คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Dawn 3
จดหมายจำนวนมากพังประตูบ้านเข้ามาท่ามกลางเสียงโวยวายของลุงและป้า เขามีจดหมายให้เก็บได้ไม่อั้น แต่สุดท้าย ประกาศิตของลุงและป้าก็ถือเป็นสิ้นสุด พวกเขาย้ายหนีไปบ้านเก่าๆจวนเจียนจะพังในวันเกิดของแฮรี่พอดีเพื่อหนีกองทัพจดหมายจำนวนมาก
ตกดึก เสียงตึงตังที่หน้าประตูบ้านปลุกพวกเดอร์สลีย์จากนิทรา เด็กชายกำลังวาดรูปเค้กวันเกิดบนดินเหม็นอับที่บ้าน แล้วเล่นฉลองวันเกิดเพียงคนเดียว เสียงโวยวายจากลุงเวอร์นอนทำให้เขาต้องหันไปมองเหตุการณ์นั้น ลุงกำลังเถียงกับชายร่างยักษ์ ต้องบอกว่าเขายักษ์จริงๆ ใบหน้ามีเครารุงรังและสูงกว่าลุงอยู่โข เขาทักทายดัดลีย์ที่นึกว่าเด็คนนั้นคือแฮรี่ พอตเตอร์ เขาได้ยินเสียงดัดล์พูดตะกุกตะกักปฏิเสธ ชายร่างใหญ่เรียกชื่อเขาอีกรอบ เขาจึงโผล่หน้าออกไป ชายคนนั้นยื่นจดหมายที่เขาเพียรแย่งจากลุงกับป้าหลายวันให้เขาอ่าน
“เรียนคุณแฮรี่พอตเตอร์ เนื่องจากคุณได้เข้าศึกษาที่โรงเรียนพ่อมดแม่มด และเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ ...” ยังอ่านไม่จบ ลุงก็โพล่งขึ้นาทันที
“ไม่ ผมไม่ให้เขาไปเรียนที่นั่น” ใบหน้าลุงเป็นสีแดงจัด ... เขาน่าจะได้เห็นหน้าตัวเองเวลาโกรธนะ
“พ่อมดแม่มดในอังกฤษทุกคน ได้รับสิทธิ์ให้เรียนที่ฮอกวอตส์ เด็กนี้มีชื่อในทะเบียนโรงเรียนตั้งแต่เขาเกิด” ชายคนนั้นเถียง
“เดี๋ยว เดี๋ยวๆ” แฮรี่ห้ามทัพ “ผมไม่ใช่พ่อมดนะฮะ ผมเป็นเด็ก ... ก็แค่เด็ก”
“โอเค แฮรี่ เธอเคยทำให้อะไรแปลกๆเกิดขึ้นไหม อะไรที่เธออธิบายไม่ได้เวลาที่โกรธ หรือกลัวน่ะ” บางทีมันก็เกิดเหตุการณ์แบบนั้นจริงๆ เด็กชายนิ่งไม่เถียง เขาเลยถือวิสาสะพูดต่อ “ฉันจะมารับเธอพรุ่งนี้สิบโมง แล้วเจอกันล่ะ” จากนั้นเขาก็ออกไปโดยไม่มีใครเชิญ ทิ้งเค้กวันเกิดในกล่องบุบบี้ไว้ให้เป็นของดูต่างหน้า และดัดลีย์กินมันไปเกือบหมดแล้ว แฮรี่ตัดสินใจเลิกคิดและกลับไปนอนต่อ เขาต้องซักฟอกพี่ทอมเกี่ยวกับฮอกวอตส์เพิ่ม
“โอเค ก็ได้ๆ” เขายกมืออย่างยอมแพ้ ทันทีที่เด็กชายปรากฎตัวขึ้น เขาก็โดนยิงคำถามรัวอย่างกับเวลานักเรียนไปรุมขว้างของใส่ยายเมอร์เทิลจอมคร่ำครวญยังไงยังงั้น “ฮอกวอตส์เป็นโรงเรียนสำหรับพ่อมดแม่มดตามที่จดหมายบอกนั่นแหละ”
“แล้วระบบการเรียนการสอนละฮะ เป็นยังไง มีตีก้นลงโทษหรือเปล่า” แฮรี่ถามต่อแทบจะทันที
“แบ่งเป็น 4 บ้านตามนิสัยของนักเรียน ถึงที่นั่นหมวกคัดสรรจะเลือกให้เองว่าเธอควรจะอยู่บ้านไหน แล้ววิธีการลงโทษโบราณแบบนั้น เขาไม่ใช้กันหรอก” ทอมอธิบายแบบรวบรัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาเริ่มรู้สึกง่วงเพราะถ่างตาอยู่ดูแฮรี่แทบทั้งวัน
“แล้วเราเรียนยากมั้ยฮะ”
“มันอยู่ที่ความมุ่งมั่นของเธอ และความถนัดนิดหน่อย”
“แล้วสมัยเรียนคุณอยู่บ้านไหนฮะ”นัยน์ตาสีเขียวสดใสจ้องแป๋ว ทอมถอนใจเฮือก
“สลิธีริน ...” เขาว่า ลอบหาวนอนเล็กน้อย ถึงจะเป็นเพียงจิตสำนึก แต่พวกเขาก็ต้องการการพักผ่อนเหมือนกัน เขาตัดสินใจสั่งให้แฮรี่ไปนอนพัก “เอาละ เธอเองก็ควรจะให้จิตสำนึกตัวเองพักผ่อนได้แล้ว ไม่งั้นจะเหนื่อยเกินไป และมันจะเป็นผลเสียในระยะยาว”
“ตกลงฮะ” เด็กชายเบ้ปากหน่อย เขาอยากคุยกับทอมอีกนิด แต่อีกฝ่ายเองก็ดูจะต้องการการพักผ่อนเหมือนกัน แฮรี่หลับตาแล้วปล่อยให้ตัวล่องลอยไป เด็กหนุ่มหลับสนิท และทอมเองก็นอนหลับสนิทไม่แพ้กันในจิตสำนึกขาวโพลนนั้น
---------------------------------------
ตามเดิมแจ้ เย็นๆค่ำๆ เดี๋ยวจะมาอัพอีกรอบน่ะนะ
ความคิดเห็น