คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : รถคันแรกและความสุขของสองพี่น้อง รีไรท์
ลิสาทำารื้อแล้ว็ื้อทุอย่าที่วาหน้า เธอเ็บอทั้หมเ้าไปใน่อเ็บอมิิอเธอ เธอัสินใแล้วว่าพวสิ่อพวนี้เธอะเ็บเอาไว้ที่่อเ็บอมิิที่ท่านเทพไ้ให้เธอมา เธอิว่าอที่ท่านเทพให้มามัน้อีว่าอที่หาื้อไ้อย่าิปแน่นอน ถึะแพแ่็ยัหาื้อไ้
แทนไทมอพี่สาวที่อนนี้เาเรียอย่าไรพี่สาว็ไม่ยอมอบลับมา เาเรียพี่สาวสามรั้แล้วแ่ไม่มีารอบรับมือน้อยๆอแทนไทึระุไปที่มือเรียวสวยอพี่สาวโยออแรมาว่าทุรั้เพื่อที่ะให้พี่สาวรู้สึัว
“มีอะไรเหรอรับแทนไท”
ลิสาสะุ้เมื่อแทนไทเย่ามืออเธอ
“แทนหิวแล้วรับพี่สาว”
แทนไทบอพี่สาวเพราะเาำไ้ว่าพี่สาวเยสั่เอาไว้ว่าให้เาบอทุเรื่อห้ามปิบัและมีวามลับับพี่สาวโยเ็า แทนไทึล้าพูออมาามร ลิสามอน้อายอย่าพอใที่อนนี้น้อายอเธอล้าบอวามในใอัวเอออมาบ้าแล้ว
“ไ้รับ เี๋ยวพี่ะพาแทนไทไปหาออร่อยๆทานนะรับ”
ลิสายิ้มให้น้อายอย่าน่ารั
“รับ”
เสียน้อยๆน่ารัๆอแทนไทมันทำให้ลิสาหลุมรัรั้แล้วรั้เล่า
ลิสาพาแทนไทมาที่ร้านอาหารบรรยาาศีมาบนห้าให่ลาใเมือ เธอเห็นว่าร้านรหน้าเป็นเหมือนร้านเนื้อย่า เธออยาให้แทนไทไ้ินเนื้อบ้าเพราะในวามทรำอร่านี้ทำให้เธอรู้ว่าแทนไทไม่ไ้ทานเนื้อมานานมาแล้ว
“สอที่่ะ”
ลิสาบอออไปเมื่อเห็นพนัานเินมา้อนรับพวเธอ พนัานโ้ให้เธอและน้อายพร้อมนำหน้าทั้สอไปยัโ๊ะที่ว่าอยู่้านในอร้าน
“อบุ่ะ”
ลิสาบอพนัานที่พาพวเธอทั้สอนมารโ๊ะนี้ พนัานถามว่าะเอาราาไหนี เธอเลยถามว่ามีแบบไหนบ้าเพราะมารั้แรเลยไม่รู้
“มีหลายราา่ะุลู้า”
พนัานอธิบายให้เธอฟัอย่าละเอียว่ามีแบบไหนบ้า เธอบอว่าอเป็นราาแบบทานอาหารเหมาๆไปเลยีว่าเพราะเธออยาิมหลายอย่า ลิสาิในใแล้วว่าถ้าหาทานแบบาน็ไ้อยู่ แ่เธออยาะลอิมูทุเมนู เธออยาทำวามรู้ัับอาหารอโลใบนี้ให้ไ้มาที่สุ
“ไ้เลย่ะ รอสัรู่นะะ”
พนัานบอแล้วรีบเินออไปเพื่อะไ้นำเาย่ามาวาให้ับลู้าที่สั่ทานแบบเหมา่าย พนัานบอว่าลู้าสามารถสั่อไ้แบบไม่ำัแ่อให้ทานนหมเพราะถ้าไม่หมทาร้านะปรับเป็นราาปิออาหารรายารนั้นๆ ลิสาิว่ามัน็ล้ายลึับารทานบุฟเฟ่์าโลเิมอเธอ
สอนพี่น้อรอไม่นานมา ลิสาบอน้อายว่าอย่าับรนี้เพราะมันร้อน แทนไทพยัหน้าให้พี่สาวอย่าว่า่าย ลิสาสั่เนื้อมาหลายแบบเลยเพื่อที่เธอะไ้ย่าให้ับน้อายอเธอไ้ลอิม
“แทนไทินเยอะๆนะรับ”
