ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : F4 ตอนที่ 2
"ฮัน.......คยอง"นั่นมัน นั่นมันคนที่อยู่กลุ่มเอฟโฟร์นี่ ตายแล้วเขากำลังเดินมาทางผม ผมจะทำไงดี ผมจะทำไงดี ตายแน่ ตายแน่ เท้าของผมดันเดินไม่ได้ ผมจึงได้แต่ก้มหน้ารับโทษ
"สงสัยฉันจะต้องหาที่นอนใหม่ซะแล้วสิ"ฮันคยองพูดอย่างเยือกเย็น ก่อนจะเดินผ่านหน้าผมไป
"เออ.....รุ่นพี่ครับ คงจะไม่ได้ยิน"
"ออ...ไอ้สามเหลี่ยมน่ะหรอ"เขาได้ยินในสิ่งที่ผมพูดหมดเลย อยากตาย อยากตาย แต่ดูเหมือนฮันคยองจะไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่ผมพูดเลยเขาก็เดินออกไปแต่แล้วเขาก็หยุดชะงักก่อนจะหันมาทางผม
"ซีวอน"
"ฮืม"
"เขาชื่อซีวอนไม่ใช่เซวอน"แล้วฮันคยองก็เดินออกไป ผมทำหน้าอย่างงงๆ
พักทานอาหารกลางวัน
ภายในห้องอาหารตกแต่งเป็นสไตล์ยุโรปเพื่อให้ดูหรูหรา อาหารต่างๆนานาถูกจัดไว้อย่างดี อาหารแต่ละชนิดดูน่ากินทั้งนั้น แต่ผมไม่กินมันหรอกเพราะผมมีข้าวกล่องของผมอยู่แล้ว ภายในข้าวกล่องของผมก็มี ข้าว ไข่หวานและกิมจิดูน่ากินกว่าพวกนี้อีก ผมคงจะกินอย่างเอร็ดอร่อยมากกว่านี้ถ้าไม่มีไอ้สามสาวพิทักษ์เอฟโฟร์นั่นเดินมาหาผม
"นี่พวกเธอ ได้กลิ่นอะไรเหม็นๆไหม"
"จริงด้วย กลิ่นอะไรอ่ะ"
"กลิ่นเน่าจริงๆ"แล้วหนึ่งในสามก็หยิบขวดสีเขียวออกมาและฉีดไปทั่วบริเวณที่นั่งของผม
"กินให้อร่อยนะ"พวกเธอก็เดินไป เป็นบ้าอะไรกันเนี่ย
"ขอนั่งด้วยได้ไหม"ผมให้ไปตามเสียง
"ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ"ผมพูดไม่ออกได้แต่พยักหน้าและยิ้มให้ เขาก็น่ารักดีนะ
"นายชื่ออะไรเหรอ"ผมเป็นฝ่ายถามก่อน
"ฉันชื่อ ซองมินพึ่งกลับมาจากเยอรมันน่ะแล้วนายล่ะ"
"ฉันชื่ออึนฮยอก"ผมตอบกลับและยิ้มให้ แล้วเราสองคนก็นั่งคุยเรื่องต่างๆนานา
...........................................
