คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Dawn 2
นี่คงจะเรียกว่าจิตสำนึก ... เขาลืมตาไม่ขึ้นทั้งวัน แต่ก็รู้สึกได้ถึงการกระทำแย่ๆที่ผ่านเข้ามา บอกไม่ถูกว่าเป็นเพราะอะไร เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เหมือนร่างหายเขาขยับไปเองนอกเหนือการควบคุม ความรู้สึกเหมือนมีใครกำลังใช้ร่าง เขารู้สึกตัวทุกอย่าง แต่ไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ... อดนึงถึงเรื่องภูติผีไม่ได้ เขาโดนผีอำรึเปล่า ?? ...
“รู้สึกตัวซักที แฮรี่ พอตเตอร์” เสียงนุ่มๆทักทายเขาจากที่ใดที่หนึ่ง เด็กหนุ่มลืมตา ความว่างเปล่าและขาวโพลนคือที่ที่เขาอยู่ เด็กน้อยวัยสิบเอ็ดปีเอียงคอมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย “ขอโทษทีที่เอาร่างเธอไปใช้โดยพละการ”
“คุณเป็นผีเหรอฮะ” เด็กชายกระเด้งตัวออกห่างอย่างรวดเร็ว มองอย่างไม่ไว้ใจนัก พนันได้เลยว่าถ้าเขาจิบชาอยู่ เขาจะพ่นมันใส่ลูกของลิลี่กับเจมส์เป็นคนแรกที่บังอาจเห็นเขาเป็นผี
“เปล่า ฉันไม่ใช่ผี” เขาเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบตามปกติ ... อดทนไว้ ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล นั่นมันก็เด็ก ...
“แล้วคุณเป็นตัวอะไรฮะ” แล้วหนูเห็นคุณพี่เป็นอะไรละคร้าบ คุณพอตเตอร์ นี้ลุงหมูกับป้าไม้เสียบลูกชิ้นนั้นส่งเด็กคนนี้เข้าโรงเรียนรึเปล่า เสียมารยาท ทำยังกับเขาเป็นสัตว์สันหลังขนานแกนโลกไปได้ ... ทอมนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะตอบคำถามใหม่
“ฉันก็เป็นเหมือนเธอนั่นแหละ เศษเสี้ยวของจิตสำนึกที่อยู่ในตัวเธอไง”
“อ๋อ ...” แฮรี่พูดเหมือนจะเข้าใจ แต่สายตานั้นยังสับสนอยู่อย่างเห็นได้ชัด ... ช่างเถอะ เอาเป็นว่าถ้าเด็กไม่ถาม เขาก็จะไม่อธิบายยุ่งยากให้เรื่องมันเข้าตัวแล้วกัน “คุณชื่ออะไรฮะ”
เขาสำรวจตัวเองเล็กน้อย ชุดที่ใส่เป็นชุดนักเรียนสมัยเรียนฮอกวอตส์ปีหก ฮอร์ครักซ์ที่สร้างไว้คงจะดึงความทรงจำที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่มีออกมาสร้างร่างละมัง โชคดีที่สมุดที่เขาใช้ทำฮอร์ครักซ์เป็นชิ้นที่มีวิญญาณสมบูรณ์ที่สุด เขาตอบเด็กชายหลังจากสำรวจตัวเองเสร็จด้วยเสียงราบเรียบ “ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล”
“ผมเรียกพี่ว่าพี่ริดเดิ้ลแล้วกันฮะ” เด็กชายตัดสินใจจะเรียกอีกฝ่ายด้วยนามสกุลเพราะยังไม่สนิทกัน แต่ทอมทำปากเบ้อย่างไม่ชอบใจ
“เรียกทอมดีกว่า ฉันไม่ชิน” ... และก็มีความหลังกับนามสกุลนิดหน่อยด้วย ... เขาต่อในใจ แต่ไม่ได้พูดออกไป
แฮรี่เริ่มจะคุ้นเคยกับทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ลขึ้นเรื่อยๆ แม้บางครั้งอีกฝ่ายจะดูไม่อยากคุยกับเขาเท่าไหร่ก็ตาม แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจเท่าลุง ป้า และลูกของทั้งสอง การเจอกันในสิ่งที่เขาเข้าใจว่าเป็นความฝัน เลยดูจะเป็นสิ่งที่ช่วยให้แฮรี่นังมีความสุขได้ อย่างน้อยก็มีเพื่อนคุยที่ไม่ปากเสียอยู่ใกล้ตัว แค่เตรียมตัวให้พร้อม เอาหัวกระแทกหมอน นอนให้หลับ แล้วเริ่มคุยได้ ง่ายจะตาย ?
