สะดุดนิด...สะกิดรัก

         " ยัยข้าว ๆ อยู่ไหนยะหล่อน ของที่จะใช้น่ะเตรียมเสร็จรึยัง เดี๋ยวนางแบบมาถึง ยังเตรียมไม่เสร็จล่ะก็ มีหวังหูชากันหมด ชั้นยังไม่อยากฟังเทศน์ฟังธรรม ตั้งแต่ยังไม่เริ่มงานหรอกนะยะ อ๊าย! เด็กพวกนี้นี่ ทำไมไม่ได้ดั่งใจฉันเลยนะ " นั่นไง งานเข้าแต่เช้าแล้วไหมล่ะ เสียงเจ้ไก่ สาวประเภทสองผู้ดูแล การถ่ายแบบครั้งนี้ ส่งเสียงบ่นร่ายยาวชนิดที่ว่าไม่หยุดหายใจกันเลย แกกำลังเรียกหาลูกน้องสาวที่ชื่อว่า 'ข้าวเหนียว' แต่ ทุกคนที่นี่ กลับเรียกขานกันสั้นๆว่า 'ข้าว' โดยให้เหตุผลว่า 'ข้าวเหนียวมันยาว เสียเวลาเรียกข้าวเฉยๆแล้วกัน'

                ข้าวเหนียว สาวน้อยผู้มาจากที่ราบสูง ผิวพรรณขาวอมเหลือง รูปร่างบอบบาง หน้าตาจิ้มลิ้ม มองว่าน่ารักก็ได้ มองว่าสวยก็ดี สรุปคือ หน้าตาดีใช้ได้ หน้าที่หลักของเธอ คือการคอยช่วยเหลือทุกคน ทำงานทุกอย่างในกองถ่าย หรือจะเรียกสั้น ๆ ก็คือ เบ๊ นั่นเอง ตอนนี้เจ้าตัวกำลังเดินหัวฟู หน้าเป็นมันวาว ยกลังใบใหญ่จนแทบจะไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะสามารถยกคนเดีวยไหว แต่เธอก็ยกมาแล้ว แถมเดินปร๋อมาอย่างไว

                นับตั้งแต่หญิงสาวเข้ามาทำงานในบริษัทแห่งนี้ เธอก็ถูกเจ้ไก่ โขก...สับ...ใช้งานสารพัด นี่ถ้าไม่ติดว่างานหายากล่ะก็นะ เธอลาออกไปนานแล้ว แต่จะว่าไปถึงเจ้ไก่แกจะใช้งานเยี่ยงทาส แต่บางครั้งแกก็ใจดีอยู่บ้างเหมือนกัน เลยทำให้พอหยวน ๆ กันได้ หรือจะพูดกันแบบตรงไปตรงมาก็คือ ยังไม่มีที่ไปนั่นแหละ น่าจะตรงสุด

                " อยู่นี่เจ้ หนูกำลังเร่งมืออยู่ ทันแน่นอนค่ะ "  ข้าวเหนียวตะโกนตอบเจ้านาย เธอล่ะอ่อนใจจริงเชียว เหนื่อยงานยังพอทน แต่นี่ต้องมาทนฟังเสียงเจ้แกบ่นอีก บอกตรง ๆ เซ็งสุด ๆ

                 " เอะอะก็ไอ้ข้าวๆ อยากรู้นักถ้าไอ้ข้าวไม่อยู่ เจ้จะโขกสับใคร " หญิงสาวได้แต่บ่นกับลม กับฝนไปเรื่อย อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ดีกว่าไม่ได้ระบายออกมา ขืนปล่อยไว้กลัวว่ามันจะจุกอกตาย บ่นจบก็พ่นลมหายใจออกทางปากยาว ๆ ติดกันสองครั้ง

                 " เห้อ... เสร็จซะที " ข้าวเหนียวทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นหญ้า อย่างหมดแรง โดยไม่คิดจะสนใจว่า กางเกงตัวเก่งของเธอว่าจะเปื้อนเศษดินเศษหญ้าหรือไม่ แถมเธอยังยกหลังมือเล็ก ๆ ขึ้นปาดเหงื่อที่เปียกชุ่มอยู่เต็มหน้า อย่างลวกๆ ไม่คิดจะบรรจงเช็ดเหมือนสาว ๆ เขาทำกันสักนิด

