Dark storys

ณ คฤหาสน์หลังหนึ่ง
ฉันตื่นขึ้นมาพบกับร่างกายที่มีผ้าพันแผล พันอยู่ที่แขน ที่ขา และที่ใบหน้า ฉันพยายามมองไปรอบๆห้องที่หรูหรา สีขาวสะอาดตาพร้อมกับเฟอร์นิเจอร์ต่างๆที่มีลักษณะการตกแต่งแบบวินเทจสไตล์เจ้าหญิงก็ว่าได้และล้วนเป็นสีชมพูหรือสีขาว ยิ่งให้ความรู้สึกความเป็นลูกคุณหนูเป็นอย่างมาก แต่ที่นี่คือที่ไหนล่ะ ที่ไม่ใช่บ้านของฉันนิ
ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?
แต่แทนที่จะมัวชื่นชมกับห้องนอนนี้หรือคิดหาความเป็นไปเป็นมาของห้องนี้นั้น สิ่งแรกที่ฉันควรนึกถึงก็คือ ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ในสภาพแบบนี้ได้ฉันจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ไม่ได้การและ สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือต้องพยายามลุกออกจากเตียงนี้ แต่ก็ดูเหมือนว่าแขน ที่ถูกพันแผลพันไว้นั้นจะไม่มีแรงสักเท่าไรฉันพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอยู่หลายครั้งก็ไม่สำเร็จดูเหมือนว่ายิ่งพยายามมากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เจ็บแผลมากเท่านั้น ฉันจึงตัดสินใจตะโกนเรียกคนในนี้ดูน่าจะเป็นทางออกที่ดีกว่า
“มีใครอยู่มั้ยคะ! มีใครอยู่มั้ย! “
“......”
ไร้เสียงตอบรับใดๆกลับมา หรือว่าฉันอาจตะโกนเสียงเบาไปนะ แต่จะให้ตะโกนแบบนี้ไปเรื่อยๆก็คงไม่ไหว ร่างกายที่เต็มไปด้วยแผลทั้งร่างแบบนี้ ร่างกายของฉันอ่อนเพลียมากจนเผลอหลับไปอีกครั้ง....

“คุณหนูคะ คุณหนูคะ “
ฉันลืมตาขึ้นมามองที่ต้นเสียง คุณหนูเหรอ? ใครคือคุณหนูกัน ฉันเหรอ? เจ้าของเสียงเรียกคือผู้หญิงวัยกลางคนใส่ชุดแม่บ้านสีน้ำเงินพร้อมกับผ้ากันเปื้อนสีขาว แค่ดูชุดแม่บ้านก็น่าคงรู้แล้วว่าเจ้าของบ้านหลังนี้ต้องมีฐานะขนาดไหน
“คุณหนูคะมีอะไรหรือเปล่าคะ ต้องการอะไรมั้ยคะ “
ฉันคงเหมอมองหน้าเขานานจนเจ้าตัวต้องเอ่ยถาม
“ไม่มีอะไรค่ะ ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนค่ะ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ”
“คุณหนูใจเย็นๆนะคะ ดิชั้นไม่สามารถบอกอะไรคุณได้มาก คุณรู้แค่ว่าที่นี่คือบ้านหลังใหม่ของคุณก็พอนะคะ “
หือ? บ้านหลังใหม่ของฉันเหรอ อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น
“ได้เวลาทานอาหารเย็นแล้วนะคะ เดี๋ยวจะเลยเวลาทานยานะคะ “
พอพูดจบแม่บ้านก็เข็นโต๊ะที่วางอาหารเหมือนของ โรงพยาบาลมาอยู่ตรงข้างหน้าฉัน อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะคือข้าวข้าวต้มหมูที่ใส่อยู่ในถ้วยแก้วและน้ำส้มที่ใส่ในแก้วไวน์ บ้านนี่ช่างมีแต่ของที่หรูหราดูแพงจริงๆแล้วเธอก็นั่งลงบนเตียงข้างๆฉัน
“ดิชั้นจะป้อนให้นะคะ “
จากนั้นเธอก็หยิบช้อนตักข้าวต้มแล้วป้อนฉัน ถึงจะไม่อยากให้เขาป้อนเพราะว่าเกรงใจเขาก็เถอะ แต่ด้วยสภาพตัวเองแบบนี้แค่การกินข้าวก็คงเป็นเรื่องลำบากอยู่เหมือนกัน
“งั้นดิชั้นขอตัวก่อนนะคะ ถ้าคุณหนูต้องการอะไรเพิ่มเติมกดที่ปุ่มบนหัวเตียงได้นะคะ “
โอ้โห! หรูหรามากจ้า ถึงที่นี่จะน่าอยู่มากแค่ไหนก็เถอะนะแต่ฉันก็ยังอยากกลับบ้านอยู่ดี อยากรู้สาเหตุของรอยแผลพวกนี้
.................ฉันคือใครกันนะ?....................