~~จดหมายถึงเพื่อน~~

ถึง.........เพื่อนรัก


ช่วงฤดูฝนอย่างนี้แกคงเหงาอีกตามเคย อาการเหงาโดยไม่รู้สาเหตุของแกนี่กี่ปี ๆ ก็แก้ไม่หายสิน่า.... ยิ่งตอนนี้แกอยู่คนเดียวอย่างนี้ แกคงยิ่งเหงามากว่าเดิม พวกฉันอยากมาอยู่ใกล้ ๆ แกนะ ถึงจะช่วยให้แกคลายเหงาได้ไม่มาก แต่ก็ยังดีใช่ไหม? ถ้าพวกฉันอยู่ข้าง ๆ แก คงทำให้แกยิ้มได้บ้าง (พวกฉันรู้นะว่าช่วงนี้ของของทุกปีแกยิ้มไม่ออกหรอก แกเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว)

พวกฉันรู้ว่าแกอยากรู้ว่าทำไมแกถึงเป็นแบบนี้.......แกคอยถามพวกฉันทุก ๆ ปี แต่พวกฉันก็เลี่ยงที่จะบอกแกมาตลอด แต่ปีนี้คงต้องพูดอะไรบ้าง

อ่ะ!!! อย่าแอบลุ้นและดีใจเด็ดขาด เพราะฉันไม่คิดจะบอกแกหรอก ที่บอกว่าจะพูดอะไรนะ ฉันมีเรื่องมาเล่าให้แกฟังต่างหาก.........ฮ่า ๆ ๆ

มันเป็นเรื่องของเพื่อนรักของฉันเองว่ะ......

เรื่องมันมีอยู่ว่า...........

ฉันกับเพื่อนอีกสามคน เราสนิทกันมาก รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก พวกเรายังกับแฝดสี่เลยว่ะ

ไม่ว่าจะที่ไหน? เมื่อไร? เราสี่คนจะอยู่ด้วยกันตลอด ตั้งแต่เด็กยันโต

แฝดสี่จะมี ผู้ชายสอง นั่นคือ หมอกกับวิว ทอมหนึ่ง (ฉันเอง ไผ่) ส่วนอีกคนระบุเพศไม่ได้ว่ะ มันชื่อ ป้อง

เพื่อนฉันคนนี้มันแปลกตั่งแต่เกิดยันโต ความแปลกของมันไม่เคยลดลง มีแต่เพิ่มมากขึ้นทุกวัน ๆ โดยเฉพาะ ไอ้รสนิยมการชอบคนของมันแปลกจนถึงทุกวันนี้ แล้วก็ยัยคนนี้แหละที่ฉันจะเล่าให้ฟัง............

ฉันยังไม่รู้เลยว่ะว่า ป้อง มันเป็น ผู้หญิง ทอม หรือ ดี้ งงเรื่องเพศกับไอ้ป้อง เพราะฉันเห็นมันคบดะจริง ๆ เจ้าชู้เหลือหลาย ปากหวานหน้าม่อ กวนประสาทได้สุดขีดจริง ๆ

ไอ้ป้อง เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นเลยว่ะแกเอ้ย!!!!.....สุด ๆ เดือนหนึ่งมีสี่อาทิตย์ มันเปลี่ยนคนควงทั้งสี่อาทิตย์เหมือนกัน แกคิดดู ปีหนึ่งมันมีกี่อาทิตย์

ฉันก็เวอร์เกินไปว่ะ......ความจริงต้องพูดว่าเฉลี่ยแล้วมันเปลี่ยนคนควงเดือนละประมาณ 3 5 คน เป็นไง? สุดยอดมั้ยละ?

