Mafia Godfather #แด๋ดดี้จอน [JK x YOU]

ข้อมูลเบื้องต้น

ปัง!!!

ร่างไร้วิญญาณล่วงลงไปนอนราบกับพื้นหลังจากที่เสียงปืนดังลั่น ลูกกั่วของปืนฝังเข้าไปที่ศรีษะชายผู้นั้น มือหนาที่ถือปืนอยู่เนียบมือลงบ้างลำตัว พร้อมกับแววตาคมดุที่สั่นไหวอยู่เล็กน้อย เปลือกตาทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นพากันหลับลง พร้อมกับเสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงที่ดังขึ้นมาให้นึกรำคาญใจ

เด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรร้องไห้เพราะเกิดจากเสียงปืนที่ดังสนั่น โดยที่ไม่รู้เลยว่าผู้เป็นพ่อของตนได้กลายร่างเป็นวิญญาณไปแล้ว 

"แงงงงงงง......" ท่ามกลางความเงียบที่มีแต่เสียงเด็กร้องไห้กอดขาผู้ที่เป็นฆาตกร ถือปืนยิงลูกตะกั่วใส่ผู้เป็นพ่อตัวเอง 

"นะ นายท่าน..." เสียงของลูกน้องคนสนิทอย่างปาร์คจีมินเอ่ยขึ้นมา ก่อนเสียงจะขาดห้วงไป

"พาเด็กคนนี้ออกไป..." 

"ครับ"

จีมินเดินมาอุ้มเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักน่าชังขึ้นแนบกับอกแกร่ง หันมองดวงหน้าที่ร้องไห้จนตาแดงดูน่าสงสาร เพราะกลัวเสียงปืนที่ดังลั่น

"แล้วศพของเขาจะทำยังไงครับนายท่าน"

"พาไปฝังที่สุสานที่ไกลที่สุด ห้ามไม่ให้รู้ว่าเขาตายไปแล้ว เคลียร์พื้นที่ตรงนี้ให้เรียบร้อย ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูตำรวจ...รู้ใช่ไหมว่าฉันจะจัดการกับพวกแกยังไง" จอน จองกุกยื่นกระบอกปืนให้ลูกน้องเพื่อนำไปทำลายทิ้ง ก่อนจะเดินมุ่งหน้าออกไป แต่ก็ต้องหยุดเพราะเสียงเรียกของลูกน้องคนสนิทอย่างปาร์ค จีมินเอ่ยเรียกไว้ 

"นายท่าน...แล้วเด็กคนนี้..."

จองกุกหันมามองเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของจีมิน ดวงหน้าน่ารักน่าชัง ที่ร้องไห้จนหน้าแดงไปหมด ถ้าเขาทิ้งไป ก็เท่ากับว่าเด็กคนนี้จะเป็นเด็กกำพร้า ถึงเขาจะใจร้าย โหดเหี้ยม ฆ่าได้แม้กระทั่งมนุษย์ด้วยกัน แต่นั่นก็คือเด็ก เด็กน้อยที่ยังไม่รู้เรื่องอีโหน่อีเหน่อะไรเลย

"เด็กคนนี้ชื่ออะไร?"

"(ชื่อคุณ)ครับ..."

"งั้นฉันจะเก็บไว้ ชดเชยกับที่ฉันฆ่าพ่อของเด็กนี่ไปก็แล้วกัน" 

"หมายถึงให้เขาเป็นลูกบุญธรรมของนายท่าน?"

"ใช่ จัดการเรื่องให้ฉันด้วยจีมิน" พูดจบก็เดินมาอุ้มเด็กน้อยตาแป๋วที่มองหน้าเขาอยู่ออกไปจากอ้อมอกของจีมิน พร้อมกับหันหลังกลับไป เดินมุ่งหน้าไปที่รถคันหรูที่จอดรออยู่ด้านนอก

13 ปีต่อมา...

