โดเรม่อน ตอนความฝันบนความฝัน

เนื้อเรื่อง

โดเรม่อน ตอน ความฝันบนความฝัน

“ เสร็จข้าแน่…นี่แนะ….เจ้าปีศาจแกต้องตาย ” โนบิตะกำลังฝันว่าตัวเองได้เข้า ไปต่อสู้กับปีศาจ และกำลังจะเข้าไปช่วยเจ้าหญิงชิสุกะ ซึ่งถูกจับไว้……..

“ 5555..ในที่สุดเจ้าชายโนบิตะอย่างฉันก็ต้องชนะ….. ” โนบิตะละเมอถึงเรื่องในฝัน ^ O ^

“ เจ้าหญิงชิสุกะ…ข้าจะไปช่วยท่านเดี๋ยวนี้แหละ..เราต้องขึ้นเนินนั่นไปสินะ “ โนบิตะที่กำลังฝันก็วิ่งขึ้นไปบนเนิ่น ( ในฝัน ) ส่วนตัวจริงก็ดันวิ่งไปชนตู้ที่โดเรม่อนนอนอยู่…………….

“ โอ๊ย…. ” โนบิตะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มือยังกุมศีรษะอยู่ โดเรมอนเองก็ตกใจตื่นขึ้นมาเหมือนกัน

“  เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย….. ” โดเรม่อน พูดแล้วเปิดตู้ออกมา

“ โอย..โอย ” โนบิตะก็ยังร้องอยู่

“ อ้าว…โนบิตะ…นายเป็นอะไรเนี่ย ” โดเรม่อนพูดแล้วกระโดดลงมาจากตู้

“ อย่าพึ่งถามน่า…โดเรม่อน ตอนนี้ฉันเจ็บมากๆเลย ” โนบิตะพูดอย่างรีบร้อน

“ เดี๋ยวฉันทายาให้แล้วกันนะ ” โดเรม่อนบอกแล้วรีบหยิบยามาทาให้โนบิตะ

“ เรื่องมันเป็นยังไงล่ะเนี่ย..โนบิตะ ” โดเรม่อนถาม จากนั้นโนบิตะก็เล่าเรื่องที่เขาฝันทั้งหมดให้กับโดเรม่อนฟัง………………………………………………………………..

“ 555555555555555555   ” โดเรม่อนขำกลิ้งงไปกับพื้น ^ 0 ^

“ นี่….โดเรม่อน  “ โนบิตะถลึงตาใส่ จนโดเรม่อนต้องหยุดขำ

“ เอ่อ….ฉันขอโทษก็แล้วกันนะ ” โดเรม่อน พูดแล้วค้นของวิเศษในกระเป๋า

“ หาอะไรหรอ..โดเรม่อน ” โนบิตะที่กำลังงอน ก็หันมาสนใจทันที

“ อ๋อ..ไม่มีอะไรหรอกน่า…. ” โดเรม่อนพูด แล้วก็เดินเข้าไปในตู้เหมือนเดิม พร้อมกับหันมาบอกกับโนบิตะว่า………..

“ นี่….ราตรีสวัสดิ์นะ…ตอนเช้าฉันมีอะไรดีๆให้นายดูด้วยล่ะ ” โดเรม่อนพูดแล้วนอนทันที

“ อะไรของเขานะ……. ” โนบิตะพึมพำ

“ นอนบ้างดีกว่าเรา ” โนบิตะพูดแล้วเข้านอน และนึกถึงเรื่องที่โดเรม่อนบอก………

เช้าวันรุ่งขึ้น……………

“ โนบิตะ…โนบิตะ…ตื่นได้แล้ว ” โดเรม่อนปลุกโนบิตะที่กำลังนอนอยู่

“ อะไรล่ะ…ฮ้าววววว  ” โนบิตะตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย

“ ฉันมีของวิเศษจะให้นายดูด้วยล่ะ ” โดเรม่อน บอกพร้อมกับหยิบของวิเศษขึ้นมา……….