ลิสาบอับน้อน้อย เธออยาให้แทนไทอ้วนว่านี้อีสัหน่อย แบบนี้มันผอมไปนเธอรู้สึไม่่อยโอเับมันสัเท่าไหร่ ลิสาินอาหารมื้อนี้ไ้เยอะว่าทุมื้อที่เธอเยินมาเนื่อารสาิมันเหมือนหมูะทะหรือร้านเนื้อย่าที่เธอุ้นิน มันทำให้เธอมีวามรู้สึนึถึถิ่นที่ามาอยู่ไม่น้อย เธอนิ่และสะบัหัวอัวเอเบาๆ
‘เราเป็นนใหม่แล้ว เลิิถึอีสัทีลิสา’
ลิสาอบ่นัวเอในใไม่ไ้ เธอย่าเนื้อให้ับน้อายอย่าเอาใใส่ แทนไทบอว่าเาอบเนื้อมา มันอร่อยมาและแทนไทอยาินบ่อยๆ
“อนนี้เรามีเินแล้วเหรอรับ”
ลิสาไ้ยินแทนไทถามเธอถึับะัมือที่ำลัย่าเนื้อให้ับน้อาย
“อนนี้เราสอนมีเินแล้ว แทนไทอยาินอะไร อยาไ้อะไรพี่สาวสามารถหามาให้ไ้หมเลยนะ”
ลิสาบอ เธอสสารแทนไทอยู่ในใมาที่เ็อายุเพียแ่เ็วบ้อมาเออะไรแบบนั้นในอี พ่อ็ายแม่็หนีไปไหน็ไม่รู้ พี่สาว็ทุบี่าทอใ้านเหมือนนรับใ้ ลิสาลอิว่าถ้าเป็นัวเอที่โนระทำแบบนี้เธอะมีสภาพแบบไหนันนะ
“เฮ้อ..”
ลิสาเผลอถอนหายใออมา แทนไทเอียอมอพี่สาวอย่าไม่เ้าใ ลิสายิ้มให้แทนไทและัเนื้อย่าให้ับน้อไ้ทาน่อ สอนพี่น้อนั่ินเนื้อย่า้วยันอย่ามีวามสุ ลิสาิในใอให้พวเราสอนพี่น้อมีีวิที่ีึ้น่อานี้ไป้วยเทอ
“เ็บเิน่ะ”
ลิสาเรียพนัาน
“ทั้หมเป็น 1500GG ่ะ”
พนัานบอ ลิสาพยัหน้าแล้วบอว่าะสแนิป่าย พนัานยื่นแท่น่ายเินมารหน้าอเธอ และเธอ็ทำารสแน่ายอย่ารวเร็ว พนัานอบุเธอและโ้ให้อย่าสวยาม เธอยื่นทิปให้อีสอร้อยีี
“แทนไทรับเราไปรอเอารถอพวเราีว่า”
ลิสาบอ้วยน้ำเสียื่นเ้น แทนไทึื่นเ้นไป้วย เาีใมาที่ะมีรถ
“รถเหมือนที่แทนเยนั่ใ่หรือเปล่ารับ”
แทนไทถามอย่าน่ารั ลิสาพยัหน้าให้พร้อม้มลหอมแ้มน้อยๆอน้อาย
“ใ่แล้วรับ”
เธอบอน้อที่อนนี้ยัเินอายที่โนเธอโมยหอมแ้มอัวเออยู่ ลิสารีบูมือน้อายอเธอให้เินามเธอออมา
โว์รูมรถยน์
ลิสาับน้อายไ้เินมาถึบริเวหน้าอาาร พนัานายนเิมเห็นพวเธอเินมารีบเินออมา้อนรับทันที
“เิเ้ามารอ้านในไ้เลยรับ”
พนัานายบอพร้อมทั้ผายมือเิให้เธอับน้อเินเ้าไปในัวอาาร ลิสาพยัหน้าให้แทนำอบุ ทั้สอเินเ้ามานั่รอที่ห้อรับรอห้อเิมโยมีพนัานมาเสริฟน้ำและนมให้เหมือนเิม
“แทนไทินอีหรือเปล่ารับ”
ลิสาถามน้อาย
“แทนอิ่มแล้วรับ ินไม่ไหวแล้ว”
แทนไทบอพี่สาวพร้อมทั้เอามือลูบหน้าท้ออัวเอเบาๆ ลิสามอภาพที่น่ารัรหน้าแล้วหัวเราะเบาๆ เธอเรียหนัสือภาพออมาและส่ให้น้อายอเธอหนึ่เล่ม เธอไม่ไ้ื้อแ่หนัสือให้ับัวเอเพียอย่าเียว เธอยัื้อให้ับน้อายอเธออี้วย เธอเหมาทุอย่ามาที่ิว่าน่าะไ้ใ้ในอนา แทนไทมอหนัสือที่มีสีสันสวยามรหน้า้วยวามสนใ เาทำาโแล้วรีบอบุพี่สาว
