[Kimetsu no yaiba ดาบพิฆาตอสูร] เลือดอสูรมนต์รักต้องสาป

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่ะ ไม่รู้จะทักทายยังไงดีงั้นเอาเป็นว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องของ เนซึโกะกับโทมิโอกะหรือกิยูนั่นเองง เพราะแอบชอบ(ไม่)หน่อยๆ เพราะหาอ่านไม่ได้ส่วนมากจะ จิ้นกับทันจิโร่แต่พอดีตัวละครที่เราชอบมันคือเนซึโกะจัง!!! ทำให้ไม่ค่อยจะจิ้นคู่อื่นเลย ยกเว้นช่วงต้องการ(วาย)เลือดพุ่ง แล้วก็เรียกไรท์ได้ว่า แมวดำก็ได้เพราะที่บ้านเลี้ยงแมวๆ แล้วนิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นในความชอบส่วนบุคคล ถ้าไม่ชอบก็โปรดปิดไป ใครที่ชอบเหมือนกันก็เชิญรับความสุข ความเศร้าของเรื่องนี้ได้เลย!!!! เย้~(เรื่องนี้พิมพ์ในโทรศัพท์ ถ้ามีข้อผิดพลาดโปรดให้อภัยข้าพเจ้าด๋วย~~เตือนได้น่ะ)

.

.เริ่มได้!!!!!!!///////

.

..

...

....

ณ ดินแดนที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ในฤดูหนาวแห่งหนึ่ง ท่ามกลางหิมะที่หนาวเย็นแต่กลับดูอบอุ่นยิ่งนัก ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่สำหรับครอบครัวนี้ความหนาวเย็นเป็นเพียงลมในฤดูร้อนเท่านั้นเอง 

นี่~~พี่ทันจิโร่จะไปขายถ่านอีกแล้วใช่ไหม ผมขอไปด้วย-เสียงน้องชายคนเล็กของบ้านร้องตะโกนขึ้น ไม่ได้วันนี้พี่ไปนานน้องรออยู่ที่บ้านเถอะ-เสียงที่เปรียบซะเหมือนกับพ่อที่ค่อยดูแลลูกๆ พี่ทันจิโร่ งั้นหนูขอไปได้หรือเปล่าคะ หนูอยากช่วยพี่ง่ะ-น้องสาวคนเล็กก็ร้องทักขึ้น ไม่ได้ ช่วยแม่ทำกับข้าวเถอะนะ-ทันจิโร่ปฎิเสธทันที อย่าไปกวนพี่เขาเถอะหน่าแค่นี้่่เขาก็เหนื่อยเต็มทนแล้ว-น้องชายคนรองได้ว่ากล่าวตักเตือนน้องๆของเขา 

ขอบใจมากนะฝากดูแลน้องๆด้วย-ทันจิโร่เดินเข้าไปหาพร้อมทั้งยังลูบหัวน้องชายคนรองอีกด้วย ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะถ้ามันช่วยให้พี่ไม่เหนื่อยได้ผมก็อ...อยากช่วย-ทันทีที่น้องชายพูดจบทันจิโร่ก็ยิ้มอย่างมีความสุขไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนขอให้น้องๆมีความสุขทันจิโร่ก็ยินดีเสมอ ทันจิโร่ลูกรีบไปได้แล้วน่ะเดี๋ยวมันจะมืดซะก่อนนะ-หญิงสาวที่มีหน้าตาสละสลวยที่ใครๆก็หลงรักได้ง่ายๆก็คือแม่ของทันจิโร่นั่นเอง เข้าใจแล้วครับงั้นผมไปก่อนน๊าาา-เมื่อกล่าวเสร็จทันจิโร่ก็รีบไปยังหมู่บ้านที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านของเขา อ๊ะ-น้องสาวคนโตที่พึ่งกลับมาจากการสำรวจพื้นที่ปลูกผักกับน้องชายคนน้อยของบ้านที่รับเลี้ยงมา เนซึโกะ-ทันจิโร่ไม่รอช้าเดินเข้าไปหาทันทีที่เรียกชื่อเสร็จ จะไปขายถ่านอีกแล้วใช่ไหมคะเดินทางดีๆน่ะ-เนซึโกะที่ได้เขาคงมาจากแม่อย่างสมบูรณ์ ทำให้ทุกคนในพี่น้องพากันรักเนซึโกะอย่างมากเพราะเนซึโกะค่อยดูแลน้องๆอย่างดีเหมือนแม่ ขอบใจมากนะเนซึโกะเดี๋ยวพี่จะซื้อของกินให้น้องๆเยอะๆเลยน่ะ-ทันจิโร่ตอบอย่างมีความสุขเพราะเนซึโกะมักอยากให้น้องๆได้กินของกินที่ชอบเยอะๆในเมื่อมีงบจำกัดจึงยอมจะใส่เสื้อผ้าตัวเก่าก็ตาม 

