병원 byeong-won (เกมมรณะท้าให้ตาย)

"ทางออก..ทางออก!..ทางออก!!"

เสียงหายใจหอบเฮือกในขณะฝีเท้าของหญิงสาวไม่มีทีท่าที่จะหยุดลง ความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างของเธอ

เมื่อรับรู้ถึงพยัญอันตรายที่กำลังจะจู่โจมเข้ามาหาเธอในระยะประชิด หัวใจที่สั่นเทาภายในอกและคำอวยพรที่ดังก้องอยู่ในหัว ที่ไม่เคยแม้แต่จะส่งถึงตัวของพระผู้เป็นเจ้าเลยแม้แต่น้อย จนกระทั้งแสงสีขาวอร่ามสาดส่องกระทบเข้าที่ดวงตาสองคู่ในเบ้า

"เฮือก!!!" มินจูสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนอันอ่อนนุ่มของตัวเองพร้อมกับพบว่าสิ่งที่เธอพึ่งจะพบเจอและจำได้เป็นครั้งสุดท้ายนั้น.. แท้จริงเป็นเพียงฝันร้าย

ที่ถึงแม้จะสมจริงเกินคาด แต่ก็ทำได้เพียงโล่งใจและขอบคุณที่มันไม่ได้เป็นความจริงแต่อย่างใด

.

'สิ่งมีชีวิต(?)หรือแทบจะไร้ชีวิตไปแล้ว ใบหน้าที่บิดเบี้ยวราวกับหลุดมาจากหนังสยองขวัญ เส้นผมยาวสลวยและรอยยิ้ม

สีแดงฉาน พร้อมแววตาที่บ้าคลั่งดั่งนักล่า'

"ใครมันจะไปลืมลงกันล่ะ.." ฉันไล่ปลายนิ้วไปตามเส้นผมอันยุ่งเหยิงของตัวเองและขยี้มันเบาๆด้วยความสับสน ก่อนจะสลัดมันทิ้งเมื่อได้รับสายโทรเข้าจากมินจู เพื่อนสนิทตั้งแต่ตอนมัธยมต้น ไม่รอช้าฉันก็กดรับสายด้วยความสะลึมสะลือ

พร้อมกับเสียงทักทายของฉันจากในลำคอตอบกลับเสียงในมือถือไป

มันก็เหมือนจะเป็นเช้าปกติ ถ้าจู่ๆมินจูไม่ได้พูดแบบนั้นกับฉัน

.

.

" เธอคงไม่ได้อยากปล่อยให้พวกเราตายอย่างไร้ความหมายใช่ไหม?..  มยอง ฮี "

และแล้ว.. ความคิดของฉันก็ดับวูบลงไปอีกครั้งหนึ่ง