                " ข้าว เดี๋ยวช่วยไปซื้อ ชาเขียวปั่น หวานน้อย ครีมน้อย ร้านหน้าทางเข้ามาให้คุณ เมย์เธอหน่อย อ้อต้องร้านนี้ เท่านั้นนะร้านอื่น คุณเมย์เธอไม่เอา " ยังไม่ทันจะหายเหนื่อยเลย นี่เธอโดนใช้งานอีกแล้วหรอ เจ้ไก่ นี่แกรู้จักลูกน้องคนอื่นบ้างไหมเนี่ย ทำไมหายใจเข้าหายใจออก ต้องข้าวเหนียวทุกที หัดรักคนอื่นมั่งเถอะเจ้ หนูจะสำลักความรักของเจ้ตายอยู่แล้ว แล้วนี่นัท กับ มะปรางค์ไปไหนไม่โพล่มาช่วยกันมั่งเลยนะไอ้เพื่อนตัวแสบ                                                                        " เจ้ ชาเขียวปั่นแค่แก้วเดียว ให้เงินมาทำไม ตั้งเยอะ" ข้าวเหนียว ชูเงินในมือขึ้นถาม อย่างแปลกใจ ชาเขียวปั่นแก้วเดียว สี่สิบห้าบาท ก็น่าจะพอ ให้มาทำไมตั้งสองร้อย หรือว่าที่เหลือ ทิป เธอไม่น่าใช่เจ้ไก่งกจะตาย

                 " ยัยข้าวเอ้ย...ก็ไอ้ชาเขียวปั่น ไม่หวาน ไม่มัน ที่คุณเมย์เธออยากจะกินน่ะ มันแก้วละตั้งหนึ่งร้อยห้าสิบเก้าบาทน่ะสิยะ " เจ้ไก่ตอบคำถามลูกน้องสาวจบ แกก็เดินสะบัดก้นที่ค่อนข้างใหญ่ของแกไปหา คุณเมย์รดา พอเธอเดินทางมาถึงปุ๊บ คุณเมย์รดาคนสวย ก็นึกอยากจะดื่มชาเขียวปั่นขึ้นมาทันที ข้าวเหนียวได้แต่นึกสงสัย 'อยากกินทำไมไม่จอดรถซื้อเข้ามาด้วย จะได้ไม่ยุ่งยากคนอื่นเขา'

                " แค่ชาเขียวปั่น ทำไมต้องกินแพง ๆ หรือว่ามันอร่อยกว่ากันคงไม่อ่ะ ไม่หวานไม่มัน แล้ว มันจะอร่อยได้ยังไง "  ข้าวเหนียว เดินออกมาซื้อชาเขียวปั่น ตามคำสั่งของเจ้ไก่ หญิงสาวเดินตามทางที่เต็มไปด้วย ร้านรวงที่ต่างพากันเปิดขายสินค้าแข่งกันอย่างคึกคัก เธอเองก็มีความฝันว่าอยากจะเปิดร้านขาย น้ำชา-กาแฟ สักร้านเหมือนกัน แต่ขอเปิดแบบเล็ก ๆ แค่พอเลี้ยงตัวเองและส่งให้พ่อแม่ใช้บ้าง แต่ตอนนี้ยังเป็นแค่เพียงฝันเพราะทุกอย่างต้องลงทุน ลำพังเงินเดือนตอนนี้ยังไม่พอจะกิน ความฝันของเธอคงต้องรออีกนาน จะไปกู้หนี้ยืมสินเขามาลงทุน ก็กลัวว่าจะไปไม่รอด เพราะเธอเป็นเสาหลักของครอบครัว หากล้มขึ้นมาจะพลอยลำบากกันไปหมด

                " สักวันเราต้องทำให้สำเร็จ ให้ได้ " เพราะมัวแต่เดินดูสิ่งต่างๆ อย่างสนใจ เธอจึงไม่เห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่ง  เดินแกมวิ่งสวนทางมาอย่างรีบร้อน ต่างคนก็ต่างไม่ทันได้ระวังเลยชนกันเข้าอย่างจังผลก็คือ หญิงสาวล้ม ลงไปก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น ส่วนผู้ชายอีกคนที่ตัวสูงใหญ่ไม่สะเทือนผิว แม้แต่น้อย