คืนสยองโรงพยาบาลหลอน

ฟิวส์ นักศึกษาฝึกงานคณะเทคนิคการแพทย์ ถูกส่งตัวมาฝึกงานที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเขตชานเมือง แม้ว่าตัวอาคารจะดูเก่าทรุดโทรมไปบ้าง แต่ที่นี่ก็ยังเปิดให้บริการตามปกติ ทั้งคนไข้ แพทย์ และพยาบาลต่างใช้ชีวิตตามตารางเวรของตัวเองไม่มีปัญหาอะไร

"เวรแรกของนายเป็นเวรดึกนะ" พี่เอก เจ้าหน้าที่ที่ดูแลฝึกงานแจ้งข่าวร้ายให้ฟิวส์ฟัง

"พี่พูดจริงเหรอ?" ฟิวส์ถามอย่างตกใจ "ผมเพิ่งมาถึงวันนี้เองนะพี่ ขอเวรเช้าก่อนได้ไหม?"

"ไม่ได้หรอก" พี่เอกหัวเราะ "ที่นี่คนเยอะ งานก็เยอะ ไม่เว้นให้เด็กฝึกงานปรับตัวหรอก"

ฟิวส์ถอนหายใจ เขาไม่ได้กลัวการทำงานดึกหรอก แต่เรื่องเล่าของโรงพยาบาลนี้มันดังไปทั่ว โด่งดังเรื่อง "เฮี้ยน" มากจนเขาได้ยินมาตั้งแต่ก่อนจะมาฝึกงานเสียอีก

"ถ้าจะให้ดี อย่าไปเดินเล่นแถวตึกเก่าเด็ดขาดล่ะ" พี่เอกแนะนำ ก่อนจะตบไหล่ฟิวส์ "โชคดีนะเว้ย"

---

23:45 น.

ฟิวส์มาถึงห้องพักเจ้าหน้าที่ในแผนกฉุกเฉิน เวรของเขาเริ่มตอนเที่ยงคืน เขาได้แต่นั่งเงียบ ๆ มองนาฬิกาอย่างกังวล เสียงของพี่เอกที่บอกว่า "อย่าไปเดินเล่นแถวตึกเก่า" ยังคงก้องอยู่ในหัว

"เพราะอะไรถึงไม่ให้ไปนะ?" ฟิวส์พึมพำ

ขณะที่เขากำลังคิดเพลิน ๆ พยาบาลคนหนึ่งก็เดินเข้ามา "น้องฝึกงานใช่ไหม?"

"ครับพี่"

"เดี๋ยวคืนนี้ช่วยขึ้นไปดูของที่ชั้นสี่ให้หน่อยนะ พี่ต้องใช้ถุงน้ำเกลือ แต่ของที่แผนกนี้หมดแล้ว"

ฟิวส์พยักหน้ารับ แม้จะรู้สึกแปลก ๆ เพราะชั้นสี่เป็นโซนพักฟื้นที่แทบไม่มีใครอยู่ แต่เขาก็ไม่มีเหตุผลจะปฏิเสธ

---

00:10 น. ชั้น 4

ฟิวส์เดินออกจากลิฟต์มาที่ชั้นสี่ แสงไฟทางเดินสลัว ๆ ทำให้บรรยากาศดูวังเวงอย่างบอกไม่ถูก

"ของอยู่ที่ห้องพัสดุแพทย์สินะ..." เขามองไปรอบ ๆ ก็พบว่าชั้นนี้เงียบผิดปกติ ไม่มีเจ้าหน้าที่เดินไปมาเหมือนชั้นอื่นเลย

พอเดินไปถึงห้องพัสดุแพทย์ เขาก็พบว่าประตูเปิดแง้มอยู่ ฟิวส์แปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ผลักเข้าไปข้างใน

ขณะที่เขากำลังหาถุงน้ำเกลือ สายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งหนึ่ง—

แฟ้มคนไข้เก่า ๆ กองอยู่บนชั้นเต็มไปหมด

ปกติแล้วแฟ้มเก่าพวกนี้น่าจะถูกเก็บไว้ในห้องเอกสาร แต่ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่?

