[Fic honkai / anime ] เธอเองก็เป็นได้นะสาวน้อยเวทมนต์หน่ะ!!

.

.

.

“ห๊ะ??”

“จริงดิคือเครื่องบินตกใส่หัวฉันตายอะนะ”

“ถูกของเธอเด็กน้อย”

จากสถานการณ์คร่าวๆฉันที่กำลังนั่งปั่นสล็อ-อะแฮ่ม!!เทรดอยู่ที่ป้ายรกเมย์เตรียมไปลงเรียน ในจังหวะที่ตัวฟรีเข้ามาภาพก็ตัดไป 

พอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบกับผนังสีออกเหลืองๆ

“หรือว่า!!”

“แบล็ครู-”

เพี๊ย!!

“ไม่ใช่สิ่งที่เธอกำลังจะพูดหรอกนะ ที่นี่คือห้องของฉันและเธอก็ตายแล้ว"

ฉันหันกลับหลังไปมองบุคคลที่เป็นเจ้าของเสียงและทำอาการบาดเจ็บของฉันที่คาดว่าน่าจะเป็นผู้หญิง

“โอ้ยใครตบเนี่ย….”

“กรี๊ด!!!!แมลงสาป!!!!!!!!!”

น้ำเสียงอ่อนหวานและนุ่มนวลดูอายุราวๆม.ปลายแต่ผิดกับหน้าตาไม่สิทั้งตัวเลยที่เป็นแมลงสาป ไม่ได้เปรียบเทียบแต่มันของจริงๆ!!!แถมใส่เเว่นด้วย

“กรี๊ดดดอย่าเข้ามาาาาา”

ผลัก!!!

คิดว่าตัวสีชมพูแล้วมันจะดูน่ารักงั้นหรอ!! ฉันกระโดดถีบตรีนคู่ใส่เจ้าแมลงสาปสีชมพูตัวนั้นจนกระเด็นทะลุกำแพงไป

“โอ๊ย!! ถีบฉันทำไมเนี่ย”

เมื่อเห็นมันยังไม่สิ้นฤทธิ์ฉันก็เลยหยิบปากกาขนนกปลายแหลมๆที่วางอยู่บนโต๊ะมาจะแทงมันหากเข้ามาใกล้ ไอ่เจ้าสิ่งนี้แค่ฉันเห็นมันตัวเล็กๆก็สยองแล้ว แล้วนี้มันตัวใหญ่เท่าฉัน!! แถมตะกี้ยังยืนใกล้ๆฉันด้วย!!

“ออกไปจากฉันซะเจ้าสิ่งมีชีวิตจากอารยธรรมก่อน!! มันงั้นฉันจะทำให้แกเป็นฟองน้ำเดี๋ยวนี้”

บอกไปงั้นแหละแค่ยืนอยู่เฉยๆก็จะช็อกตายแล้ว ทำไมฉันต้องตื่นมาเจอมันด้วยนะ!!!แถมยังแบบฟลูเฮ็ดดีอีก ทำเอาขาสั่นเลย

“โอเครๆฉันเลิกเล่นก็ได้ทำไมมนุษย์เพศหญิงถึงกลัวแมลงสาปกันนะฉันว่าทำให้มันดูน่ารักแล้วแท้ๆ”

เจ้าแมลงสาปเสียงสาวนั้นใส่ชุดทำงานกำลังโพสที่ชูสองนิ้วด้วยแขนทั้งสองข้างส่วนอีกสี่ข้างที่เหลือก็นำมาท้าวเอวตัวเอง

‘สยองชิบ!!!’

“ฉันได้ยินนะ!”

“เอาอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่มัน!!!พลีสสสสส!!!”

“เคๆ”

วิ้ง!!

แสงสีชมพูส่องสว่างขึ้นจากร่างกายของสิ่งมีชีวิตอันน่ารังเกียจ ร่างกลายของมันค่อยๆเปลี่ยนกลายเป็นสิ่งที่คล้ายมนุษย์มากขึ้นจนมันมีรูปร่างเหมือนมนุษย์เพศหญิง

แสงสว่างจากอดีตสิ่งที่อันตรายต่อใจก็ได้ค่อยๆลดลงจนฉันมองเห็นหน้าของเธอชัด

ผู้หญิงผมสีชมพูยาวถึงกลางหลังดวงตาสีฟ้าสว่างนัยย์ตาสีดำสนิททั้งสองข้าง สวมใส่เสื้อเชิตแขนยาวสีขาวกระโปรงดำใส่ถึงน่องยาวถึงต้นขา ส่วนสูงประมาณฉันที่ราวๆ170 ร่างกายดูมีน้ำมีนวลไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไปพร้อมกับปากสีแดงสดอย่างกับพึ่งไปกัดคอใครมา

'สวยมากกก!!!"