จอนจองกุกที่อายุ 36 ปี กับเจ้าของคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย คาสิโนที่ไม่ได้มีเพียงแค่บ่อนการพนัน แต่พื้นที่บ่งส่วนยังถูกแปรสภาพให้เป็นโรงแรม สถานที่บรรเทิง ครอบคลุมไปด้วยห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ที่อยู่ในบริเวณเดียวกัน  ภายในโรงแรมที่มีอยู่ถึง40ชั้น จอน จองกุกอาศัยอยู่บนชั้นสูงสุด ในพื้นที่ทั้งหมดตั้งแต่ชั้น 37 ถึง ชั้น 40 นั่นคืออาณาเขตที่เขาอาสัยอยู่กับลูกของเขา

ประตูบานใหญ่ถูกเปิดเข้ามาด้วยมือของจีมินลูกน้องคนสนิทของจองกุก ที่เป็นคนออกไปรับคุณหนูของตระกูลเด็กสาววัย 16 ปี กลับมาจากโรงเรียน ดวงตาคู่สวยแวบเห็นร่างของผู้หญิงที่เดินหายเข้าไปในห้องของผู้เป็นพ่อ เธอก็พอจะรู้ว่าเข้าไปทำอะไร... ถึงว่า ไปรับเธอที่โรงเรียนไม่ได้

"คุณหนูจะทานอะไรเป็นอาหารเย็นครับ?"   จีมินเอ่ยถามคุณหนูของบ้านที่ทำท่าจะเดินหายเข้าไปในห้องของตัวเอง

 

คุณหันมามองหน้าปาร์ค จีมิน ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่อยากทานออกไป "ขอเสต็กเนื้อเหมือนเมื่อวานก็ได้ค่ะ" 

"ไม่หนักไปหรอครับ?"

"ก็(ชื่อคุณ)จะกิน"

"ครับ เดี๋ยวผมบอกพ่อครัวทำให้นะครับ" 

"ขอบคุณค่ะ แล้วก็ขอขนมเค้กด้วยนะคะ" 

"มันจะ...-" เตรียมจะแย้งอีกครั้งเพราะเป็นห่วงมือเย็นสำหรับคุณหนูมันจะหนักเกินไป

"ถ้าจะห้ามแบบนี้ก็ไม่ต้องถามแล้วนะว่า(ชื่อคุณ)จะกินอะไร" ขมวดคิ้วมุ่นอย่างเริ่มรำคาญใจกับการเจ้ากี้เจ้าการของคุณจีมิน อันนี้ก็ไม่ได้ อันนั้นก็ไม่ได้ แล้วจะถามเธอทำไมกัน

"ขอโทษครับ งั้นคุณหนูเข้าไปรอที่ห้องก่อนนะครับ"

"เดี๋ยวก่อน... วันนี้คุณจองกุกออกไปทำงานไหม" 

เธอไม่เคยเรียกจอน จองกุกว่าพ่อเลยตั้งแต่จำความได้ เพราะจองกุกไม่ยอมให้เรียกพ่อเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน จนคนเข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นพี่น้องกันไปหมดแล้ว 

"ออกไปครับ เพิ่งจะกลับมาช่วงบ่ายกับ.." จะบอกว่าผู้หญิงคนใหม่ก็กลัวว่าคุณหนูของบ้านจะไม่พอใจ 

ซึ่งก็จริง คุณขมวดคิ้วมุ่นในทันทีเหมือนจะหงุดหงิด มันก็ไม่ผิดอะไรถ้าพ่อเธอจะมีเมียใหม่ เพราะเขาได้บอกกับเธอไว้ว่าเลิกกับแม่ของเธอไปตั้งแต่เด็กๆแล้ว

เขาจะหาเมียใหม่สักกี่คนก็ย่อมได้ แต่ที่เธอไม่ชอบคือ ช่วยไปมีอะไรกันที่อื่นได้ไหม เพราะห้องของจองกุกไม่ได้เก็บเสียงอะไรเลย

"ผิดสัญญาอีกแล้ว..." 

"คุณหนู..." จีมินที่กำลังพยายามจะพูดให้คุณหนูใจเย็นลง แต่ทว่าร่างเล็กกลับเดินกระทืบเท้าปังๆเข้าไปในห้องนอนซะแล้ว

ภายในห้องนอนเวลาสี่ทุ่ม คุณที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ หลังจากที่คุณจีมินเอาอาหารมื้อเย็นมาให้ที่ห้องพร้อมกับขนมเค้กตามที่สั่ง นี่ก็ผ่านมา4 ชั่วโมงแล้วที่คุณยังคงอยู่แต่ในห้องและไม่ยอมออกไปไหน 

'อื้อ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าา...' เสียงครางยังคงดังอยู่ตลอดเวลา และอีกไม่นานความอดทนของเธอก็จะหมดลง

"จะเอากันให้ตายเลยรึไง! น่ารำคาญซะจริง!!" ยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหู พร้อมกับก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือให้มันจบๆไป อ่านแค่ผ่านตาไปก็เท่านั้น มันไม่ได้บันทึกลงบนสมองของเธอเลย

.....