"เป็นไงบ้าง ไปโรงเรียนวันแรก"พอเลิกเรียนผมก็กลับมาทำงาน ดงแฮก็เริ่มถามผมทันที
"ก็สนุกดี ฉันมีเพื่อนใหม่แล้วล่ะ เขาชื่อซองมินพึ่งกลับมาจากเยอรมัน"
"จริงเหรอ"ผมพยักให้กลับดงแฮ
"งั้นนายก็คงไม่เหงาแล้วล่ะสิ"ดงแฮยิ้มส่วนผมก็ยิ้มกลับ
"เหงา"
"อะไรนะ"
"ฉันเหงา ยังไงฉันก็เหงาอยู่ดี"ผมทำหน้าเซ็งๆ
"ทำไมล่ะนายก็มีเพื่อนแล้วนิ"
"ก็จริงที่ฉันมีเพื่อนแล้วแต่ก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่"ผมถอดหายใจแรงๆ
"อ๋อ จริงสิดงแฮฉันเจอผู้ชายคนหนึ่งแหล่ะ เขาอยู่ในกลุ่มเอฟโฟร์"
"เอฟโฟร์"ดงแฮถามอย่างสงสัย
"เป็นกลุ่มชายสี่คน ที่บ้าอำนาจ พวกเกาะพ่อแม่กินน่ะ"ผมพูดไปตามความจริง
"แต่มีผู้ชายคนหนึ่งเขาชื่อฮันคยอง ดูนิสัยไม่ค่อยเหมือนไอ้ชายสามคนนั้นเลย"
"ฮันคยองเหรอ ชื่อคุ้นๆนะ"ดงแฮกำลังนึกเหมือนรู้สึกคุ้นๆหู
"แต่เขาหล่อมากๆเลยนะ"ผมพิจารณาเขาอย่างตรงๆ
พอเลิกงานผมก็กลับบ้านนอนหลับเพื่อเก็บแรงไว้ในวันพรุ่งนี้
เช้าวันต่อมา ในโรงเรียน ชเว จี
"กริ๊ดดดดดดดดดดดด"
"มาแล้ว มาแล้ว"ทุกเช้าผมจะได้ยินเสียงนี้อยู่ตลอดเวลา รำคาญหูจริงๆ เอฟโฟร์เดินเข้ามาภายในโรงเรียนและคนที่เดินนำไม่ใช่ใครนอกจากซีวอนนั่นเอง แล้วเขาก็หยุดเดินเพราะมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถึงเค้กอยู่ตรงหน้าเขา
"รุ่นพี่ค่ะ หนูให้รุ่นพี่ค่ะ"เด็กผู้หญิงคนนั้นยืดเค้กให้กับซีวอน แต่สิ่งที่ไม่อยากเชื่อคือซีวอนรับเค้กจากเด็กผู้หญิงคนนั้น และสิ่งที่คาดฝันไว้อยู่แล้วซีวอนนำเค้กก้อนนั้นใส่หน้าเด็กผู้หญิงคนนั้น คนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นั้น บางคนก็สงสาร บางคนก็สมน้ำหน้า บางคนก็เฉยๆแต่สำหรับผมหมอนั่นมันเลวมากๆ แล้วซีวอนก็เดินไปพร้อมกับอีกสามคน
"ซีวอน นายมันเป็นคนไม่ดี นายเป็นคนที่ชั่วช้าเลวทราม"นี่ผมกำลังด่าเขาต่อหน้าหรอ แต่แล้วมันก็แค่ความคิดของผม
"มีอะไรกับฉันเหรอ"ซีวอนเอ่ยขึ้นกับผม ผมได้แต่ก้มหน้าและเดินหลบทางให้ ขี้คลาดจริงๆเลยเรา ผมเดินไปหาห้องๆหนึ่ง ห้องที่พอจะมีลานกว้างสำหรับการเต้นของผม ผมลืมบอกไปเลยว่าโรงเรียนนี้ไม่มีชมรมอะไรทั้งสิ้นเลย แล้วผมก็เดินไปเจอห้องหนึ่งพอผมเปิดประตูเข้าไปก็พบกระจกบานใหญ่ๆ ผมเชื่อว่าห้องนี้ต้องเป็นห้องเต้นมาก่อนแน่ๆ ผมไม่รอช้าเดินเข้าไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นและเปิดเพลงดังๆพร้อมกับเต้นไปด้วย ผมเต้นไปตามจังหวะเพลงที่ผมเปิด จนกระทั่งรู้สึกเหนื่อยสุดๆ ผมก็ค่อยๆนั่งลง
"นาย เต้นเก่งจัง"ผมหันไปตามเสียง
"อ้าว ซองมินนายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่"ผมตกใจมากที่ได้เจอซองมิน
"ฉันเดินมาแถวๆนี้ได้ยินเสียงเพลงมาจากห้องจึงเข้ามาดูน่ะ"ผมยิ้มให้กับซองมิน