พี่ไปก่อนน่ะ-ทันจิโร่โบกมือลาเนซึโกะ โชคดีนะคะพี่แล้วรีบกลับมาน้าาา-เนซึโกะโบกมือตอบกลับทันที 

.

.

.ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง 

ซื้อถ่านไหมครับ!!!-ทันจิโร่เดินไปตะโกนไปทำให้คนแถวนั้นออกมาดู

ทันจิโร่ๆช่วยมาดูประตูให้หน่อยสิเดี๋ยวจะช่วยซื้อถ่ายให้น่ะ-ลูกค้าประจำของทันจิโร ได้ครับ-ทันจิโร่ไม่รอช้าเข้าไปช่วยทันที ทันจิโร่!มาช่วยทางนี้ด้วยสิพอพื้นมันหักล่ะ-ลูกค้าคนที่สองตะโกนเรียกทันทีหลังช่วยงานคนหนึ่งเสร็จ ได้ครับ!!!-ทันจิโร่ตอบอย่างแข็งขันเพราะเขาต้องรีบหาเงินเพื่อน้องๆโดยเฉพาะเนซึโกะที่เธอยอมสละในสิ่งที่ชอบมาดูแลน้องๆแทน เนซึโกะรอก่อนน่ะพี่จะซื้อกิโมโนใหม่ให้ได้-ทันจิโร่พูดในใจก่อนกำลังใจมาเต็มเหมือนในทุกๆวัน ไงทันจิโร่วันนี้ก็มาเร็วเหมือนเคยเลยน่ะแล้วเนซึโกะหรือน้องๆไม่ได้มาหรอ-ลูกชายของเจ้าของร้านเนื้อทัก วันนี้ให้มาไม่ได้หรอกวันนี้หิมะจะตกหนักละ-ความสามารถพิเศษของทันจิโร่คือจะจมูกที่รับกลิ่นได้อย่างดีเลิศ เอ๋~สภาพอากาศวันนี้มันหนักจัง-ลูกเจ้าของร้านร้องบ่น

นั่นสิปกติมันไม่เคยหนักขนาดนี้เลยนะ-ทันจิโร่้รู้สึกสงสัยเพราะเขาไม่เคยได้กลิ่นความชื้นหนักขนาดนี้มาก่อน เอาหน่าๆนายมาร้านฉันก่อนสิพ่อเรียกให้ไปเอาเนื้อตากแห้งตอบแทนการช่วยงานที่ผ่านมาน่ะ-พูดเสร็จเขาก็พาทันจิโร่ไปยังร้านของเขาทันทีระหว่างเดินทันจิโร่ก็ถามขึ้น แบบนี้จะดีหรอ-ทันจิโร่รู้สึกเกรงใจ เถอะน่าๆถือว่าให้น้องๆนายด้วยไง-เขาตอบกลับในที่สุดก็ถึงร้านขายเนื้อเจ้าของร้านก็ทัก ไงทันจิโร่เป็นไงบ้างฉันเตรียมเนื้อให้นายแล้วล่ะ ขอบใจมากที่มาช่วยงานบ่อยๆน่ะ-เจ้าของร้านผู้ใจดีได้ยื่นเนื้อให้  ไม่เยอะไม่หรอครับ-ทันจิโร่มองดูเนื้อที่ได้มา  ไม่เห็นเยอะเลยที่จริงฉันคิดว่ายังน้อยไปด้วยน่ะ-เจ้าของร้านมองมายังทันจิโร่ก่อนที่จะลูบหัวด้วยความเอ็นดู  ขอบคุณมากๆเลยครับ-ทันจิโร่โค้งขอบคุณเจ้าของร้าน งั้นผมไปก่อนนะครับ-ทันจิโร่ก็ได้ก้มหัวเล็กน้อย ไปดีและโชคดีนะ-เจ้าของร้านและลูกชายก็โบกมือลา ทันจิโร่จึงยิ้มตอบ 

.

