและกระโดดมาที่ผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันเล็กมาที่หน้าของผมโดยตรงแต่ก็โชคดีที่ผมยังพอจะสามารถหลบได้อย่างหวุดหวิด และผมก็ได้ตัดสินใจวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด

“จะตามมาทำไมเนี่ย ปกติกระต่ายมันดุขนาดนี้นี้เลยหรอ!”

แย่ล่ะสิ เพราะรีบวิ่งด้วยความตกใจตอนนี้เลยเริ่มรู้สึกจุกขึ้นมาล่ะสิ ขาเองก็เริ่มอ่อนแรงไม่ไหวแล้วด้วยแต่ถ้าหยุดวิ่งตอนนี้ล่ะก็ได้ถูกเจ้ากระต่ายบ้านี้เสียบตัวเป็นรูแน่ๆ

โฮก!

“อะไรอีกเนี่ย!”

อยู่ๆก็มีหมีตัวโดโผล่ขึ้นมาที่ตรงหน้าของผมทำให้ผมตกใจและล้มลงประจวบเหมาะกับจังหวะที่เจ้ากระต่ายมันตัดสินใจกระโดดพุ่งมาที่ผมพอดีทำให้เจ้ากระต่ายพุ่งเข้าไปเสียบเจ้าหมีตัวโตอย่างจัง ซึ่งนั้นก็ทำให้เจ้าหมีโกรธกว่าเดิมและใช้มือของมันปัดกวาดทั้งเจ้ากระต่ายปลิวไปชนต้นไม้และแน่นิ่งไปก่อนจะหันมาสนใจผมต่อ

นี่ผมต้องวิ่งอีกแล้วสินะ… เอ๊ะ…

เพราะไม่ได้สนใจทางผมจึงวิ่งไปทางหน้าผาโดยไม่รู้ตัวก่อนผมจะตกลงกลิ่งลงไปอย่างรวดเร็วและตกลงไปในน้ำที่ค่อนข้างไหลเชี่ยว ความเหนื่อยล้าความเจ็บปวดที่สะสมมาทำให้ผมไม่มีแรงแหละที่จะตีขาและพยายามลอยตัวหรือขึ้นฝั่งได้ผมจึงต้องถูกน้ำพัดไปและได้แต่หวังว่าผมสามารถมีชีวิตรอดได้

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว สวนผมตอนนี้ก็อยู่ที่ริมแม้น้ำสักที่ ผมน่าจะโชคดีโดนน้ำซัดให้เกยขึ้นฝั่งมา โดยสิ่งแรกที่ผมทำก็คือการพยายามฉีกเสื้อของผมที่สวมเอาไว้อยู่ออกมาเพื่อพันแผลที่มือของผมไว้แบบนี้ผมจะเห็นบ่อยๆในทีวี ซึ่งมันก็ยากเอาเรื่องเลย… ทั้งพยายามดึง หรือแม้แต่ใช้ปากกัดก็แทบไม่ขาดออกจากกันเลย…

“นี่เราไม่ได้ฝันอยู่สินะ”

ผมมองเงาของตัวผมเองที่กำลังสะท้อนอยู่ในน้ำด้วยความเหนื่อยล้า เส้นผมสีเงินยาวลงมาถึงไหล่  ดวงตาสีเหลืองครีมที่ไม่น่าจะหาได้ง่ายๆ รูปร่างผอมบางแสนอ่อนแอ แม้จะไม่มีหน้าอกและรูปร่างไม่ชัดแต่การที่น้องชายหายไปผมก็พอจะเดาเพศของตัวเองได้ในระดับนึง… เหมือนว่าผมจะกลายเป็นสาวน้อยไปจริงๆสินะ…

“มีเรื่องให้ตกใจจนตกใจไม่ไหวแล้วแฮะ… อา… จะว่าไปท้องฟ้ายามเย็นตอนนี้ก็สวยดีนะ..”

ผมเอนตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าพลางมองท้องฟ้ากลางป่าที่แสนสวยงามก่อนจะมีนก? ไม่สีปีกแบบนี้มันเหมือนกับค้างยาวเลย แต่ตัวใหญ่กว่า คอก็ดูยาวๆ หืม? ทำไมเหมือนมันมองมาทางนี้เลยแฮะ แถมดูเหมือนจะพุ่งมาทางนี้แล้วด้วย…

ก๊าซซ!!

ผมรีบลุกด้วยความตื่นตระหนกก่อจะรีบวิ่งเขาไปในป่าทันที… 

(ในช่วงแรกน้องจะยังไม่ได้มีหูและห่างสัตว์นะครับ)

เรื่องราวการดำเนินชีวิตแสนอาภัพในต่างโลกได้เริ่มขึ้นแล้ว~~

นิยายเรื่องนี้ต่อตอนจะไม่ยาวมากนัก และ ขออภัยในคำผิดล่วงหน้า~