อยู่นอกสายตาตั้งไกล

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง

วันเปิดเทอมวันแรก

เวลา 08:30น.

"แหะๆ" เสียงหอบจากการวิ่งเข้าโรงเรียนของร่างหนาชั้นม.4

.

.

.

"แหะๆ...เธอเอาเสื้อใส่ในกางเกงดิ มันหลุดเดี๋ยวอาจารย์ก็ว่าหรอก" เสียงหวานของร่างบางชั้นม.4  หอบมาแต่ไกลพร้อมกับใช้นิ้วเรียวจิ้มหลังคนข้างหน้า

"....." ทันทีที่เขาหันมาหาเจ้าของเสียงหวานที่อยู่ข้างหลังก็เมื่อตกอยู่ในภวังค์ สวย..น่ารัก...ชอบอ่ะ!

"เธอๆ"

"ห้ะ!"

"เราบอกว่าเสื่อเธอมันหลุดอ่ะ" เสียงหวานอธิบาย

"ไม่เป็นไรหรอกที่นี่เขาไม่ถือ" ร่างหนายิ้มพร้อมกับพูดโดยที่สายตาของเขาไม่ได้ละไปจากหน้าหวานเลย

"เด็กเก่าหรอ..." ไม่ทันที่เสียงหวานจะพูดได้จบก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

"เพี๊ย!!" เสียงของไม้เรียวกระทบกับน่อง

"โอ้ย!!อาจารย์" เสียงทุ้มร้องโอดโอย

"หึ!!นาย นภัทร มาสายตั้งแต่ม.1 ยันขึ้นม.4 ไม่อายครูบ้างรึไงห้ะ แล้วเสื้อเอาออกมาทำไม ทำไมจะถอดไปเช็ดส้วมหรอ!!!งั้น..." เสียงของผู้ที่เป็นอาจารย์ตักเตือน

"ปะ...เปล่าๆๆครับอาจารย์" นภัทรพูดพร้อมกับจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อย 

ใช่ นภัทร เขาคือนภัทร อินทร์ใจเอื้อ เด็กนักเรียนที่มาสายทุกวันตั้งแต่ ม.1 ยัน ม.4

"หึๆ" เสียงของร่างบางกำลังกลั้นหัวเราะ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เมื่อคนที่มาสายได้รับการทำโทษแล้ว.ทุกคนก็รีบกลับชั้นเรียนของตัวเอง 

"เธอๆชื่ออะไรอ่ะ" นภัทรถามคนที่เขาเดินมาด้วย

"เราอ่ะหรอ..." เธอถามกลับเขา

เขาพยักหน้าเบาๆ

"เราชื่อแก้ม วิชญานี เปียกลิ่น เธอล่ะ" เมื่อวิชญานี แนะนำตัวเองแล้วก็ไม่ลืมจะถามคนที่เดินมาด้วย

"เราชื่อกัน นภัทร อินทร์ใจเอื้อ" นภัทรแนะนำตัวเอง

"เธออยู่ม.4ช้ะ" นภัทรถาม

"ใช่"

"อยู่ห้องไรอ่ะ"

"ห้อง2 ม.4/2"

"เฮ้ย!!ห้องเดียวกันเลยอ่ะ"

"จริงดิ งั้นเดินไปเรียนด้วยกันเลยนะ"

"อือ"

ห้อง ม.4/2

"เฮ้ย ไอ้กันมึงมาสายอีกแหละ" ร่างหนาเดินมากอดคอนภัทรพลางพูด

"เออ"นภัทรตอบ

นี่ไอ้ริทเพื่อนสนิทผมตั้งแต่ม.1อยู่ห้องเดียวกันมาตลอดผมกะมันรักกันมาก แต่ผมจะไม่ชอบมันก็ตอนนี้แหละ ดูสิ!!ทำไมแก้มต้องมองมันด้วยสายตาแบบนั้นด้วย แก้มชอบมันแน่ๆเลย ไม่ได้นะเว้ยไอ้ริทคนนี้กูเจอก่อนนะเว้ย

"หวัดดี เด็กใหม่หรอ" เหมือนว่าเรืองฤทธิ์ เพิ่งจะเห็นคนตัวเล็กที่ตามเพื่อนของเขามาข้างหลัง

"อือ☺️" พยักหน้ายิ้มเขินๆ

ใช่เลยแก้มชอบมันแน่ๆ ไอ้ริทมึงอย่านะเว้ย

.

.

.

.

