ยียี... นางโจรข้ามภพ (มี e-book ค่ะ)

*** อ่านฟรีจนจบค่ะ ***

“ยียี… นางโจรข้ามภพ” เป็นนิยายตลก น่ารักๆ เบาสมอง มีปมนิดหน่อย ไม่ซับซ้อน นางเอกแก่นแก้วแสนซน พระเอกรักเดียวใจเดียว อ่านแล้ว Happy มีรอยยิ้มค่ะ

เรื่องย่อ :

เมื่อนางโจรชื่อดังแห่งยุคปัจจุบันย้อนอดีตกว่าพันปีมาอาศัยในร่างของพระชายาอ่อนแอแสนอาภัพผู้มีชะตาต้องถูกประหารภายในหนึ่งร้อยวัน นางจึงต้องใช้ทักษะเฉพาะทางอยู่รอดปลอดภัยให้ได้!!

แนะนำตัวละคร :

ยียี = นางโจรสาวสวย เอาตัวรอดเก่ง ชำนาญวิชาการต่อสู้ทุกแขนง แต่มีจุดอ่อนคือซุ่มซ่ามและหลงทิศหลงทางเป็นประจำ

เฉินอี้เหวิน = องค์ชายรัชทายาทผู้มีชาติกำเนิดคลุมเครือ จับพลัดจับผลูเป็นคู่หูของยียีในฐานะโจรขโมยชั้นในชาย

หม่าเจียหลุน = หนุ่มอัจฉริยะจิตใจดีผู้ฉลาดรอบรู้ทุกศาสตร์วิชา เขาคือต้นเหตุการย้อนเวลาของยียีโดยไม่รู้ตัว

ตัวอย่างความป่วน :

        ยียีหลบหลีกตามมุมอาคาร หลังต้นไม้ ก้อนหินประดับสวน ไม่ก็ประติมากรรมข้างทางเดิน เพื่อตามหาสิ่งที่เรียกว่าหอสมบัติ โดยไม่ทันสังเกตว่าตกเป็นเป้าสายตาของใครคนหนึ่งอยู่ตลอดเวลา

        คนผู้นั้นคือเฉินอี้เหวินซึ่งหลังได้รับรายงานจากจื่อหงก็ตัดสินใจตามมาส่องพิรุธภรรยาด้วยตัวเอง

        เขาเล็งอยู่นานในระยะไกล ๆ เพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่นางกำลังทำอยู่ กระทั่งร่างแบบบางหยุดใกล้อาคารขนาดเล็กชั้นเดียวที่ล่ามโซ่ห้อยแม่กุญแจสิบกว่าอัน

        ชัดเลย... ไท่จื่อเฟยของเขาเป็นมิจฉาชีพ

        ฝ่าเท้าหนา ๆ ถลาลงจากกิ่งไม้ใหญ่ซึ่งใช้เป็นที่ซ่อน อารามรีบร้อนเลยเกี่ยวเข้ากับราวตากผ้าแถวนั้น แต่เขาไม่สนใจ เดินกระทืบเท้าเข้าหาเด็กสาวตัวปัญหาด้วยใบหน้าถมึงทึง

        “อายุแค่นี้ ริเป็นขโมย!”

        ยียีหันขวับหาต้นเสียง ดวงตากลมโตพองจนแทบถลนออกนอกเบ้า แต่แทนที่นางจะหนีกลับวิ่งเข้าใส่ พออยู่ระยะใกล้ก็เอื้อมมือบิดหูข้างหนึ่งของเขาแล้วดึงลากไปหลบหลังพุ่มต้นโบตั๋น

        “โอ๊ย ๆ ๆ ข้าเจ็บนะ!”

        “เจ็บสิดี เจ้างี่เง่า! ใส่ชุดสีสว่างเดินโทง ๆ เดี๋ยวได้โดนจับหรอก”

        “หืม?” เฉินอี้เหวินเลิกคิ้ว สงสัยว่าเหตุใดนางจึงพูดคุยกับเขาอย่างคนฐานะเท่าเทียม

        จะว่าไปเขากับจางฉิงยีเคยพบหน้ากันครั้งเดียวเมื่อคืนเข้าหอ ตอนนั้นแสงไฟสลัว บวกกับเงาพาดทับ เป็นไปได้ว่านางจะมองไม่ชัด เขาควรต้องถามเพื่อความแน่ใจ “ไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร?”

        “รู้สิ โจรย่องเบาอย่างไรล่ะ”

        “โจร? ข้านี่นะ?”

        “ถ้าเจ้าไม่ชอบคำว่าโจร ข้าเรียกนักวิชาการย่องเบาก็ได้”

        เฉินอี้เหวินเริ่มไม่พอใจ บอกให้เด็กสาวดูหน้าเขาชัด ๆ

        ยียีเอียงคอมองตาแป๋ว ท่ามกลางแสงสีเงินยวงของพระจันทร์ครึ่งดวง ชายแปลกหน้าช่างรูปงามนัก

        ใบหน้าเรียว สันกรามชัด หน้าผากแบนกว้างพอเหมาะ จมูกโด่งเป็นแท่งรับกับริมฝีปากหยักรูปกระจับ คิ้วหนาเรียงเส้นเป็นระเบียบ และดวงตาคมสีน้ำตาลเข้ม เมื่อรวมกับรูปร่างสูงใหญ่โดดเด่น จัดว่าหล่อเหลาชนิดวัวควายตายยกคอกเลยทีเดียว

        “ไม่ได้การ เจ้าหน้าตาดีเกินไป หากมีใครเห็นต้องจำได้แน่” ยียีเอี้ยวตัวหันหลังให้เฉินอี้เหวิน ทำบางอย่างยุกยิกตรงอกเสื้อ เพียงครู่เดียวในมือก็มีผ้าแถบสีขาวผืนยาวหนึ่งผืน

        นางถือวิสาสะจัดแจงพันรอบศีรษะและใบหน้าให้เขา ปากก็อบรมสั่งสอนว่าพื้นฐานการย่องเบาคือต้องปิดบังหน้าตา

        โทสะของเฉินอี้เหวินพุ่งปรี๊ด เส้นเลือดตรงขมับกระตุกถี่ ๆ หนักกว่าการมีภรรยาเป็นหัวขโมยก็ตรงภรรยาจำหน้าสามีไม่ได้นี่แหละ

(e-book ใน Dek-D ยังไม่พร้อมนะคะ หากท่านใดสนใจ เชิญท่า MEB ก่อนได้ค่ะ)