ในแต่ละวันเธอต้องเผชิญกับเรื่องราวแบบนี้วนไปเรื่อยๆ จนอยากจะขอย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่จองกุกก็ห้าม เพราะบอกว่ามันอันตราย ให้อยู่ที่นี่แหละสบายแล้ว ซึ่งเธอก็มองว่ามันสบายจริง เพราะเธอไม่ต้องทำอะไรเลยมีคนรับใช้คอยทำให้ตลอด

"อ้าว(ชื่อคุณ)..." เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อคุณหลังจากที่เดินออกมาจากห้องนอน เธอคนนั้นนั่งอยุ่บนโซฟาภายในห้องรับแขก ดูก็รู้ว่าผู้หญิงคนใหม่ของคุณจองกุกเขา

"...." เหลือบตามองเพียงนิด ก่อนจะเดินมุ่งหน้าหปที่ห้องนอนของคุณจองกุก แต่ก็ดันถูกเรียกไว้ซะก่อน

"ไม่เคยเจอกันเลย ตัวจริงสวยน่ารักดีนะคะ" 

"ขอบคุณค่ะ" ไม่อยากจะเสวนาด้วยเลย ไม่ชอบจริงๆกับแววตาของหล่อนที่มองมา มันเหมือนกับว่าคุณคือเด็กที่ไร้หัวนอนปลายเท้า ทั้งที่จริงคุณคือลูกสาวของเจ้าของบ่อนคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียต่างหาก

"ถ้าสมมติฉันมีลูกกับคุณจองกุก ก็คงจะน่ารักแบบ(ชื่อคุณ)สินะคะ" 

ประโยคต่อของหล่อนกลับทำให้คุณอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ให้กับความมั่นหน้ามั่นโหน่กของตัวเอง 

"แล้วมาบอก(ชื่อคุณ)ทำไม?" 

"ก็แค่อยากบอกน่ะค่ะ ว่าถ้าวันหนึ่งฉันกับจองกุกได้แต่งงานกันจริงๆ เธอก็คง...ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนะ ฉันไม่อยากให้เขามาดูแลเธอ มีเธอเป็นภาระมันน่ารำคาญมากเลยรู้ไหม"

งูพิษก็คืองูพิษ คุณพยายามข่มอารมณ์โกรธของตัวเองไว้ลึกๆ อดทนไว้จนกว่าจะไม่ไหวจริงๆ ถึงจะด่ากลับ

"ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันได้มาอยู่ที่นี่ เธอก็เตรียมตัวย้ายของออกไปจากบ้านของจองกุกได้..."

"(ชื่อคุณ)จะไม่มีวันย้ายออกไปไหนทั้งนั้น!" เสียงทุ้มของจองกุกดังขึ้นมาท่ามกลางสงครามของลูกสาวตัวเองกับผู้หญิงคนใหม่ของเขา จองกุกเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากที่ได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน

คุณมองไปที่ดวงหน้าของผู้เป็นพ่ออย่างโกรธเคืองและพร้อมจะเปิดวอร์ได้ทุกเมื่อ 

"แล้วฉันล่ะคะ จองกุก?" 

"กลับได้แล้ว" ใช้คำพูดที่สุภาพที่สุดไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไป

"คุณต้องปกป้องฉันนะคะ! ไม่ใช่เด็กคนนี้!!"

"ผมจะปกป้องคุณทำไม คุณต่างหากที่ต้องขอโทษลูกผม... ถ้าไม่ขอโทษก็กลับไปซะ แล้วไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก ถ้าคิดจะรักในตัวผมคุณก็ต้องรักลูกของผมด้วย ในเมื่อคุณทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก กลับไปซะ"

เด็ดขาด ตัดความสัมพันธ์ในเวลาเพียงหนึ่งนาที เขาไม่สนใจว่าเธอจะเสียใจกับคำพูดของเขาไหม แต่ถ้าผู้หญิงคนไหนก็ตามที่เข้ามาในชีวิตเขา เข้ากับลูกเขาไม่ได้ เขาก็ไม่เอาไว้เหมือนกัน

"ได้...ใช้ชีวิตเป็ยพ่อหม้ายอยู่กับลูกสาวโง่ๆ ของคุณต่อไปเถอะ ฉันจะไม่ยุ่งแล้ว!" กระแทกส้นสูงลงกับพื้นห้อง แล้วพาตัวเองเดินออกมาจากห้องนั้น จนภายในห้องรับแขกเหลือเพียงจองกุกกับคุณเท่านั้น

จองกุกมองไปที่ร่าวของลูกสาวตัวเอง พร้อมกับเดินเข้าไปหาใกล้ๆ ก่อนจะต้องนิ่งงันเมื่อ...