“ อะไรอีกล่ะเนี่ย ” โนบิตะพูดแล้วหยิบแว่นตามาใส่

“ นี่ไง  เข็มกลัดคนรัก ” โดเรม่อนพูดแล้วหยิบเข็ดกลัดขึ้นมา

“ เข็มกลัดคนรัก หรอ ? ” โนบิตะกำลัง งง ว่ามันใช้ยังไง

“ ใช่แล้ว…วิธีใช้ก็ง่ายนิดเดียว..เราก็แค่ติดเข็มกลัดนี่นะ แล้วก็ไม่ว่าเราจะไปที่ไหนก็จะมีแต่คนรักเรายังไงล่ะ ไม่ว่าจะเป็นแม่ที่ดุ หรือไจแอ้น ที่ชอบใช้กำลัง ล่ะก็นะเมื่อเห็นนายใส่เข็มกลัดนี้ล่ะก็ จะกลายเป็นคนละคนเลยล่ะ ” โดเรม่อนอธิบาย

“ อืมๆ….งั้นฉันขอลองหน่อยนะ..โดเรม่อน ” โนบิตะก็ลองติดเข็มกลัด แล้วเดินไปยังบ้านของไจแอ้นทันที

“ ไจแอ้น…ไจแอ้น  ” โนบิตะตะโกนเรียก H . H

“ มีอะไรหรอโนบิตะ ” ไจแอ้นลุกมาเปิดประตู

“ เจ้าหมูอ้วน หมูตอน ร้องเพลงก็ไม่ได้เรื่อง ชอบใช้กำลัง นิสัยไม่ดี ” โนบิตะ ตะโกนว่าไจแอ้น จนไจแอ้นโมโห O . O

“ ฮึ้ย..เจ้าโนบิตะ…แก…. ” ไจแอ้นกัดฟันพูดแล้วกำหมัดแน่น

“ อึ้ย…แย่แน่เรา…. ” โนบิตะคิดแล้วทำท่าจะวิ่งหนี

“ แกตายซะเถอะ “ มือของไจแอ้นที่กำลังจะต่อยโนบิตะก็……………..

“ อะเหอะ….โนบิตะ…นายพูดเรื่องจริง ฉันไม่โกรธนายหรอกนะ นายพูดได้ถูกใจจริงๆเลย มา..เข้ามากินขนมในบ้านฉันซิ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองนะ ” มือของไจแอ้นที่กำลังจะต่อย ก็กลายมาเป็นลูบศีรษะของโนบิตะแทน

“ อิอิ…ใช้ได้ดีนี่นา “ โนบิตะคิด แล้วเข้าไปกินขนมในบ้านไจแอ้นจนอิ่มแล้วก็เดินออกมา

“ ขอบใจนะ ไจแอ้น ” โนบิตะ พูดขอบคุณแล้วเดินไปบ้านของซึเนโอะ

“ ซึเนโอะ……. ” โนบิตะ เรียกซึเนโอะที่กำลังเล่นเครื่องบินบังคับอยู่ที่สวนหลังบ้าน

“ อ้าว..โนบิตะหรอ….นายมาทำอะไรล่ะ..ถ้าจะขอเล่นเครื่องบินบังคับของฉันล่ะก็ โนเว ไม่ได้หรอกนะ ” ซึเนโอะ พูดแล้วหันหน้ามาเยาะเย้ย ^ U ^

“ พรึ่ม ” แสงจากเข็มกลัดไปโดนที่ตัวของซึเนโอะทันที

“ อ้าว…โนบิตะ…ไหนๆ นายก็อุตสาห์มาแล้วฉันให้เครื่องบินบังคับ ไปเล่นแล้วกันนะ แล้วก็การ์ตูนของฉันทั้งหมดเลยนะ..ไม่ต้องเอามาคืนก็ได้นะ…ฉันให้เลย ” ซึเนโอะพูด

“ ขอบใจนะ ซึเนโอะ “ โนบิตะตอบกลับ แล้วนั่งอ่านการ์ตูนที่ได้จากซึเนโอะ อยู่ที่สนามเด็กเล่น

“ อิอิ…55….สนุกจังเลยแหะเรา ” โนบิตะ พูดแล้วอ่านหน้าต่อไป ^ - ^

“ โนบิตะ…มานี่หน่อยสิ ” ครูเรียกโนบิตะที่กำลังอ่านการ์ตูนเพลินๆ

“ อ้าว..นั่นมันคุณครูนี่นา จึ้ย…ถือผลสอบมาด้วยแหะ…” โนบิตะพูดแล้วเดินไปหาครู ด้วยความหวั่นๆ

“ นี่ดูนี่สิ……. ” ครู พูดแล้วชูใบผลสอบของโนบิตะ

“ ไม่อยากดูเลยเรา ” โนบิตะคิด แล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง > <

“น…นี่มัน….. ” โนบิตะตกใจมากเมื่อเห็นผลสอบของตัวเอง

“ ต…เต็ม 100……. ” โนบิตะตะโกนออกมาด้วยความดีใจ

“ ใช่แล้ว…เก่งมากเลยนะ….เดี๋ยวครูจะเอาไปให้แม่ของเธอดูก่อนแล้วกัน ” ครูพูดแล้วเดินจากไป

“ โอโห้…เราก็เก่งนะเนี่ย ” โนบิตะคิดแล้วก็เดินไปหาชิสุกะ

“ ชิสุกะ จะอยู่ไหมน้าาา ” โนบิตะคิด ? . ?

