I'am D

ตอนนั้นพอลืมตาขึ้นมาผมก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ท่ามกลางเมืองที่ไร้คนรู้จัก ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง จริงสิผมจำได้ว่าคืนนั้นผมนอนเล่นมือถืออยู่แล้วก็เผลอหลับไป พอรู้สึกตัวอีกที ผมก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ตอนนั้นในหัวของผมมีคำถามอยู่มากมาย ที่นี่ที่ไหน ฉันมาที่นี่ได้ยังไง ฉันจะกลับไปยังไง ขณะที่ผมกำลังนั่งคอตกครุ่นคิดกับคำถามเหล่านั้นในหัวผมก็ได้ยินเสียง “นี่เธอหนะ ไม่เคยเห็นหน้าเลยเป็นคนจากที่อื่นเหรอ” ผมเหงนมองขึ้นไปก็พบเด็กสาวคนหนึ่งอายุคงพอๆกับผมล่ะมั้ง “นี่เป็นอะไรไปล่ะ” เธอถามต่อ “อ๋อใช่ๆผมเป็นคนจากที่อื่นหนะ” ผมตอบ “งั้นเหรอแล้วมาทำอะไรที่โซเฟียนี่หละ” โซเฟียงั้นเหรอผมเอ่ยขึ้นมาแบบงง “เอ๋ก็ที่นี่ไงล่ะโซเฟัยหนะ เป็นชื่อเมืองนี้นะ เธอไม่ได้ดูป้ายที่หน้าเมืองเหรอ” ป้ายหน้าเมืองเหรออยู่ดีๆฉันก็มาโผล่ตรงนี้แล้วต่างหากไม่ได้ผ่านหน้าเมืองอะไรหรอก ผมคิดในใจ แล้วจึงตอบเธอไป “เอ่อนั้นสินะ คงจะไม่ทันเห็นหนะ ฮ่า ฮ่า” ผมหัวเราะกลบเกลื่อนไปแต่ดูสายตาที่เธอกำลังมองผมเหมือนผมไม่น่าไว้ใจ เธอจึงถามต่อขึ้นมาว่า “แล้วเธอเดินทางมาจากไหนล่ะ ทำไมไม่มีอาวุธติดตัวเลยสักชิ้นล่ะ” อาวุธเหรอพอมองดูดีๆแล้วที่เอวของเธอคนนี้ก็มีมีพกเหน็บอยู่หลายเล่มเลยแฮะ บวกกับการแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นและผ้าโผกหัว เหมือนกับพวกโจรในเกม mmo rpg ที่เคยเล่นเลยนี่นา “เฮ้อ” เธอถอนหายใจพร้อมนั่งลงข้างๆผม “นี่ๆ เวลาคนเขาถามอะไรก็ตอบให้เร็วๆหน่อยซี่” เธอบอก “เอ่อขอโทษทีๆ ฮ่า ฮ่า สงสัยอาวุดฉันคงจะหล่นหายไปแล้วหนะนะ ฮ่า ฮ่า” ผมหัวเราะกลบเกลื่ิอนพลางมองไปรอบๆก็เห็นแต่ผู้คนที่พกอาวุธนานาชนิด ทั้งดาบเล็ก,ดาบใหญ่,ธนู,หน้าไม้,หอก,ขวาน และอื่นๆอีกเยอะจนมีคำถามเพิ่มขึ้นมาในหัวว่า นี่มันอะไรกันทำไมคนพวกนี้ถึงพกอาวุธอย่างกับจะไปทำสงครามอย่างงั้นแหละ “นี่ๆ เธอหนะ ฉันให้มีดของฉันไว้อันนึงแล้วกันนะถึงจะไม่ใช่ของดีอะไร แต่ถ้ามีคนเห็นเธอเดินแบบไม่มีอาวุธคงเข้ามาทำร้ายเธอแน่ ถึงมีบางครั้งก็โดนหละนะแต่พกไว้ป้องกันตัวหน่อยแล้วกัน” เธอยื่นมีดของเธอให้ผมพร้อมกับลุกขึ้นแล้วก็วิ่งออกไปโดยที่ผมยังไม่ได้ขอบคุณเลย