แต่สิงที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อไอ้เพื่อนคนนี้ของฉันมันบอกว่า

ฉันตกหลุมรักอย่างจังเลยว่ะ

ตอนที่พวกฉันได้ยิน ตกใจแทบสิ้นสติ มันจะเป็นเรื่องปรกติถ้าไอ้ป้องมันจะพูดว่า

ฉันเจอคนถูกใจว่ะ

แต่นี่ ตกหลุมรักเลยนะแก ไม่ใช่แค่ถูกใจ เหมือนอย่างที่ผ่านมา

มันเป็นมหัศจรรย์ของพวกฉันจริง ๆ ที่ได้ยินคำว่ารักจากปากไอ้ป้อง

แต่หลังจากวันที่ไอ้ป้องบอกพวกฉันได้ไม่นาน......พวกฉันก็เหมือนโดนผีหลอกอีกรอบตอนกลางวัน ตอนที่เห็นไอ้ป้องน้ำตาไหล

ตอนแรกตกใจนึกว่าญาติมันเสีย ร้อยวันพันปีไอ้ป้องเคยร้องไห้กับใครเขาที่ไหนกัน มันซึมไปเป็นเดือน สาวก็ไม่ควง ทอมก็ไม่สน มันเอาแต่นิ่ง

สุดท้ายพวกฉันก็ควานหาเอาคำตอบจากอาการของไอ้ป้องจนได้

ไอ้ป้องอกหัก

สาวที่มันชอบ ไม่ได้ชอบมัน เธอคนนั้นมีแฟนอยู่แล้ว ไอ้ป้องก็เลยเศร้า

แต่ไอ้ป้องก็ทำตัวเป็นพระเอกหนังไทยนะ ซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นพระเอกหรือนางเอก ระบุเพศไอ้ป้องไม่ได้จริง ๆ

ไอ้ป้องทำตัวเป็นเพื่อน เป็นพี่ ให้กับเธอคนนั้นที่พวกฉันเรียกว่าแม่พลอย (เหมือนจริง ๆ นะโว้ย!!! เรียบร้อย น่ารัก สมควรละที่ไอ้ป้องมันหลง)

ไอ้ป้องสวมบทพระเอกอยู่ครึ่งปี ไม่ว่าจะดีจะร้าย มันจะโผล่ไปหาแม่พลอยทุกครั้งที่แม่พลอยมีปัญหา และไม่มีใคร


วันนั้น เรากำลังฉลองวันเกิดครบรอบ 16 ปีที่เกิดมาหนักแผ่นดินกัน มีแค่สี่คนนั่นแหละ ไม่มีใครคบ พวกฉันก็คบกันอยู่สี่คนนี่แหละ เสียงโทรศัพท์ของไอ้ป้องดังขัดจังหวะเพลงวันเกิด มันรับ แล้ววิ่งออกจากวงทันที

พอพวกฉันถามมัน มันก็ตะโกนมาบอกว่า จะไปหาแม่พลอย........จะไปได้ไงวะ มืดค่ำป่านนี้แล้ว สุดท้ายพวกฉันก็ยกโขยงตามกันไปหมด



ไอ้ป้องฉันเดินไปหยุดที่ตรงหน้าของแม่พลอย ร่างบางของเธอสั่นเพราะแรงสะอื้น ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องมาที่หน้าห้อง ICU ด้วย แล้วทำไมแม่พลอยถึงร้องไห้ขนาดนั้น

อีฟ เสียงเรียกไอ้ป้องเรียกแม่พลอยอย่างแผ่วเบา มันไร้น้ำหนักใด ๆ ทั้งสิ้น แต่มันก็สามารถทำให้ร่างบางที่สั่นสะท้านอยู่นั้น เงยหน้าขึ้นมามองมันได้

แม่พลอยโผกอดไอ้ป้องไว้แน่น เธอปล่อยโฮออกมาดัง ๆ ร่างที่สั่นอยู่แล้วมันยิ่งสั่นมากขึ้นไปอีก

วงแขนของไอ้ป้องโอบรัดร่างของแม่พลอดไว้แน่น ราวกับว่าจะให้ร่างของแม่พลอยนั้นหลอมละลายเข้ากับร่างของมันอย่างนั้นแหละ

เสียงพูดที่ฟังแทบไม่รู้เรื่องของแม่พลอยทำให้พวกฉันที่ยืนอยู่อึ้งไปเลยตอนนั้น

............แฟนของแม่พลอยถูกรถชนเสียชีวิต...........

