รายการแห่งความตาย ( Television blood )

เนื้อเรื่อง

     รายการแห่งความตาย (  Television  blood  )

                ผม...ริวงะ  อุเทนซึ   เป็นนักเรียนชั้นมัธยมต้นปี 3  เรื่องที่ผมกำลังจะเล่าต่อไปนี้  ผมเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า   ผม..เจอเข้าแล้วจริงๆ 

ตัวผมเองมีเพื่อนซี้คนหนึ่งชื่อว่า  'เคนโงะ ' เขาชอบนอนดึก และมักจะชอบดูทีวีตอนดึกๆ อยู่เสมอ  โดยเฉพาะรายการที่มีเพลงหลังเที่ยงคืนเป็นชีวิตจิตใจ  ดูทีตี 3  ตี 4 โน่น  แหละครับถึงจะนอน  เพราะอย่างนี้เขาจึงมักมาโรงเรียนสายและชอบนอนหลับในเวลาเรียนประจำ  - _ -*

" ขอโทษครับ  ขออนุญาตเข้าห้องเรียนครับคุณครู "   เคนโงะกระหืดกระหอบบอกอาจารย์  เหงื่องี้แตกพลั่ก

" สายอีกแล้วนะ เคนโงะ "  อาจารย์ว่าพลางมองเจ้าเคนโงะด้วยสายตาตำหนิ   เจ้าเคนโงะยังมีหน้ามายิ้มจืดๆ ก่อนจะเดินกระย่องกระแย่งมานั่งข้างๆ ผม

" เมื่อคืนแกดูทีวีจนดึกอีกแล้วใช่ไหม..."  ผมสะกิดสีข้างพร้อมถามเสียงกระซิบ

" เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วค่อยถามได้มั้ยวะ "  เจ้าเคนโงะมองคอนผมเหมือนทุกๆ ทีที่ผมเซ้าซี้ถามมัน

ผมเองก็ชอบดูทีวีเหมือนเคนโงะนะ  แต่ว่า..ผมไม่ได้เป็นหนักอย่างเจ้านั่นหรอก   อย่างเมื่อคืนนี้ผมก็พลาดไม่ได้ดูรายการสยองขวัญเที่ยงคืนรายการโปรดของผม  เหตุผมก็เพราะมันดึกเกินไป  พอหมดชั่วโมงผมก็ถามโปรแกรมครั้งต่อไปกับเจ้านั่นทันที

" คราวหน้ารายการสยองขวัญเที่ยงคือนเรืองอะไรหรอวะ  เมื่อคืนไม่ได้ดูวะ  ง่วงนอน "

" ทำไมข้าต้องบอกเองด้วยวะ "   ไอเจ้าเคนโงะมันยังมีอารมณ์กวนประสาทอีก

" แล้วทำไมเองจะบอกไม่ได้วะ "  ผมขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ

" ก็ข้า..ข้าต้องอดนอนทั้งคืนกว่าจะรู้โปรแกรม  แล้วทำไมข้าต้องบอกคนอื่น   เองอยากรู้..ก็อดนอนติดตามเอาเองดิ "

" ขอร้องล่ะ  เคนโงะ....บอกหน่อยดิ "  ผมยกมือไหว้ขอร้องเจ้านั่น   ฮืม!  สุดๆ แล้วนะ

" เอ่อๆๆ  ตกลง  บอกก็บอก "

" จริงนะ ! "  ผมส่งเสียงดังอย่างดีใจ

" ฟังนะ  นายอย่าตกใจละ  เราดูทีวีแห่งความสุข "  เจ้าเคนโงะทำเสียงกระซิบกระซาบ   ราวกับว่าเรื่องนี้เป็นความลับสุดยอด  แต่..ให้ตายเถอะ! ....ชื่อรายการแปลกๆ ที่มันพูดนั้น  มันไม่เห็นจะเกี่ยวกะรายาการ " สยองขวัญเที่ยงคืน " ตรงไหนเล้ย  ....