"เอาไปเลย!" ใบกระดาษสีขาวถูกปาใส่หน้าจองกุกอย่างแรง ก่อนที่ร่างบางทำท่าจะก้าวเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อน" มือหนารีบคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กในทันทีที่ร่างบางหันหลังให้กัน

"ปล่อย!" ออกแรงแกะนิ้วทั้งห้าออกจากแขนตัวเอง หวังให้หลุดพ้นจากมือของผู้เป็นพ่อ

"เป็นอะไร...ทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนั้น? เพราะคำพูดของผู้หญิงคนนั้นหรอ ฉันขอโทษ" 

"ไม่ต้องมาขอโทษ คุณขอโทษมากี่ครั้งแล้ว (ชื่อคุณ)เบื่อจะฟังคำขอโทษจากคุณแล้ว" 

"ฉันสัญ..."

"ไม่ต้องมาสัญญา ในเมื่อสัญญาแล้วทำไม่ได้สักครั้งก็ไม่ต้องสัญญาอะไรอีก (ชื่อคุณ)บอกคุณกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพาใครมานอนที่นี่ (ชื่อคุณ)ไม่ชอบ..."

"ฉันไม่รู้ว่าเธอ...จะรำคาญขนาดนี้"

"เห็นแก่ตัว! คุณมันเป็นพ่อที่เห็นแก่ตัวที่สุด!!"

"โอเคๆ เรามาคุยกันดีๆได้ไหม ฉันยอมเธอทุกอย่าง ฉันจะไม่พาใครมานอนที่นี่อีก แล้วนี่...หืม สอบได้ที่1 อีกแล้วหรอ..."

"รอบนี้อยากได้อะไรล่ะ...สิบล้านน้อยไปไหม?"

คุณถอนหายใจออกมา ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันก็จบลงที่เงินเท่านั้น จนตอนนี้เงินในบัญชีของคุณมันเยอะจนจะสามารถสร้างตึกได้เป็นสิบๆชั้นแล้ว

"สิบล้าน(ชื่อคุณ)ไม่อยากได้ สิ่งที่(ชื่อคุณ)อยากได้คือคุณเลิกพาผู้หญิงขึ้นมาบนบ้านของเรา นั่นคือสิ่งที่(ชื่อคุณ)ต้องการ"

"หืม ทำไมล่ะ ไม่อยากได้แม่ใหม่หรอ"

"เห้อ...." เธอเบื่อจะอธิบายเรื่องนี้กับผู้เป็นพ่อแล้ว

"โอเคๆ แค่นี้ใช่ไหมที่ต้องการ"

"...." พยักหน้าแบบส่งๆไป

"คืนนี้ว่างไหม? ช่วงนี้ปิดเทอมแล้วนี่ นอกจากเรียนพิเศษเธอคงไม่ได้ออกไปไหนใช่ไหม"

"ค่ะ..."

"งั้นคืนนี้มานอนกับฉันได้ไหม ฉันคิดถึงเธอทุกคืนเลยนะเด็กดีของฉัน"

มือหนาเชยคางมนขึ้นมา สบนัยน์ตาหวานที่ยังฉายแววโกรธเคืองเขาอยู่ แต่ทำไมเขากลับมองว่าลูกสาวแสนพยศของเขานั้นดูน่ารักมากเหลือเกิน...

.....

ภายในห้องนอนที่มืดแต่ไม่สนิทเพราะมีแสงไฟจากหลอดเล็กเปิดไว้อยู่ที่บริเวณทางเดินไปเข้าห้องน้ำ

"(ชื่อคุณ)ปิดเทอมนี้อยากไปเที่ยวไหน"

"...."

"ไปอิตาลีไหม?" 

