คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Dawn 4
ชายร่างยักษ์ รูเบียส แฮกริด มารับเขาสิบโมงตามที่เราตกลงกันไว้ เขาพาแฮรี่ไปยังสถานที่ที่เรียกว่า ตรอกไดแอกอน ซอยเล็กๆที่ถูกพรางตาไว้ด้วยเวทมนตร์ พวกเขาเปิดทัวร์ท่องตรอกด้วยกริงกอตส์ ธนาคารของพ่อมดแม่มดเพื่อเบิกเงินค่าเล่าเรียนและซื้อของจากมรดกที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้
“ขอหลักฐานแสดงตัวด้วยครับ คุณพอตเตอร์” ก็อบลินแก่ชราเอ่ยถามด้วยท่าทางกึ่งเป็นมิตรในความรู้สึกของแฮรี่ แฮกริดล้วงกุญแจทองให้ พร้อมกับยื่นจดหมายให้อีกฝ่าย
“อัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์ ฝากนี้มาให้คุณ” ก็อบลินรับมาดูก่อนจะพยักหน้า
“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันจัดการให้” ก็อบลินชราผู้จัดการเรียกก็อบลินชื่อกริปฮุกส์มานำทางแฮรี่และแฮกริดไปยังห้องนิรภัย พวกเขาเข้าไปนั่งในรถรางเล็กๆแบบที่ใช้ในเหมือง มันวิ่งอย่างรวดเร็วฝ่าลง ลงไปที่ตู้นิรภัยของแฮรี่ก่อน เด็กหนุ่มจัดแจงเกี่ยวกับเงินอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตามแฮกริดลงไปอีกตู้ ก็อบลินเปิดตู้นิรภัยนั่นให้ ในนั้นมีเพียงถุงอันเล็กๆ เขาหยิบถุงใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
“ถุงอะไรฮะ แฮกริด” แฮรี่โพล่งถามขึ้นมา
“ความลับ แฮรี่ ความลับ” เด็กชายพยักหน้าไม่หือไม่อือ แล้วตามอีกฝ่ายออกจากกริงกอตตส์ ได้เวลาซื้อของ หนังสือตำรา และเตรียมตัวเข้าสู่โลกเวทมนตร์แล้ว
เป้าหมายแรกของพวกเขาคือร้านหม้อใหญ่รั่ว แฮกริดอยากให้เขาได้กินอะไรสักหน่อยก่อนจะไปเดินซื้อของต่อ ชายร่างใหญ่ถามเขาเกี่ยวกับเรื่องของพ่อแม่ เขาเล่าว่าพ่อแม่ถูกรถชนตายเลยได้มาอยู่กับลุงและป้า เอาทำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะเล่าเรื่องให้ฟัง
“ลิลี่กับเจมส์เนี่ยนะ โดนรถชน” เขาสั่นหัว “พวกเขาถูกฆ่าต่างหาก แฮรี่ ถูกฆ่าโดยเจ้าแห่งศาตร์มืด และเขาคนนั้นก็กำลังตามตัวเธออยู่ด้วย”
... ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล เอามือเท้าเอวและพยายามฟังสิ่งที่รูเบียส แฮกริดพูดอย่างใจจดใจจ่อ ...
“แล้วเจ้าแห่งศาสตร์มืดเป็นใครฮะ” เด็กชายถาม เอาหลอดคนน้ำเปล่าในแก้วเล่น มองผู้ถูกถามด้วยดวงตาสีเขียวสดใสที่สะกดให้ทุกคนใจอ่อนได้
“เขาเป็นคนที่ไม่ควรเอ่ยชื่อ” แฮกริดกระซิบ เด็กหนุ่มยังคงคะยันคะยอต่อจนเขายอมบอกชื่อในที่สุด “ก็ได้ๆ ชื่อของเขาคือโวลเดอร์มอร์”
“โวลเดอร์มอร์?” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่สักครูมันก็คลายปมออกจากกัน แฮกริดเตือนเด็กชายไม่ให้พูดเสียงดังเกินไป ชื่อของเจ้าแห่งศาสตร์มืดเป็นสิ่งที่ไม่ควรเอ่ยออกมาไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
... เฮ้ยๆ แล้วไหงชื่อเล่นฉันโดนเอามาใช้เป็นชื่อเจ้าแห่งศาสตร์มืดอะไรนั้นละฟะ ถึงจะไม่ฝักใฝ่แสง แต่ก็ไม่ได้มืดมนอะไรขนาดนั้นนะ... ทอมขมวดคิ้ว เม้มปากแน่น ร่องรอยของความไม่ชอบมาพากลกำลังเผยออกมาให้เห็นแล้ว
