The begining of black tragedy บทที่1

              หากคนเราสามารถบินได้แล้วละก็ มันคงจะเป็นอะไรที่วิเศษมาก เพราะตอนนี้ผมอยากจะบินหนีออกจากความเจ็บปวด ณ ตอนนี้ไปได้

                เครเดนท์หนุ่มน้อยที่ค่อยเอาแต่ก้มหน้า ห่อไหล่ตลอดเวลาและทรงผมอันเป็นเอกลักษณ์เหมือนกับเอาถ้วยมาครอบแล้วตัดส่วนที่เกินออกมา เสื้อผ้าเก่า ซ่อมส่อนั้นทำให้เขาดูจืดจางแตกต่างจากคนอื่นที่เดินผ่านไปมาที่ใส่เสื้อผ้าเนื้อดี ทันสมัยนั้น ยิ่งทำให้ตัวเขานั้นดูจืดจางยิ่งขึ้นไปอีก

                ในทุกๆวันเขาจะต้องมายืนแจกใบปลิวของแม่เค้าทุกวัน แต่ก็ไม่มีใครรับใบปลิวจากเขาเลย หรือไม่ก็รับไปอย่างนั้นแล้วก็นำไปทิ้งไว้ที่ไหนซักแห่งโดยไม่อ่านเลยแม้แต่น้อย ยิ่งตรอกย้ำถึงความไร้ค่าในตัวเขาได้เป็นอย่างดี

                เมื่อตกเย็นเขารู้ตัวแล้วว่าเขาแจกใบปลิวไม่หมดและจะต้องโดนทำโทษแน่ๆ ดังนั้นจึงเอาใบปลิวจากเด็กคนอื่นๆมาไว้ที่เขาคนเดียวด้วยเหตุผลที่ว่า เขานั้นเป็นคนที่อายุเยอะที่สุดของบ้านแบร์โบน

                เครเดนท์ก้มหน้าก้มตาเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับกอดแผ่นใบปลิวไว้แน่นแล้วปิดประตูบ้าน พร้อมเงยหน้าขึ้นมองรอบบ้านก็เห็นแม่ของเขา แมรี่ ลู แบร์โบน ยืนอยู่ตรงบันได้เหมือนรอการกลับมาเพื่อจะลงโทษเขายังไงอย่างนั้น

                "ถอดเข็มขัด"

                แม่ของเขากล่าวขึ้นหลังจากเห็นใบปลิวที่ยังเหลืออยู่

                แกร๊ก แกร๊ก

                ตัวเขาถอดให้แต่โดยดี เพียงเพราะกฎของบ้านแบร์โบน

                แมรี่รับเข็มขัดจากเครเดนท์แล้วก็เดินนำขึ้นบนบ้านไปโดยมีเครเดนท์เดินตามหลัง

                หลังจากนั้นเสียงจากการลงโทษก็เกิดขึ้น โดยที่แม่ของเขาฟาดเข็มขัดใส่มือและหลังของเขาเต็มแรง แววตาเหมือนกับที่กำลังฟาดใส่นั้นไม่ใช่คน เดรเดนท์กอดเสาเพื่อระบายความเจ็บปวดแทนการร้อง ยิ่งเขากอดเสาไว้แน่นมากเท่าไรก็ยิ่งแสดงถึงความเจ็บปวดได้เป็นอย่างดี โดยมีโมเดสตี่แอบมองจากหลังเสาโดยไม่สามารถช่วยพี่ชายได้เลย

                'แม่สอนผมเสมอว่าแม่มดนั้นน่ากลัว เป็นบาป เป็นสิ่งที่ชั่วร้ายและน่ารังเกียจ แต่ทำไมในใจของผมถึงมีแต่ความคิดว่า มนุษย์นั้นแหละที่เป็นสิ่งชั่วร้ายน่ารังเกียจ จิตใจของคนนั้นแหละที่มันโหดร้าย'

                แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถเอ่ยคำใดๆที่มาจากใจออกไปได้ ได้แต่ยอมรับการโดนลงโทษแสนทารุณเพียงเพราะว่าเค้ากลับบ้านดึก เพียงเพราะเค้าแจกใบปลิวไม่หมด...หรือเพียงเพราะ...เขาเกิดจากสิ่งที่แม่บอกว่าชั่วร้ายและน่ารังเกียจกันแน่

                หลังจากการโดนแม่ใช้เข็มขัดฟาดที่มือและหลังจนผู้เป็นแม่พอใจแล้ว เครเดนท์ก็ได้มานั่งขดตัวร้องไห้เงียบๆอยู่ในห้องนอนแสนโสโครกอันเป็นที่เดียวที่เป็นของเขา เขาเคยคิดนะว่าทำไมตัวเขาจะต้องมาอดทนกับการโดนลงโทษแบบนี้ได้ทุกวันเพราะว่าตัวเขาโดนจนเคยชินกับความเจ็บปวดไปแล้วหรือตัวเขากำลังโดนโซ่ตรวนของคำนิยามว่า “แม่"  กันนะ

                ระหว่างที่เขากำลังตัดเพ้อตัวเองนั้น น้ำตาค่อยๆไหลแอบแก้มเด็กหนุ่ม เสียงสะอื้นที่พยายามอัดอันไม่ให้เล็ดรอดเสียงใดๆออกมา พรางรูปมือของตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยแผลที่เกิดจากการฟาดด้วยเข็มขัดยิ่งตอกยำต่อโชคชะตาของตนได้เป็นอย่างดี

                "ฮึก ฮึก ฮึ... ฮ...."