“อบุรับ”
แทนไทยิ้มว้าให้พี่สาวที่แสนีอัวเอ ลิสายิ้มและเรียหนัสือเล่มหนึ่ออมา เธอมอหนัสือประวัิศาสร์รหน้าอย่าสนใ เธอยมันึ้นอ่านทันทีเพื่อ่าเวลาในารรอรับรถ เธอไว้วาใเมื่อน้ออเธอเปิูหนัสือภาพ้วยวามสนใ หลัานั้นเธอ็มอยู่ับารอ่านหนัสือที่เธอไ้ื้อมา ลิสาอ่านมันอย่าริัเพราะมันำเป็นมาที่ลิสา้อรู้เมื่อเธอไ้มาอยู่บนโลู่นานใบนี้
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วเธอเอ็ไม่รู้ นระทั่เธอสะุ้เมื่ออยู่ๆหน้าออระบบสุ่มร้อยล้านเท่าอเธอเ้ออมารหน้า
“เอ๊ะ”
ลิสาร้อออมาอย่าลืมัว เธอเหลือบมอไปที่แทนไท เธอเห็นว่าน้อายอเธอไม่ไ้สนใับเหุาร์ที่เธอเผลออุทานออมาเมื่อรู่นี้ มันืออะไรนะ ลิสาิในใ เธออ่าน้อวามที่เ้อยู่รหน้าแถมยัไม่ยอมาหายไป
‘ภาริ : ให้ทิปับพนัานายายรถเป็นำนวนเิน 10,000GG’
ลิสาิว่าถ้าระบบเ้มาให้แบบนี้แสว่าเธอ้อทำามที่มันบอมาหรือเปล่านะ เินแ่หนึ่หมื่นีี็ไม่ไ้เยอะมาเท่าไหร่ เี๋ยวเธอลอทำู็ไ้ะรู้เอว่ามันะเิอะไรึ้นหลัานี้
“ออนุารับผม”
พนัานายนเิมพูอย่าสุภาพ ลิสาประทับใมาับารบริาร เธอมอไปที่พนัานายเพื่อรอว่าเาะพูอะไร่อ
“พอีผมะมาแ้ว่ารถอลู้าเรียบร้อยแล้วรับ”
ลิสาพยัหน้าให้ เธอวนน้อายอเธอเินออไป้านอ ลิสาเ็บหนัสือภาพอน้อายและหนัสือประวัิศาสร์อัวเอเ้าับ่อเ็บอมิิอเธอ ลิสาูมือน้อายเินามพนัานายออไปทันที
“สวยมา”
ลิสาพูออมาเมื่อเห็นัวรถ ไม่ว่าะเป็นรูปลัษ์หรือสีรถมัน่าถูใเธอริๆ รถันนี้เธอไ้สแน่ายผ่านิปไปเรียบร้อยแล้ว่อนะเินไปห้า อนนี้เหลือแ่เธอใ้มันเินทาลับไปที่บ้านอเธอ็เท่านั้น
“ถูใหรือเปล่ารับุลู้า”
ลิสาไ้ยินที่พนัานายถามเธอ เธอพยัหน้าให้และส่ยิ้มอย่าพอใ เธอเินูรอบๆัน ลิสาเปิประูเ้าไปู้านในอัวรถอย่าสำรว เธอมอวามหรูหรา้านในอย่าพึพอใ วัสุอโลใบนี้มันีมาริๆ ลิสาิ
“มีู่มือารใ้รถหรือเปล่าะ”
ลิสาถามออไปเพราะเธอ้อลับไปศึษามันอย่าแน่นอน
“มีรับุลู้า”
พนัานายเินไปเปิประูรถอี้านหนึ่และนำเอาู่มือรถที่อยู่ใ้่อ้านล่าเบาะที่นั่้านับออมาให้ลิสาู ลิสาูผ่านๆเพราะมีอีหลายอย่าเลยที่เธอ้อลับไปูให้ละเอียมาว่านี้
“อนนี้ันอให้่วยสอนเบื้อ้น่อนไ้หรือเปล่าะ”
ลิสาถามพนัานายนเิม ึ่พนัานายบอว่ามันเป็นหน้าที่อัวเออยู่แล้ว
