Nrail-Verse; The story that has begun

“ความฝัน” สถานที่ที่เราจินตนาการมันออกมาในรูปแบบใดก็ได้และก็ยังเป็นโลกเสมือนในความคิดของคนๆหนึ่ง แต่ “ความฝัน” คือสิ่งที่ยากที่จะเข้าใจ ยากที่จะเรียนรู้ หลายครั้งที่เราดื่มด่ำ “ฝัน” แต่หลายครั้งเราก็ลืมเลือน “ฝัน” หลายครั้งเราจะถูกโยนเข้าไปใน “ฝัน” ถูกโยนเข้าไปในเนื้อเรื่องที่ไม่รู้ที่มาและที่ไป ไม่รู้ว่าคือส่วนไหนของเส้นเวลา อดีต? อนาคต? หรือปัจจุบัน? มันเปรียบได้เหมือนส่วนของเส้นตรงที่ไม่มีจุดเริ่มหรือจุดจบและก็ไม่มีจุดสิ้นสุดเช่นกัน

   เสียงของเขาได้เงียบลง หนังสือได้ถูกปิด ความมืดเริ่มปกคลุมอีกครั้ง ชายผู้นั้นจึงจุดตะเกียงขึ้น เงาของเขาผู้บดบังร่องรอยบนผนัง แสงได้สาดส่องที่ชั้นหนังสือที่สูงยาว ชายผู้นั้นลุกขึ้นเดินไปหยิบหนังสืออีกเล่มหนึ่ง เขาวางมันลงมันโต๊ะและเปิดมันขึ้นมา สายฝนและเสียงฟ้าผ่าดังขึ้น ชายผู้นั้นจึงหลับตา ก่อนที่ไฟในตะเกียงค่อยๆดับลง

“คิดว่าหัวเรื่องเปิดเป็นไงบ้างละ”

เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้น

“เอาจริงๆนะ มันฟังดูกำกวมมากเลยละ”

เสียงของชายอีกคนพูดขึ้น

“ถ้าจะบอกว่าน่าเบื่อก็พูดมาตรงๆเถอะ”

ชายคนแรกพูดขึ้น

“ฉันเริ่มอยากรู้แล้วละว่าเรามาทำอะไรที่นี่”

ชายคนที่สองถามขึ้น

“ดื่มชากับคุกกี้…”

“โทษทีฉันไม่ดื่มชา”

ชายคนที่สองพูดแทรกขึ้นมา

“นายอยากรู้จริงๆ เหรอ”

“งั้นฉันขอถามอะไรสักหน่อยละกัน ถ้าวันหนึ่งนายรู้ว่านายกำลังฝัน แต่ฝันนั้นมันจริงมาก มากถึงขนาดที่นายเริ่มสับสนระหว่างความจริงกับความฝัน ถึงตอนนั้นนายจะยังเชื่อภาพที่นายเห็นอยู่ตรงหน้าไหมละ”

ชายคนแรกถามขึ้น

“มันขึ้นอยู่กับสถานะการณ์น่ะ ความฝันคือจินตภาพที่สมองเราจิตนาการออกมาโดยที่เราควบคุมไม่ได้ ยกเว้นว่าเรารู้ตัวว่ากำลังฝันหรือ lucid dream นั่นจะทำให้เราสามารถควบคุมความเป็นไปและผลลัพธ์ของมันได้ แต่ก็คงเป็นคำถามที่ยากที่จะตอบเหมือนกัน”

ชายคนที่สองตอบกลับ

“งั้นถ้าฉันบอกว่าสิ่งที่นายเห็นตอนนี้ สิ่งที่นายสัมผัสได้ตอนนี้ มันไม่ใช่ความจริงละ แต่มันเป็นความฝัน เป็นโลกสมมติของใครสักคน นายจะเชื่อไหม”

“ไม่หรอก ถ้าฉันฝันอยู่ฉันก็ต้องเป็นคนกำหนดแนวคิดและคำพูดของนายตามความคิดของฉันสิ เพราะมันคือความฝันของฉันไง ตราบใดที่ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังฝัน อีกอย่างฉันมันใจว่าตัวนายในฝันจะไม่พูดอะไรแบบนี้แน่ๆ”

ชายคนที่สองตอบกลับ

“แต่นายอาจไม่ได้ lucid dream ซึ่งมันก็อาจเป็นไปได้ว่าตัวฉันที่อยู่ตรงนี้เป็นเพียงภาพในหัวของนายเท่านั้น…”