                และแล้วหนุ่มน้อยก็ร้องไห้จนเหนื่อยแล้วพล่อยหลับไป เปรียบดังน้ำตา เสียงสะอื้นเป็นเพลงกล่อมเด็กสำหรับเค้า

                หลังจากหนุ่มน้อยหลับไป เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเขานั้นมี “อีกคน” อยู่ในตัวของเขาด้วย

                ตัวเขาเกิดขึ้นมาจากความรู้สึกด้านลบของหนุ่มน้อยที่พยายามขับไล่  ชิงชังต่อโชคชะตา ต่อพ่อมดแม่มด ต่อทุกสิ่งที่อย่างที่ทำให้หนุ่มน้อยต้องเป็นแบบนี้ หวาดกลัวต่อทุกสิ่งที่อย่างที่อยู่รอบตัว

                แต่หนุ่มน้อยไม่เคยรู้เลยว่าตัวเขานั้นเป็นผู้ที่มีพลังเวทมนตร์ จึงก่อให้เกิดตัวเขานามว่า ออบสคูรัส ขึ้น

                ร่างกายของหนุ่มน้อยค่อยๆ เปลี่ยนเป็นกลุ่มก้อนพลังงานสีดำพวยพุ่งออกจากบ้านของแบร์โบนออกไป อาละวาท ทำลาย ฉีกกระชากทุกสิ่งทุกอย่างที่ขว้างหน้ามันเหมือนชิงชังต่อโลกใบนี้  ชิงชังต่อทุกสิ่ง เหมือนมันก้องตะโกนบอกถึงความเจ็บปวดของเจ้านายตน

                เช้าวันต่อมา

                ชาวเมืองแถวนั้นได้มายืนดูซากปรักหักพังที่เกิดขึ้น มันเหมือนกับว่าพลังทำลายที่เห็นจากความเสียหายที่เกิดขึ้นไม่ใช่ฝีมือของมนุษย์ และที่สำคัญมันเกิดขึ้นได้อย่างไรในเมื่อเย็นสภาพของมันยังดีอยู่เลย มีตำรวจเข้ามาดูเหตุการณ์เพื่อวิเคราะห์ นักข่าวที่ถ่ายรูปสภาพตรงหน้าเพื่อที่จะนำไปเขียนข่าวซึ่งมันเป็นข่าวที่ใหญ่มากที่เดียวสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

                ทุกคู่สายตาจับจ้องมองไปที่หนุ่มใหญ่ที่เดินก้าวเข้ามายังที่เกิดเหตุ อาจจะเพราะเสื้อผ้าที่เนื้อดีราคาแพง หน้าตาหล่อเหลาที่แม้ว่าจะอายุมากแล้วก็ตาม ท่าเดินกิริยาบทที่ชวนหลงใหลนั้น ทำให้ทุกคนยอมหลีกทางให้กับหนุ่มใหญ่ผู้มาเยือน

                เพอร์ซิวาล เกรฟส์  กวาดตามองสำรวจสถานที่เกิดเหตุ เหมือนกำลังหาร่องรอยที่อาจจะหลงเหลือของคนร้ายว่าจะใช่อย่างที่ตัวเขานั้นคิดหรือไม่ ว่าจะต้องเป็นฝีมือของพ่อมดแม่มดแน่ๆ และที่สำคัญยังเป็น ... อีกด้วย

                "หึ"

                เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างลืมตัว

                 เปรี๊ยะ  เปรี๊ยะ

              แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก

                รอยแตกของกำแพงอิฐวิ่งตัดผ่านกำแพงที่แตกหักเหมือนกับกำลังโดยอะไรซักอย่างที่รุนแรงจับแยกออก แต่มันดันแปลกประหลาดตรงที่ไม่มีอะไรที่แสดงออกถึงรูปร่างของคนกระทำได้เลย

                ทุกสายตาหันไปมองเป็นตาเดียวกันเพราะได้ยินเสียงจากที่เกิดเหตุ ทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะขยับหนีไปไหนเพราะอยากรู้ถึงต้นต่อที่ทำให้เกิดเหตุแบบนี้ขึ้น

                ครึก ครึก ครึกกกกกกก

                มันก็วิ่งตัดผ่านถนนออกไปทำให้ถนนเกิดรอยแยกออกจากกัน เมื่อมองลงไปที่ลอยแยกนั้นจะเห็นได้ถึงความลึกของมันที่เห็นแล้วยังไงก็ไม่มีทางเชื่อว่าเป็นฝีมือของมนุษย์ได้

tbc.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากดูหนังเรือง fantastic beasts จบไม่รู้เท่าไมถึงได้รับไม้พาย gradence ติดมา 1 ea ค่ะ
พอดูอีกรอบก็อยู่บนเรือสำราจ gradence ซะแล้วค่ะ >< // เป็นเรือที่ใหญ่มาก ปกติได้นั่งพายอยู่ในเรือผี // ฮ่า!!!

ที่แต่งฟิคนี้ขึ้นมาเพราะรู้สึกว่าการที่การที่ออบครูรัสได้พาเครเดนท์หนีไปในตอนจบนั้นเป็นอะไรที่รู้สึกว่าถึงแม้เจ้าของเรือนจะไม่ให้ความสำคัญของตัวมัน ถึงเจ้านายจะไปรักคนอื่น แต่ตัวเขานั้นกับรักเจ้านายเหลือเกิน แม้จะเหลือแรงน้อยนิดก็จะพาเจ้าของเรือนหนีไปค่ะ เป็นอะไรที่กรี๊ดกร๊าดดดมากกค่ะ คือถ้าไม่ได้อยู่ในโรงหนังคงกรี๊ดลั่นไปแล้ว // ฮ่า

ป.ล.เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องแรกของไรท์ค่ะ ยังไงก็ขอฝากผลงานไว้น้อยนะคะ