"ปีเมื่อกี้เราไปกันแล้วไงคะ"

"หื้มม งั้นเธออยากไปไหนเลือกมาได้เลย เดี๋ยวฉันจะพาไป" 

"อืมม ไปนิวซีแลนด์ไหมคะ" 

"โอเค ฉันตามใจเธอทุกอย่าง(ชื่อคุณ)" 

คุณยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เมื่อนึกถึงเวลาที่ได้ไปเที่ยวกับคุณจองกุก มันคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดเลยก็ว่าได้

"ทำไมเธอดูมีความสุขจังเวลาที่พูดถึงไปเที่ยว" 

"ก็เวลาไปเที่ยวคุณไม่ได้พาผู้หญิงคนไหนไปด้วยนี่คะ นอกจากลูกน้อง" 

"ไม่ชอบให้ฉันอยู่กับผู้หญิงคนอื่นหรอ?" จองกุกพลิกตัวหันมาหาร่างเล็กที่นอนอยู่ที่ด้านซ้ายของเตียง

"ก็ประมาณนั้น คุณก็อายุ36 แล้วควรจะหาใครที่เป็นแฟนจริงๆจังๆสักที ไม่ใช่นอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแบบนี้ (ชื่อคุณ)เข้าใจคุณนะคะ เพราะคุณก็เลิกกับแม่ของ(ชื่อคุณ)ไปนานแล้ว แต่(ชื่อคุณ)ก็อยากให้คุณเจอคนที่ใช่สักที" 

คุณพูดพร้อมกับหันมามองผู้เป็นพ่อของตัวเองที่นอนหันหน้ามองคุณอยู่ รูปร่างหน้าตาของคุณจองกุกไม่ได้ดูแก่ลงไปตามอายุของเขาเลย กลับกันมันกลับดูดีจนหัวใจคุณสั่นไหว...

ไรหนวดจางๆที่มีอยู่บนมุมปาก ดวงตาคมเข้มที่ดูกลับไม่ได้น่ากลัว แต่มันกลับมีเสน่ห์จนดูน่าค้นหา คิ้วเข้มที่ดูสวยราวกลับจับวาดเขียนเอง 

ใบหน้าหล่อเหลาเอาการนั้นขยับเข้ามาใกล้ๆกัน พร้อมกับริมฝีปากหนาที่ประกบลงมา จองกุกบดคลึงริมฝีปากจิ้มลิ้มนั่นอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ มือสากก็ลูบไล้ส่วนต่างๆของร่างกายของคุณ

"อื้ออ!!!....." มือเล็กดันอกหนาของผู้เป็นพ่อออกจากตัวเองอย่างแรง ร่างของจองกุกเซออกเล็กน้อย 

"คุณ!! ฉันเป็นลูกคุณนะ!!" คุณพูดเตือนสติอีกคนออกไป มือก็เช็ดคราบน้ำลายที่มุมปากออกไป

"..ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรอ ฉันแค่แสดงความรักที่พ่อมีต่อลูกก็เท่านั้น เหมือนตอนเด็กๆไง" แถไปอย่างหน้าด้านๆ พร้อมกับจ้องมองปากจิ้มลิ้มที่บวมเจ่อขึ้นมาเล็กน้อย ทำไมถึงน่ารังแกเช่นนี้นะ...

"แต่ตอนนี้(ชื่อคุณ)โตแล้ว!! คุณไม่ควรทำแบบนี้กับ(ชื่อคุณ)อีก!!" ตะโกนใส่หน้าผู้เป็นพ่อพร้อมกับเดินออกมาจากห้องนอน 

"จะไปไหน(ชื่อคุณ)"

"กลับห้อง!!" 

ร่างบางของ(ชื่อคุณ)กลับมาในห้องนอนของตัวเองพร้อมกับล็อคกลอนอย่างแน่นหนา เรียวขาเล็กทรุดลงตรงหน้าประตูห้องนอนทันทีที่ล็อคห้องเสร็จ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง มือก็เช็ดปากตัวเองไปด้วยแรงๆ เธอกำลังทำผิดต่อผู้เป็นแม่ของเธอ จองกุกคือพ่อของเธอ เธอจูบกับผู้เป็นพ่อของตัวเอง

"ฮึก ฮืออ...." 

เธอไม่ได้รังเกียจสัมผัสนั้น กลับกันมันรู้สึกดีมากๆ แต่มันก็ผิด เธอไม่ควรรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น นั่นคือสิ่งที่พ่อลูกเขาไม่ทำกัน ไม่ควร....

......

หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆแล้วที่จองกุกยังไม่ได้คุยกับลูกสาวของตัวเอง เพราะ(ชื่อคุณ)เอาแต่อยู่ในห้อง ใจจริงเขาอยากจะไขกุญแจสำรองแล้วเข้าไปคุยกันให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ไม่ เพราะเราพ่อลูกจะไม่ก้าวก่ายในพื้นที่ส่วนตัวของกันและกัน ดวงตาคมมองลงไปที่พื้นที่ด้านล่างที่เป็นกระจกใส บ่อนคาสิโนที่กำลังมีคนเข้าออกเป็นร้อยเป็นพันคน โดยที่เขาไม่ต้องกระดิกตัวไปทำงานให้เหนื่อยอะไรเลย แค่อยู่เฉยๆก็มีคนเอาเงินมาให้แล้ว 

"นายท่านจะทานอะไรไหมครับ" 

เสียงของลูกน้องคนสนิทอย่างปาร์คจีมินเอ่ยถามผู้เป็นนายของตัวเองขึ้นมา เมื่อเห็นว่าตอนนี้ก็ไกล้จะเที่ยงวันแล้ว 

"ไม่... แล้ว(ชื่อคุณ)ทานอะไรรึยัง?"

"คุณหนูไม่ยอมออกมาจากห้องนอนเลยครับ เคาะประตูเรียกก็ไม่ยอมเปิด บอกแค่ว่าอยากอยู่คนเดียว แต่ละวันก็ทานแค่มื้อเช้าเท่านั้น" 

"ทำไมดื้อแบบนี้นะ.. จะประท้วงโดยการไม่ยอมกินข้าวไปถึงเมื่อไหร่(ชื่อคุณ)" พูดออกมาก่อนจะละจากดวงหน้าไปจากลูกน้องคนสนิท แล้วมองลงไปที่บ่อนเหมือนเดิม

"จีมินเลื่อนเที่ยวบินที่จะไปนิวซีแลนด์ออกไปซะ..."

"ที่กำลังจะไปในอีกสามวันนั่นหรอครับ ทำไมล่ะครับ?"

"คิดว่าเด็กดื้อนั่นจะยอมไปกับฉันอยู่หรือไง?" พูดไปก็ถอนหายใจไป เขาแคร์(ชื่อคุณ)ลูกสาวของเขามาก แคร์มากกว่าใครในโลกนี้เลยด้วยซ้ำ อะไรที่เจ้าตัวไม่ชอบเขาก็ไม่ทำ อะไรที่เจ้าตัวชอบเขาก็หามาให้ตลอด แต่ทำไมกัน(ชื่อคุณ)ถึงไม่เข้าใจเขากัน (ชื่อคุณ)ยังต้องการอะไรจากเขาอีก 

"แล้ววันนี้ที่บ่อนเป็นไงบ้าง" เอ่ยถามออกไปเพราะเขาก็ไม่ได้ลงไปดูที่บ่อนนานแล้วด้วยตั้งแต่ยุ่งกับการหาแม่ใหม่ให้กับ(ชื่อคุณ)

"เกิดเรื่องนิดหน่อยครับ มีคนขโมยเงินที่บ่อนไป แต่คุณแทฮยองก็จัดการแล้วครับ" 

"ดี...อย่าให้ถึงมือฉัน" พูดออกไปแค่นั้นก่อนจะกระตุกยิ้มออกมา "เพราะถ้าถึงมือฉันมันคงไม่มีโอกาสมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้อีกแน่นอน" 

"โหดจริงนะครับคุณเพื่อน..." เสียงทุ้มหวานดังขึ้นมาหลังจากที่จองกุกเอ่ยจบประโยคนั้น

"ไอ้แท... เข้ามาได้ไง?" 

"ก็ขึ้นลิฟต์มาไง แหม่ไม่ลงไปดูแลคาสิโนสักที นี่ตกลงฉันเป็นหุ้นส่วนหรือเจ้าของกันแน่เนี่ย?" 

"ยุ่งๆน่ะ"

"หน้าเครียดเชียวนะ... ตกลงยุ่งเรื่องอะไร แล้วหลานสาวฉันล่ะ หายไปไหน ไม่เห็นหน้าหลายวันคิดถึงแล้วเนี่ย" 

แทฮยองเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับจ้องมองไปทั่วทั้งห้องใหญ่ๆนี่ แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีใครเลยสักคน

"อยู่ในห้องน่ะ ไม่รู้ว่างอนอะไร ประชดด้วยการไม่ยอมกินข้าวมาหลายวันละ" 