ฉันรู้นะว่าการที่แม่พลอยไม่รักไอ้ป้อง ไอ้ป้องเจ็บ

แต่การที่ไอ้ป้องเห็นคนที่มันรักเสียใจ........ไอ้ป้องเจ็บยิ่งกว่า

พี่จะอยู่กับอีฟเอง....จะอยู่ข้าง ๆ ตลอดไป

นั่นคือคำพูดของไอ้ป้อง ฉันมั่นใจในวินาทีนั้นเลยว่า ความรู้สึกของมันที่มีให้แม่พลอยนั้น ไม่ใช่ความรู้สึกชั่ววูบ มันเป็นความรู้สึกที่เรียกกันว่า รัก จริง ๆ

------------------***----------------

ผ่านไป 3 วัน ไอ้ป้องมันทำอย่างที่มันบอกจริง ๆ แม่พลอยอยู่ไหนมันอยู่นั่น

จาก3 วัน กลายเป็นหนึ่งอาทิตย์ สองอาทิตย์ หนึ่งเดือน สองเดือน จนเข้าเดือนที่สาม แม่พลอยเริ่มดูมีชีวิตชีวาขึ้นแล้ว

เธอยิ้มบ่อยมากขึ้น หัวเราะมากขึ้น ดูน่ารักมากขึ้น ไม่ร้องไห้แล้ว และความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับไอ้ป้องดูจะเริ่มไปได้ดีแล้ว


อยู่ ๆ แม่พลอยก็อยากไปเที่ยวน้ำตก แกเชื่อมั้ย ไอ้ป้องโดยนิสัยของมันแล้ว ไม่มีทางหรอกที่จะไปบุกป่าฝ่าดงตอนฝนตกแบบนี้ แต่ก็นั่นแหละ เพื่อแม่พลอย มันทำได้ทุกอย่าง


แล้วพวกเราก็มาเที่ยวน้ำตกกันจนได้ เที่ยวน้ำตกตอนหน้าฝน...ขำไม่ออกเลยว่ะ พวกเราค้างที่รีสอร์ทใกล้ ๆ บริเวณน้ำตกนั่นแหละ กะว่าพรุ่งนี้บุกลุยป่าไปที่น้ำตก งานนี้ได้เหนื่อยอีกแล้ว

---------------------***-----------------

ทั้ง ๆ ที่ช่วงนี้เป็นหน้าฝน ตอนกลางวันฝนตกฝ้าแทบถล่ม แต่คืนนั้นฝนกลับไม่ตก แถมยังมีดาวเต็มฟ้าซะอย่างนั้น............บรรยากาศดีเหลือหลาย

ไอ้ป้องมันออกมานั่งตรงเก้าอี้หวายตัวยาวตรงระเบียงบ้านพัก มันมานั่งทำมิวสิคอยู่พักใหญ่เลยวะ แล้วแม่พลอยก็เดินออกจากห้องมานั่งเคียงข้างมัน โอ้ย.......ตอนแรกก็นึกว่าไอ้ป้องอยากอินกับธรรมชาติ ที่ไหนได้ออกมานั่งอ่อยแม่พลอย

พวกฉัน 3 คนแอบดูอย่างมีมารยาทมาก ไม่ส่งเสียงดัง ลุ้นกันตัวโก่งว่าไอ้บรรยากาศดี ๆ แบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า จากที่คบหากับไอ้ป้องมา บรรยากาศแบบนี้มันไม่ปล่อยอะไรให้ผ่านไปเฉย ๆ แน่