" มีด้วยหรอวะ   ไอรายการทีวีแห่งความสุขเนี่ย "  ผมย้ำถามเพื่อความแน่ใจ

" มีจริงๆ ..เมือคืนนี้อะนะ  พอจบรายการเที่ยงคืนสยองขวัญแล้ว   ทีวีแห่งความสุขก็ฉายต่อจนถึงตี 2 แน่ะ "  เคนโงะ  ยีนยันอย่างหนักแน่น

" โรงเรียนแห่งความสุขอย่างงั้นหรอ  ทำไมเราไม่เคยดูเลยง่ะ   แกโกหกป่าวเนี่ย " 

" ไม่ได้โกหก  ถ้านายดูรายการนี้นะ  นายจะสมหวังเรื่องความรักกับซากุระจังด้วยนะ "

" แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยละเนี่ย  ซากุระจังมาเกี่ยวอะไรด้วย "  ผมสงสัย

" แหม่..ก็เองชอบซากุระจังไม่ใช่หรอวะ  ข้ารู้นะโว้ย "

แล้วทั้งผมและเจ้าเคนโงะก็สะดุ่งสุดตัว  พลันได้ยินเสียง ..

" ฉันทำไมหรอ!  นี่พวกนายกำลังคุยเรื่องฉันอยู๋ใช่ไหมเนี่ย    ฉันได้ยินแว่วๆ นะ "

ซากุระจังมาจากไหนก็ไม่รู้  จู่ๆ ก็โผล่พรวดออกมาเล่นเอมผมกับเคนโงะตั้งสติตอบรับแทบไม่ทัน

" เอ่อ...คือ...เอ่อ...เราคุยกันว่า...เคนโงะนี่ไม่รู้อะไรเล้ย  " ...ผมรีบล็อกคอลอกมันเดินออกมาจาซากุระจังให้เร็วที่สุดเมื่อเห็นว่าท่าทางเจ้าเคนโงะกำลังจะพูดออกมา    ขืนปล่อยเอาไว้เดี๋ยวอะไรต่อมิอะไรหลุดออกจากปากมันหมดเป็นแน่แท้   เพราะเรื่องที่ผมแอบชอบซากุระจังน่ะ    เป็นความลับสุดยอดของผม

" เอาละ! แก..เจ้าเคนโงะ   เดี๋ยวข้าจะดูรายการที่แกบอกละกัน "

เช้าวันจันทร์

" เฮ้ !   เคนโงะมาโรงเรียนเช้าเป็นด้วยหรอวะ  แปลกอะไรอย่างงี่วะ "  ผมล้อมันเมื่อเข้ามาในห้องเรียนแล้วเห็นมันนั่งอยู่

" ริวงะ !   ทำไมแกทำอย่างงี้ "   เคนโงะพูดด้วยน้ำเสียงดุดันจนผมตกใจ  หน้าตาของมันดูแปลกๆ  แลดูน่ากลัว   มันจ้องมองผมด้วยสายตาอันโกรธเกลียดผมมาสักสิบชาติ

" ทำไมแกมองข้าอย่างงั้นวะ...เคนโงะ "

" วันศุกร์  นายบอกกับข้าว่าแกจะดูรายการนั่น  แล้วทำไมแกไม่ดู!  นายชอบซากุระจังไม่ใช่หรอ "

".................."  ผมอึ่งไปชั่วขณะ  วาจาและน้ำเสียงของเจ้าเคนโงะในตอนนี้เหมือนกับบังคับขู่เข็ญผม

ผมเริ่มไม่เข้าใจและโมโหที่มันจะต้องมาเอาซากุระจังมาพูดเกี่ยวกับรายการที่นั่นทุกที

" นี่..เคนโงะ   ทำไมนายถึงอยากให้ข้าดูรายการทีวีบ้า...บ้า  นั่นจัง   แกมีเหตุผลอะไร   ไม่เข้าท่าเลย !"

ผมทุบกำปั้นด้วยความโมโห  แกมโกรธที่มันจะต้องมาพูดเรื่องไรสาระแต่เช้า  ผมไม่เข้าใจจริงๆ   มันมาอารมณ์ใส่ผม เพียงเพราะผมไม่ดูรายการทีวีที่มันบอกเท่านั้น....เท่านั้นเอง

" ริวงะข้าขอโทษ  ข้าไม่ได้ตั้งใจ  อย่าโกรธเลยนะ "

"…….."  ผมนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ใดๆ

" เชื่อเหอะ  ถ้าแกดูรายการนั่น  แกจะสมหวังในสิ่งที่แกปรารถนา   ข้าอยากให้แกมีความสุข  ก็เท่านั้นเอง "

" แค่นั้นจริงๆ หรอ "  ผมถามย้ำ  แต่ในใจนั้นไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่

" แกดูหน่อยนะริวงะ "

" อืม......"  ผมพยักหน้าตอบรับ

"……."  เคนโงะยิ้มตอบ  สีหน้าเครียดของเจ้านั้นดูสบายใจขึ้น  ชวนให้ผมสงสัยในท่าทางแปลกๆ นั่นเหมือนกัน  แต่ก็....ชั่งเหอะ

