คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เปิดใช้งานชิปขั้นสูงสุด รีไรท์
ลิสาูมือน้อยๆอแทนไทให้่อยๆ้าวเินามเธอลมาาั้นบนอบ้านอย่าระมัระวั
“ัวอะไรรับ”
แทนไทถามึ้นเมื่อมอเห็นหุ่นยน์แม่บ้านแมวอลิสา ลิสายิ้มให้น้อายและอธิบายอย่าใเย็นให้น้ออเธอไ้เ้าใ ลิสา่อยๆอธิบายอย่า้าๆ
“แสว่าัวนี้มันสามารถเล่นับแทนไ้ใ่ไหมรับ”
แทนไทถามพี่สาวอย่าสนใ เาอยาะมีเพื่อนเล่นเหมือนนอื่นๆบ้า ลิสาไ้ฟั็อสสารน้ออเธอไม่ไ้
“แทนไทอยามีเพื่อนเหรอรับ”
ลิสาถาม้วยวามใส่ใ แทนไทพยัหน้าให้พี่สาว้วยวามไว
“แทนอยามีเพื่อนรับ อยาเล่นับเพื่อน”
แทนไทบออย่าระือรือร้น ลิสาพยัหน้าอย่าเ้าใ
“รอพี่ทำอะไรให้เสร็่อนแล้วพี่ะพาแทนไทไปสมัรเรียนนะรับ”
ลิสาบอ้วยน้ำเสียอ่อนโยนนแทนไทรู้สึไ้ แทนไทระโโลเ้น้วยวามีใ เาเ้าใที่พี่สาวพู แทนไทถามพี่สาวอีรั้อย่าน่ารั
“ริๆนะรับ”
แทนไทน้อยมอหน้าลิสาอย่ารออย ลิสายิ้มให้ับเ็ายัวเล็ๆ้านหน้าอเธอ
“ริรับ พี่สัา”
ลิสาบอน้อและยนิ้ว้อยึ้นมา แทนไทเห็นพี่สาวยนิ้ว้อยึ้นมาเา็เอานิ้ว้อยเล็ๆอัวเอเี่ยวไปที่นิ้ว้อยอพี่สาวทันที แทนไทเ้าใว่าพี่สาวไ้สัาับเาเอาไว้แล้ว ลิสาหัวเราะในลำออย่าเอ็นู
“แทนไทอยาให้หุ่นยน์ัวนี้มีื่อว่าอะไรรับ มันเป็นเพื่อนนแรอเราเลยนะ”
ลิสายิ้มและบอให้น้ออเธอเป็นนั้ื่อให้หุ่นยน์แม่บ้านัวนี้ แทนไททำหน้าิเล็น้อยแล้ว็ยิ้มว้าให้ับพี่สาวเมื่อนึออ
“แทนะให้ื่อว่าอวัรับ”
แทนไทบอออไป้วยวามมั่นใ ลิสาถามว่าทำไมถึใ้ื่อนี้ เมื่อน้อายบอเหุผลับเธอ ทำให้ลิสาถึับ้อยมือเ็น้ำาอัวเอออเบาๆ แทนไทบอลิสาว่า เพราะมันเป็นอวัิ้นแรที่พี่สาวื้อให้เาและมัน็เป็นเพื่อนนแรอเา้วย ันั้นแทนไทเลยให้มันื่อว่าอวั เมื่อลิสาเ็น้ำาเสร็ เธอ็ส่ยิ้มให้น้อายัวน้อยอเธออย่าอ่อนโยน
“หุ่นยน์แม่บ้านมารนี้่อน”
ลิสาเรียให้หุ่นยน์แม่บ้านมาใล้ๆที่พวเธอยืนอยู่ เมื่อหุ่นยน์เลื่อนัวยับเ้ามาใล้ ลิสาบอออไปว่า
“่อไปนี้ำเอาไว้ว่าเธอื่ออวั”
ลิสาบอับหุ่นยน์แมวแม่บ้านอัวเอ หุ่นยน์ประมวลผลำพูแล้วอนลับมาทันที
“ทำารอัพเท้อมูลส่วนัวเรียบร้อยแล้ว ุลิสามีอะไรให้อวัทำอีหรือเปล่า”
เสียอหุ่นยน์ัึ้นเป็นประโยที่ยาว ลิสาอิไม่ไ้ว่าใรเป็นนิ้นมันึ้นมาไ้นานี้ สสัยนๆนั้น้อเ่มาแน่นอน
“อวัเฝ้าบ้านไปนะ พวเราะออไป้านนอ”
ลิสาสั่าร
“อวัรับทราบ่ะ”
หุ่นยน์แม่บ้านรับำสั่
