You make me smile

@ 06:20 น.

" ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด! " 

เสียงนาฬิกาปลุกของผมดังขึ้นในตอนเช้าวันจันทร์ พร้อมกับเสียงนกเขาที่ร้องชวนฟัง บนขอบระเบียงนอกหน้าต่าง มีฉากหลังเป็นทิวเขาแสนสวยงาม ซึ่งเป็นภาพแห่งการเริ่มต้นวันใหม่ ที่น่าสดใสจริงๆ

" กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง " 

เสียงนาฬิกาปลุกของฉันดังขึ้น ในเช้าวันจันทร์ที่แสนจะน่าเบื่อ เสียงของรถยนต์ขับเคลื่อนเต็มท้องถนน ภาพเมืองแห่งความวุ่นวายผุดเข้ามาในหัวฉันทันที ทำไมมันถึงเป็นการเริ่มต้นที่น่าปวดหัวแบบนี้นะ

@ 06:54 น.

หลังจากเตรียมตัวเสร็จ ผมก็มานั่งที่ระเบียง ชมบรรยากาศท้องทะเลสีฟ้าครามที่แสนสวย จิบชาเขียวร้อนๆ พร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือมาเขี่ย เล่น เพื่อดูข่าวอย่างสะบายใจ

หลังจากเตรียมตัวเสร็จ ฉันก็ต้องรีบไปที่สถานีรถไฟฟ้า เพื่อเข้าทำงานให้ทัน ฉันรีบออกจากห้อง

แต่เดี๋ยว โอ๊ย! ฉันลืมโน๊ตบุ๊ค ฉันรีบไปหยิบมัน แล้วรีบออกมาอีกครั่ง

เดี๋ยว! ฉันลืมกระเป๋าใส่แฟ้ม ( -_-' )

ทำไมฉันถึงชอบลืมเป็นแบบนี้น่าา

@ 07:30 น.

ผมลงจากบ้านพักทรงไทย ที่ซื้อไว้เผื่ออนาคต มาขึ้นรถแจ๊สสีขาว ที่จอดไว้ใต้ถุนบ้าน แล้วขับออกไป ถ้ำกลางบรรยากาศร่มรื่น ต้นไม้ข้างบ้านสูงใหญ่ บางต้นมีดอกบานสวยงาม บางต้นก็มีผล เมื่อขับพ้นเขตบ้าน ก็เป็นชุมชนเล็กๆ มีเด็กๆ เดินไปโรงเรียน บรรดาผู้ใหญ่ก็ออกมาจิบกาแฟที่ร้านประจำหมู่บ้าน

ร้านกาแฟนี้ ตั้งอยู่เกือบทางออกของหมู่บ้าน เป็นร้านกาแฟธรรมดาเก่าๆ ร้านนึง แต่อัดแน่นด้วยผู้อวุโสมากมาย ไม่ใช่เพราอาถรรย์แต่อย่างใด แต่เพราะมันเป็นร้านกาแฟร้านเดียว ที่ตั้งอยู่ที่นี่ต่างหาก (T_T)

ผมขับรถออกจากเขตหมู่บ้าน บรรยากาศของท้องทะเล และความร่มรื่นของต้นไม้ในหมู่บ้านยังตามออกมา จนรถของผมออกจากซอย เข้าสู่ถนนใหญ่ของตัวเมืองสุราษฎร์ เแต่ว่าไออุ่นของบรรยากาศความเป็นอารยธรรม ก็ยังคงอบอวลอยู่ไม่จางหาย

ฉันรีบลงจากรถไฟ แล้วรีบโบกแท๊กซี่ ฉันกำลังจะไปทำงานสายแล้ว เมื่อฉันขึ้นรถมาแล้ว ฉันก็มีเวลาเลื่อนมือถือฉันสักพัก (ฮ่าย~ ผ่อนคลายสักที) แอะ!!

พี่กุ้ง : ขวัญอย่าลืมนะ มีประชุมตอน 7:40 น. อย่ามาสายล่ะ

อร๊ายยย~

ฉันอยากจะร้องให้ดังลั่น ฉันลืมประชุมได้ยังไงเนี๊ยะ กี่โมงแล้ว 7:37 น. ตายแน่ช่านน