.

.

เมื่อยามเย็นมาเยือนท้องฟ้าได้เปลี่ยนสีอย่างรวดเร็วไม่นานก็มีแค่ความมืดในทางกลับ สิ่งประหลาดได้เริ่มเคลื่อนไหว

.

วันนี้แปลกจริงๆเลยนะเนี่ย-ทันจิโร่พึมพำกับตัวเองอยู่พักสักก่อนมีเสียงทัก ทันจิโร่-เสียงคุณลุงคนหนึ่งดังขึ้น อ๊ะ..อ้าวคุณลุงมีอะไรหรอครับ-ทันจิโร่หันไปมองคุณลุงที่อยู่ กระท่อมไม้แนวภูเขาทางขึ้นบ้านเขา มานี่สิมันมืดแล้วน่ะอย่าพึ่งกลับบ้านเลยมันอันตราย-เขาบอกพร้อมทำหน้าจริงจัง แตะ..แต่ว่า-ทันจิโร่อ้ำอึ้งๆ เชื่อฉันเถอะมันอันตราย-เขาก็ยังย้ำเป็นครั้งที่สองจนทันจิโร่ปฎิเสธไม่ได้  เข้าใจแล้วครับ-ทันจิโร่ก็จำใจยอมไป 

.

ระหว่างทานอาหารอยู่ทันจิโร่ก็ถามขึ้นว่ามีอันตรายอะไรเพราะฤดูหนาวพวกหมีมันจะจำศีลอยู่

อสูรไงละ-เขาตอบเสียงเรียบแต่บรรยากาศมันช่างหนาวเหลือเกิน อสูรหรอครับ..-ทันจิโร่ทวนคำตอบอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ใช่แล้วละ อสูรที่แสนโหดร้ายที่ชอบกินผู้คน ไม่ว่าผู้ชายหรือหญิงแต่สิ่งที่มันน่าจะชอบที่สุดก็คือ..เด็กนั่นแหละนะ-ทันจิโร่รู้สึกตัวเองว่าสั่นเล็กน้อยที่ได้ยินคำว่าเด็ก นอนเถอะพรุ่งนี้เช้าจะได้รีบกลับ-เขาตัดบทสนทนาลง

ครับ-ทันจิโร่ก็ได้ขานรับตอบ 

.

