ฟากฟ้าของไจ่ไจ๋ (18+)

บ่ายสาม ภายในห้องนอนที่คอนโดฯ

“อืมมมมม” ผมที่เพิ่งตื่นกำลังนอนบิดขี้เกียจอยู่บนที่นอนหนานุ่มขนาดคิงไซด์ ผมควานมือไปบนที่นอนหาผู้หญิงที่ทำให้ผมโคตรจะมีความสุขมาทั้งคืน 

แต่!! ไม่เจอ

“หนูคะ…. เฮ้ย!!”  ผมรีบลุกจากที่นอนแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำ ห้องรับแขก และห้องน้ำด้านนอกแต่ก็ไม่พบเธอ

“เชี้ย!! จะโดนกูฟัน แล้วจะทิ้งกูแบบนี้ไม่ได้นะ” ผมโวยออกมาลั่นห้อง ก่อนที่ผมวิ่งจะกลับมาหยิบมือถือที่โต๊ะหัวเตียงแล้วโทรออกไปหาคนที่น่าจะช่วยผมได้ทันที

“ฮัลโหล ไอ้บาสกูเองนะ เออ กูไจ่ไจ๋ กูขอเบอร์เด็กมึงหน่อย เด็กมึงที่กูได้มาเมื่อคืน เออ เอามาเหอะน่าอย่าลีลา …. ขอบใจ” ผมที่รีบโทรไปตามเบอร์ที่ไอ้บาสบอกทันที

‘ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’

“ขอโทษเหี้ยไรนักหนาครับ กูไม่ได้อยากคุยกับมึงครับ ติดสิวะ แมร่งเอ้ย” ผมที่หัวเสียเอามากๆที่ตื่นมาไม่เจอเธอ

……………………………………………………….

ผมโทรกลับไปหาไอ้บาสอีกครั้ง เพื่อจะขอที่อยู่เธอ แต่ไอ้บาสมันก็แค่บอกว่าเพิ่งจีบเธอติดได้แค่สามวันก็พาเธอไปเดทแรกที่สนามแข่งวันนั้น มันรู้แค่ว่าเธอกำลังจะเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัยปีหน้า

“เชี้ย อยู่ ม.6 เหรอวะไอ้บาส” ผมตกใจมากที่ได้ยินคำตอบของไอ้บาส

“เออดิ เฮ้ย แต่ไม่ต้องห่วงนังนั่นอายุเกินสิบแปดแล้ว กูเช็คบัตรก่อนคบเด็กกูทุกคน” ไอ้บาสหัวเราะออกมาอย่างรู้ทัน 

…………………………………………………….

ตลอดเวลาหนึ่งปีมานี้ผมเอาตามหาเธอ เอาแต่คิดถึงเธอ ภาพเธอมันวนอยู่แต่ในหัวผมแทบจะตลอดเวลา ผมไม่เคยได้ไปนอนกับผู้หญิงคนไหนอีกเลยด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่นอนเลยครับ จีบผมยังไม่มีอารมณ์จะจีบใครเลย ผมเริ่มดื่มหนักขึ้น เที่ยวหนักขึ้นจนที่บ้านเริ่มเป็นห่วง เอาจริงๆผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมผมถึงยังคิดถึงเธออยู่ตลอด ผมหลุดออกมาจากเธอคนนี้ไม่ได้สักที ทำไม….

************* ทรมานมากกว่าการโดนเกลียดก็คือการถูกลืม *************