1ปีผ่านไป

นภัทรยังคงไม่บอกความรู้สึกที่มีกับแก้มให้ใครได้รู้ แต่เขากับเธอก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น

ตอนพักกลางวัน

ณ โรงอาหาร

"แกๆตอนนี้ก็เปิดเทอมวันแรกของม.5แหละ ไงๆอัพเดทกันหน่อย ความรักอ่ะยังไงๆ" เสียงเจื้อยแจ้วของอายเพื่อนสนิทของแก้ม

"ฉันหรอ...ฉันชอบพี่ม.6คนหนึ่งเว้ย" มุกเพื่อนสนิทอีกคนของแก้มพูดด้วยความเขินอาย

"จะชอบทำไมว่ะ พี่ม.6แก่จะตายเดี๋ยวเขาก็จะเรียนที่อื่นแหละ" แก้มพูดเชิงแซวๆเพื่อน

"เอ๊ะ!!พูดอย่างงี้แสดงว่าแกชอบเด็กอ่ะดิ" อายถามแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

"บ้า.. ฉันก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้นป้ะแหละ ฉันไม่ชอบกินเด็กเว้ย!!" แก้มเถียงกลับ

" พี่ก็ไม่ชอบ เด็กก็ไม่เอา......นี่!!แกชอบคนรุ่นเดียวกะเราหรอ ใครอ่าบอกหน่อยๆ" มุกถามเชิงอ้อน

"ไม่บอกหรอก" แก้มยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วส่ายหน้าไปมา

"นะๆๆๆ"

"นะๆ"

"ก็ได้ๆ แต่พวกแกห้ามไปบอกใครถ้ามีคนอื่นรู้แสดงว่าพวกแกเป็นคนไปปล่อยนะ" ในที่สุดแก้มก็ใจอ่อนให้กับเพื่อนทั้งสอง

"อือๆสัญญาเลย" ทั้งสองพูดเป็นเสียงเดียวกัน

"ฉันชอบ..ริท" พูดเสร็จแก้มก็รีบลุกไปด้วยความเขินอาย

.

.

.

.

ตอนเย็น

"แก้มกลับไงอ่ะ"นภัทรวิ่งเข้ามาแล้วถาม

"ก็เดินไปอ่ะ กันเป็นไรป้ะเนี่ยทั้งๆที่รู้ว่าเราเดินกลับแต่กันก็ถามคำถามเดิมกะเราแล้วก็เดินไปส่งเรา มันจะปีแล้วนะ55"วิชญานี พูดไปก็ขำไป ขำกะมุกที่เขาใช้เดินส่งไปส่งเธอมาเป็นเวลา1ปีเต็มๆ

"เหอะๆเออ...." นภัทรก้มหน้าลงไปต่อไม่ถูก

ยิ้ม"ไปเถอะเร็ว" วิชญานีพูดพร้อมกับจับมือหนาให้เดินตาม

คนถูกจับมือหน้าแดงกร่ำ ทำตัวไม่ถูก

"เออ..เมื่อกลางวันเห็นคุยอะไรกับเพื่อนอ่ะดูสนุกจัง" นภัทรเอ่ยถาม

"ก็ไม่มีไรมาก ก็แค่คุยถามกันเฉยๆว่าใครชอบใครบ้าง" แก้มตอบ

"แล้ว?" กันเลิกคิ้วเชิงให้เล่าต่อ

"ก็ยัยมุกชอบพี่....."

"เราหมายถึงแก้มอ่ะชอบใคร" แก้มยังพูดไม่ทันจบก็โดนขัดขึ้น

"แล้วรู้ไปทำไม"แก้มถาม

"ก็ไม่ยังไงเพื่อเราช่วยได้"

"ก็....เป็นเพื่อนห้องเดียวกับเรานี่แหละ"

"สนิทกะเราป้ะ???"

"สนิทมากๆๆ"

"หมายถึงเราช้ะ???"

"บ้า!!! เราชอบริทตั้งหาก เอ๊ะ!!โอ้ย..แล้วฉันจะบอกนายทำไมเนี่ย"แก้มโวยวาย

"กัน กัน กัน!!!!" แก้มเรียก

"ห้ะ!!" กันตอบอย่างตกใจ 

"เนี่ยตกลงช่วยได้จริงป้ะเนี่ย" แก้มถามอีกครั้ง

"ดะ..ได้สิ" กันตอบตระกุกตระกัก

บ้านแก้ม

"ถึงบ้านแล้วอ่าเราเข้าบ้านก่อนนะ" แก้มพูด

"โอ๊ะ!! อย่าลืมนะต้องช่วยให้ได้นะ" แก้มหันมาทวงสัญญา

"อือ" กันตอบ

-NAPAT-

ผมคงต้องยอมรับความจริงสินะ แก้มชอบมันไม่ได้ชอบผม ผมคิดไปเองมาตลอด ตอนที่เรียน กินข้าว เวลาที่แก้มส่งยิ้มมาอ่ะ ให้มันสินะ ไม่ใช่ให้ผม ผมคิดไปคนเดียว ผมคิดว่าผมคงอยู่ในสายตาแก้มมั้ง แต่ไม่เลย ผมก็เป็นได้แค่ คนนอกสายตา

