ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 10 เริ่มอึดอัดและสับสน
"ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆนะ"จินหันหน้ามาเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะเดินไปที่ห้องส่วนตัวของตนเอง ปล่อยให้ร่างเล็กยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้น
"เล่นมุขอยู่แน่ๆเลย"จองกุ๊กเอ่ยกับตนเองเบาๆพร้อมกับส่ายหัวและเดินไปที่ห้องเรียนของตนเอง
ณ ห้องเรียน
"ห๋า ทำไมฉันต้องทำด้วยล่ะ"ร่างเล็กลุกขึ้นยืนพร้อมกับโวยวายออกมา
"ก็คนที่เป็นเกิดอุบัติเหตุนี่นา แถมคนอื่นเค้าก็มีหน้าที่ของตนเองกันหมด"เจโฮปเอ่ยขอร้อง
"ฉันก็มีหน้าที่ของฉัน"
"แต่หน้าที่ของนายก็แค่นับคนเข้าไม่ใช่หรอ"นักเรียนหญิงคนหนึ่งเอ่ยขอร้องเช่นกัน
"แล้วทำไมฉันต้องทำ"
"ก็นายเหมาะที่สุดไง"เจโฮปเอ่ยอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มเจ้าเลห์
"ไม่มีทาง ทำไมฉันต้องแต่งเป็นเมดสาวด้วยล่ะ"
"จองกุ๊ก ฉันยังจำได้นะตอนนายแต่งเป็นเจ้าหญิงราพันเซลในงานโรงเรียนประถมน่ะ นายดูน่ารักและสวยมากเลย"เจโฮปเอ่ยพร้อมนึกภาพในตอนนั้น
"นั่นมันตอนฉันอายุแค่ 9 ขวบเอง"
"จะตอนนั่นตอนไหนมันก็เหมือนกันนั่นแหละ"
"อีกอย่างนายเป็นตัวสร้างคะแนนให้กับพวกเราเลยนะ"นักเรียนคนเดิมเอ่ยออกมา
"เฮ้อออ"ร่างเล็กถอนหายใจออกมาอย่างแรง
ในวันพรุ่งนี้ทางโรงเรียนมีการจัดงานเทศกาลของโรงเรียนซึ่งจัดกันทุกปี โดยแต่ล่ะห้องแต่ล่ะชั้นจะต้องจัดซุ้มขึ้นมาเพื่อให้เหล่าครู อาจารย์ รุ่นพี่ชั้นปีสุดท้ายและเหล่าแก็ง Best Boys ตัดสินว่าห้องและชั้นไหนเป็นซุ้มแห่งปีนี้ ผู้ชนะจะได้ถ้วยรางวัลและใบประกาศไป ซึ่งในปีนี้ตัวเต็งของปีนี้หนีไม่พ้นห้องของร่างเล็กที่มีหัวหน้าแห่งแก็ง Best Boys ปลาบปลื้มมากที่สุด
ณ ห้อง Best Boys
"ฮ่าๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะออกมาอย่างเสียงดังจากปากวีที่กำลังนั่งดูการ์ตูน
"นับวันมันจะบ้าขึ้นทุกวันแฮะ"จีมินเอ่ยกระซิบกับนัมจุน
"ท่าจะเป็นอย่างนั้น"
"อ้าว จินวันนี้มาช้านะเนี่ย"จีมินเห็นจินเข้ามาในก็เอ่ยออกมา
"จิน เพื่อนยาก"วีที่เห็นจินเข้ามาในห้องก็ลุกขึ้นจากโซฟา ใช้มือข้างหนึ่งกอดที่คอจิน
"ได้ยินว่ารถเสีย ขอโทษนะเว้ยที่ไม่ได้ไปช่วย"
"ไม่เป็นไร"จินเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
"แล้วมายังไงว่ะ"วีเอ่ยถาม
"พอดีเจอจองกุ๊ก แล้วจองกุ๊กก็พามา"จินเอ่ยออกมา ทำให้วีชะงักก่อนจะเอ่ยปากออกมา
"เหรอว่ะ เป็นไง แฟนฉันน่ารักป่ะ"
"อืม น่ารักและอ่อนโยนดี"จินหันมายิ้มให้กับวีก่อนจะเดินเข้าไปในห้องส่วนตัว ส่วนวีได้แต่มองหลังจินที่เข้าไปในห้องด้วยความสับสน ว้าวุ่นและอึดอัดใจ วีก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับถอนหายใจ
"คงไม่ใช่ในสิ่งที่เราคิดล่ะมั้ง"ร่างสูงเอ่ยเบาๆก่อนจะหันไปมองเพื่อนทั้งสองที่ยืนมองเหตุการณ์อย่างงงๆ
"โทรหาแฟนดีกว่า"วีหยิบมือถือขึ้นมาและกดโทรหาจองกุ๊ก
ตึ้ด ตึ้ด ตึ้ด ติ้ด
"นี่ กล้าตัดสายฉันหรอ"วีก็เริ่มกดโทรหาอีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้รับก็เหมือนเดิม วีเริ่มกระสับกระส่ายไปมาจนทนไม่ไว้
"เฮ้ย นายจะไปไหนว่ะ จะเรียนอยู่แล้ว"จีมินเอ่ยถาม แต่ร่างสูงไม่ฟังที่ใครพูดทั้งนั้นรีบเดินตรงไปที่ห้องเรียนของร่างเล็กอย่างรวดเร็ว
พรึ่บ เสียงประตูห้องเรียนดังขึ้น ทำให้นักเรียนในห้องหันไปในทางประตูทุกคน ร่างสูงสอดส่องหาร่างเล็กและเมื่อพบแล้ว ก็เดินตรงไปที่นั่งจองกุ๊กโดยไม่สนใจคุณครูที่ยืนหัวโด่งอยู่หน้าห้องเรียน
"วี"จองกุ๊กตกใจที่ร่างสูงเดินเข้ามาอย่างกะทันหัน
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์"
"เรียนอยู่"ร่างเล็กเอ่ยเบาๆพร้อมกับมองคนรอบๆห้อง
"เรียนอยู่ก็ต้องรับ"
"เอ่อ...นักเรียนค่ะคือครูจะสอนนะค่ะ"คุณครูเอ่ยออกมาหลังจากยืนดูเหตุการณ์มานาน
"ออกไปได้แล้ว ฉันจะเรียน"ร่างเล็กเอ่ยเบาๆ
"งั้นฉันจะเรียนด้วย"วีเอ่ยออกมาพร้อมกับหันไปมองคนที่นั่งโต็ะข้างๆจองกุ๊กให้ลุกออกไปจากที่นั่ง คนข้างๆก็ลุกขึ้นอย่างรวดร็ว วีก็เข้าไปนั่งทันที ร่างเล็กได้แต่มองพร้อมกับส่ายหัวไปมากับการกระทำของร่างสูงอย่างเหนื่อยใจ
ติ๊งต๊อง เสียงนาฬิกาดังขึ้น และแล้วก็ได้เวลากลับบ้าน
"นี่ จองกุ๊กช่วยปลุกเค้าด้วยนะ"คุณครูหันมาเอ่ยกับจองกุ๊ก ร่างเล็กพยักหน้ารับทราบก่อนจะหันมามองร่างสูงที่ฟลุบไปบนโต็ะขณะเรียนมาเป็นเวลานาน ตั้งแต่เช้ายันเวลาเลิกเรียน แม้กระทั่งพักกลางวันร่างสูงก็แย่งข้าวกล่องที่ร่างเล็กเป็นคนทำมา ทั้งๆที่วีก็สามารถไปกินอาหารกลางวันที่ห้องเค้าก็ได้แถมยังบอกว่า
"ทุกวันเธอทำข้าวกล่องมาให้ฉันด้วยนะ"ร่างสูงเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้ม
"รวยอยู่แล้ว ยังจะมาขอคนอื่นเค้ากินอีก"จองกุ๊กเอ่ยเบาๆกับตัวเองพร้อมกับมองไปที่ร่างสูงที่กินข้าวกล่องของตนเองอย่างเอร็ดอร่อย แต่ตอนนี้เจ้าคนเขมือบข้าวกล่องนอนฟลุบอยู่บนโต็ะ
"นี่ จองกุ๊ก ได้ยินว่าวีอ่ะนะ ปลุกยากมากเลยล่ะ"
"แล้วไงอ่ะ"
"ฉันจะเป็นกำลังใจให้เธอนะจองกุ๊ก"เจโฮปตบบ่าจองกุ๊กเบาๆ พร้อมลุ้น ร่างเล็กได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้าไปตบที่บ่าร่างสูงเบาๆ
"อือ อย่ายุ่งคนจะนอน"
"ตื่นได้แล้ว"
"อือ"
"กลับบ้านได้แล้ว"
"อย่ายุ่งหน่า เดี๋ยวไล่ออกเลย"ร่างสูงอยู่อาการง่วนเงียอย่างมาก ร่างเล็กเริ่มทนไม่ไหว
"ถ้านายไม่ตื่นนะ ฉันจะไม่ทำเข้ากล่องให้นายกินตลอดทั้งชาติ"จองกุ๊กโวยวายออกมาอย่างเสียงดัง ทำให้ร่างสูงที่ได้ยินคำว่าข้าวกล่อง ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"ตื่นแล้ว กลับบ้านกัน"ร่างสูงที่ลุกขึ้นพร้อมกับหันหน้ามามองร่างเล็กและเอ่ยออกมา