ลิสาูมือน้อายที่ยัเย็นอยู่เนื่อาวามื่นเ้นที่ัวเอะไ้ไปเรียนหนัสือและะมีเพื่อนเล่น ลิสาอที่ะเอ็นูน้ออัวเอวันละหลายๆรอบไม่ไ้ เธอพาน้อายมารอรถรับส่อโรารที่มีให้บริารสำหรับผู้ที่พัอาศัยแล้วยัไม่มีรถยน์ใ้
“สวัสีรับ มีอะไรให้่วยเหลือหรือเปล่ารับ”
พนัานับรถอโรารถามเมื่อเห็นว่ามีผู้พัอาศัยที่ไมุ่้นเยออมายืนรอรถอยู่ ลิสายิ้มให้นพนัานับรถนิ่ไปเลยับวามสวยอเธอ
“พอีอยาไ้รถไปส่ในเมือหน่อย่ะ”
ลิสาบอวาม้อาร พนัานับรถบอว่าอนนี้เาำลัะออาเวรพอีเลย สามารถับรถไปส่ไ้แ่อเ็บ่าบริารไ้หรือเปล่าเพราะเป็นารเ้าไปส่ในเมือ พนัานอธิบายว่าถึเธอะึ้นรถาุรับส่อโรารรนี้แล้วเธอ็้อไปรอรถ้านหน้าหมู่บ้านอีอยู่ีแล้วพนัานหน้าหมู่บ้านะเป็นนโทรหารถรับ้าประำทามารับเธออี่อหนึ่ ลิสาไม่อยาเสียเวลาึอบลับพนัานับรถไปว่าเธอะใ้บริารและะ่ายเินให้ามอัราที่ไ้ำหนไว้
“ไ้เลยรับ ผมออนุาไปเอารถส่วนัวมา่อนรับ”
พนัานับรถบอเธอให้รอรนี้อีสัรู่ เาะไปออเวรและนำรถมารับทันที เธอพยัหน้าให้ ลิสาไม่ิมาว่าพวเธอะไม่ปลอภัยเพราะเธอสัเุและารแ่ายรวมไปถึื่อรป้ายหน้าอและำเอาไว้เรียบร้อยแล้ว หามีอะไรเิึ้นเธอสามารถิามัวไ้แน่นอน ลิสาับน้อรอรถประมาห้านาที็มีรถมาอรหน้าอทั้สอน
“ึ้นมาไ้เลยรับ”
พนัานับรถอโรารเินลมาเปิประู้านหลัให้ลิสาับน้อายอย่าสุภาพ ลิสามอสำรวรถและป้ายทะเบียนรถ เธอให้น้ออเธอึ้นไปบนรถ่อนและเธอ็ึ้นามน้ออเธอไป ลิสามอบรรยาาศรอบัวอย่าสนใอนนี้เธอสนใอยาะรู้เรื่ออโลใบนี้เ็มไปหม มัน้าาใเธอมา ถ้าวันนี้เธอไม่รู้เธอะนอนไม่หลับแน่นอนเธอะ้อรู้วามเป็นมาเป็นไปอโลู่นานแห่นี้ให้ไ้
“ถึแล้วรับ”
พนัานับรถบอ ลิสามอุที่พนัานับรถมาส่พวเธอ รนี้เป็นุพัรถอนที่เ้ามาในเมือ ทุันะอรถไว้รุนี้่อนเินไปทำธุระ เธอสัเโยรอบอย่าละเอีย
“เท่าไหร่ะ”
ลิสาถามพนัานับรถ
“150GG รับ”
พนัานับรถบอเธอ ลิสาบอว่าอสแน่าย พนัานับรถเอาแท่น่ายเินมาให้เธอสแนทันที
“อบุมานะะ”
ลิสาบอออไป เธอลารถ่อนเป็นนแร เธอับมือน้อายอเธอให้ลามมาอย่า้าๆ สัพัรถที่เธอไ้้าให้มาส่ในเมือ็เลื่อนัวออไป
“แทนไทรับเราไปหา้าวเ้าินัน่อนีว่า”
ลิสาบอน้อาย เธอมอออไปรอบๆพบว่ามีหลายร้านที่เปิอยู่ เธอมอูร้านที่ิว่าน่านั่ที่สุในวามิอัวเอ เธอูมือน้อน้อยอเธอให้เินามเธอมาทันที
“สวัสี่ะุลู้า”
พนัาน้อนรับหน้าร้านรีบล่าวทัทายลิสาอย่าเป็นันเอ ลิสาไม่ไ้พูอะไรแ่พยัหน้ารับำทัทายาพนัาน
“สอที่่ะ”
ลิสาบอออไป้วยวามเยินเพราะโลเิมเธอ็ทำแบบนี้ พนัานที่เห็นว่าลิสาูล่อแล่วแสว่า้อเป็นนมีเินอย่าแน่นอนถึทำเหมือนเป็นวามเยินที่ทำอยู่บ่อยๆ พนัาน้อนรับึรีบเินนำทาให้สอนพี่น้อเ้าไปในร้านทันที
“เินั่่ะุลู้า”
พนัาน้อนรับรีบพาเธอมานั่ที่มุม้าน้ายอร้านึ่มุมนี้บรรยาาศีมา พนัาน้อนรับบอให้เธอรอสัรู่ เี๋ยวะมีพนัานเอาเมนูอาหารมาให้พร้อมับรอเมนูอาหารไปเลย ลิสาพยัหน้าอย่าเ้าใ เธอเรียเินออมา 500GG เป็นทิปให้ับพนัาน้อนรับ พนัานสาวถึับาโเมื่อไ้ทิปแรอวัน
“อบุ่ะ”
พนัานรีบล่าวอบุแล้วรับเินและเินออไป้วยวามีใ
ลิสารอไม่นาน็มีพนัานนใหม่เินเ้ามาพร้อมับเมนู เธออ่านเมนูสัพั เธอสั่้าว้มุ้ับไุ่๋นให้น้อายอเธอ ส่วนเธอสั่เป็นเมนู้มยำรวมมิรทะเลับ้าวเปล่าเพราะเธออบินมา ลิสารออาหารพร้อมาหวัว่าอาหารอโลใบนี้ะอร่อยเหมือนโลที่เธอามานะ เธอิอะไรเพลินๆ็้อสะุ้เมื่อมือน้อยๆที่เธอุมเอาไว้อยู่ีๆ็ึมืออเธอ
“ว่ายัไรับแทนไท”
ลิสาถามน้อายเสียนุ่ม
“แทนไม่เยทาน้าว้มุ้ ้าว้มุ้เป็นแบบไหนรับ”
ำถามแ่ประโยเียวทำให้ลิสาถึับเศร้าใ เธอนึไ้ว่า่อนหน้าที่เธอะมาแทนไทถูระทำมานาไหน ลิสาอธิบายว่าุ้เป็นสัว์น้ำนิหนึ่ที่ทุนหามาไ้าแหล่น้ำและน็นำมันมาทำเป็นอาหาร ส่วนไุ่๋นแทนไทรู้ัหรือเปล่า แทนไทบอว่าไม่รู้ัื่อไมุ่้นเลย ลิสาเลยบอว่ามัน็ือไ่ไ่นั้นแหละ แ่เป็นารนำไ่มาทำเป็นอาหารอีแบบหนึ่นอเหนือาาร้มหรือารทอ ลิสาอธิบายอย่า่ายๆเพื่อให้เ็ายัวเล็ๆอย่าน้ออเธอไ้เ้าใ แทนไทพยัหน้าแล้วิามที่พี่สาวบอ ลิสาับแทนไทรออาหารไม่นานมาประมาสิบห้านาทีอาหาร็มาเสริฟ ลิสาป้อนแทนไท่อน เมื่อน้ออเธอไ้ิน้าว้มุ้ถึับบออย่าื่นเ้นว่ามันอร่อยมา
“แทนไทินเลยรับ อยาินเท่าไหร่็ินแ่อย่าินมานเินไปเพราะมันะปวท้อ”
ลิสาให้แทนไทิน้วยัวเอ เธอรู้ว่าแทนไททำเอไ้ เนื่อาวามทรำอร่า่อนหน้าไ้บันทึให้เธอเห็น ลิสาเอา้อนน้มยำรวมมิรทะเลอเธอ เธอ่อยๆัน้ำึ้นมาิมเล็น้อย
“อร่อยมา”
ลิสายิ้มว้าและพูับัวเอเบาๆ เมื่อารทานอาหารเ้าอทั้สอนเรียบร้อยแล้วลิสาสั่น้ำสมุนไพรมาให้น้อาย น้ำที่เธอสั่ือน้ำระเี๊ยบที่น้อายอเธอบอว่าอบ แทนไทื่มน้ำระเี๊ยบอย่าอบใ ลิสาเอ็ื่มไปมอน้อไปอย่าเพลิเพลิน เมื่อเธอเห็นว่าแทนไทื่มเรียบร้อยแล้วึเรียเ็บเินทันที
“ทั้หม 580GG ่ะ”