"แล้วทำไมนายต้องเต้นหนักขนาดนี้ล่ะ"ซองมินเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
"เป็นการทำโทษสำหรับคนขี้ขลาดอย่างฉันน่ะ"ผมตอบ
"ถ้าทำโทษเสร็จแล้วไปหาอะไรกินกัน"ผมพยักหน้ารับ
ผมกับซองมินซื้อน้ำผลไม้มากินกัน ซองมินซื้อน้ำสตอเบอรี่ส่วนผมซื้อน้ำกล้วยมาดื่มบอกตามตรงเลยนะว่ามันอร่อยมากๆ ซองมินกับผมทั้งดื่มและเดินไปด้วยกัน เราสองคนก็คุยเรื่องต่างๆนานา
"ซองมินระวัง"อยู่ๆซองมินก็ไปสะดุดอะไรสักอย่างและล้มลงไป แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็คือน้ำของซองมินไปโดยเสื้อผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นที่รู้จักกันดี ซีวอนนั่นเอง ผมเองก็ตกใจเป็นอย่างมาก ส่วนซองมินที่ล้มอยู่ เมื่อรู้ว่ากลุ่มเอฟโฟร์อยู่ตรงหน้าจึงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
"เธอทำอะไร"ซีวอนเอ่ยเสียงออกมา
"ดูเสื้อฉันสิ!!!!!!"ซองมินตัวสั่นด้วยความกลัว
"เดี๋ยวผมซื้อเสื้อให้ใหม่ก็ได้ครับ"ซองมินพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ
"เธอคิดว่าเธอรวยกว่าฉันเหรอ"ซีวอนพูด ซองมินนิ่งไป
"จะให้ผมทำอะไรก็ได้"ซองมินพูดเสียงสั่น
"ก้มหัวคำนับฉัน"ซองมินถึงกับอึ้ง ผมเองก็อึ้งเช่นกัน ซองมินก็ค่อยๆก้มลง ผมยืนดูทนไม่ไหว
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"ผมพูดอย่างเสียงเข้ม คยูคยอน คิบอม ฮันคยองและซีวอนก็หันมาทางผม
"เธอพูดว่าอะไรนะ"ผมเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าซีวอน
"หูตึงหรือไง ฉันบอกให้นายหยุดไง"ผมไม่กลัวหรอก
"เธอกล้าดียังไง"ซีวอนพูด
"เสื้อผ้านายเอามาสิ เดี๋ยวฉันจัดเอง"ผมไม่อยากจะมีเรื่องเลยพูดลวกๆไป
"มันง่ายไปไหม เลียเสื้อฉันสิแล้วฉันจะยกโทษให้"ผมมองหน้าซีวอนก่อนจะค่อยๆก้มหน้าไปที่เสื้อซีวอน คิดว่าผมจะยอมเสียศักดิ์ศรีเหรอ ผมเอาขวดน้ำกล้วย สาดใสหน้าซีวอนทันทีแล้วซีวอนก็ล้มลงไป ทั้งคยู คิบอมและฮันคยองถึงกับอึ้งเป็นอย่างมาก
"คิดว่าฉันจะยอมง่ายๆเหรอไอ้พวกเกาะพ่อแม่กิน นายคิดว่านายเป็นใครกัน ฉันถามนายจริงๆเถอะ เสื้อตัวนี้ใครเป็นคนจ่ายนาย นายมีปัญญาหาเงินเองได้หรือเปล่า น่าสมเภชจริงๆเลย"ซีวอนที่นอนอยู่บนพื้นถึงกับพูดไม่ออก ผมอยากจะขำให้ตายก่อนจะหยิบเบอร์โทรศัพท์ร้านซักรีดให้นายซีวอน
"ถ้าเสื้อผ้าไม่สะอาด โทรมาเบอร์นี้ได้นะรับรองเสื้อผ้าสะอาด ไม่มีกลิ่น"ผมจูงมือซองมินให้เดินออกมาจากตรงนั้นทันที แต่ตอนที่ผมเดินออกมาก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากด้านหลังออกมาพร้อมกับเสียงโวยวายจากซีวอน
"ขำมากหรือไง"ดูเหมือนซีวอนจะโมโห
.................................................