“วันนี้มีจดหมายมาหาผม แย่งกันวุ่นวายมากฮะ” เขาเปิดบทสนทนาทันที่ นั่งแหมะลงกับพื้นที่เป็นสีขาวโพลนเหมือนรอบข้าง
“ฉันรู้แล้ว แล้วแย่งมาได้ซักฉบับรึเปล่า” ก็รู้ๆกันอยู่ว่าแย่งไม่ได้ แต่เขาก็ถามไปเป็นมารยาท
“ไม่เลย ดัดลีย์เอาก้นกระแทกผมจนระบม แย่งไม่ได้ซักฉบับ” เด็กชายทำหน้าจ๋อย “ผมอยากรู้ว่าฮอกวอตส์เป็นใคร แล้วเขารู้จักผมได้ยังไง เขารู้ด้วยนะว่าผมอยู่ที่ห้องใต้บันได”
“ฮอกวอตส์เป็นโรงเรียน” ทอมตอบคำถามนั้น “และคนที่ส่งจดหมายมาให้เธอ คงจะเป็นอาจารย์ใหญ่ของที่นั่น” ... และเป็นคนที่พยายามจะขโมยตัวเธอจากพ่อแม่เธอด้วย ... ละไว้ในใจ ยังไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้ตอนนี้น่าเจ้าหนู
“เป็นโรงเรียนแบบไหนฮะ พี่ชายเรียนที่นั่นด้วยหรือเปล่า”
“ก็น่าสนใจดี ฉันก็เคยเรียนที่นั่น ไว้ไปถึงก็จะรู้เองแหละ”
“บอกผมหน่อยสิฮะว่าเป็นโรงเรียนแบบไหน แบบโรงเรียนดัดสันดานของลุงเวอร์นอนรึเปล่า” เขาอยากจะมีน้ำชา แล้วพ่นใส่หน้าเจ้าหนูพอตเตอร์นี่จริงๆให้ดิ้นตาย ... จำไว้ ทอม เด็กนี้ไม่รู้เรื่องเวทมนตร์นะเฟ้ย ...
“ไม่หรอก ฉันมั่นใจว่าดีว่า เอ่อ โรงเรียนดัดสันดานนะ”
แฮรี่พยายามซักไซ้ข้อมูลของฮอกวอตส์จากอีกฝ่ายพอดู แต่เหมือนทางนั้นจะไม่ปริปากบอกอะไรเขามากไปกว่าเป็นโรงเรียนประจำที่น่าสนใจ และดีกว่าโรงเรียนดัดสันดานข้างบ้านแน่นอน เสียงทุบประตูเป็นสัญญาณบอกเขาว่าเช้าแล้ว เด็กชายทำหน้าบูดเบี้ยวก่อนจะแยกจากไป และนี่คือช่วงเวลานอนของทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล
-------------------------------------------------
รอบดึกตามที่สัญญาค่ะ พรุ่งนี้ก็ ... ถ้าว่างไรท์เตอร์ก็จะเบิ้ลตอนให้ตามเดิมอะนะ
ไม่ว่างกะดอง หรือถ้าหัวมันตันกะดอง ตามปกติ ห้าๆๆๆ มีความสุขกับการอ่านแจ้
ความคิดเห็น