แต่พวกฉันคิดผิด........ผ่านไป 10 นาทีก็แล้ว ครึ่งชั่วโมง จนเป็นชั่วโมง และชั่วโมงกว่า ๆ มันก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น................เซ็งจัด เสียงที่แม่พลอยกับไอ้ป้องก็ไม่ได้ยิน ไม่รู้คุยอะไรกันบ้าง อยากรู้ (ต่อมสอดรู้สอดเห็นทำงานอย่างแรง)

สุดท้าย..........พวกฉันก็ทนไม่ไหว เลยเข้านอนกัน อย่าว่าไม่มีความอดทนในการรอนะโว้ย!!! แต่ลองมาเป็นพวกฉันดูแล้วจะรู้ ผ่านไป 2 ชั่วโมงกว่า ๆ สองคนนั้นยังแค่นั่งคุยกันเฉย ๆ ไม่เห็นมีอะไรให้ตื่นเต้นเลย

แต่.......ก่อนที่พวกฉันจะหมุนตัวเดินเข้าห้องนอนกัน สิ่งที่เฝ้ารอจะเห็นมานานก็เกิดขึ้น

แม่พลอยเอนตัวพิงร่างของไอ้ป้องที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเก้าอี้หวายตัวยาว มือของมันลูบผมยาว ๆ ของแม่พลอยเบา ๆ อย่างกับว่ากลัวมันจะสลายไปถ้าสัมผัสแรง ๆ วงแขนของไอ้ป้องโอบกระชับร่างบางของแม่พลอยไว้ ก่อนจะจูบที่หน้าผากมนของแม่พลอย

แม่พลอยขยับซุกตัวเข้ากับร่างของไอ้ป้อง สายตาของแม่พลอยมองไปบนท้องฟ้า ริมฝีปากของเธอแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวาน ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไม? ไอ้เพื่อนของฉันคนนี้ถึงได้หลงรักแม่พลอยเหลือเกิน

เวลาที่แม่พลอยยิ้มราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างหยุดความเคลื่อนไหวโดยพลัน ฉันไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน รู้เพียงแค่ว่าบทสนทนาเหล่านั้นมันคงสร้างความสุขให้กับทั้งสองมากมาย

สายตาของไอ้ป้องทอดมองแม่พลอยอย่างอ่อนหวาน รอยยิ้มอ่อนโยนที่ฉันไม่เคยเห็นมันยิ้มให้ใครกำลังถูกส่งให้แม่พลอยอยู่ตลอดเวลา

ไอ้ไผ่......ฉันไม่เคยเห็นมันเป็นอย่างนี้มาก่อนเลยนะ

ไอ้วิวพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยเหมือนคนไม่มีสติ

นั่นสิ ฉันก็เพิ่งเคยเห็น

มันกำลังมีความสุข สุขที่สุดเลย

ไม่ต้องให้ไอ้หมอกพูดยืนยันฉันก็รู้ ว่าไอ้ป้องมีความสุขมากแค่ไหน...........

พวกฉันค่อย ๆ ย่องกลับมานอน ปล่อยให้สองคนนั้นใช่เวลาอยู่ด้วยกัน คืนนั้นฉันนอนเบียดกับเพื่อนอีกสองคน เพื่อให้สองคนนั้น อยู่ด้วยกันทั้งคืน เห็นไหมว่าฉันเป็นเพื่อนที่ดี

>

>

>

>

>

แล้วเวลาที่แสนจะทรมานก็มาถึง การเดินขึ้นไปเล่นน้ำตกบนเขา ไม่อยากบอก มันเหนื่อยมากเลย ทำไมแม่พลอยถึงได้อยากมาที่น้ำตกที่นี่นักนะ ไกลก็ไกล แถมยังมาช่วงฤดูน้ำหลากอีกด้วย

พอมาถึงน้ำตก ไอ้ที่ฉันบ่น ๆ เมื่อสักครู่มลายหายออกจากสมองของฉันเลยวะ สวยมาก ถึงน้ำจะขุ่นไปสักหน่อยก็เถอะ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่

