อย่ากลัว(มีอา)เลยนะคะ

    "ย่า!!"

    "อ๊ากกก!!  ข..ข้ายอมแพ้แล้ว!!"

    ทุกท่วงท่าที่ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีเงินและนัยตาสีอเมทิสต์ขยับดาบเพื่อฟาดฟันคู่ต่อสู้ในลานกว้างนั้น ได้ถูกจับจ้องโดยหญิงสาวผู้หนึ่งมานานพอสมควร 

    "ชอบ...ซะแล้วค่ะ.." มีอา... หญิงสาวผู้ที่เป็นถึงองค์หญิงรัชทายาทแห่งเผ่ายักษ์มารเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ มีอายืนดูชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีเงินคนนั้นซ้อมดาบมาได้นานพอสมควรแล้ว ใช่แล้ว... ทั้งสีหน้าที่เรียบนิ่ง สายตาที่คล้ายดูถูกผู้อื่นอยู่ตลอดเวลา และยังบรรยากาศเงียบขรึมที่เขาปล่อยออกมาอยู่ตลอดนั้นอีก... เขาช่าง... มีบุคลิกที่เหมือนพระเอกนิยายในสเปคเธอเหลือเกิน~ มีอาชั่งใจคิดอยู่ประมาณ 3 วินาที ก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปในลานกว้าง ที่ชายหนุ่มคนนั้นซ้อมดาบอยู่

    ฟึบ!!

    "ขอประทานโทษนะคะ..."

    "!!!!"

    "เฮ้ย!! ผีหลอกกกก!!!" 

    "กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!" เมื่อมีอาคิดว่าการเดินมันช้าไม่ทันใจ เธอจึงตัดสินใจใช้เวทเคลื่อนย้ายระยะใกล้เจ้ามาหาชายหนุ่มแทน แต่เมื่อเธอโผล่มากลางลานกว้างเท่านั้นแหละ ผู้คนไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ต่างก็ส่งเสียงกรีดร้องกันเสียยกใหญ่ มีแต่ชายหนุ่มผู้นั้นที่ยังคงเก็บอาการเอาไว้ได้ มีอาพอรู้สึกตัวว่าตัวเองทำให้คนอื่นๆตื่นกลัว เธอจึงรีบเอ่ยประโยคที่พอจะทำให้เหตุการณ์นี้สงบลงได้

    "อย่ากลัว...มีอาเลยนะคะ..."

    "กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!"

    "..??.." แต่ด้วยน้ำเสียงที่ยืดยาวจนน่าสยดสยองของเธอ บวกกับหน้าตาที่ราวกับจะมาดูดกินวิญาณของผู้คนแถวนี้ จึงทำให้คำปลอบโยนของมีอานั้น ไม่ได้ผล...

    "มีอะไร?" ถึงผู้คนโดยรอบจะตื่นตกใจอยู่ แต่ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีเงินนั้นก็หาได้สนใจ เขาเอ่ยถามหญิงสาวเพื่อเข้าประเด็นทันที 

    "ไม่ทราบว่าท่านมีคู่หมั้นหรือยังคะ?" มีอาถามออกไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

    "ยัง" ซึ่งเขาก็ตอบเธอกลับมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นกัน

    "งั้นมาหมั้นกับมีอาเถอะค่ะ"

    "เหตุใดเราต้องหมั้นกับเจ้า?" ชายหนุ่มขมวดคิ้วทันทีเมื่อมีอาพูดแบบนั้นกับเขา เธอเป็นใครเขายังไม่รู้จักด้วยซ้ำ จะมาให้หมั้นกันได้ยังไง!

    "เพราะมีอาชอบท่านค่ะ"

    

    "ปัญญาอ่อน!" ชายหนุ่งกล่าวเพียงแค่นั้น และเขาก็เดินจากเธอไป... 

    "...." มีอามองตามแผ่นหลังที่ก้าวเดินออกไปจากลานกว้างด้วยความรู้สึกมากมาย นี่เขาเมินเธอใช่มั้ย? สายตาที่เขามองเธอนั้นมัน...

    "ฮ่าาาๆๆๆๆๆ!!!!"

    "!!!!!" จู่ๆมีอาก็หัวเราะด้วยน้ำเสียงชั่วร้ายออกมาเสียเสียงดัง จนทำให้คนในบริเวณลานกว้างตกใจ รวมถึงหวาดกลัวเธออีกครั้ง

    "เฮ้ย!! หัวเราะอะไรวะ!!??" และก็มีชายหนุ่มตัวประกอบคนหนึ่งที่อดทนกับพฤติกรรมแปลกๆของมีอาไม่ไหว จึงตะโกนถามสวนเสียงหัวเราะของเธอ ซึ่งมันก็ได้ผล... มีอาหยุดหัวเราะ และค่อยๆหันหน้าไปทางชายหนุ่มคนนั้นอย่างช้าๆ ก่อนจะฉีกยิ้มบางๆให้กับเขา ท่าทางของเธอนั้น ช่างน่าสยองจริงๆ...

     "มีอา... เขินค่ะ" 

"อย่ากลัว... มีอาเลยนะคะ..."

    มาเปิดเรื่องใหม่เฉยเลยยยยย พอดีว่าในระหว่างที่ไรท์กำลังนอนคิดงานอยู่นั้น จู่ๆพลอตของเรื่องนี้ก็เข้ามาในหัวเฉยเลยค่ะ 55555555555 ทั้งๆที่เรื่องเก่ายังแต่งไม่จบเลยแท้ๆ!! ยังไงก็ฝากเอ็นดูนางเอกคนใหม่ของไรท์ด้วยนะคะ จุ๊บุ๊ๆ