แฮรี่ถูกพาเข้าไปลองไม้กายสิทธิ์ในร้านของชายชราที่ชื่อโอลิแวนเดอร์ โดยที่แฮกริดขอแยกไปซื้อของอย่างอื่นมาให้ ปล่อยให้เด็กหนุ่มลองไม้กายสิทธิ์ตามลำพัง โอลิแวนเดอร์ส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้จากหลังเคาน์เตอร์ จากนั้นนำไม้กายสิทธิ์จำนวนหนึ่งให้เขาลอง มันล้มเหลวแทบทั้งหมดจนเขานึกขึ้นได้ ชายชราเดินหายไปหลังร้าน และกลับมาพร้อมกับกล่องไม้กายสิทธิ์อันหนึ่ง
“คุณพอตเตอร์ ลองไม้นี้ดู” เขายื่นไม้ให้ เด็กหนุ่มลองโบกมัน ไม่มีเอกสารระเบิด หรือแก้วน้ำแตกอีก ชะรอยนี้คงจะเป็นไม้เขา ชายชราเจ้าของร้านเบิกตากว้าง “เยี่ยม คุณพอตเตอร์ และก็แปลกด้วย”
“แปลกยังไงฮะ” แฮรี่ถาม
“ฉันจำไม้กายสิทธิ์ทุกอันที่ฉันขายได้นะ คุณพอตเตอร์” เขาเริ่มเกริ่น เด็กชายเบิกตากว้างอย่างสนใจ และทอมเองก็กำลังฟังเช่นกัน “นกฟินิกซ์ที่ให้ขนในไม้กายสิทธิ์ของคุณ ได้ให้ขนอีกอัน ในไม้ของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร ... บางทีเราอาจจะคาดหวังสิ่งที่ยิ่งใหญ่จากคุณได้ คุณพอตเตอร์”
“อืม อืม” เด็กชายพยักหน้า พร้อมกับที่แฮกริดเข้ามาในร้านพอดี ทั้งคู่กล่าวขอบคุณโอลิแวนเดอร์ก่อนจะจากออกไปอย่างรวดเร็วพอๆกับขามา แฮกริดให้นกฮูกสีขาวตัวโตกับแฮรี่ เด็กชายดีใจไม่น้อยที่มีสัตว์เลี้ยงของตัวเองซักทีหลังจากอยากได้มานาน และแฮกริดพาเขาไปส่งที่บ้านลุงและป้า ให้ตั๋วรถไฟกับเด็กชาย
“เอาละ ฉันจะรอเธอที่ฮอกวอตส์นะ” เขาไม่ได้อธิบายอะไรเกี่ยวกับตั๋ว แม้แต่ชานชาลาก็ดูแปลก ชานชาลาที่ 9¾ มันมีในโลกนี้ด้วยเหรอเนี่ย ... เด็กชายเลิกจะใส่ใจ ยังไงซะเขาจะลองถามพี่ทอมดูแล้วกัน
ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล ชื่อเล่นในกลุ่มเพื่อน โวลเดอร์มอร์ อายุตามหน้าตาปัจจุบัน 16 ปี กำลังเอามือกุมขมับอย่างหมดอาลัยตายอยาก นี้เจ้ายักษ์นั่นมันทึ่มเหมือนสมัยเรียนจริงๆหรือมันจงใจจะไม่บอกวิธีเข้าสถานีกับแฮรี่กันแน่ พนันกันได้เลยว่าคืนนี้เจ้าหนูพอตเตอร์ต้องมาถามเขาอีก แล้วก็ผิดซะที่ไหน แฮรี่เข้ามาถามเขาเกี่ยวกับชานชาลาที่ 9¾ ทันทีที่หัวแตะหมอน
“พี่ทอม ชานชาลาแบบนี้มีในโลกด้วยเหรอ” เขารอจะตอบคำถามนี้อยู่แล้ว
“ใช่ เธอแค่เดินเข้าไป ระหว่างชานชาลาที่ 9 กับ 10 ก็พอ ไม่ต้องสนใจกำแพง วิ่งทะลุเข้าไปรวดเดียวเลย” เขาว่า ทำปากเบ้เพราะรอบนี้ขัดใจจริงๆ มีที่ไหนให้ตั๋วแล้วไม่บอกวิธีเข้าสถานี
“แล้วสมัยพี่ทอม ขึ้นสถานีนี้รึเปล่าฮะ”
“สถานีเดียวกันนี่แหละ” ... แค่สมัยนั้น อาจารย์ใหญ่ดิพพิตเป็นคนมาพาเขาไป เขาเลยรู้ว่าเวลาจะเข้าสถานีต้องทำยังไง ...
“ตกลงฮะ พรุ่งนี้ผมต้องเดินทางแล้ว งั้นผมขอตัวไปพักก่อนนะฮะ” เด็กชายบอกลาอย่างไม่มีพิธีรีตองมากนั้นแล้วหายไป ทอมโบกมือหยอยๆให้ ความเบื่อเข้าครอบคลุมทุกสรรพสิ่ง เขาเริ่มอยากจะแยกออกตัวเองจากเด็กพอตเตอร์นี้แล้ว เพราะข้างในนี้มันเบื่อเหลือเกิน ... พรุ่งนี้เขาตัดสินใจจะลองโผล่ขึ้นไปตอนเด็กพอตเตอร์นั้นตื่นดูแล้วกัน ... ได้แค่คิด ทอมล้มตัวลง ซักพักก็หลับสนิท
-----------------------------------
ใกล้ถึงวันเข้าหอแล้ว แอบเซ็ง คาดว่าคงจะมีเวลาลงได้อีกแค่พักเดียวแล้ว
เพราะปีแรกไงๆก็อยากทำเกรดสูงไว้หน่อยน่ะนะ เปิดเทอมแล้วคงจะวุ่นวายยาวเลยก็ได้ - -
ความคิดเห็น