พวกเราลงไปเล่นน้ำกัน สะใจมาก สนุกสุด ๆ ไม่ได้สนใจกันเลยว่าน้ำนะมันขุ่นไม่น่าเล่น แต่ก็นะ...ไหน ๆ ก็มาแล้วนี่........สักหน่อยจะเป็นไร

เราเล่นน้ำกันจนหิว ตอนขึ้นมาก็ลืมตุนเบียงกันขึ้นมาด้วย ตื่นสายกันนะสิรีบจนลืม สุภาพบุรุษทั้งสองเลยลงไปเอาเสบียงมา ส่วนพวกฉันที่เหลือเล่นน้ำกันต่อ

พี่คะ.....ตอนเดินขึ้นมา อีฟเห็นกล้วยไม้ สวยมากเลยละ มันน่าจะอยู่เตี้ย ๆ นะคะ จะได้เด็ดมาง่าย ๆ

............แม่พลอยบอกฉันกับไอ้ป้อง

พี่ไม่ยักเห็น มันอยู่ตรงไหนละ?

ไอ้ป้องมันถามแม่พลอย เธอหันซ้ายหันขวา มองหาดอกกล้วยไม้ แล้วเธอก็ชี้นิ้วไปที่ต้นไม้สูงชะลูดต้นหนึ่ง ที่อยู่ห่างเราไปสักเกือบ 200 เมตร

ฉันเหลือบสายตามองไอ้ป้อง มันกำลังมองดอกกล้วยไม้ที่อยู่บนยอดต้นไม้สูงนั้น มันทำยังกับว่าจะเอาสายตาเฉือนดอกไม้พวกนั้นลงมาอย่างนั้นแหละ ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ เหมือนความซวยกำลังจะมาเยือน

.............หวังว่าพระเจ้าจะไม่ใจร้ายกับลูกนะ.......ขออย่าให้.........

ไอ้ไผ่ แกไปกับฉัน

โธ่!!......ชีวิตฉัน ขนาดจะขอพรจากพระเจ้า ยังไม่มีโอกาสจะขอเลย

ไอ้ป้องเพื่อนที่น่ารักของฉันมันลากฉันให้เดินไปตามโขดหิน ปีนแล้วปีนอีก.........จนไปถึงบริเวณที่ไอ้ต้นไม้นั้นอยู่ ทำไมมันอยู่สูงอย่างนี้เนี๊ยะ............

ไผ่.......ทำไมมันสูงอย่างนี้วะ?

ก็เออสิ..........เพิ่งรู้หรือวะ?

แกปีนมั้ย??

ไม่......แกปีนคนเดียวเถอะ ฉันขอปีนต้นงิ้วในนรกอย่างเดียวก็พอ

เพื่อนของฉันมันยืนมองความสูงของต้นไม้ แล้วมันก็หันมามองหน้าฉัน ก่อนจะพูดอะไรที่ชวนขนลุกให้ฉันฟัง เล่นเอาเสียวสันหลังวาบ

ไผ่ ไม่รู้ทำไม....ฉันรู้สึกว่าใจมันหวิวยังไงไม่รู้ว่ะ

อะไรวะที่ว่าหวิว ๆ นะ

ไม่รู้สิสังหรณ์ใจพิกล.......ถ้าฉันตกมาคอหักตาย แกถวายสังฆทานให้ฉันเยอะ ๆ นะ

มันพูดซะฉันด่ามันกลับไม่ออกเลยวะ เล่นเอาใจเสียไปเลยทีเดียว พระเจ้า.......เมื่อกี้ขอพรไม่ทัน มาขอตอนนี้ละกัน ขออย่าให้มันตกมาคอหักตายเลย ลูกไม่อยากถูกผีไอ้ป้องหลอก

ไอ้ป้องใช้เวลาสักพักกับการขึ้นไปเด็ดไอ้ดอกกล้วยไม่บ้าบออะไรนั้น ก่อนที่มันจะกลับมาสู่พื้นดินอย่างปลอดภัย ค่อยหายใจทั่วท้องหน่อย

สวยมั้ย??