“ คุณน้าครับ ชิสุกะอยู่ไหมครับ ” โนบิตะถามคุณแม่ของชิสุกะ

“ อ๋อ…เห็นว่าไปบ้านเดคิสุงิ น่ะจ๊ะ ” คุณแม่ของชิสุกะตอบ P o P

“ ไปบ้านเดคิสุงิอีกแล้วหรอเนี่ย ” โนบิตะพูดแล้วรีบตามไปบ้านเดคิสุงิทันที

“ เจ้านั่นมันมีดีอะไรนะ ” โนบิตะคิดแล้วก็โมโห

“ ชิสุกะ..ชิสุกะจัง ” โนบิตะเรียกชิสุกะที่หน้าบ้านของเดคิสุงิ

“ อ้าวโนบิตะ..เข้ามาสิ ” เดคิสุงิออกมารับโนบิตะ K . K

“ ชิสุกะ..ชิสุกะ..เราไปเล่นกันเถอะนะ ” โนบิตะชวนชิสุกะที่กำลังให้เดคิสุงิสอนการบ้านอยู่

“ คือ..ขอโทษนะจ๊ะ…โนบิตะ……..” ยังไม่ทันที่ชิสุกะจะพูดจบ แสงจากเข็มกลัดคนรักก็ส่องมายังชิสุกะทันที

“ อ่อ..ได้ซิจ๊ะ…เพื่อโนบิตะ..ได้อยู่แล้วจ๊ะ ” ชิสุกะพูดแล้วหันไปบอกกับเดคิสุงิ

“ ขอโทษนะ…ฉันขอไปเล่นก่อนก็แล้วกัน ” จากนั้นทั้งสองก็ออกไปเล่นกันอย่างสนุกสนาน จนวันนี้โนบิตะกลับถึงบ้านเย็นมาก I U I

“  อึ้ย….วันนี้โดนแม่ด่าเละแน่ๆเลยเรา ” โนบิตะคิดแต่ห็หายห่วง

“ แต่เราก็มีเข็มกลัดคนรักนี่นา….รอดแล้ว ” โนบิตะคิดแล้วก็เดินกลับบ้านอย่างไม่เกรงกลัวอะไร

“ โนบิตะ……. ” เสียงแม่ตะโกนออกมาจากข้างในบ้าน

“ มีอะไรหรอครับแม่ ” โนบิตะพูดแล้วเดินเชิดไปข้างหลังแม่

“ วันนี้ทำไมถึงกลับเย็นห๊ะ…. ” แม่ตวาดเสียงดัง O . O

“ ก็จะทำไมผมล่ะครับ ” โนบิตะ พูดอย่างไม่เกรงกลัว

“ แม่ชักจะโมโหแล้วนะ ” แม่ พูดพร้อมกับตาที่ลุกเป็นไฟ

“ พรึ่ม ” แสงจากเข็มกลัดคนรัก ส่องไปทางแม่พอดี

“ โอ่….โนบิตะลูก..กลับมาเหนื่อยๆ ไปทานข้าวซะนะ ลูก ” แม่ พูดอย่างใจดี

“ ครับ…ขอบคุณครับ ฮิฮิ ” โนบิตะ พูด

“ นี่….มีคนส่งจดหมายมาหาลูกแน่ะจ๊ะ ” แม่ พูดพร้อมกับยื่นจดหมายซองหนึ่งให้กับโนบิตะ

“ ขอผมอ่านหน่อยนะครับ…แม่…. ” โนบิตะ พูดแล้วหยิบจดหมายมาอ่าน เนื้อความข้างในมีว่า….

ถึง คุณ โนบิ  โนบิตะ ^ - ^

เราได้ทราบถึงผลการเรียนของคุณแล้ว คุณมีระดับเกรดที่ดีมาก เพราะฉะนั้น ทางโครงการของเรา จึงอยากจะส่งคุณไปเรียนรู้ต่อ ที่ประเทศ อังกฤษ เพื่อเป็นตัวแทนของประเทศของเรา
ค่าที่พักไปอยู่ คุณไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดใด ทั้งสิ้น ทางเราจะจ่ายให้เอง………หวังว่าคุณจะเตรียมพร้อมนะ อีก 1 อาทิตย์ข้างหน้า…เราจะมารับคุณ

                                                                 จาก คณะองค์การส่งเสริมเด็กเรียนรู้

“ หาา….แม่ครับผมจะได้ไปที่อังกฤษแล้วฮะ แม่ดีใจจังเลย ” โนบิตะพูดแล้ววิ่งไปรอบๆห้อง

“ เดี๋ยวผมเอาไปให้โดเรม่อนดูหน่อยนะฮะ “ โนบิตะพูดแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบน…………….