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ณ บ้านกัน

"ตุ๊บ....".  เสียงร่างหนาติดตัวเองลงบนเตียง หยดน้ำตาไหลอาบใบหน้าหล่อ เปลือกตาทั้งสองหนักอึ้ง จะปิดเหล่ไม่ปิดเหล่. นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่หนุ่มเจ้าเสน่ห์อย่าง กัน นภัทร ยอมเสียน้ำตา

'ใช่สิ!!!ถ้าริมไม่ได้ชอบแก้มเราก็ยังมีสิทธิ์' นภัทรไม่คิดป่าวรีบต่อสายหาเพื่อนรักทันที

ตู๊ดๆ ๆ ๆ

"ฮัลโหล" เสียงของคนปลายสายขานรับ

"ไอ้ริท กูมีอะไรจะบอกว่ะ"

"อะไรว่ะ"

"คือออ กูชอบแก้มว่ะ" คนฟังถึงกับสะอึก

"ตะ......ตั้งแต่เมื่อไรว่ะ" ริทพูดอย่างตระกุกตระกะ

"ตั้งแต่เปิดเทอมม.4แหละ"

"แล้วมึงเพิ่งมาบอกกูตอนม.5นี่นะ แล้วมึงจะให้กูทำไง"

"มึงก็ช่วยกูหน่อยดิว่ะ มึงไม่ได้ชอบแก้มเนี่ยหน่า"

"เออๆ เดี๋ยวกูเลิกคุยกะเขาให้"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

1อาทิตย์ผ่านไป

ระหว่างทางเดินกลับบ้านของกันและแก้ม

"กัน เดี๋ยวนี้ริทเป็นอะไรก็ไม่รู้ไม่ค่อยคุยกะเราเลยอ่ะ" แก้มทำหน้างุนงง

"ไม่รู้อ่ะ"กันตอบสั้นๆ

"อ้าว!! เป็นเพื่อนกันป้ะเนี่ย แล้วช่วยได้จริงๆใช่มั้ยเนี่ย" แก้มพูด 

"เออๆ ได้ดิ"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ริทๆ ริทๆ" แก้มเดินตามริทมา

"ริทเดินหนีเราทำไมอ่ะ"แก้มถาม

"พอดี เรารีบอ่ะ มีนัดแล้ว" ริทตอบ

"แต่เราขอเวลาหน่อย นะๆ แค่3นาทีพอ" แก้มอ้อน

ริทก้มมองนาฬิกาแล้วพยักหน้าเบาๆ

"อ่ะ เราให้" แก้มยื่นพวงกุญแจรูปหัวใจสีฟ้าให้ริท

"เอามาให้เราทำไมอ่ะ ทำไมไม่เอาไปให้ไอ้กันอ่ะ"

"แล้วทำไมเราต้องให้กันด้วยอ่ะ"

"ก็ไอ้กันมันชอบเธอไง"

"...."

"แต่เราชอบริทอ่ะ"

"นี่ก็ครบ3นาทีแหละเราไปก่อนนะ"

.

.

.

.

ฝืดๆๆๆ เสียงลบกระดานอย่างแรงๆของร่างบาง

กันเดินเข้ามา 

"แก้......" กันยังไม่ทันจะพูดอะไรก็โดนขัดขึ้น

"ไหนบอกว่าจะช่วยไง...เรื่องเรากะริทอ่ะ" แก้มหยุดลบกระดานแล้วอันมาจ้องหน้ากัน

"ก็ช่วยอยู่นี่ไง"

"หรอ!!!??? โดยการที่ไปบอกกะริทว่านายชอบเราเนี่ยนะ เหอะ ขอบคุณนะ ช่วยได้มากเลย" พูดเสร็จแก้มก้อขว้างแปรงลบกระดานใส่กันแล้ววิ่งออกมาเลย

 

-GAM-

ณ บ้านแก้ม 

 ร่างบางยืนพิงผนังและค่อยๆทรุดลงไปนั่งที่พื้นในห้องนอนตัวเอง ราวกับร่างกายหนักอึ้ง

ทำไมๆเพื่อนที่ฉันคิดว่าฉันไว้ใจต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย จริงๆกันก็ไม่ได้ผิดอะไรแต่สำหรับฉัน กันคือเพื่อน ไม่มีวันที่จะเกินเลยไปกว่านั้น พอรู้แบบนี้แล้วจะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมมันก็คงยาก

.

.

.

..

.

.

.

.

.

.

" ฮัลโหล" 

"ไอ้ริท มึงบอกแก้มทำไมว่ะ"

"ก็กูอยากช่วยมีง"

"เออ!! มึงอยากช่วย ขอบคุณตอนนี้เเก้มเกลียดกูไปแล้ว"

ตู๊ดๆๆ

RIT

กูขอโทษไอ้กัน แต่ที่กูทำทั้งหมดก็เพราะกูรักมึงนะ

End