ไอ้เพื่อนตัวดีชูช่อดอกไม้สีม่วงอ่อนให้ฉันดู ฉันแค่พยักหน้า ก่อนที่จะเดินตามหลังมันมา ไอ้ตัวแสบร้องเพลงตลอดทาง แล้วอยู่ ๆ มันก็หยุดร้องซะเฉย ๆ อย่างนั้น

เป็นอะไรวะ???

ไม่รู้ว่ะ.....รู้สึกใจมันหวิว ๆ อีกแล้วว่ะ

งั้นรีบเดินเถอะ แม่พลอยอยู่คนเดียวด้วย แถมฝนก็ตั้งท่าจะตกแล้ว

เพียงเท่านั้น ฉันกับไอ้ป้องก็รีบจ้ำอ้าวกลับมาที่บริเวณน้ำตก

ฉันเห็นสองหนุ่มเดินขึ้นมากันแล้ว ดูท่าเสบียงลงไปขนขึ้นมาจะเป็นหม้ายซะแล้ว เพราะตอนนี้ฝนมันเริ่มลงเม็ดแล้ว และดูท่าจะหนักซะด้วย

----------***-----------

พวกฉันใจหายขึ้นมาทันที เมื่อมาถึงบริเวณที่เราเล่นน้ำกันอยู่..........แม่พลอยหายไป

พวกเราตามหาแม่พลอยกันให้วุ่น ไม่รู้ไปอยู่ไหน ทั้งเรียกทั้งตะโกนแข่งกับสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย........

บางอย่างที่ไหลมากับสายน้ำที่เริ่มขุ่นมากขึ้นสะดุดสายตาของไอ้หมอกจนมันร้องตะโกนถามมาทางพวกฉัน

นั้นมันน้ำอะไรวะ?? สีแปลก ๆ เฮ้ย!!!!.......เลือดนี่หว่า

พวกฉันหันไปมองตามที่ไอ้หมอกมันตะโกน น้ำสีแดงที่ไหลปนเปื้อนมากับสายน้ำขุ่น ๆ นั้นกลายเป็นเป้าสายตาของพวกฉัน

เลือด

ไอ้ป้องพึมพำออกมาเบา ๆ มันเลื่อนสายตาไปตามทิศทางที่สายน้ำนั้นไหลมา ก่อนที่ร่างของมันจะพุ่งไปยังโขดหินและปีนป่ายขึ้นไปยังน้ำตกอีกชั้นอย่างรวดเร็ว



ใบหน้าขาวซีดของแม่พลอย มองผิวเผินเหมือนกับคนที่กำลังนอนหลับอยู่ หากข้อมือซ้ายที่แช่อยู่ในน้ำไม่มีรอยถูกกรีดเป็นแผลลึก

ไอ้ป้องกระโจนลงน้ำ มันพุ่งไปหาร่างของแม่พลอยอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่มันจะทำได้ มันกดแผลที่ข้อมือของแม่พลอยไว้เผื่อไม่ให้เลือดของแม่พลอยไหลออกมามากกว่านี้ พวกฉันรีบเข้าไปใกล้ ๆ

อีฟ.....เป็นไงบ้าง??? ทำไมทำแบบนี้เล่าเด็กบ้า.....

เสียงของมันต่อว่าแม่พลอยดังแข่งกับสายฝน

อีฟ!!!! ลืมตาเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่ามาเล่นแบบนี้กับพี่!!!!......พี่ไม่ชอบ

แต่ดูเหมือนเสียงของมันจะส่งไม่ถึงแม่พลอย.....ร่างของเธอยังคงนิ่งเฉย ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น แม้ร่างของเธอสะสั่นคลอนเพราะแรงเขย่าจากไอ้ป้องก็ตาม แต่ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม นั่นก็คือ ไร้การตอบสนองใด ๆ ทั้งสิ้น

ไอ้วิวเอามือแตะจมูกของแม่พลอย แล้วเลื่อนมายังจุดชีพจรที่ลำคอ ก่อนจะหันมาทางพวกฉันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

...........