จบไปอีกตอนนะค่ะ
เม้นกันด้วยนะ ติ ชมกันได้ไม่ว่ากันค่ะ
ขอประทานโทษคำไหนที่พิมพ์ผิด
"สงสัยฉันจะต้องหาที่นอนใหม่ซะแล้วสิ"ฮันคยองพูดอย่างเยือกเย็น ก่อนจะเดินผ่านหน้าผมไป
"เออ.....รุ่นพี่ครับ คงจะไม่ได้ยิน"
"ออ...ไอ้สามเหลี่ยมน่ะหรอ"เขาได้ยินในสิ่งที่ผมพูดหมดเลย อยากตาย อยากตาย แต่ดูเหมือนฮันคยองจะไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่ผมพูดเลยเขาก็เดินออกไปแต่แล้วเขาก็หยุดชะงักก่อนจะหันมาทางผม
"ซีวอน"
"ฮืม"
"เขาชื่อซีวอนไม่ใช่เซวอน"แล้วฮันคยองก็เดินออกไป ผมทำหน้าอย่างงงๆ
พักทานอาหารกลางวัน
ภายในห้องอาหารตกแต่งเป็นสไตล์ยุโรปเพื่อให้ดูหรูหรา อาหารต่างๆนานาถูกจัดไว้อย่างดี อาหารแต่ละชนิดดูน่ากินทั้งนั้น แต่ผมไม่กินมันหรอกเพราะผมมีข้าวกล่องของผมอยู่แล้ว ภายในข้าวกล่องของผมก็มี ข้าว ไข่หวานและกิมจิดูน่ากินกว่าพวกนี้อีก ผมคงจะกินอย่างเอร็ดอร่อยมากกว่านี้ถ้าไม่มีไอ้สามสาวพิทักษ์เอฟโฟร์นั่นเดินมาหาผม
"นี่พวกเธอ ได้กลิ่นอะไรเหม็นๆไหม"
"จริงด้วย กลิ่นอะไรอ่ะ"
"กลิ่นเน่าจริงๆ"แล้วหนึ่งในสามก็หยิบขวดสีเขียวออกมาและฉีดไปทั่วบริเวณที่นั่งของผม
"กินให้อร่อยนะ"พวกเธอก็เดินไป เป็นบ้าอะไรกันเนี่ย
"ขอนั่งด้วยได้ไหม"ผมให้ไปตามเสียง
"ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ"ผมพูดไม่ออกได้แต่พยักหน้าและยิ้มให้ เขาก็น่ารักดีนะ
"นายชื่ออะไรเหรอ"ผมเป็นฝ่ายถามก่อน
"ฉันชื่อ ซองมินพึ่งกลับมาจากเยอรมันน่ะแล้วนายล่ะ"
"ฉันชื่ออึนฮยอก"ผมตอบกลับและยิ้มให้ แล้วเราสองคนก็นั่งคุยเรื่องต่างๆนานา
...........................................
