ความหวังอันยิ่งใหญ่...คือการมีแม่

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื่องจากวันนี้ก็ใกล้วันที่ 12 สิงหาคม ทุกทีๆ 
ขอส่งบทความนี้เป็นเครื่องเตือนใจ 'ลูก' หลายๆ คน ที่ยังไม่คิดจะทำอะไรเพื่อแม่

แม่ของเรานั้นไม่ได้ต้องการสิ่งใดที่ยิ่งใหญ่จากลูกเลย
เพียงสิ่งเล็กๆ ที่ลูกทำให้ แม่ก็ปลื้มใจเป็นนักหนา..

เนื้อเรื่อง

         เช้าวันที่อากาศสดใส เสียงนกร้องประสานเสียงแว่วมาแต่ไกล ราวกับกำลังร้องเพลงต้อนรับรุ่งอรุณแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องๆ หนึ่ง ในห้องนั้น 'แม่' กำลังนอนหลับตาพริ้มราวกับกำลังหลับอยู่ในห้วงนิทราแสนหวาน ฉันลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาวเดินมาหาแม่พลางกอบกุมมือของแม่ขึ้นมาพร้อมกับคำพูดที่มักพูดติดปากเสมอ

                “แม่คะ เช้านี้อากาศดีมากเลยนะคะ คงน่าเสียดายแย่ถ้าแม่ไม่ยอมตื่นขึ้นมา... อย่าลืมตื่นขึ้นมานะคะ”

                ฉันส่งยิ้มบางๆ ให้แม่ แม้ว่าท่านจะไม่เห็นมันก็ตาม... เกือบสามเดือนแล้วที่แม่ต้องมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ถ้าถามถึงสาเหตุ...คงต้องบอกว่าเป็นเพราะฉันนี่แหละ ลูกรักคนดีของแม่คนนี้ทำให้แม่ต้องเจ็บมากมายเหลือเกิน ในวันนั้นเมื่อสามเดือนก่อน ฉันขออนุญาตแม่ไปเที่ยวต่างทะเลกับเพื่อนเพื่อฉลองการจบชั้นมัธยมศึกษา แต่แม่กลับไม่อนุญาต แม่บอกว่ากลัวฉันจะเป็นอะไรไป ในตอนนั้นฉันได้แต่คิดว่าตัวเองโตแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีใครดูแลก็ได้ ฉันตัดสินใจหนีแม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อแม่ตามฉันมาและพยายามจะพาฉันกลับบ้าน เราทะเลาะกันอยู่พักใหญ่จนฉันตัดสินใจวิ่งหนี ในวินาทีนั้นเอง ได้มีรถยนต์คันหนึ่งที่วิ่งมาด้วยความเร็วพุ่งมาทางฉันพร้อมเสียงแตรที่ดังลั่นท้องถนน ฉันได้แต่ยืนนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก จังหวะนั้นฉันรับรู้ถึงแรงที่ผลักฉันออกไปให้พ้นทางก่อนที่เสียงกรีดร้องจะดังระงม ช่วงวินาทีนั้นเหมือนทุกอย่างเงียบงันไปหมด สายตาฉันเห็นเพียงร่างของผู้หญิงที่คุ้นตา นอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า...แม่!

หากฉันไม่ดื้อ หากฉันไม่เอาแต่ใจ หากฉันฟังคำพูดของแม่บ้าง... เราคงได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในบ้านหลังเล็กๆ ที่มีแต่ความอบอุ่น ไม่ใช่ในห้องพักของโรงพยาบาลเช่นทุกวันนี้ แต่จะโทษใครเล่า หากไม่ใช่ตัวฉันเอง... แม่หลับไปตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ไหนคุณหมอบอกว่าแม่ปลอดภัยแล้วแต่ทำไมถึงยังไมฟื้นกันนะ ในทุกครั้งที่ฉันท้อ คำสอนของแม่จะดังขึ้นมาในหัว ‘คนเราทุกคนอยู่ได้ด้วยความหวัง แต่ความหวังจะไม่มีวันเป็นจริงถ้าหากเราไม่ลงมือทำ’ ใช่...ทุกคนอยู่ได้ด้วยความหวัง ฉันก็เช่นกัน ฉันหวังอยู่ทุกคืนวันว่าแม่จะตื่นขึ้นมาในสักวันหนึ่ง แม้มันจะผ่านมานานหลายเดือนแต่ฉันไม่เคยหยุดหวังเลยสักวัน

“แม่คะ หนูลืมบอกแม่ไป...วันนี้เป็นวันแม่นะคะ ถึงแม้แม่อาจจะไม่ได้ยินแต่หนูก็อยากจะบอกแม่ หนูขอโทษ...สำหรับทุกอย่างที่ทำไม่ดีกับแม่ไว้ แต่ในชีวิตหนูมีแต่แม่ที่คอยมอบความรักให้กับหนู แม่คะ...แม่คือคนที่หนูรักมากที่สุดในชีวิตค่ะ”

ฉันกุมมือซีดเซียวของแม่เอาไว้แน่นก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาเป็นสาย เสียงสะอื้นดังแผ่วเบาจากการสะกดกลั้นของฉัน... หากทว่ามือที่ฉันกอบกุมไว้นั้นกลับขยับ เหมือนตอบรับในสิ่งที่ฉันได้พูดไป! ฉันกดกริ่งเรียกพยาบาลแต่อีกมือที่ว่างยังคอยกอบกุมมือนั้นของแม่เอาไว้แน่น แม่คะ หนูอยู่ตรงนี้ค่ะแม่

“ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ คนไข้ฟื้นแล้วครับ”

“แม่... แม่คะ! ขอบคุณนะคะที่ทำให้ความหวังของหนูเป็นจริง หนูรักแม่นะคะ แม่คือทั้งชีวิตของหนู... สุขสันต์วันแม่ค่ะ”

แม่ไม่ได้ตอบอะไรฉัน มีเพียงรอยยิ้มราวกับดีใจที่ได้เห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้ อยู่เคียงข้างแม่เสมอมา ต่อไปนี้ฉันจะขอใช้ทุกวินาทีกับคนที่ฉันรักและคนที่มอบความรักอันบริสุทธิ์ให้แก่ฉันอย่างคุ้มค่า

...ลองคิดดูนะคะว่าคุณได้ปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยไม่ได้ทำอะไรให้ ‘แม่’ มานานเท่าไรแล้ว...