Why did my life become like this{ทำไมชีวิตเราถึงกลายเป็นแบบนี้}

เนื่อเรื่องมีความเป็นรักวัยเรียนที่ไม่ปกติจากเด็กสาวอาย16ถูกอะไรซักอย่างทำให้กลายมาเป็นอยู่ในร่างตัวเองมนอีกโลกนึงที่อายุ18แล้วและก็ได้มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้น.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

__________________________________________________

สามารถติชมได้นะคะแนวนี้อาจะแปลกๆหน่อยนะคะพอดีไรท์พึ่งเคยเขียนบรรยายคร้้งแรกค่ะอาจจะมีผิดพลาดและขัดใจนักอ่านหลายๆท่านยังไงก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ!

______________________________________________

บทที่[3]

"ฉันเกลียดคุณค่ะ..!!"ร่างบางว่าจบก็พยายามหาวิธีหนีด้วยการใช้ความคิดและสายตากวาดไปทั่วห้องจนอีกฝ่ายเห็นแล้วถึงกับกระตุกยิ้มสยอง

"หึหึสาวน้อยคนนี้น่าสนใจอย่างที่ท่านผู้นั้นบอกจริงๆ"

ร่างสูงของชายหนุ่มผู้มีผมสีทองและในตาสีแดงได้พูกับตัวเองเบาๆก่อนจะสาวเท้าเข้ามาไกล้ร่างบางเรื่อยๆพร้อมกับอะไรบางอย่างในมือของเขา

"อย่างเก่งแต่ปากนักเลยสาวน้อย"หลังจากนั้นก็ได้เกิดแสงบางอย่างสีดำพุ่งตรงมาหาร่างบางแต่ร่างบางไหวตัวทันจึงกระโดดหลบได้แต่แสงสีดำนั้นก็พุ่งมาจากทิศที่เธอพึ่งหลบไปใช่แล้วแสงสีดำนั่นคือเชือกพันธนาการทมิฬ

"อึก!ขยับไม่ได้..?"โดนจนได้สิเราว่าแต่นี่มันอะไรกันเชือกดำนี่หรือที่เคยอ่านเจอในนหนังสือลึกลับเล่มนึงแก้วิธีเดียวหนะสิฮืออออแค่คิดก็ขนลุกแล้วถ้าขืนทำงั้นไปเรนในโลกนี้ต้องโมโหจนโรงเรียนระเบิดแน่ๆแต่ถ้าเพื่อหาทางหนีจากที่นี่คงต้องทำ

"ทำไม..คุณต้องทำแบบนี้ล่ะคะ?"ร่างบางแกล้งถามอ่อยๆเพื่อเรียกความสนใจจากศัตตรูแต่ดูเหมือนกว่าจะได้หนีคงจะยากพอสมควร

"หึหึฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามเธอสาวน้อย"ร่างสูงของชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาไกล้จนร่างบางเริ่มสั่นเทาจากความกลัวเล็กน้อยแต่ก็กลับมาปกติได้ภายในไม่กี่วิแต่ก่อนที่ร่างบางจะเอ่ยปากถามอะไรชายหนุ่มก็ก้มลงมากระซิบข้างหูของร่างบางด้วยเสียงแหบพร่าอย่างหื่นกระหาย

"เธอนี่น่าทานจังนะทั้งหน้าอกอวบอิ่มทั้งสองข้างนั่นทั้งเอวที่เล็กได้รูปจับพอดีมือกับสะโพกที่นุ่มนิ่มทรงสวยใหนยังขาอ่อนที่น่าเม้มให้เป็นรอยสุดๆ"

"เอ๋!?คะ..คุณ..เห็นได้ยังไงกันคะฉันว่าฉันไม่ได้โชว์เนื้อหนังเลยนะคะ!?"ร่างบางร้องถามเสียหลงด้วยความตกใจและเขินอายในเวลาเดียวกันพร้อมกันนั้นก็แหวใส่คนตรงหน้าไม่หยุดหย่อนจนกระทั่งคนตรงหน้าหัวเราะเธอจึงหยุด

"หืม...อุ๊บฮ่ะๆฮ่าๆเธอนี่น่ารักแฮะ"

ร่างสูงค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาไกล้ร่างบางที่ทำหน้าเขินอายพร้อมกับงุนงง

"ขอจูบแรกไปล่ะนะ"ก่อนร่างสูงจะได้ประริมฝีปากลงไปที่ปากสวยได้รูปนั้นก็มีคนเข้ามาขวางไว้ได้พอดีร่างสูงไม่อยากให้ใครจำหน้าเค้าได้นอกจากร่างบางแต่ไม่วายแอบกระซิบข้างหูร่างบางไว่ก่อนจะโดดหนีไป