ทันจิโร่ที่กำลังจะหลับก็ได้นึกถึงคำพูดของคุณลุงก่อนจะหลับไป ในเช้าวันใหม่แต่ดูเหมือนจะไม่สดใสเหมือนอย่างเคย อากาศหนาวที่เขาเคยชินมันชั้งแต่กับวันนี้เหลือเกิน เมื่อทันจิโร่เดินมาใกล้บ้านเขาเรื่อยๆ สิ่งที่แปลกไปก็คือกลิ่นคาวเลือดที่แสนน่าสะอิดสะเอียน กระจายไปทั่วบริเวณแล้ว เขาก็ได้ทำการวิ่งไปที่บ้านทันทีที่ได้กลิ่น เขาวิ่งจนสุดกำลังแล้วก็มาถึง...............ภาพที่เห็นมันชวนสยองมากสำหรับเขา ครอบครัวที่ร่างกายหายไปรอยแผลขนาดใหญ่ที่เหมือนกรงเล็บของหมีทะลุผ่านร่างกายของผู้เป็นแม่ แล้วน้องทั้งหมดก็ถูกกัดกินไปจนเกือบแยกไม่ออกว่าใครคือใคร ทันจิโร่ตัวสั่นสะเทือนไปทั่วร่างกายและจิตวิญญาณของเขา แต่ความหวังแต่ความหวังยังอยู่เพราะเนซึโกะที่อยู่บริเวณหน้าประตูยังตัวอุ่นและเหมือนกำลังปกป้องน้องตัวน้อยอยู่แต่มันก็สายเกินไป ทันจิโร่เข้าไปหาเนซึโกะทันทีก่อนจะนึกถึงคำพูดที่ว่า..."เนซึโกะคืออสูร"..ทันจิโร่สะดุ้งทันทีที่คิดถึงคำพูดนี้แต่ว่า ไม่ใช่เนซึโกะไม่ใช่อสูรเธอเป็นมนุษย์ แล้วปากเธอก็ไม่มีรอยเลือดด้วยบนตัวก็เต็มไปเลือดด้วยแล้วแผลต่างๆ-ทันจิโร่รีบตั้งสติก่อนจะเข้าไปช่วยเนซึโกะพร้อมภาวนาให้เธอปลอดภัยเขาได้ยกตัวเธอขึ้นบนหลังแล้วรีบวิ่งไปในหมู่บ้านทันที ทางที่วิ่งนั้นเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดเขาวิ่งมานานแค่ไหนแล้วนะ แต่ทำไมมันชั่งมืดมนเหลือเกิน เขาวิ่งมาถึงเชิงเขา แต่อยู่ๆเนซึโกะก็ตื่นขึ้นแล้วดิ้นไปมา เนซึโกะ เนซึโกะ เนซึโกะ ใจเย็นก่อนพี่กำลังจะพาเธอไปรักษาได้โปรด ได้โปรด-ทันจิโร่ร้องตะโกนพร้อมน้ำตาแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล เธอยังคงดิ้นต่อไปจน เขาและเธอพลัดตกเขาแต่ยังดีที่หิมะมันหนามากจนรับแรงกระแทกได้อย่างดีแต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังรู้สึกจุกเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติมองหาเนซึโกะ เนซึโกะ-ทันจิโร่ที่มองเห็นน้องสาวที่กำลังยืนอยู่ก็ดีใจที่เธอไม่ได้เป็นอะไรมาก เขาพยุงตัวขึ้นแล้วเดินไปหาเนซึโกะ แต่อยู่ๆเขาก็เริ่มรู้สึกตัวสั่น สัญชาตญาณของเขาบอกให้รีบหนี แต่ขาเขากลับเย็นไปหมด

