#มาร์คเมิน MarkBam

                   

ผมชื่อมาร์ค ต้วนไฮโซหนุ่มหน้าตาดี อายุ 30 พอดีไม่ขาดไม่เกิน แต่ใครๆก็บอกผมหน้าไม่เหมือนคนอายุ 30 แน่ละครับก็ผมดูแลตัวเองดีนี่ มีฐานะรวย เรียกว่ารวยมากดีกว่าครับ หน้าที่การงานดี ครอบครัวดีแต่ผมมองว่าชีวิตผมมีบางสิ่งที่ไม่ดีนั้นคือว่าที่เมียในอนาคต

ใช่ครับผมถูกบังคับให้แต่งงานกันเด็กคนนึงอายุราวๆ 24 ปีเด็กบ้าอะไรแค่พอรู้ว่าจะได้แต่งกับผมก็ตามติดผม ผมจะคุยกับใครก็ไม่ได้นี่ขนาดยังไม่แต่งนะถ้าแต่งผมคงเข้าโรงบาลบ้าวันละหลายๆรอบ

เด็กคนนั้นชื่อ แบมแบมครับ ชื่อเนี่ยน่ารักมากแต่นิสัยผมเรียกมันว่าห่างไกลจากความน่ารัก

ความจริงแล้วผมกับแบมเรารู้จักกันมาตั้งเด็กๆ เท่าที่ผมจำได้แบมๆตอนนั้นน่ารักกว่าตอนนี้มากมายไหงกลายเป็นแบบนี้ได้ เราเริ่มไม่สนิทกันห่างกันก็ตอนที่ผมต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศตอนนั้นผมอายุ 15 แบมแบมอายุ 9 ขวบ

"ฮึก..พี่มาร์ค ฮึก...รีบกลับมานะคับแบมจะรอพี่มาร์ค..ฮึก.."

"แบมแบมไม่ร้องนะ พี่สัญญาว่าจะแวะมาหาแบมบ่อยๆจะซื้อขนมมาฝาก"

"จะ ฮึก.. จริงนะครับ ฮึก.."

"อื้ม จริงสิ"

"แบม..ฮึก..รักพี่มาร์ค..ฮึก..ที่..สุด"

แต่ผมผิดสัญญา ผมไม่เคยกลับไปหาแบมเลยตั้งแต่วันที่ผมมาจนถึงวันที่ผมเรียนจบแบมฝากจดหมายมากับพ่อแม่ผมเวลาที่ท่านมาเยี่ยมแต่ผมก็ไม่เคยเปิดอ่านเพราะผมมีแฟนแล้วเรารักกันมากความสนใจที่จะมีให้คนอื่นจึงเท่ากับศูนย์ผมดูเลวใช่ไหมครับ แต่ผมคิดว่าคนเราต้องมีด้านมืดของตัวเองกันทั้งนั้นไม่มีใครดีเฟอร์เฟคไปหมด ผมเองก็เช่นกัน และวันนึงที่ผมเลิกกับคนรักด้วยเห็นผลที่ว่าเธอมีคนอื่นนี่ผมขาดตกบกพร่องตรงไหนถึงได้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับผม และเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ผมต้องเดินทางกลับเกาหลีเพื่อมาดูแลธุรกิจของบ้านในฐานะลูกชายคนโตความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงมาพร้อมกับความปวดหัวเสมอเพราะเมื่อผมรับปากจะกลับมาดูแลธุรกิจม๊าก็ให้ผมแต่งงานกับแบมแบมด้วยเลย แล้วจะแต่งกันเข้าไปได้ไงหน้าก็ไม่เจอมานานมากโขแถมผมก็เพิ่งอกหักนี่ม๊าคิดอะไรอยู่นะ แต่ผมไม่เคยขัดป๊าม๊าอยู่แล้วครับท่านคือผู้มีพระคุณที่ต่อให้ชาตินี้เราตายแทนท่านก็ชดใช้กับสิ่งที่ท่านให้เราได้ไม่หมดคำว่าหมดบุญคุณกันไม่มี และต่อให้ผมไม่อยากแต่งแต่เพื่อความสบายใจของป๊าม๊าผมก็จะทำ แต่จะให้รักคงยากหน่อยนะ เพราะผมคือ มาร์ค ต้วน!!!