“เิลู้าบนรถไ้เลยรับ”
พนัานบอเธอ ลิสาให้น้อายึ้นไปนั่อยู่เบาะ้านหลั่อนและเธอ็เินามึ้นไป พนัานอธิบายว่าถ้าไม่อยาะนั่แบบนี้ให้ปรับเป็นโหมอื่น็ไ้ รถรุ่นนี้มีทั้หมสี่โหม้วยัน ือ ปรับเป็นห้อนอน,ห้อนั่เล่น,ห้อน้ำ และปรับเป็นเหมือนรถธรรมาที่แสอยู่ในอนนี้ รถรุ่นนี้สามารถับี่เอไ้หรือใ้ระบบนำทาอัโนมัิไ้เลยสำหรับผู้ับี่รถไม่เป็น พนัานสอนลิสาปรับโหม และอธิบายปุ่มแ่ละปุ่มว่าืออะไรบ้า ลิสาทำวามเ้าใไ้อย่ารวเร็ว
“ที่ว่าปรับเป็นห้อน้ำับห้อนอนไ้ สอห้อนี้ปรับพร้อมันเป็นสอห้อไ้เลยหรือเปล่าะ”
ลิสาถามและอธิบายให้พนัานเ้าใ เธอ้อารส่วนที่ว่าอนเินทาไลๆะปรับให้เป็นทั้ห้อนอนและห้อน้ำพร้อมๆัน พนัานยิ้มและบอว่า
“สามารถทำไ้อย่าแน่นอนรับ”
ลิสาพอใับำอบมา แบบนี้่อยุ้ม่าหน่อยับห้าพันล้านีีที่เธอเสียไป ลิสาลอปรับโหมู็้ออึ้ับนวัรรมอโลใบนี้ ถ้าอพวนี้ไปอยู่ที่โลเิมอเธอมัน้อเิเหุาร์วุ่นวายึ้นแน่ๆเพราะใรๆ็อยาะรอบรอมัน พนัานสอนลิสาั้พิั เธออให้พนัานั้พิับ้านอเธอหน่อย พนัาน็ทำให้เธออย่ารวเร็ว พิับ้านอเธอเธอรู้อยู่แล้วเพราะพนัานายบ้านให้เธอมา่อนหน้านี้ และเธอ็เยใ้พิับอับรถรับส่่อนหน้านี้แล้ว้วยึมั่นใไ้ว่าพิัมันถู้อ เมื่อลิสาเ้าใหมแล้วในเบื้อ้นที่ำเป็น้อรู้เธอ็อบุพนัานที่ให้บริารเธออย่าีมาลอ
“้ออบุมาเลยนะะสำหรับารแนะนำ”
ลิสาอบุาใ พนัานายนนี้บริารเธอีมา พู็ีริยามารยาท็โอเ ารแ่ัวเธอให้สิบเ็มสิบ
“นี่่ะ อบุที่ให้าร้อนรับและแนะนำเป็นอย่าี ถือว่าเป็นอวัในารพบันนะะ ันประทับใในารบริารอุมา”
ลิสายื่นเินปึให่ำนวนหนึ่หมื่นีีไปรหน้าอพนัานายที่ให้ำแนะนำับเธอ พนัานายถึับใทิปที่ไ้เยอะมานานี้ เายื่นมือสั่นๆอัวเอไปรับเินปึให่้วยวามยินี
“อบุมารับผม”
พนัานายบออย่าาบึ้ใ เิน้อนนี้ะทำให้เานำไปใ้ประโยน์ไ้อีมา ลิสายิ้มให้นิๆ และเธอ็อัวลับบ้าน่อนเนื่อาเย็นมาแล้ว
“อัว่อนนะะ”
ลิสาบออย่าสุภาพ พนัานโ้ให้เธอและพูอย่าสุภาพว่า
“สวัสีรับ ถ้ามีอะไรให้รับใ้แวะมาหาไ้ทุเวลาเลยนะรับ”
ลิสาไ้ยิน็้มหัวให้เล็น้อย เธอเินึ้นรถไปและให้แทนไทมานั่้าเบาะนับรถ เธอนั่รเบาะนับแ่เธอไม่ไ้ับเอหรอนะ เธอะใ้ระบบอัโนมัิในารเินทารั้นี้ เธอูวามเรียบร้อยทั้หม่อนสั่ารให้รถเลื่อนัวออไป
“ว้าวมันีมาเลย”
เสียอลิสา สอนพี่น้อมอหน้าันและยิ้มให้ันอย่ามีวามสุ
รีไรท์…มินราวี
ความคิดเห็น