ไม่มีคำพูดอะไรหลุดมาจากปากของไอ้วิว แต่สายตาของเขามันบอกทุกอย่างกับเราแล้ว ไอ้ป้องหันไปมองหน้าแม่พลอยอีกครั้ง

ไม่.......ไม่นะ

เสียงของเขาเหมือนกระซิบ มันหลุดออกมาจากริมฝีปากที่เริ่มสั่นระริกน้อย ๆ นั้น

ไม่นะ......ไม่!!!!!.....ม่ายยย!!!!!.........

ไอ้ป้องกอดร่างของแม่พลอยไว้ มันกอดรัดร่างของแม่พลอยไว้แน่น ร่างของไอ้ป้องสั่นสะท้าน เสียงสะอื้นของมันดังแข่งกับสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก

ฉันหันหน้าออกมาจากภาพของไอ้ป้อง ดอกกล้วยไม้ที่มันไปเก็บมาให้แม่พลอยหลุดออกจากมือของมันลอยไปตามสายน้ำ ไหลออกห่างจากไอ้ป้องไกลออกไปเรื่อย ๆ ............

>

>

>

>


พี่คะ......

พี่จะได้อ่านข้อความนี้เมื่อไหร่กันนะ??? อีฟเดาไม่ถูกค่ะ.......

แต่ที่แน่ ๆ พี่คงได้อ่านตอนที่อีฟไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ พี่แล้วแน่ ๆ

พี่คะ.......พี่อย่าร้องไห้นะ

อีฟไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทางที่อีฟเลือก อีฟคิดว่ามันเป็นทางที่ดีที่สุดแล้วค่ะ

อีฟไม่เสียใจเลยที่ตัดสินใจแบบนี้

พี่อย่าเสียใจกับการกระทำครั้งนี้ของอีฟเลยนะค่ะ

..................................................

อีฟคงรักเขามากเกินไป

มากเกินกว่าที่จะทนอยู่บนโลกที่ไม่มีเขาได้

หลายคนคงคิดว่าอีฟโง่แน่ ๆ ที่ทำอย่างนี้

แต่อีฟรู้ค่ะว่าพี่นะต้องเข้าใจที่อีฟทำแบบนี้

...........................................

อีฟคิดเสมอค่ะว่า......

ถ้าอีฟไม่ได้รักเขา คนที่อีฟจะรักหมดหัวใจ

ต้องเป็นพี่ค่ะ

คือ....พี่คนเดียว


..............................................


......อีฟขอโทษที่ทำให้พี่ผิดหวังที่อีฟทำแบบนี้

ทั้ง ๆ ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ พี่ก็อยู่เคียงข้างอีฟเสมอ

ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน จนวันสุดท้าย ที่อีฟอยู่บนโลกนี้......

อีฟดีใจค่ะที่ได้รู้จักพี่

.................................................

อย่าโกรธอีฟนะคะ

แต่ถ้าพี่โกรธ.....หายโกรธได้แล้วนะคะ

ไม่งั้น....อีฟร้องไห้จริง ๆ ด้วย

อีฟรู้ค่ะว่ามันเป็นเรื่องที่ยากถ้าอีฟจะขอ

สิ่งสุดท้ายที่อีฟอยากให้พี่ทำให้อีฟอีกสักครั้ง

หลังจากที่พี่อ่านข้อความเหล่านี้จบแล้ว

ยิ้มให้มันหน่อยนะคะ......

........อีฟจะเฝ้ามองรอยยิ้มของพี่ผ่านข้อความเหล่านี้ค่ะ.........

........อีฟ.........


********************************


ไอ้ป้องพับกระดาษสีสวยแผ่นนั้นใส่ซองช้า ๆ ..........น้ำตาของมันไหลไม่ขาดสายเหมือนกับสายฝนที่ยังคงตกไม่ยอมหยุด

รอยยิ้มอ่อนโยน ที่ฉันเคยเห็นไอ้ป้องยิ้มให้แม่พลอยเสมอระบายอยู่บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของมัน

................แม่พลอยจากไอ้ป้องไปแล้ว................