"งอนกันหรอ..." พูดพลางก็มองไปที่ดวงหน้าของเพื่อนตัวเอง ก็เห็นสีหน้าเครียดจัดของมัน ก่อนจะตบมือลงไปที่ไหล่กว้างอย่างให้กำลังใจ "เอาน่า (ชื่อคุณ)ยังเด็กอายุแค่16 เอง แกจะเข้าใจอะไรเขา แกน่ะมัน36 ปีแล้วนะเว้ยจองกุก จะให้ไปง้อเด็กก็ใช่เรื่องเนาะ ว่าไหม ฮ่าๆ" 

"ฉันยังไม่แก่"

"เออๆ ไม่แก่ก็ไม่แก่ นายต้องเข้าใจนะเว้ยว่าเด็กต้องการอะไร การที่นายพยายามหาแม่ให้(ชื่อคุณ)เนี่ย คิดว่า(ชื่อคุณ)จะชอบงั้นหรอ? ถ้า(ชื่อคุณ)ไม่ต้องการมันก็เหมือนกับการที่นายทำร้ายลูกตัวเองทางอ้อมนะเว้ยกุก อย่าลืมสิว่า(ชื่อคุณ)ไม่มีแต่มาตั้งแต่แรก" 

จองกุกนิ่งงันพร้อมกับมองหน้าของแทฮยองไปด้วย ...มันก็จริง (ชื่อคุณ)ไม่มีแม่มาตั้งแต่แรก และเขาก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆด้วยเหมือนกัน

"(ชื่อคุณ)ยังไม่รู้ใช่ไหมว่าแม่ของเขาตายไปนานแล้ว...." 

นี่มันก็ผ่านมา13ปีแล้วที่เขาเก็บความลับนั้นเอาไว้

"(ชื่อคุณ)ยังไม่รู้..."

"แล้ว(ชื่อคุณ)ก็ยังไม่รู้ด้วยใช่ไหมว่านายไม่ใช่พ่อแท้ๆ"

"อืม" 

"แล้วถ้า..(ชื่อคุณ)!" ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อแทฮยองก็เหลือบไปเห็นหลานสาวตัวเองที่กำลังยืนฟังเขากับจองกุกคุยกันอยู่

จองกุกหันกลับไปมองก็เห็นใบหน้าสวยน่ารักนั่นกำลังยืนร้องไห้อยู่ ดวงใจเขากระตุกวูบลงไปอยู่ที่ปลายเท้าในทันที

"(ชื่อคุณ)..(ชื่อคุณ)ๆ เดี๋ยวก่อน!!" จองกุกรีบวิ่งไปที่ร่างเล็กที่วิ่งหายเข้าไปในห้องทันที หัวใจเขาสั่นระรัวอย่างหวาดกลัว กลัว... เขากลัวไปหมด กลัวว่า(ชื่อคุณ)จะไม่รักเขาเหมือนเดิม กลัวว่า(ชื่อคุณ)จะทำร้ายตัวเอง 

"ไอ้กุกกูขอโทษ กูไม่รู้.."

"กลับไปก่อนไป" พูดไปมือก็ทุบลงที่ประตู

"มีอะไรให้กูช่..." 

"บอกให้กลับไปก่อนไง!" หันกลับไปตะหวาดไล่เพื่อน พร้อมกับเดินหายเข้าไปในห้องตัวเองเพื่อเอากุญแจสำรองของบ้านหลังนี้มา

หลังจากที่เดินออกมาแทฮยองก็หายไปแล้ว จองกุกไม่รอช้ารีบไขกุญแกเข้าห้อง(ชื่อคุณ)ไปในทันที

พรึ่บ!!

ทันทีที่ประตูเปิดออก ตุ๊กตากระต่ายยักษ์ก็ถูกโยนมาใส่ที่ใบหน้าเขาอย่างแรก

"ฮึก! ฮือ คุณเป็นใคร แล้วพ่อ พ่อฉันอยู่ที่ไหน!!" 

"(ชื่อคุณ)..ใจเย็นๆนะ" 

"ฮึก ฮือ ออกไป! คุณเอาพ่อฉันไปไว้ที่ไหน! แล้วฉันเป็นใคร?" 

"เธอก็คือลูกฉันไง(ชื่อคุณ) โถ่ว เด็กดีของฉันเลิกร้องไห้เถอะนะ" จองกุกค่อยๆเดินเข้าไปไกล้ร่างบางที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียงหลังกว้างช้าๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ แล้วดึงร่างบางมาสวมกอดในทันที

"ฮึก ฮือ คุณคือใคร คุณจองกุก..."