เนซึโกะ...นะ..น้องเป็นอะ..ไรไป..-ทันจิโร่เริ่มเสียงสั่นคำพูดเริ่มไม่เป็นคำ แต่แล้วอยู่เธอก็พุ่งเข้ามา ทันจิโร่ก็ได้ทำการเอาขวานที่เขาพกมาใช้ป้องกันจากคมเขี้ยวของเนซึโกะ ก่อนที่เขาจะพยายามเรียกสติของเธอ เธอก็ได้ขยายตัวให้ใหญ่ขึ้นจนทันจิโร่เริ่มต้านไม่ไหว แล้วคำพูดสุดท้ายที่เขาจะพูดก็คือ พะ....พี่รักเธอนะ ได้โปรดกลับเป็นเนซึโกะคนเดิมเถอะนะ ได้โปรด ได้โปรด...ก่อนทันจิโร่จะหมดแรง อยู่ๆน้ำตาของเธอก็ได้ไหลอาบแก้มของเธอ เธอนั้นไม่อยากจะทำร้ายพี่ชายเธอเลย เธอค่อยๆดันตัวออกก่อนที่จะพูดว่า ฉะ..ฉันมะ..ไม่.ดะ.ดะได้.อะ.อยาก.จะ..ทะทำ..ระ..ร้า.ย.พี่-เธอพูดไม่เป็นคำถึงแบบนั้นทันจิโร่ก็ฟังออกก่อนที่เขาจะร้องไห้แล้วกอดเนซึโกะ  แต่แล้วก็เกิดสิ่งที่ไม่คาดคิด เนซึโกะนั่นได้กระเด็นออกไปชนต้นไม้ ทันจิโร่หันไปมองต้นเหตุทันที ผู้ชายสีตาน้ำเงินเหมือนมหาสมุทรในน้ำลึกที่แสนเย็นเฉียบ ผมสีดำสนิท ไร้สีหน้าใดๆบนใบหน้า มือเขาจับดาบเตรียมตัวอะไรซักอย่างก่อนที่เขาจะหันไปหาเนซึโกะที่กำลังวิ่งเข้าใส่ชายคนนั่น ไม่!!!เนซึโกะ!!!-ทันจิโร่ร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นเนซึโกะโดนฟันเข้าที่ไหล่ เขารีบวิ่งเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว เขาตัดสินใจที่จะสู้เพื่อน้องสาวที่เหลือรอดเพียงคนเดียว ได้โปรดเถอะอย่าทำร้ายเธอเลย-ทันจิโร่ต่อสู้สุดความสามารถก่อนที่เขาจะโดนเตะจนกระเด็นไปไกล เนซึโกะไม่รอช้าวิ่งเข้าไปใส่แต่ก็โดนจับไว้ก่อนจะเอาดาบแทงที่หัวใจ ได้โปรด!!!!!-ทันจิโร่เริ่มบ้าคลั่ง ได้โปรดอย่าพลาดเธอไปจากผม ได้โปรดอย่าเอาครอบครัวผมไป ได้โปรดอย่าฆ่าเธอ ได้โปรดอย่าฆ่าน้องสาวของผม......อย่า...อย่า..อย่า-ทันจิโร่ค่อยๆสติหลุดไปเรื่อยๆ ชายคนนั้นก็ได้เริ่มพูด "นายทำใจได้แล้ว น้องนายไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว" ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่-ทันจิโร่ได้ปต่ตอบในใจก่อนที่จะ..... นายมันยังมีศักดิ์ศรีอยู่ไหม!!!-เขาตะโกนออกมา เพราะทันจิโร่นั้นทิ้งศักดิ์ศรีไปแล้วเขาได้ก้มหัวแล้วคุกเขา เนซึโกะที่ได้เห็นแบบนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมา เขารู้สึกแปลกใจอย่างมากเพราะอสูรมันจะไม่มีความรู้สึกมันแค่ต้องการจะกินเท่านั้น "จงต่อสู้อย่ามาอ้อนวอน"เจ็บปวดสิ ทรมานสิน่ะ ขอร้องละจงลุกขึ้นสู้เพื่อตัวเองซะ -ทันจิโร่เริ่มได้สติจากคำพูดของชายคนนั้น "ฉันชื่อโทมิโอกะ กิยู เป็นนักล่าอสูร" เมื่อทันจิโร่ได้ยินแบบนั้นเขาก็ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง จนในที่สุด "มันเปล่าประโยชน์!!!" กิยูได้เอาสันดาบทุบเข้าไปที่หลังของทันจิโร่อย่าเต็มแรงก่อนที่เขาจะรู้สึกตัวว่า ขวานนั้นหายไปแล้วอยุๆขวานก็รอยมาแต่เขาก็ยังหลบได้อยู่ดีแค่เขาก็ตกใจไม่น้อยกับเทคนิคของทันจิโร่  พะพี่ทันจิ...โร่ เนซึโกะก็พยายามดิ้นรนจนหลุดออกมา แย่แล้วไม่!! เนซึโกะวิ่งไปหาทันจิโร่ทันทีก่อนที่จะปกป้อง อย่าทำร้ายพี่ทันจิโร่น่ะ!!!-เนซึโกะเธอตะโกนออกมา  กิยูก็เตรียมชักดายออกมาแต่ว่า ดวงตาของเนซึโกะมันดึงดูให้เขาเอาแต่จ้องมันไม่ละสายตาเลยแม้แต่น้อย อึก...ในที่สุดเขาก็ชักดาบลงก่อนที่จะพูดว่า"จงมากับฉันซะ เพื่อความแน่ใจที่ว่าเธอจะไปทำร้ายมนุษย์" นี่เขาคิดบ้าอะไรอยู่ทำไม....  แล้วนายจะไม่ทำร้ายพี่ทันจิโร่ใช่ไหม.."ใช่ฉันจะไม่ทำร้ายพี่ชายเธอ"..เข้าใจแล้วค่ะ-เนซึโกะตอบรับทันที

เรื่องนำเนินมาได้20%แล้วจ้าาายาวมากกกเพราะเราได้เล่าไปยังจุดเริ่มต้น ตอนนี้ทันจิโร่ต้องเริ่มเดินทางคนเดียวแล้ว เพื่อทำให้เนซึโกะกลับมาเป็นมนุษย์ก็เหมือนเรื่องหลักแต่ว่าจะไม่ได้มีเนซึโกะตามไปนั่นเองงง ถ้ายังติดตามอยู่ช่วย คอมเม้นช่วยเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะคะ ถ้าคนคอมเม้นเยอะแมวดำจะมาต่อให้จบนอนแน่ค๊าาาาาาาา