" 'คริสตัล มอร์เดียน นั่นคือชื่อของฉันไว้เจอกันใหม่นะแมวน้อย' "หลังจากที่ร่างสูงกระซิบกับร่างบางเสร็จทำเอาร่างบางตัวสั่นเทาด้วยความไปเลยเพราะร่างบางไม่ชอบให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวยกเว้นจากคนที่ไวใจมากๆ

"เฮ้ย!!!!!ใครอนุญาติให้แกแตะตัวเพื่อนฉันวะไอ้เวรนี่!!!!เอ้าเห้ยยยคิดจะหนีไปใหนว้ะไอขี้ขลาด!?เดี๋ยวพ่อก็บึ้มทิ้งส่ะนิหึ้ยยหงุดหงิดวุ้ย!!"ร่างสูงที่มีผมสีดำแดงและในตาสีน้ำเงินฟ้าสว่างผู้มีนามว่าเรนเดินเข้ามาไกล้ร่างบางเรื่อยๆด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"ซีนเป็นอะไรมั้ยไอ้หมอนั่นทำอะไรเธอรึปล่าว"ร่างสูงถามด้วยความเป็นห่วงแต่ก็มองร่างบางไม่ชัดเพราะร่างบางโดนผลักให้ล้มไว้ตรงมุมมืดร่างสูงเห็นท่าไม่ดีจึงจะยื่นมือไปจับร่างบางแต่ร่างกลับขยับหนีร่างสูงจึงงุนงงเป็นไก่ตาแตกว่าเขาอะไรผิด..

______________________________________________

บทที่[4]

"อึก..!หะ..หือ...คุณคือใครหรอคะ?"

ร่างบางใช้มือกลุมบาดแผลที่แขนขวา

ซึ่งถูกของมีคมกรีดลึกแต่ทว่าร่างบางผ่านการฝึกมามากมายจึงไม่ได้รู้สึกเจ็บเพราะพิษบาดแผลแต่

เจ็บเพราะเวทย์คำสาปของศัตรูก่อนจะได้เอ่ยถามคนตรงหน้า

"อัลเบลครับ"

ชายหนุ่มร่างสูงวัยไกล้เคียงกับเธอเอ่ยชื่อ

ของเขาออกไปก่อนจะพบว่าหญิงสาวตัวสั่นเทา

และเลือดไหลออกจากบาดแผลของหญิงสาวตรงหน้าไม่หยุดแต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคืออักขระคำสาปที่ขึ้นตรงเเขนข้างที่มีบาดแผล

"..ออกไป..ฉัน...บอก..ให้..ออก....ไปค่ะ!!!!"ในหัวร่างบางตอนนี้มืดสนิทไปหมดและเริ่มรู้สึกว่าเเขนขวามันขยับไปเองทั้งที่ไม่ควรขยับได้ด้วยซ้ำเธอรู้ถึงภัยอันตรายจึง

รีบบอกให้คนตรงหน้าหนีออกไปจากตรงนี้ แต่ทว่ากลับไม่ได้ผลเพราะชายคนนี้คือแพทย์ที่มาค้นคว้าเกี่ยวกับการรักษาจากตำราปีศาจลึกลับพอดี//และเเน่นอนว่าเค้าไม่ใช่แพทย์ธรรมดาเเต่เป็นแพทย์แนวหน้าของอณาจักร ปราบปีศาจในตำนาน

(บทลึกลับแบบนี้เดี๋ยวทุกคนได้เจอเฉลยในนิยายแน่ค่ะ!)

"ผมช่วยคุณได้แต่คุณต้องใจเย็นๆก่อน"ชายหนุ่มการแพทย์รีบเตือนสติร่างบางก่อนที่จะเกิดการต่อสู้ขึ้นและชายหนุ่มก็ได้แสดงสีหน้าโล่งใจหลังจากที่ร่างบางเริ่มคุมสติได้

"เกิดอะไรขึ้นกับคุณหรอครับ"ชายหนุ่มการแพทย์ไม่รอช้ารีบถามถึงสาเหตุที่ทำให้ร่างบางของหญิงสาวบาดเจ็บได้ขนาดนี้