"ฉันก็คือพ่อเธอไง(ชื่อคุณ) เด็กดีของฉัน" มือหนาค่อยลูบลงที่แผ่นหลังเล็กอย่างปลอบโยน 

"คุณไม่ใช่พ่อฉัน..." เงยดวงหน้าขึ้นมองคนที่กำลังก้มลงมาสบตากันอยู่ เขาจะให้(ชื่อคุณ)รู้เรื่องที่เขาฆ่าพ่อเจ้าตัวไม่ได้ เขาจะทำให้(ชื่อคุณ)เกลียดเขาไม่ได้ ถึงมันจะดูเห็นแก่ตัว แต่เขาขอแค่ให้(ชื่อคุณ)อยู่กับเขาตลอดไปได้ไหม

"แต่ฉันรักเธอมากนะ(ชื่อคุณ) เด็กดีของฉัน เธอคือทุกอย่างในชีวิตฉัน"

"ฮึก ฉันไม่อยากรู้แล้ว ฉันอยากรู้แค่ว่าพ่อของฉันคือใคร ฮึก ฮืออ"

"รู้เท่าที่ฉันอยากให้รู้ได้ไหม..." ดวงตาคู่คมสั่นคลอนขึ้นมาอย่างเจ็บปวด 

คุณมองเข้าไปที่แววตาคู่คมนั้นที่กำลังแดงก่ำ คุณโกรธเขาที่หลอกคุณมาตลอด ทำไมเขาถึงไม่เคยบอกความจริงเลย

"...ถ้า(ชื่อคุณ)รู้เท่าที่คุณอยากให้รู้...(ชื่อคุณ)จะมีความสุขใช่ไหมคะ" 

"ใช่ ตอนนี้เธอมีฉัน ฉันที่มีแต่ความรักให้กับเธอเพียงคนเดียว"

"แต่คุณไม่ใช่พ่อ(ชื่อคุณ)"

"ในเมื่อฉันไม่ใช่พ่อเธอ ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเป็นอย่างอื่นให้เธอไม่ได้นี่"

"คุณหมายความว่าไง?"

จองกุกโน้มใบหน้าลงไปหาร่างบางตรงหน้าก่อนจะค่อยๆผ่อนร่างบางให้นอนราบลงกับผืนเตียง พร้อมกับเขาที่ขึ้นคร่อม 

"คะ...คุณ!!"

"ฉันจะเป็นแด๋ดดี้ให้เธอเอง(ชื่อคุณ)"

"อื้อออ~"

(แล้วภาพก็ตัดไปที่โคมไฟของห้องนอน พร้อมกับร่างสองร่างที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบนเตียง...555+)

ฉากคัดอ่านได้ที่บล็อก GodRM (NC18+) #แด๋ดดี้จอน นะคะ

........

"ปีใหม่นี้อยากได้อะไรจากฉันไหม? หืม.." หลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียง จองกุกก็เอ่ยถามร่างบางที่นอนตาปรืออยู่ในอ้อมกอดเขา 

"(ชื่อคุณ)ไม่อยากได้อะไรแล้วค่ะ" 

"งั้นหรอ..." จองกุกจูบลงเบาๆที่ขยับชื้นเหงื่อของร่างบางที่เพิ่งเปลี่ยนสถานะจากลูกมาเป็นเมียอย่างหมาดๆ

"อ้อ.. (ชื่อคุณ)นึกออกแล้วว่าจะขออะไรจากคุณ" 

"อะไรหรอ? ว่ามาสิ" 

"(ชื่อคุณ)อยากให้คุณเลิกพาผู้หญิงขึ้นมาบนบ้านของเรา ถ้าเกิดคุณพามาอีก (ชื่อคุณ)จะโกรธคุณ และจะเก็บเสื้อผ้าหนีคุณไปทันที" 

"ถ้าอย่างนั้นเธอก็สบายใจได้เลย เพราะฉันจะไม่หาแม่ใหม่มาให้เธออีก เพราะว่าฉันได้เมียตามที่ฉันต้องการแล้ว..." 

"ไหนลองเรียกแด๋ดดี้สิ(ชื่อคุณ)"

"ดะ แด๋ดดี้" =///=

สุดท้ายแล้วความสัมพันธ์นี้ก็มีแค่เพียงจองกุกและก็คุณเท่านั้นที่รับรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเราดีที่สุด ว่านับตั้งแต่วันนี้ต่อไป...

...เราไม่ใช่พ่อลูกกันอีกต่อไปแล้ว...

The END 

#แด๋ดดี้จอน