“ความฝันมักจะโยนเราเข้าไปในเส้นเรื่อง เส้นเวลาที่ไม่รู้จุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด ไม่รู้อดีต ไม่รู้อนาคต ยกตัวอย่างง่ายๆ ลองคิดดูสิว่าเรามาคุยกันที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร แก้วชามันมาอยู่บนโต๊ะได้ยังไง คุกกี้ตอนแรกมันมีกี่ชิ้นนะ หรือทำไมถึงมีคนอ่านสคริปต์ที่ไม่รู้ที่มาของมัน ไม่รู้ด้วยมันมีไว้ทำไม อ่านมาจนถึงตรงนี้แล้วก็ยังไม่รู้ว่าจุดจบมันอยู่ตรงไหน จุดเริ่มมันมีมาได้ยังไง นายคงจะไม่ได้ฝันหรือนึกเห็นหน้าฉันหรอกนะ… เอาละ… นายคิดว่านายกำลังฝันอยู่หรือเปล่าละ? เพราะเนื้อเรื่องมันอาจจะเริ่มไปแล้วก็ได้…”

---

- จากคนเขียน

   นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายภาคต่อจากซีรีส์ The Journey in Parallel Worlds (T.J.P.W) โดยจะนับเป็นไตรภาคที่หนึ่งหลังจากเหตุการณ์ในปฐมบททั้ง 4 Chapter (Phases Zero: T.J.P.W) โดยทั้งนี้เพื่อเป็นการ remake แนวทางการเขียนและการเล่าเรื่องของผู้เขียน เพราะผู้เขียนเห็นว่าแนวทางการเขียนของสี่เรื่องก่อนหน้าออกมาได้ไม่เป็นที่หน้าพอใจสำหรับผู้เขียน ผู้เขียนจึงอยากลองแนวทางใหม่ในการเขียนนิยาย เพื่อหาจุดเชื่อมของแชปเตอร์ก่อนหน้า : Surf Through Dreams ที่ผู้เขียนไม่สามารถหาจุดเชื่อมโยงของเส้นเรื่องเพื่อดำเนินเนื้อเรื่องต่อได้ เพื่อแก้ปัญหานี้ผู้เขียนจึงต้องการ remake แนวทางการเขียนและเนื้อหาบางส่วนโดยยังคงเค้าโครงเรื่องเดิมไว้ ส่วนในเรื่องของรูปปกนิยายทางผู้เขียนยังไม่ได้วางคอนเซ็ปต์ของปกเรื่องและไม่ได้มีศิลป์ในการทำปกขึ้นมาใหม่จึงจะยังคงไม่มีรูปปกเรื่องต่อไป

ซึ่งสำหรับใครที่ยังไม่ได้อ่านทั้งสี่เรื่องก่อนหน้าก็อาจมีสปอยเนื้อหาบางส่วนแต่ก็ยังสามารถอ่านได้ตามปกติ

- เกี่ยวกับนิยาย

   นิยายเรื่องนี้จะเล่าเรื่องราวผ่านมุมมองของชายหนุ่มผู้ไร้ความทรงจำ “Neil” ผู้ที่ต้องตามหาความจริงและตัวตนของตนเอง แต่เขากลับมีชะตาที่จะต้องเป็นนักท่องโลก นักท่องเวลาที่อาจเปลี่ยนไทม์ไลน์ของโลกคู่ขนานและตัวเขาเองไปตลอดกาล ชะตาที่จะนำหายะนะมาสู่เส้นเรื่องและไทม์ไลน์ และชะตาที่เปลี่ยนความเป็นไปได้อันนับไม่ถ้วนของโลกคู่ขนาน โดยแชปเตอร์นี้จะเป็นการตีความการเดินทางขึ้นใหม่เมื่อ “Neil” ได้ค้นพบว่าการเดินของเขาพึงจะเริ่มทั้งๆที่มันได้เริ่มไปแล้ว… 

- ความจริงใจจากผู้เขียน

   ผู้เขียนนิยายซีรีส์นี้ค่อนข้างจะติดเกม บวกกับปัญหาเรื่องเนื้อเรื่องที่ตัวผู้เขียนก็คิดไปเปลี่ยนไป บ้างก็คิดไม่ออก และยังไม่สามารถหาจุดเชื่อมและเนื้อหาของนิยายที่เป็นรูปเป็นร่างได้ ทำให้ไม่มีตารางเวลาลงนิยายที่แน่นอน แต่ถ้าตราบใดที่ผู้เขียนยังไม่หมดไฟก็จะพยายามเขียนออกมาให้ได้