ฟิวส์หยิบแฟ้มเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดดู มันมีชื่อคนไข้ระบุไว้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาขนลุกก็คือ วันที่เข้ารับการรักษา—

"ปี 2525"

นี่มันหลายสิบปีแล้วนี่?!

เสียงดัง แกร๊ก ดังขึ้นที่ประตู ฟิวส์สะดุ้งเฮือก เขาหันไปดูแต่กลับไม่เห็นใคร

"สงสัยลมพัด..." เขาพยายามบอกตัวเอง แต่ทันใดนั้นเอง—

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้นในโถงทางเดินข้างนอก

ตึก... ตึก... ตึก...

ฟิวส์รีบหันไปมองผ่านช่องกระจกของประตู เขาเห็นเงาใครบางคนเดินผ่านไปช้า ๆ

"ใครวะ?" ฟิวส์ขมวดคิ้ว แต่อีกใจก็รู้สึกไม่ดี เพราะมันดึกมากแล้ว ใครจะมาเดินอยู่ตรงนี้?

เขาตัดสินใจเปิดประตูออกไปมอง แต่โถงทางเดินกลับว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลย

หรือว่าเราหูฝาดไปเอง?

ทันใดนั้น ไฟทางเดินกะพริบแปลก ๆ และฟิวส์ก็เริ่มได้ยินเสียงแปลก ๆ

"ช่วยด้วย..."

เสียงนั้นแผ่วเบา เหมือนมาจากปลายโถงทางเดิน ฟิวส์กลืนน้ำลาย เขารู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาอย่างกะทันหัน

"บ้าชิบ..." เขาพยายามจะรีบกลับไปที่ลิฟต์ แต่ขณะที่กำลังเดินไป เสียงฝีเท้าก็กลับมาอีกครั้ง

ตึก... ตึก... ตึก...

ครั้งนี้มันดังอยู่ด้านหลังเขาเลย!

ฟิวส์ตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นรัว ไม่กล้าหันไปมอง แต่เสียงนั้นยังคงดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

"พี่คะ..."

เสียงนั้นดังขึ้นข้างหูของเขา

ฟิวส์ตาเบิกโพลง รีบหันกลับไปมองทันที และสิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาแทบหยุดหายใจ—

หญิงสาวในชุดผู้ป่วย ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มแปลกประหลาด!

"อ้ากกก!!"

ฟิวส์ร้องเสียงหลง วิ่งสุดแรงไปที่ลิฟต์ กดปุ่มรัว ๆ แต่ประตูลิฟต์ไม่เปิด!

เสียงฝีเท้ายังคงดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ฟิวส์กลั้นหายใจ พยายามไม่หันกลับไปมอง จนกระทั่ง...

ติ๊ง!

ประตูลิฟต์เปิดออก ฟิวส์กระโจนเข้าไปกดปุ่มลงชั้นล่างทันที ประตูลิฟต์ค่อย ๆ ปิดลงช้า ๆ

ก่อนที่มันจะปิดสนิท ฟิวส์เหลือบมองออกไปด้านนอก และสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นก็คือ—

หญิงสาวคนนั้น ยังคงยืนยิ้มให้เขาอยู่ตรงโถงทางเดิน

---

00:30 น. แผนกฉุกเฉิน

ฟิวส์วิ่งหน้าตาตื่นกลับมาถึงห้องพักเจ้าหน้าที่ พี่พยาบาลมองเขาอย่างงง ๆ

"น้องไปเอาของมารึยัง?"

ฟิวส์อ้าปากจะตอบ แต่เขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้—

เขาลืมหยิบถุงน้ำเกลือมา...

และที่สำคัญ...

ชั้นสี่ของโรงพยาบาลแห่งนี้ ถูกปิดตายไปแล้วหลายปี!