รายการ "แห่งความสุข" เริ่มเวลาตี 1 ซึ่งเป็นเวลาที่ผมนั่งหาวหวอดๆ อยู่หน้าจอ  ทั้งทั้งที่ไม่เคยนอนดึกขนาดนี้เลย

จนกระทั่งเวลาล่วงเข้าตี 1  กว่าแล้วก็ยังไม่เห็นมีรายการที่เคนโงะบอก   อาการง่วงนอนสุด ๆ ทำเอาผมพูดโพล่งด้วยความหงุดหงิด  " ไม่เอาแล้ว  นอนดีกว่า "

ผมทำท่าจะลุก  แต่แล้วทันใดนั้น !!

" …โปรดคอยสักครู่..."  เสียงก้องมาจากในทีวี  ผมหันไปจ้องทีจอ  เกิดแสงสว่างจ้าชั่วพริบตาจอโทรทัศน์ที่เคยว่างเปล่า   ก็มีเสียงดนตรีแปลกๆ บรรเลงขั้น  แล้วทันใดนั้น!  บนหน้าจอก็ปรากฏตัวหนังสือขึ้น...ตัวโตและชัดเจนมาก.....

" สวัสดียามดึก  ตอนนี้...คุณมีความสุขไหม   รายการนี้สัญญาเลยว่าจะทำให้คุณมีความสุข  เพราะชื่อรายการของเราคือ  รายการแห่งความสุข  ครับ "

" ทีวีแห่งความสุข!  จริงอย่างที่เคนโงะบอกจริง ๆ "  ผมเริ่มตื่นเต้น  และรู้สึกสนุกไปกับรายการนี่แล้ว

" ถ้าคุณดูรายการนี้แล้ว  ภายในวันศุกร์หน้าคุณสามารถชักชวนเพื่อนให้ดูรายการทีวีแห่งความสุขได้ครบ 5 คน  คุณจะมีความสุขสมหวัง "

...รายการอะไรอย่างนี้นะ...ผมคิดอยู่ในใจ  ตาจับจองทีวีไม่กะพริบ

" ยกตัวอย่างเช่น  คุณจะสมหวังในเรื่องของความรัก "

ใจผมเริ่มเต้นระส้ำไม่เป็นจังหวะ  เมือภาพที่เห็นปรากฏในทีวีเบื่องหน้าเป็นภาพซากุระจังผู้หญิงที่น่ารักของผม  แต่เพียงครู่เดียวภาพก็ตัดกลับไปกลายเป็นมีดแบะเลือดแดงฉานปรากฏให้ผมเห็น

" เราขอเตือนคุณ!!  ถ้าคุณไม่สามารถชวนเพื่อนดูรายการได้ครบ 5  คนล่ะก็.....ความตาย !!  รอคุณอยู่  "

ผมอ้าปากค้างหวออย่างตกใจ  รายการยังไม่จบ  ผมกลั้นใจดูต่อไป  ทีวีฉายภาพให้เห็นเป็นภาพขเองบ้านหลังหนึ่ง

" บ้านหลังนี้เราเคยเห็น "

                " เอ๊ะ ...นั่นเคนโงะนี่นา " ผมเห็นภาพเคนโงะในจอทีวี

                " เคนโงะ   ชวนเพื่อนให้มาดูรายการของเราได้เพียง 4  คนเท่านั้น   ไม่ครบ  5  คน  ข้อตามตกลงดังนั้น........"

            หน้าของเคนโงะ  เหมือนตกใจอะไรสักอย่างเขาวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต  และแล้ว !!!  ภาพที่ผมเห็นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของแขนเคนโงะ   เลือดไหลนองเต็มไปหมด !

                " เคนโงะ    ต้องตาย !!! "

                " ขออวยพรให้คุณพบกับความสุข...."

                แสงสว่างจ้าขึ้นอีกครั้วหนึ่ง  แล้วรายการทีวีรายการเดิมก็กลับมาฉายอีกครั้ง  เป็นรายการทีผมดูก่อนรายการทีวีแห่งความสุขจะมา  ผมขยี้ตาอย่างงง ๆ  ตะกี้..ผมตาฝาดไปหรือป่าว !