“ขอบคุณที่ชมแต่จะพูดให้ถูกต้องเป็นดูดนะ”

“โรคจริต!!!”

“การที่ฉันโดนพวกที่อ่านโดจินทุกๆวันโดยมีกิจกร-”

“หยุดนะ!!ห้ามพูดเรื่องนั้นนะ!!”

“อย่าเอาเรื่องน่าอายมาเผากันสิ!!”

"ก็ได้ๆ"

“อืม..”

“อืม??”

หลังจากที่พวกเราสงบศึกกันแล้วก็มานั่งกันที่โต๊ะทำงานของสาวหัวพูโดยนั่งกันคนละฝั่งหันหน้าเข้าหากันมีกระจกทึบกั้นอยู่

“….”

“….”

“แล้วฉันตายแล้วจริงๆหรอ…”

“อื่มใช่สิเธอโดนเครื่องบินตกใส่หัวหน่ะ”

“ห๊ะ??”

“โดนเครื่องบินตกใส่หัวตายอะนะ”

“ถูกของเธอเด็กน้อย”

“ยังไม่อารัยอาวรกับที่นั่นงั้นหรอ”

“ก็มันไม่ทันตั้งตัวหนิ…ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะตายตั้งแต่อายุ16ซักหน่อย”

“ฉันก็ยังมีเรื่องที่อยากทำบ้างเหมือนกัน เช่นมีเเฟนสาวสุดน่ารักที่มาอ้อนฉันในตอนเช้า”

“แถมยังมีโดอีกหลายเรื่องที่ยังไม่ได้อ่านอีก!!”

“ฉันอยากไปกลับไปที่นั่นอีกอ่า!!”

“โลกนี้แม่มโหดร้าย~~”

ฉันฟุบตัวลงไปนอนร้องไห้กับโต๊ะจู่ๆก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นที่บริเวรหัวของตัวเองจนฉันต้องเงยหน้าขึ้นมามองดู สาวหัวพูที่ข้ามมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้กำลังนำมือมาลูปหัวฉันอยู่

“อ๊ะ!โทษทีๆพอดีนึกถึงน้องสาวหน่ะ…ป่านนี้คงมีความสุขดีอยู่นะ”

“ทีแรกฉันก็จะส่งเธอไปเกิดใหม่เหมือนคนอื่นนั้นแหละ แต่ก็รู้สึกสมเพ-สงสารก็เลยจะให้ไปเกิดใหม่ที่ต่างโลก”

“เอาไปเซ็น”

เธอยื่นกระดาษแผ่นสีขาวที่ประทับตรารูปหััวใจที่ล้อมรอบไปด้วยกรอบสีทองมีสัญลักษณ์อะไรแปลกๆอยู่ที่รูปหัวใจก็ไม่รู้ เธอยื่นปากกาขนนกที่ฉันจะหยิบมาจ้วงเธอในตอนนั้นมาให้ฉันเขียน แต่ก่อนที่ฉันจะได้เขียน

“นี่เป็นสัญญาทาสอะป่าว??”

“ใช่”

“…….”

“ล้อเล่นๆ”

โล่งอกไปทีนึง

“แต่ก็คล้ายๆกัน”

“มันคือสัญญาลูกน้องที่อยู่ใต้อำนาจของฉันหน่ะเวลาเธอทำผิดกฏอะไรจะได้ไม่ถูกลบการคงอยู่ออกไปจากทุกอย่าง”

“พอดีสิ่งที่เรียกว่ากฎมันแรงมาก ไม่มีโอกาสสำหรับผู้ทำผิดไม่มีครั้งที่สองและจะไม่ได้ทำครั้งที่สองของสิ่งๆนั้นตลอดการ”

“น่ากลัวอะ!!”

“เพราะงั้นก็รีบๆเซ็นซะสิ”

"ไหนๆเจ้าก็ชอบเล่นเกมhonkaiแล้วก็ไปที่นั่นเลยละกัน ส่วนพรจะระบุภายหลัง เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาร่างกายก็เตรียมเอาไว้ให้แล้ว

“บาย”

“บายนะ”

ฉันโบกมืออำลาเธออย่างทราบซึ้งใจ เกิดใหม่ไม่พอยังจะได้พรอีกช่างใจบุญยิ่งนัก ฉันที่กำลังหลับรอแสงจากเวทย์วาร์ปหรือหลุมดำอยู่นั้นเอง แต่ก็ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นจนต้องลืมตาขึ้นมา

ฉันเห็นสาวหัวพูง้างฝ่ามือไปด้านหลังสุดแรงเหวียง ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าอะไรจะตามมา..

“ไปเกิดใหม่ไป!!!”

ปั๊ก!!!

“ข-ยเอ๊ย!!!!!!!!!”

แล้วภาพก็ได้ตัดไปอีกครั้ง

.

.

.

“อ่าวปากกาขนนกฉันอะ??”