“ จ…จริงหรอ…โนบิตะ..ฉันดีใจด้วยนะ ” โดเรม่อน บอกแสดงความยินดีหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ^ O ^

“ ขอบใจนะโดเรม่อน…. ” โนบิตะ พูดแล้วเวลา 1 อาทิตย์ก็ผ่านไป ไวเหมือนโกหก…………..

ที่สนามบิน…แอร์พ็อต…เดอะ…bye.bye.. ( ชื่อแปลกแหะ )

“ นี่…โนบิตะ นายต้องรักษาตัวเองให้ดีนะ เพื่อน ” ไจแอ้น พูดแล้วให้ไมโครโฟนที่ตัวเองชอบร้องเสมอให้กับโนบิตะ

“ ขอบใจนะ  ” โนบิตะตอบถึงในความรักของเพื่อน

“ ลูก ต้องดูแลรักษาตัวเอง ตั้งใจเรียนด้วยนะลูก ” พ่อบอก

“ โนบิตะ..ถ้านายไปแล้วอย่าลืมพวกเรานะ ” ซึเนโอะ พูดแล้วให้เครื่องบินบังคับของตัวเองกับโนบิตะ

“ ขอบใจนะครับ…พ่อ…ซึเนโอะ ” โนบิตะตอบแล้วเดินไปทางแม่

“ แม่ครับ…. ” โนบิตะ พูดน้ำตาของเขาเริ่มไหล

“ โนบิตะ ” แม่เองก็น้ำตาไหลเช่นกัน

“ ลูก…แม่รักลูกนะจ๊ะ ” แม่พูดแล้วร้องไห้หนักยิ่งขึ้น T - T

“ แม่…ผมก็รักแม่ครับ ” โนบิตะ พูดแล้วน้ำใสๆก็ไหลออกมา

“ ชิสุกะจัง….. ” โนบิตะเรียก

“ โนบิตะ..ฉันทำข้าวกล่องมาให้เธอนะ ” ชิสุกะ พูดแล้วยื่นข้าวกล่องให้กับโนบิตะ

“ ขอบใจนะ….  ” โนบิตะตอบแล้วหันไปทาง………

“ โดเรม่อน……. ” โนบิตะเรียกโดเรม่อนที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่

“ โน….โนบิตะ….. ” โดเรม่อนพูดพร้อมทั้งน้ำตา Y - Y

“ อย่าร้องไห้ซิ โดเรม่อน ” โนบิตะพูดขึ้น

“ ฮือ….ฮือ……. ” โดเรม่อน ก็ยิ่งร้องไห้มากกว่าเดิม T – T

“ นายต้องดูแลตัวเองนะ… ” โดเรม่อนพูดแล้วเข้าไปกอดโนบิตะ

“ อืม..เข้าใจแล้วล่ะ ” โนบิตะ พูด…

“ คุณโนบิตะ…ใกล้เวลาขึ้นเครื่องแล้วครับ ” ชายคนหนึ่งบอกพร้อมกับถือสัมภาระของโนบิตะไป

“ อืม…เข้าใจแล้ว ” โนบิตะตอบ แล้วหันมาทางเพื่อนๆ

“ ลาก่อนนะ…..ทุกคน…. ” โนบิตะ พูดแล้วเดินหันหลังไป…..

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


“ โนบิตะ…โนบิตะ…. ” โดเรม่อน ปลุกโนบิตะที่กำลังนอนอยู่

“ อืม….ลาก่อนนะ…. ” โนบิตะยังละเมออยู่

“ โนบิตะ ” โดเรม่อน ตะโกน….

“ …….. ” โนบิตะลุกขึ้นมา

“ มีอะไร ” โนบิตะพูดแล้วหยิบแว่นขึ้นมาใส่

“ นายจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน  ” โดเรม่อน พูดหน้าดุ O . O