"นายกลับไปก่อน เย็นนี้ฉันต้องทำงานที่โรงเรียน"
"ทำงานอะไร"ร่างสูงเอ่ยถาม
"พรุ่งนี้มีงานเทศกาล ฉันต้องทำงานช่วยเพื่อนๆน่ะ"
"งั้นฉันช่วยด้วย"
"ไม่ต้องกลับบ้านไปเถอะ"
"ไม่"ร่างสูงยังยืนยันที่อยู่รอร่างเล็กต่อไป จองกุ๊กได้แต่ส่ายหัวแล้วค่อยไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ
เวลาผ่านไป 6 โมงเย็นพระอาทิตย์เริ่มตกดิน
Ya YaYaYaYa เสียงโทรศัพท์มือถือของร่างสูงดังขึ้น
"ฮัลโหล"
( ลูกแม่ )
"แม่หรอ มีอะไรหรอครับ"
( ลูกช่วยไปดูงานให้แม่หน่อยสิ รู้สึกตอนนี้จะมีปัญหา )
"แม่ก็ให้พี่อึนจีไปสิ"
( ลูกก็รู้ว่าอึนจียุ่งอยู่กับงานที่ปูซาน )
"โธ่แม่ ผมก็ยุ่งเหมือนกัน"
( แม่บอกให้ไปก็ไปสิลูก ช่วยไปดูให้แม่หน่อย โอเคนะ บายลูกรัก )
"แม่ แม่ แม่ โธ่ เฮ้ย"ร่างสูงมองที่มือถือก่อนจะหันไปมองที่ร่างเล็ก
"นี่จองกุ๊ก"
"ฮืม"
"เธอกลับบ้านเองได้ไหม"
"ฉันก็กลับบ้านเองมาเป็น 10 ปีทำไมจะกลับเองไม่ได้"
"งั้นฉันต้องไปก่อน เธอถึงบ้านแล้วโทรมาหาฉันด้วย เข้าใจไหม"ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับลูบหัวร่างเล็กเบาๆก่อนรีบวิ่งออกไป
"แล้วทำไมฉันต้องโทรบอกนายด้วยล่ะเนี่ย"ร่างเล็กเอ่ยเบาๆแล้วค่อยหันกลับมาทำงานต่อ
และแล้วเวลาก็ผ่านไปช่วงเวลา 1 ทุ่มครึ่ง
"ในที่สุดงานก็เสร็จแล้ว กลับกันได้แล้วล่ะ"นักเรียนคนหนึ่งเอ่ยปากออกมา จองกุ๊กและเจโฮปก็เก็บข้าวเก็บของและเดินออกไปจากอาคารเรียน
"นี่ เดี๋ยวฉันไปส่งก็ได้นะ จองกุ๊ก"เจโฮปเอ่ยชวน เมื่อคนขับรถเอารถมารับเจโฮป
"ไม่ต้องหรอก บ้านฉันอยู่แถวนี้ขึ้นรถเมล์แป็ปเดี๋ยวก็ถึง อีกอย่างบ้านนายกับบ้านฉันคนล่ะทางกันเลย"
"งั้น จองกุ๊กเธอกลับบ้านดีล่ะ บาย"เจโฮปโบกมือบายร่างเล็กหลังจากนั้นก็ขึ้นรถไป ร่างเล็กเดินตรงไปที่ป้ายรถเมล์และยืนรอ แต่ก็เป็นเวลานานมากแล้วที่รถเมล์ไม่ยอมมาสักที แต่แล้วสักพักก็มีรถปอร์เช่สีขาวมาจอดตรงข้างหน้าจองกุ๊ก ทำให้ร่างเล็กตกใจ
"จองกุ๊ก"ร่างเล็กหันไปมองเสียงเรียก
"จิน"
"เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้าน"
ติ๊ด เสียงข้อความจากโทรศัพท์มือถือของร่างเล็ก จองกุ๊กหยิบมือถือขึ้นมาดู
( ฉันให้เพื่อนของฉันไปส่งเธอที่บ้านนะ ถึงแล้วโทรหาฉันด้วย จาก วี )
ร่างเล็กเห็นข้อความนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองที่จินที่ยืนรอร่างเล็กอยู่ตรงรถ จินก็ส่งยิ้มกลับไปให้
.............................................
โปรดติดตามตอนต่อไป
เรื่องราวมันจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆนะค่ะ มีหวานบ้างและ.............
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น