2236 ขุนศึกเปลี่ยนโลก

              สายลมพัดลอยไปตามเนินทุ่งหญ้าอันกว้างขวาง พร้อมกับเสียงลิ่วไหวของต้นหญ้าในตอนบ่ายคล้อยในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งโดยปกติแล้วอากาศแบบนี้เป็นสิ่งที่คนทั่วไปมักจะชื่นชอบเป็นที่สุด ไม่ร้อนจนเกินไป ไม่หนาวจนเกินไป มันเหมาะสมแก่การพักผ่อน ดื่มด่ำไปกับธรรมชาติ ให้ความสดชื่น นำความรู้สึกสงบสบายใจให้แก่ผู้ที่ได้รับสัมผัส   แต่ทว่ามันไม่ใช่ที่นี่..ไม่ใช่เวลานี้...

                  ณ ที่เนินดินแห่งหนึ่งมีก้อนหินสูง ปรากฏร่างของชายผู้หนึ่งยืนอยู่บนนั้น  สายตาของเขาเพ่งมองออกไปยังบริเวณด้านหน้า  เศษดินและฝุ่นที่ลมพัดมาได้กระทบเข้ากับชุดเกราะเงินและผ้าคลุมที่มีสีดำขมุกขมัว  ชายผู้นั้นยืนโน้มไปด้านหน้าใช้มือของเขาจับพิงด้ามดาบที่เสียบปักดินอยู่  เขาสูดหายใจเข้าอย่างเหนื่อยล้าและยืดตัวตรง 

                “คงถึงเวลาแล้วสินะ” เขากล่าวขึ้น ก่อนจะดึงดาบขึ้นมา แล้วหันหลังเดินลงเนินไป   ด้านล่างโดยรอบเขานั้นเต็มไปด้วยทหารจำนวนนับหมื่นนาย ที่ยืนทัพอยู่เป็นบริเวณกว้างยาวออกไปตามแนวทุ่งโดยรอบ  ทหารบางคนมีสีหน้าเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด แต่ส่วนใหญ่ยังคงยืนนิ่งอย่างเป็นระเบียบ รอคอยคำสั่งอย่างแน่วแน่ 

                  “4 เท่า ถ้าข้าจำไม่ผิดล่ะก็”  ชายในชุดเกราะตะโกนขึ้น เสียงของเขาดังก้องไปทั่วบริเวณโดยรอบ “นั่นคือจำนวนของพวกมันที่แม่ทัพแอสมุนด์ต้องรับมือในสงครามใหญ่ครั้งสุดท้าย นั่นคือสนามรบที่ผู้คนจารึกเอาไว้ว่าเป็นวันที่มืดมนที่สุดของกองทัพเสรีชนยุคแรก”  เขาถอนหายใจก่อนพูดต่อ

 “ใช่แล้ว ตอนนี้เราอาจจะกำลังย้อนรอยประวัติศาสตร์นั้นอยู่ ถึงแม้เราจะรู้ดีว่าพวกเขาลงเอยแบบไหนกัน  แต่พวกเจ้าจงอย่าลืมว่าผลของสงครามครั้งนั้นได้เปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง ซึ่งตัวข้านั้น ข้ารู้ดีว่าสู้เพื่ออะไร และเพื่อใคร    และข้าก็ยังยินดีที่จะทำ ดังนั้นถ้าเจ้ายังเชื่อมั่นในข้า และดาบของข้า ก็ขอให้สู้เคียงข้างข้าเป็นครั้งสุดท้าย”   สิ้นเสียงตะโกนของเขา เหล่าทหารได้ส่งเสียงโห่ร้อง และกระแทกหอกดาบและโล่เข้าด้วยกันดังสนั่นไปทั่วบริเวณ       

 ‘แสนกว่างั้นหรอ  ข้าล่ะสมเพชเจ้าจริงๆ’ เขานึกในใจ ก่อนที่จะสวมหมวกเหล็กแล้วเดินมุ่งตรงไปข้างหน้า “เอาล่ะ ทำให้พวกมันเห็นหน่อย ว่าการที่จะเอาชนะกองทัพที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก  มันต้องจ่ายราคาด้วยอะไร” เขาตะโกนพร้อมกับเริ่มออกตัววิ่ง ตามมาด้วยเหล่าทหารด้านหลัง..‎‪