ก๋วยเตี๋ยวชามที่สอง

เนื้อเรื่อง

ก๋วยเตี๋ยวชามที่สอง

ผมยังยืนอยู่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าเก่าของผมและเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่วันพรุ่งนี้ชีวิตผมจะเปลี่ยนไป

วันที่ฝนตกลงมาอย่างหนัก  

ในขณะที่ผมยังคงยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอที่จะขึ้นรถกลับไปบ้านซึ่งอยู่ห่างจากนี้ไม่ไกลมาก

บางวันถ้าฝนไม่ตกผมก็จะเดินกลับ

แต่ถ้าฝนตก  “ลูกต้องขึ้นรถกลับบ้านเท่านั้น” มันเหมือนเป็นการบังคับที่แฝงไปด้วยความห่วงใยจากแม่

แม่ใจดีกับผมทุกอย่าง

แม่ให้ความรัก

เป็นที่ปรึกษาที่ดี

แม่เลี้ยงผมแบบให้ลองด้วยตัวเอง

แต่ก็จะคอยดูอยู่ห่างๆ

ยามลูกล้มแม่ก็จะคอยประคอง

ยามลูกเหน็ดเหนื่อยแม่ก็จะคอยซับเหงื่อให้

ในขณะที่ฝนยังคงตกต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าหยุด

ผมมองออกไปสุดสายตาเพื่อสังเกตสิ่งแวดล้อมรอบข้างยามนี้

ถนนที่แทบไม่มีที่ว่างให้ตัวแทรกผ่านบัดนี้โล่งว่าง

ผู้คนในตอนนี้คงจะกลับถึงบ้านกันเรียบร้อยแล้ว

และในขณะที่ผมยังคงคิดสรตะไปเรื่อยๆนั้น

“ขอโทษนะคะ” เธอทักผม.............เธอที่เปียกปอนด้วยหยาดฝน   ผมยาวของเธอยังคงมีน้ำหยดติ๋งๆ ตาของเธอ

สวยมากแม้ว่าจะตากฝนมาก็ตาม   เธอดูมีเสน่ห์มาก

“ช่วยไปกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั้ยคะ”

เธอเอ่ยชวนผมทานข้าว.......

จริงเหรอเนี่ย......

เธอรู้จักผมด้วยเหรอ.....

“น้า....นะคะ”เธอยังคงอ้อนเหมือนเด็ก 

ผมเดาได้ว่าเธอคงจะมีนิสัยเป็นเด็กมากแน่ๆ   เพราะเธอยังใส่ชุดนักเรียนหญิงอยู่เลย

สุดท้ายผมก็มากินข้าวกับเธอจนได้

เธอเลือกที่จะกินก๋วยเตี๋ยว

“คุณรู้มั้ยว่าการกินก๋วยเตี๋ยวตอนที่ฝนตกเนี่ยมันมีความสุขที่สุดเลย โดยเฉพาะเวลาที่กินกับคนที่.....”

“รับอะไรดีคะ” เสียงของพนักงานในร้านก๋วยเตี๋ยวขัดขึ้นมาก่อนที่เธอจะพูดจบ

“อ้าว!ผมไม่ได้สั่งนี่ครับ”ผมพูดขัดขึ้นจนพนักงานเสิร์ฟถามหน้าเหวอ

“ฉันสั่งมาให้เองแหละค่ะ”

“ฉันเสียใจนะ กินสักคำเหอะนะ”เธอยังคะยั้นคะยอให้ผมทานอยู่ดี 

ตราบใดที่ผมยังอยู่กับเธอผมคงจะไม่ทางปฏิเสธเธอได้

แต่ไม่เป็นไรหรอก  ถ้าเอาความสวยมากบวกลบคูณหารกับนิสัยเธอแล้ว   ความสวยเธอกินขาด

แม้ว่ามันจะเป็นเหตุผลสิ้นคิดก็ตาม

แต่มันก็เริ่มทำให้ชีวิตที่เรียบง่ายของผมเริ่มมีสีสันขึ้นมา

“แล้วทำไมคุณถึงยังไม่กลับบ้านล่ะครับเนี่ย”

ผมถามเธอเมื่อบรรยากาศเริ่มเงียบลง   

แม้มันจะเป็นคำถามที่ผมคิดว่าสิ้นคิดก็ตาม  แต่มันเป็นประโยคเดียวในเหลือในสมองของผมตอนนี้

เธอยังคงซ้วย!!ก๋วยเตี๋ยวอย่างเอร็ดอร่อย 

“ก็กินข้าวไงเลยยังไม่กลับบ้าน”

คำตอบของเธอช่างได้ใจผมจริงๆ   สมองผมไม่สามารถประมวลคำพูดออกมาได้อีก

“ฮ้าๆๆ   ล้อเล่นน่ะค่ะ   ดูคุณสิหน้าซีดไปเลย”

“ฉันไปเรียนพิเศษมาน่ะค่ะ   แล้วหิวก็เลยอยากกินข้าว    แต่มันไม่มีเพื่อนกินก็เลยต้องหาเพื่อนกิน”

“แล้วทุกทีล่ะ” ผมยังคงถามเธอไปเรื่อยๆ เธอเป็นคนคุยสนุก แต่บางครั้งก็มามุขที่ทำเอาคนฟังเหวอเลย

เหมือนกัน

“ฉันมีเพื่อนมาด้วยอ่ะ   แต่พอดีเจอคุณก็เลยบอกให้เพื่อนกลับไป”เธอพูดไปพลางใช้ตะเกียบคีบเส้นหมี่เหลือง

เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย