ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9 ความจริงในใจเริ่มเปิดออก
ติ้งต๊อง เสียงนาฬิกาบ่งบอกเวลาเลิกเรียน
"จองกุ๊ก"เจโฮปเอ่ยเพื่อนของตนเอง
"ฮืม"ร่างเล็กขานกลับ
"เกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับวีอ่ะ"เจโฮปเอ่ยถามทำให้จองกุ๊กหันหน้ามาเพื่อตอบคำถาม
"ไม่มีอะไรทั้งนั้น"
"แล้วทำไม วีถึงตามติดนายตลอดเวลาเลยล่ะ"
"นี่เจโฮป นายรู้ไหมว่าใครจ่ายหนี้ให้ฉัน หมอนั่นไง ฉันจึงต้องทำตกลงสัญญากับหมอนั่น"
"สัญญาอะไร"
"ก็เป็นแฟนกับหมอนั่นไง"ร่างเล็กบ่นงุบงิบเบาๆพร้อมกับหยิบของใส่กระเป๋า
"ห๋า แต่ว่า....นะ"
กริ๊ดดดดดดด
"มาอีกแล้ว"ร่างเล็กหันไปมองตามเสียงกริ๊ด
"เจโฮป ฉันไปก่อนนะ"จองกุ๊กที่กำลังจะเดินออก
"กลับบ้านกันเถอะ"วีก็โผล่หน้าออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม หลังจากนั้นก็จับมือของร่างเล็กและลากออกไปโดยไม่แคร์สายตาของคนรอบข้างด้วยความอิจฉาสุดๆ
"เพื่อนเราเจองานหนักซะแล้ว"เจโฮปที่มองไปที่ประตูด้วยสีหน้าเห็นใจของเพื่อนตัวเอง
"แล้วเธอกลับอย่างไงล่ะ เจโฮป"เสียงเดิมมาจากข้างหลังอีกครั้ง ทำให้เจโฮปต้องหันกับไป
"แรพ ม่อนสเตอร์"
"เรียก นัมจุนก็พอ"นัมจุนยืดหน้าเข้าไปใกล้เจโฮปพร้อมหยักคิ้วให้ ทำให้เจโฮปต้องถอยตัวเองออกมาและส่งยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตร
ในอีกทางหนึ่ง
"ขึ้นรถ"วีเปิดประตูรถและเอ่ยสั่งให้ร่างเล็กขึ้นไปนั่งบนรถ
"ไม่"
"จะขึ้นดีๆหรือจะให้ฉันทำอะไรบางอย่างกับเธอ"วีเอ่ยเสียงขู่ ทำให้ร่างเล็กหันมามองหน้าวีและต้องจำใจขึ้นไปนั่งบนรถสปอตหรูสีดำ ร่างสูงขับรถสปอตพาร่างเล็กมาที่แห่งหนึ่ง ที่แห่งนั้นมืดสนิทมีเพียงแสงยามเย็นเล็ดลอดออกมาเล็กน้อย เป็นโรงโกงดังที่ใหญ่โตแต่ดูทรุดโทรมตั้งอยู่ริมแม่น้ำ วีนำรถมาจอดในโกงดัง
"นี่นายพาฉันมาทำอะไร"ร่างเล็กเอ่ยอย่างหวาดกลัว
"ลงจากรถและตามฉันมา"ร่างสูงเอ่ยเสียงแข็ง จองกุ๊กจึงลงจากรถพร้อมกับยืนตัวแข็งทื่อ วีเห็นอย่างนั้นก็ไปจับมือและลากให้เดินตาม
"นี่ ปล่อยนะ จะทำอะไร"ร่างเล็กพยายามสะบัดมือแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของร่างสูงได้
"อยู่เงียบๆเถอะหน่า"ร่างสูงหันมาต่อว่า ร่างเล็กจึงเงียบสนิท วีพาขึ้นบันไดวนเหล็กที่เก่ามากแต่ก็ยังทนทานต่อฝีเท้าที่ทั้งสองเดินขึ้นไป ร่างเล็กที่โดนร่างสูงลากก็หันซ้ายหันขวาอย่างระมัดระวัง และวีก็พามาหยุดตรงประตูบานใหญ่พร้อมกับมองมาที่จองกุ๊ก
"ถึงแล้วล่ะ"
"อะไรอ่ะ"จองกุ๊กเอ่ยถามอย่างหวาดหลัว วีไม่สนใจกับคำถามแต่หยิบรีโมตขึ้นมาและกดปุ่มเปิด ประตูก็เริ่มค่อยๆเปิดขึ้น เปิดขึ้นและเปิดขึ้น
จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ เสียงนกร้องที่ร้องออกมาอย่างไพเราะ
จ๊อกกกก เสียงน้ำที่กำลังไหลริน
สิ่งที่อยู่ข้างหน้าของทั้งสองเป็นเหล่าดอกไม้ มีทั้งดอกลิลลี่ ดอกกุหลาบ ดอกระฆัง ดอกทานตะวันและยังมีอีกมากมายหลายพันหลายดอกส่งกลิ่นหอมอบอวลทั่วไปหมด จองกุ๊กจ้องมองอย่างอึ้ง
"นี่ มันอะไรกัน"ร่างเล็กเอ่ยออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปในนั้นอย่างช้าๆ ส่วนร่างสูงได้แต่มองที่หน้าจองกุ๊กพร้อมกับรอยยิ้ม
"นี่คือเรือนกระจกที่ฉันกับปู่สร้างขึ้นมาอย่างลับๆน่ะ"
"มันสวยมากเลย"จองกุ๊กเอ่ยออกมา พร้อมกับสูดดมกลิ่นของดอกไม้ซึ่งการกระทำเหล่านั้นเป็นที่จับตามองของร่างสูง รอยยิ้มจากปากเล็กๆ ดวงตาใสและกลมโตที่กำลังมองดูเหล่าดอกไม้ ใบหน้าที่ขาวใสเรืองชมพูเล็กน้อย ทำให้หัวใจของร่างสูงเต้นขึ้นมาอีกครั้งโดนเจ้าตัวไม่รู้สึกเลย
"เธอ ชอบมันไหม"
"อืม มันสวยมากเลยล่ะ"
"ความจริง ที่นี่น่ะมีเพียงแค่ฉันกับคุณปู่ที่รู้เท่านั้น แต่แล้วคุณปู่ก็จากไปหลังจากที่พวกเราสร้างอันนี้เสร็จ"ร่างสูงเอ่ยออกมาพร้อมกับนึกถึงตอนนั้น ตอนที่คุณปู่และเค้ามาอยู่เล่นด้วยกันที่นี่
"คุณปู่ครับ ดูนี่สิครับดอกนี้มันบานแล้ว"เด็กน้อยวัย 9 ขวบ ที่ถือกระถางดอกไม้มาอวดให้ผู้เป็นคุณปู่มาดู
"เยี่ยมมาก หลานรักของปู่"
"ผมจะปลูกดอกไม้ไปทั่วที่นี่เลยครับ"
"ดีมาก หลานรักแล้วอย่าลืมพาคนพิเศษของหลานมาด้วยนะ"
"คนพิเศษคือใครหรอครับ คุณปู่"
"ก็คือคนที่หลานคิดว่า น่าไว้ใจมากที่สุด เชื่อใจมากที่สุดและทำให้หลานของปู่มีความสุขที่สุด"ผู้เป็นปู่เอ่ยออกมาพร้อมกับลูบหัวเบาๆของเด็กชาย
"และปู่คิดว่าจะทำให้คนพิเศษของหลานมีความสุขที่สุด"รอยยิ้มของคุณปู่เผยออกมาด้วยความเอ็นดูและรักใคร่ต่อหลานคนนี้มาก วีที่กำลังนึกภาพในตอนนั้นก่อนจะหันมามองที่รอยยิ้มของร่างเล็กที่กำลังดูมีความสุขอย่างมาก
"คุณปู่ครับผมพามาแล้วนะครับ"วีเอ่ยเสียงเบาๆ
"นาย พูดอะไรคนเดียว"
"เปล่า"วีเอ่ยหน้าตาเฉยพร้อมกับไปมองดอกไม้
"นายเป็นคนดูแลทั้งหมดเลยเหรอ"
"อืม"วีเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม
"ไม่อยากจะเชื่อ ว่าคนอย่างนายทำอย่างนี้เป็นด้วย"
"เธอหมายความว่าอย่างไง"
"เปล่า แค่สงสัย"จองกุ๊กด้วยหน้าตาเฉยเมย แต่ก็ทำให้ร่างสูงเผยรอยยิ้มออกมา
เช้าในวันต่อมา
"ไปเรียนนะฮะ พ่อแม่"ร่างเล็กเอ่ยลาและวิ่งออกไปข้างนอกอย่างเร่งรีบ
ติ๊ดดด เสียงข้อความในโทรศัพท์ของจองกุ๊กดังขึ้น ร่างเล็กจึงหยิบขึ้นมาดู
( มาเร็วๆล่ะ อย่าสายนะรู้ไหม จาก วี )
"บอกตัวเองก่อนเถอะ"ร่างเล็กสบถเบาๆพร้อมกับกดปุ่มข้อความนี้ทิ้ง และเดินไปตามทางถนนเพื่อไปขึ้นรถเมล์
"แก ดูคนนั้นสิหล่อจังเลย"
"หน้าตาดีจังเลย"
"หล่อโครตอ่ะ"ตามริมทางถนนผู้คนที่สวนทางร่างเล็กต่างก็นินทา ชื่นชมบุคคลหนึ่ง ทำให้ร่างเล็กมองซ้ายมองขวา ข้างหลังข้างหน้าว่าพวกเค้าพูดถึงใคร ก่อนจะไปสะดุดกับใครบางคยที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี
"จิน"ร่างเล็กเอ่ยเบาๆ จินที่ยืนอยู่ริมทางถนนและกำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ จองกุ๊กจึงเดินเข้าไปเพื่อทักทาย
"จิน"เจ้าของชื่อก็หันหน้ามา
"อ้าว จองกุ๊ก"
"ไง นายมายืนทำอะไรตรงนี้หรอ"
"อ่อ รถฉันมันเสียน่ะเลยต้องให้คนส่งรถมารับท่าทางวันนี้จะต้องไปสายแน่ๆแล้วเธอกำลังจะไปไหน"
"กำลังขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียน"
"ฮืม รถเมล์"
"นายไม่เคยขึ้นรถเมล์หรอ"ร่างเล็กเอ่ยถาม ส่วนจินส่ายหน้าเป็นคำตอบว่าไม่เคยขึ้น
"โอ็ย ให้ตายทำไมคนรวยไม่ชอบขึ้นรถเมล์กันจัง นายจะไปกับฉันไหมล่ะขึ้นรถเมล์ไป"จองกุ๊กเอ่ยชวน
"เอาสิ"จินขานรับพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมา จองกุ๊กก็เดินนำทางเพื่อไปขึ้นรถเมล์ ทั้งสองยืนรอสักพักรถเมล์ก็มาถึง
ติ๊ด เสียงเครื่องเก็บเงินของรถเมล์
"เอา น้องจ่ายเงินด้วยสิ"
"เงิน?"จินถามด้วยความสงสัย ร่างเล็กจึงรีบนำกระเป๋าเงินไปแตะที่เครื่องให้
"เดี๋ยวฉันจ่ายแทนให้"จินได้แต่มองสลับไปมาอย่างสงสัย และพากันไปนั่งที่นั่งรถเมล์
"เธอมาด้วยไอ้นี่ทุกวัน"
"อืม มันเร็วแล้วก็ประหยัดดี"ร่างเล็กเอ่ยตอบ ส่วนจินพยักหน้าเล็กน้อยแต่สักพักที่นั่งก็เต็มและยังมีคนชราขึ้นมาบนรถเมล์ ร่างเล็กเห็นอย่างนั้นกำลังจะลุกขึ้นแต่ถูกจินดึงตัวให้นั่งลงแล้วตัวเองก็ลุกขึ้นยืน
"เธอนั่งเถอะ คุณยายครับ"
"ขอบใจมากนะ พ่อหนุ่ม"หญิงชราเอ่ยขอบคุณพร้อมกับพาตัวเองนั่งลง ส่วนร่างเล็กได้แต่มองอย่างสับสน เมื่อรถเมล์มาถึงตรงป้ายหน้าโรงเรียนทั้งสองก็ลงมา
"สนุกดีนะ"จินเอ่ยออกมา
"ฮืม ขึ้นรถเมล์น่ะหรอ"
"อืม"
"เห็นไหม มันสนุกมากๆเลยล่ะ"ร่างเอ่ยออกมาพร้อมกับอมยิ้ม
"นี่เธอรู้ไหม เวลายิ้มอย่างนั้นแล้วดูน่ารักดีนะ ฉันชอบ"จินเอ่ยออกมา ทำให้ร่างเล็กถึงกับหันมามองอย่างสับสน
"ล้อเล่นน่า ฮ่าๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ"ร่างเล็กเองก็หัวเราะออกมาแก้ขัดตัวเองพร้อมกับจิน
"ไว้เจอกันนะ จองกุ๊ก"จินเอ่ยลาเพื่อเตรียมตัวเข้าห้อง ส่วนจองกุ๊กได้แต่โบกมือแต่จินที่เดินนำหน้าไปไม่ไกลแล้วก็หันหน้ามา
"ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆนะ"
...............................................................
โปรดติตามตอนต่อไปนะค่ะ
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น