“ อ้าว…ก็ฉันกำลังจะไป เรียนต่อที่……. ” โนบิตะพูดแล้วหันไปมองรอบๆ

“ ท…ทำไม…ล่ะ.. ” โนบิตะตกใจมากที่ตัวเองไม่ได้อยู่ที่สนามบิน

“ นายคงฝันไปแหละ…ไปกินข้าวได้แล้วนะ ” โดเรม่อน พูดแล้วเดินนำหน้าไป

“ ฝันหรอกหรอเนี่ย ” โนบิตะ พูดแล้วเดินตามโดเรม่อนไป

“ เฮ้อ….ก็คงจริง มันก็คงเป็นแค่ความฝัน ” โนบิตะคิด

“ นี่ โนบิตะ เดี๋ยวกับข้าว ก็เย็นหมดหรอก ” แม่เตือน

“ ค…ครับแม่ ” โนบิตะ พูดแล้วรีบทานข้าวทันที


“ เฮ้อ….ไม่ดีเลยแหะ….นี่คงเป็นแค่ความฝัน ความฝันจริงๆ ” โนบิตะพูดแล้วเดินไปเรื่อยๆ

“ อ้าว…โนบิตะ ” คุณครูเรียกโนบิตะที่เดินสวนทางกัน

“ เอ่อ….ส..สวัสดีครับ ครู ” โนบิตะสวัสดีครู

“ นี่คือผลสอบของเธอนะ ” ครูพูดแล้วชูใบผลสอบแล้วแน่นอน…….มันต้อง……..

“ อะ….ต…เต็ม 100 “ โนบิตะอุทานออกมาด้วยความดีใจ

“ ใช่ เก่งมากเลยนะโนบิตะ ” ครูชมแล้วเดินจากไป

“ แหะแหะ ” โนบิตะขำอย่างดีใจ

“ หนอย…เจ้าโนบิตะ ” ไจแอ้นพูดพร้อมกับพาพวกมา

“ ม…มีอะไรหรอไจแอ้น ” โนบิตะถามแล้วเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ

“ รู้สึกว่าแกจะได้คะแนนเต็ม 100 สินะ ” ไจแอ้นกัดฟันถาม

“ เอ่อ…ช….ใช่ ” โนบิตะตอบแล้วกลืนน้ำลาย

“ บังอาจเก่งกว่าฉัน…. ” ไจแอ้นพูดแล้วกำหมัดแน่น

“ งั้นแกก็ต้องโดนหน่อยล่ะ ” ไจแอ้นพูดแล้วซ้อมโนบิตะ…………………

“ ตืบๆ…พลั่บ…พล่บ….ตุ๊บ…ตับ……ตุ๊บๆๆๆ ” เสียงซ้อมดังขึ้น

“ โอ้ย….” โนบิตะร้องด้วยความเจ็บปวด


“ โดเรม่อน..ช่วยด้วย…ช..ช่วยด้วย ” โนบิตะร้อง

“ เป็นอะไรไปโนบิตะ ” โดเรม่อนเรียกโนบิตะ

“ ก็………. ” โนบิตะพูดด้วยความตกใจ o.o

“ ฝ..ฝันไปหรอเนี่ย ” โนบิตะพูด ใบหน้ามีเหงื่อชุ่ม - -“

“ ก็ใช่น่ะสิ…. ” โดเรม่อนพูด

“ เฮ้อ…..อีกแล้ว ” โนบิตะพูดแล้วเดินลงมาข้างล่าง

“ ไปเดินเล่นข้างนอกดีกว่าแหะ ” โนบิตะพูดแล้วคิดถึงเรื่องในความฝัน

“ เฮ้อ..หวังว่าคงจะไม่เจอครูอีกนะ ” โนบิตะคิดแต่ก็……..

“ อ้าว..โนบิตะ ” ครูทักโนบิตะ

“ อึ้ย..เหมือนในความฝันเลยแหะ ” โนบิตะคิด แล้วทักตอบครู

“ ส..สวัสดีครับ ” โนบิตะทักแล้วกำลังจะเดินหนีไป

“ อ้าว อย่าพึ่งไปซิโนบิตะ…ครูมีอะไรจะให้ดู ” ครูบอก

“ ต้องเป็นผลสอบแน่ๆ เรายังฝันอยู่หรอเนี่ย ” โนบิตะคิดแล้วกันหน้ามา

“ นี่คือผลสอบของเธอ ” ครูบอกแล้วชูใบผลสอบขึ้น

“ ค..คะแนน… 0 “ โนบิตะพูดแล้วดีใจมาก

“ เย้ เย้ นี่ไม่ใช่ความฝันแล้ว..เราตื่นแล้ว ขอบคุณนะครับครู ” โนบิตะพูดอย่างดีใจ ^ - ^

“ เราไม่ได้ฝันอีกแล้ว ” โนบิตะพูด


ก็พึ่งแต่งเรื่องเกี่ยวกับโดเรม่อนเป็นเรื่องแรก..ไม่รู้จะดีปล่าว..แต่ช่วยอ่านและแสดงความคิดเห็นหน่อยนะ _/\\_ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ^ - ^