"เป็นไงบ้าง ไปโรงเรียนวันแรก"พอเลิกเรียนผมก็กลับมาทำงาน ดงแฮก็เริ่มถามผมทันที
"ก็สนุกดี ฉันมีเพื่อนใหม่แล้วล่ะ เขาชื่อซองมินพึ่งกลับมาจากเยอรมัน"
"จริงเหรอ"ผมพยักให้กลับดงแฮ
"งั้นนายก็คงไม่เหงาแล้วล่ะสิ"ดงแฮยิ้มส่วนผมก็ยิ้มกลับ
"เหงา"
"อะไรนะ"
"ฉันเหงา ยังไงฉันก็เหงาอยู่ดี"ผมทำหน้าเซ็งๆ
"ทำไมล่ะนายก็มีเพื่อนแล้วนิ"
"ก็จริงที่ฉันมีเพื่อนแล้วแต่ก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่"ผมถอดหายใจแรงๆ
"อ๋อ จริงสิดงแฮฉันเจอผู้ชายคนหนึ่งแหล่ะ เขาอยู่ในกลุ่มเอฟโฟร์"
"เอฟโฟร์"ดงแฮถามอย่างสงสัย
"เป็นกลุ่มชายสี่คน ที่บ้าอำนาจ พวกเกาะพ่อแม่กินน่ะ"ผมพูดไปตามความจริง
"แต่มีผู้ชายคนหนึ่งเขาชื่อฮันคยอง ดูนิสัยไม่ค่อยเหมือนไอ้ชายสามคนนั้นเลย"
"ฮันคยองเหรอ ชื่อคุ้นๆนะ"ดงแฮกำลังนึกเหมือนรู้สึกคุ้นๆหู
"แต่เขาหล่อมากๆเลยนะ"ผมพิจารณาเขาอย่างตรงๆ
พอเลิกงานผมก็กลับบ้านนอนหลับเพื่อเก็บแรงไว้ในวันพรุ่งนี้
เช้าวันต่อมา ในโรงเรียน ชเว จี
"กริ๊ดดดดดดดดดดดด"
"มาแล้ว มาแล้ว"ทุกเช้าผมจะได้ยินเสียงนี้อยู่ตลอดเวลา รำคาญหูจริงๆ เอฟโฟร์เดินเข้ามาภายในโรงเรียนและคนที่เดินนำไม่ใช่ใครนอกจากซีวอนนั่นเอง แล้วเขาก็หยุดเดินเพราะมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถึงเค้กอยู่ตรงหน้าเขา
"รุ่นพี่ค่ะ หนูให้รุ่นพี่ค่ะ"เด็กผู้หญิงคนนั้นยืดเค้กให้กับซีวอน แต่สิ่งที่ไม่อยากเชื่อคือซีวอนรับเค้กจากเด็กผู้หญิงคนนั้น และสิ่งที่คาดฝันไว้อยู่แล้วซีวอนนำเค้กก้อนนั้นใส่หน้าเด็กผู้หญิงคนนั้น คนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นั้น บางคนก็สงสาร บางคนก็สมน้ำหน้า บางคนก็เฉยๆแต่สำหรับผมหมอนั่นมันเลวมากๆ แล้วซีวอนก็เดินไปพร้อมกับอีกสามคน
"ซีวอน นายมันเป็นคนไม่ดี นายเป็นคนที่ชั่วช้าเลวทราม"นี่ผมกำลังด่าเขาต่อหน้าหรอ แต่แล้วมันก็แค่ความคิดของผม
"มีอะไรกับฉันเหรอ"ซีวอนเอ่ยขึ้นกับผม ผมได้แต่ก้มหน้าและเดินหลบทางให้ ขี้คลาดจริงๆเลยเรา ผมเดินไปหาห้องๆหนึ่ง ห้องที่พอจะมีลานกว้างสำหรับการเต้นของผม ผมลืมบอกไปเลยว่าโรงเรียนนี้ไม่มีชมรมอะไรทั้งสิ้นเลย แล้วผมก็เดินไปเจอห้องหนึ่งพอผมเปิดประตูเข้าไปก็พบกระจกบานใหญ่ๆ ผมเชื่อว่าห้องนี้ต้องเป็นห้องเต้นมาก่อนแน่ๆ ผมไม่รอช้าเดินเข้าไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นและเปิดเพลงดังๆพร้อมกับเต้นไปด้วย ผมเต้นไปตามจังหวะเพลงที่ผมเปิด จนกระทั่งรู้สึกเหนื่อยสุดๆ ผมก็ค่อยๆนั่งลง
"นาย เต้นเก่งจัง"ผมหันไปตามเสียง
"อ้าว ซองมินนายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่"ผมตกใจมากที่ได้เจอซองมิน
"ฉันเดินมาแถวๆนี้ได้ยินเสียงเพลงมาจากห้องจึงเข้ามาดูน่ะ"ผมยิ้มให้กับซองมิน