"อึก..ฉันเหมือนจะโดน..อั่ก!คำสาปอะไรซักอย่างค่ะ"ร่างบางพูดตะกุกตะกักเพราะคำสาปยังขยับไปทั่วแขนเรื่อยๆทุกครั้งที่คำสาปขยับปากแผลก็จะเปิดเพราะอักขระคำสาปนั้นใช้เลือดของคนที่โดนคำสาปมาเป็นอักขระคำสาปอีกที

"..งั้นเดี๋ยวผมจะรักษาให้นะครับ"ชายหนุ่มเริ่มการรักษาเริ่มจากปลดอักขระ คำสาปแล้วเริ่มใช้เวทย์แปลกๆน่าจะเป็นเวทย์ที่คล้ายกับเชือกทมิฬของเจ้าหมอนั่น

"แต่ผมดูจากหน้าตาของคุณแล้วน่าจะมีอีกอย่างใช่มั้ยครับ?"ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงจ่กใจจริงในขณะที่กำลังทำแผลให้ร่างบาง

"แล้วฉันก็จำได้แค่ว่าปีศาจตัวนั้นมาลักพาตัว'เพื่อนฉันไปค่ะฉันต้องไปเอาเพื่อนฉันคืนให้ได้ค่ะ' "

______________________________________________

บทที่[5]

"คุณ..โนร่า"เลน่าาเพื่อนคนสนิทของซีนได้ตกตะลึงอยู่กับพลังอันน่าทึ่งของเจ้าของชื่อที่เอ่ยมา

"สรุปแล้วที่นี่ไม่ใช่โลกอันสงบสุขสินะคะ"ร่างบางได้เอ่ยถามออกไปพร้อมกับเริ่มร่ายเวทย์ฮีลให้กับเพื่อนคนสนิทอย่างเลน่าก่อนจะกันไปตามเสียงของโนร่า

"พวกเธอตามฉันมาด่วนเดี๋ยวนี้เลยไม่งั้นเพื่อนพวกเธอได้ตายหมดแน่"โนร่าไม่ได้อธิบายอะไรต่อได้แต่ร่ายเวทย์ประตูมิติสองสาวงงเป็นไก่ตาแตกเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่สาววัยกลางคนที่มีนามว่าโนร่าเอ่ยแต่ก็ทำตามอย่างว่าง่ายเพราะร่างบางรักษาเเผลให้เลน่าเรียบร้อย

"ว่ายังไงนะคะ!?ทำไมพึ่งมาบอกล่ะคะ!"ร่างบางตกใจจนค้างไปซักพักแต่โนร่าไม่พูดอะไรนอกจากความเงียบแล้วสัญลักษ์มือให้เธอเลิกพูดและเข้าไปในประตูทั้งสองคนเดี๋ยวนี้เลยร่างบางและเพื่อนคนสนิทก็ทำตามอย่างไม่เข้าใจเรื่องนักแต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย

______________________________________________

บทที่[6]

"อือ..เอ๊ะ!เอ๋~!?"ร่าบางสะดุ้งตื่นจากการหลับไหลยาวนานตลอด1อาทิตย์และพอกวาบสายตามองไปรอบๆห้องก็ได้พบกับเซย์อินหรือเรียกสั้นๆว่าเซย์ได้จมอยู่ในห้วงนิทราอยู่ตรงโซฟาขนาดใหญ่ไกล้ๆกับเตียงของเธอ

"ว้าย!ทำไมมานอนตรงนี้ล่ะคะคุณเซย์อิน!?"ร่างบางจึงตกใจเลยเผลอตะโกนลั่นห้องจนทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งตื่นจากห้วงนิทราด้วยความงัวเงีย

"หนวกหูหน่า!อัลเบลไล่ฉันให้มาเฝ้าเธอนั่น

แหละเหอะยัยบ๊องเอ้ยจะแหกปากอะไรหนักนา"เขาได้ตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทราเพราะความเป็นห่วงหญิงสาวร่างบางตรงหน้า

"..ขอบคุณมากๆนะคะที่ช่วยฉันในวันนั้นน่ะค่ะขอบคุณมากจริงๆนะคะ"ร่างบางกล่าวคำขอบคุณและยิ้มหวานให้ชายหนุ่มพร้อมก้มหัวน้อยๆอย่างนอบน้อม

"อืม!...เรื่องเล็กน้อยแหละน่า"ร่างสูงที่นั่งอยู่โซฟาใหญ่ข้างเตียงนอนของร่างบางได้มีอาการหน้าขึ้นสีหลังจากพูดจบเขาจึงรีบเบือนหน้าหนีเพื่อไม่ให้ร่างบางรู้ว่าใจเต้นกับร่างบางขนาดใหน

______________________________________________