พนัานบอ ลิสาเรียเินออมาและ่ายไป 600GG เธอบอว่าไม่้อทอน พนัานที่มาเ็บเินอบุเธอและสอนพี่น้อ็เินออาร้านอาหารไป อนนี้เธอและน้ออเธอเินไป้าหน้าเรื่อยๆามทาเิน เมื่อเ้าอนเธอึ้นรถมาับพนัานับรถอโรารเธอไ้ถามรายละเอียเี่ยวับสำนัานาน้อมูลประารเรียบร้อยแล้ว พนัานนนั้นึพาเธอมาส่บริเวใล้สำนัานที่สุเพื่อที่เธอะไ้เินทาไปถู ลิสามอออไปไม่ไลนัเธอ็เห็นสำนัานาน้อมูลแล้ว ป้ายให่นานั้นใรไม่เห็น้อไปัแว่นแล้ว
ลิสาูมือน้อายเ้าไปในสำนัานทันทีเมื่อมาถึหน้าประู เธอมอห้อว้าๆที่มีนนั่รออยู่อย่าเป็นระเบียบ ลิสามอไปรอบๆ็เห็นเป็นเหมือนู้บัริวล้ายๆโล่อนอเธอ เธอึเินเ้าไปแล้วอ่านรายละเอีย เธอบัริวทันทีเมื่ออ่านบ เธอพาน้ออเธอไปนั่เพื่อรอให้พนัานหรือระบบเรียหมายเลิวอเธอ รอไม่ถึห้านาทีเสียอพนัาน็เรียบัริวหมายเลเธอ ลิสาลุึ้นพร้อมูมือน้อายเินรไปเาน์เอร์ที่มีหมายเลำับบอเอาไว้
“สวัสี่ะ”
พนัานทัทายและส่ยิ้มอย่าสวยาม เธอยิ้มให้พนัานอย่ามีมารยาทเ่นเียวัน พนัานถามเธอว่าะเปิใ้านิประับใ เธอึถามลับว่าารเปิใ้านิปนี้มีี่ระับ
“มีระับพื้นาน,ทั่วไป,ั้นสูและั้นสูสุ่ะ”
พนัานบอ ลิสาถามว่าทั้หม่าันอย่าไร เธอั้ใฟัที่พนัานอธิบาย มัน่าันที่ราา ั้นพื้นานือพันล้านเหมือนที่เธอไ้้อมูลาพนัานน่อนหน้าที่ไ้บอเธอมา ลิสาัสินใไม่ถามรายละเอียมาเธอ่อยไปศึษาเอาเออีที
“ัน้อารเปิใ้านิปั้นสูสุ ราาเท่าไหร่ะ”
ลิสาถามออไป พนัานถึับาโใเพราะไม่ิว่าหิสาวหน้าสวยับน้อายอีหนึ่นะมีเินเยอะนานี้ ูาารแ่ัว็เป็นุธรรมาๆที่ไม่ไ้แพอะไรมามาย
“สี่พันล้านีี่ะ”
พนัานบอ้วยน้ำเสียนอบน้อมึ้นมาเป็นเท่าัว เินเยอะนานี้อาะเป็นลูท่านหลานเธออใรสันหนึ่็เป็นไปไ้ ลิสาพยัหน้าพร้อมทั้บอให้พนัานเปิใ้านิปอเธอและน้อายเธอ้วยรวมเป็นสอนที่ะทำารเปิใ้ิปในรั้นี้
“ทั้หมแปพันล้านีี่ะ”
ลิสาพยัหน้าและบอว่าะสแน่าย เธอสแน่ายผ่านิปอัวเอเพราะในิปเธอมีเินอยู่หมื่นล้านีี ลิสาสแน่ายหน้าาเยับเินมานานี้ ในใเธอ็อยาะรู้เหมือนันว่าอะไรที่ทำให้ารเปิใ้านอิปแพมาๆนานี้ และเธอ็เ้าใแล้วว่าที่พนัานายบ้านบอเธอ่อนหน้าว่าถ้านที่ไม่ไ้มีเินมาพอหรือทำธุริให่ๆหรือเป็นนธรรมาะไม่รู้เรื่อิป็ไม่ใ่เรื่อน่าแปลใอะไร พนัานบอให้เธอและน้อายยื่นมือวาออมาและทำารหาย้อมือึ้น ลิสาทำามและบอให้แทนไททำามเธออีที น้อายัวน้อยอเธอ็ทำามเธออย่าน่ารั
รีไรท์…มินราวี
ความคิดเห็น