"แล้วทำไมนายต้องเต้นหนักขนาดนี้ล่ะ"ซองมินเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
"เป็นการทำโทษสำหรับคนขี้ขลาดอย่างฉันน่ะ"ผมตอบ
"ถ้าทำโทษเสร็จแล้วไปหาอะไรกินกัน"ผมพยักหน้ารับ
ผมกับซองมินซื้อน้ำผลไม้มากินกัน ซองมินซื้อน้ำสตอเบอรี่ส่วนผมซื้อน้ำกล้วยมาดื่มบอกตามตรงเลยนะว่ามันอร่อยมากๆ ซองมินกับผมทั้งดื่มและเดินไปด้วยกัน เราสองคนก็คุยเรื่องต่างๆนานา
"ซองมินระวัง"อยู่ๆซองมินก็ไปสะดุดอะไรสักอย่างและล้มลงไป แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็คือน้ำของซองมินไปโดยเสื้อผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นที่รู้จักกันดี ซีวอนนั่นเอง ผมเองก็ตกใจเป็นอย่างมาก ส่วนซองมินที่ล้มอยู่ เมื่อรู้ว่ากลุ่มเอฟโฟร์อยู่ตรงหน้าจึงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
"เธอทำอะไร"ซีวอนเอ่ยเสียงออกมา
"ดูเสื้อฉันสิ!!!!!!"ซองมินตัวสั่นด้วยความกลัว
"เดี๋ยวผมซื้อเสื้อให้ใหม่ก็ได้ครับ"ซองมินพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ
"เธอคิดว่าเธอรวยกว่าฉันเหรอ"ซีวอนพูด ซองมินนิ่งไป
"จะให้ผมทำอะไรก็ได้"ซองมินพูดเสียงสั่น
"ก้มหัวคำนับฉัน"ซองมินถึงกับอึ้ง ผมเองก็อึ้งเช่นกัน ซองมินก็ค่อยๆก้มลง ผมยืนดูทนไม่ไหว
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"ผมพูดอย่างเสียงเข้ม คยูคยอน คิบอม ฮันคยองและซีวอนก็หันมาทางผม
"เธอพูดว่าอะไรนะ"ผมเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าซีวอน
"หูตึงหรือไง ฉันบอกให้นายหยุดไง"ผมไม่กลัวหรอก
"เธอกล้าดียังไง"ซีวอนพูด
"เสื้อผ้านายเอามาสิ เดี๋ยวฉันจัดเอง"ผมไม่อยากจะมีเรื่องเลยพูดลวกๆไป
"มันง่ายไปไหม เลียเสื้อฉันสิแล้วฉันจะยกโทษให้"ผมมองหน้าซีวอนก่อนจะค่อยๆก้มหน้าไปที่เสื้อซีวอน คิดว่าผมจะยอมเสียศักดิ์ศรีเหรอ ผมเอาขวดน้ำกล้วย สาดใสหน้าซีวอนทันทีแล้วซีวอนก็ล้มลงไป ทั้งคยู คิบอมและฮันคยองถึงกับอึ้งเป็นอย่างมาก
"คิดว่าฉันจะยอมง่ายๆเหรอไอ้พวกเกาะพ่อแม่กิน นายคิดว่านายเป็นใครกัน ฉันถามนายจริงๆเถอะ เสื้อตัวนี้ใครเป็นคนจ่ายนาย นายมีปัญญาหาเงินเองได้หรือเปล่า น่าสมเภชจริงๆเลย"ซีวอนที่นอนอยู่บนพื้นถึงกับพูดไม่ออก ผมอยากจะขำให้ตายก่อนจะหยิบเบอร์โทรศัพท์ร้านซักรีดให้นายซีวอน
"ถ้าเสื้อผ้าไม่สะอาด โทรมาเบอร์นี้ได้นะรับรองเสื้อผ้าสะอาด ไม่มีกลิ่น"ผมจูงมือซองมินให้เดินออกมาจากตรงนั้นทันที แต่ตอนที่ผมเดินออกมาก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากด้านหลังออกมาพร้อมกับเสียงโวยวายจากซีวอน
"ขำมากหรือไง"ดูเหมือนซีวอนจะโมโห
.................................................
จบไปอีกตอนนะค่ะ
เม้นกันด้วยนะ ติ ชมกันได้ไม่ว่ากันค่ะ
ขอประทานโทษคำไหนที่พิมพ์ผิด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น