-------------***--------------


วันเวลาที่ค่อย ๆ หมุนเวียนไป สำหรับไอ้ป้องแล้วมันไม่มีความหมายอะไรเลย พวกฉันจะเฝ้ามองมันอยู่มั้ย? คนอื่น ๆ ที่เป็นห่วงมันจะรู้สึกอย่างไร? แดดจะออกหรือเปล่า? ฝนจะหยุดตกหรือจะตกอยู่ต่อไป สำหรับไอ้ป้องแล้ว สิ่งรอบ ๆ ตัวของมันหยุดนิ่งอยู่กับที่ ไม่มีความหมายกับมันอีกต่อไป........

...........ไม่มีคำพูด ไม่มีน้ำตา ไม่มีรอยยิ้ม..........

............วันเวลาของไอ้ป้องหยุดนิ่งตั้งแต่วันที่แม่พลอยจากมันไป..........


-------------***--------------

พวกฉันทนเห็นสภาพของไอ้ป้องแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ปล่อยไว้ต่อไปมันคงจะตายไปกับอดีตจริง ๆ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่ว่าจะวิธีไหน ไอ้ป้องก็ไม่รับรู้อะไรเลย

.....วิธีสุดท้ายที่พวกฉันคิดได้ก็คือ ทำให้มันลืมอดีตซะ


นายแพทย์ที่ขึ้นชื่อในเรื่องการสะกดจิต เขามาดูอาการของไอ้ป้องอยู่นาน ก่อนจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะอาการของไอ้ป้องไม่ธรรมดาจริง ๆ

หมอใช้เวลาเกือบ 3 วันในการสะกดจิต กว่าจะสำเร็จ.........ไอ้ป้องหลับไป 1 วันเต็ม ๆ พวกฉันสามคนภาวนาว่า

...............ถ้ามันตื่นขึ้นมาขออย่าให้มันจำอะไรได้อีกเลย..............

............ความเจ็บปวดจงหายไปจากความทรงจำของไอ้ป้องสักที.............

.......................................O...........................................


......ป้อง.....เพื่อนรัก

พวกฉันสามคน ขอโทษ ที่ไม่เคยปริปากบอกอะไรกับแกเลย ทั้ง ๆ ที่แกคอยเฝ้าถามพวกฉันทุก ๆ ปี ว่า ทำไม? แกถึงได้เหงา เศร้า เหลือเกินเวลาที่เห็นฝนตก

บางคร้งแกร้องไห้ออกมาโดยที่แกก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร? แกรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นสายฝนมันหล่นลงจากท้องฟ้า

แกรู้บ้างไหม? ทุกครั้งที่แกถามพวกฉัน พวกฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับแก เมื่อ 6 ปีก่อน

อ่านมาถึงตรงนี้แกรู้แล้วใช่ไหม? ว่าทำไมแกถึงเหงา ถึงเศร้า เสียใจทุกครั้งที่เห็นสายฝน

พวกฉันลบเรื่องของแม่พลอยออกจากความทรงจำของแกได้

แต่จิตใต้สำนึกของแกมันไม่เคยลืมเลย

มันคอยย้ำเตือนแกเสมอเมื่อฝนตก

เรื่องราวของแม่พลอยยังคงอยู่ในใจของแกตลอดมา.....และมันจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป


ขอโทษที่ไม่กล้าบอกแกด้วยตัวเอง ต้องส่งผ่านตัวอักษรแบบนี้ แต่ฉันไม่กล้าที่จะมองหน้าแกตอนที่เล่าเรื่องนี้ให้แกฟัง

มันเจ็บปวดเกินไป..................ฉันขอโทษนะ

พวกฉันรักแกนะ......ป้อง

......ไผ่......