            เช้าวันรุ่งขึ้น..ผมเดินไปโรงเรียนอย่างไม่สบายใจนัก ผมเป็นห่าวเคนโงะ...บ้านของเคนโงะอยู่ระหว่างทางไปโรงเรียน  พอผมเดินมาถึงบ้านเขา   เขากำลังเดินออกมาพอดี  โชคดีที่เขาไม่เป็นอะไร...ผมคิด

                " เคนโงะ !  ผมตระโกนเรียกมันสุดเสียง "  เคนโงะหันมาตามเสียง  แต่สีหน้ามันเต็มไปด้วยความกังวล

                " แกทำดีมากนะ !  แกให้ข้าดูรายการบ้า ๆ นั่น..แกมีเจตนาอะไร "

                เคนโงะมีท่าทีแบบตื่นๆ ไม่พูดไม่จาแต่อยางใด

                " รายการแห่งความตาย !  ใช่ไหมดูแล้วรู้สึกแย่จริงๆ ! "  ผมตะโกนใส่หน้ามันอย่างเหลืออด

                " มะ..ไม่นะ..รายการนั่น ! เราไม่เคยดู  เราไม่รู้ ! " เคนโงะพูดตะกุตะกักเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาเต็มหน้า  ก่อนจะหันหลังวิ่งหนีจากผมไป " เคนโงะ  "  ผมตะโกนเรียก

            " เคนโงะ  คอยก่อน ! " ผมตะโกนเรียกซ้ำพร้อมกับวิ่งตาม

                " หนวกหูน่ะ ! "  มันตะโกนตอบกลับมา  ในขณะที่วิ่งห่างผมออกไปทุกที  แล้วเขาก็วิ่งเข้าไปในโกดังเก็บของ  บ้าจริง ! นี่มัน....ช่างเหมื่อนกับภาพเหตุการณ์ที่ผมเห็นในทีวีเมื่อคืนนี้ไม่มีผิด

" เคนโงะ   นายเข้าไปในนั้นไม่ได้นะเว้ย !!  อ้นตราย !  ออกมาๆ  เคนโงะ  " ผมตะโกนร้องเรียกมันด้วยความเป็นห่วงบวกกับอาการแทบจะบ้าของผม

                " ไม่ !  เราไม่ได้ดูรายการทีวีแห่งความสุขนั่น !  เราไม่ได้ดูเจ้าทีวีบ้านั่น ! " 

                เคนโงะยืนตะโกนร้องละล่ำละลักเหมือนคนขาดสติอยู่ในโกดังเก็บเครื่องทีวีเก่า   ทีมีทีวีเก่าวางซ้อนเรียงกันเป็นภูเขาสูง   ผมตามติดเคนโงะเข้าไปในโกดัง  และแล้วเรื่องที่ผมกลัวสุดชีวิตก็เกิดขึ้น !!  

                ทีวีที่วางเรียงสูงเป็นภูเขาล้มครืนลงมาเหมือนมีใครตั้งใจผลัก  ผมได้ยินเสียงเคนโงะร้องเรียกโหยหวนอย่างเจ็บปวด    ร่างของเขาถูกทีวีมากมายทับอยู่  เหลือเพียงแขนทีโผล่ออกมาให้เห็น  เลือดแดงฉานไหลออกมานองเต็มไปหมด

                " ไม่ ! …"  ผมตะโกนร้องสุดเสียง  จ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยหัวใจที่เหมือนจะหยุดเต้นทุกอย่างเหมือนในทีวีไม่มีผิดเพี้ยน  เสียงผู้คนมากมายตะโกนโหวกเหวกกรูกันเข้ามาดู

                " เด็กถูกทีวีล้มทับ !   เสียงใครบ้างคนพูด "

                " ใครน่ะ! "

                " เคนโงะ "

                ผมเดินไปหาเคนโงะอย่างหมดแรง  ขาสั่นจนก้าวแทบไม่ออก   ทีวีเครื่องหนึ่งหล่นตุบลงมาตรงหน้า!

ผมจ้องมองอย่างใจหายใจคว่ำ  ทีวีเก่า ๆ  ไม่ได้เสียบปลั๊ก   แต่ว่า.....หน้าจอปรากฎตัวหนังสือขึ้น!

            ….ทีวีแห่งความสุข....   ตัวโตชัดเจน

                คุณคือรายต่อไป   ริวงะ  อุเทนซึ !

            ผมเบิ่งตากว้าง  อ้าปากหวอ  ไม่มีเสียงใดๆ   ออกจากปากผม   พระเจ้า !  นี่ผมจะเป็นรายต่อไปหรือ !?

สวัสดียามดึก  ตอนนี้...คุณมีความสุขไหม !?   รายการนี้สัญญาเลยว่าจะทำให้คุณมีความสุข  เพราะชื่อรายการของเราคือ  ทีวีแห่งความสุข  !!