คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : ep43 - Legion
“ช่วยกันติดต่อใครก็ได้ บนประภาคาร” เฟยหงบอกลูกน้องโดยพลันขณะตัวเองเรียกกรอบข้อความออกมาเต็มพรืด
“ปิดซีเกท รีบปิดซีเกท!”
พอคำสั่งหลุดออกไป ทุกคนต่างก็โทรหาคนที่ตัวเองรู้จักกันแบบจ้าละหวั่น
เสียงฝนที่กระแทกอย่างหนักหน่วงกับเรือ ดังอย่างต่อเนื่องเหมือนฝีเท้าที่ขยับไปมาอยู่รอบตัวอรุณ
“เวลาแบบนี้ คิทตี้ไปอยู่ไหนน้า” ชายหนุ่มเอ่ยถึงแมวสาวอย่างร้อนรน
แต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอให้เห็นในเกลียวคลื่น
“เรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะ
เรา..เราว่าโทรเตือนพวกที่อยู่ซีเกทก่อนไหม!” น้ำเสียงอันย่าปิดความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเรดบอสใกล้ขนาดนี้
สำหรับผู้เล่นส่วนใหญ่ถือว่าประคองสติไว้ดีมากแล้ว
อรุณคล้อยตามทันที “ครับ ออกมาก่อนเถอะ ‘เบอร์มิวด้า’ ชาร์จพลังเสร็จแล้วยุ่งแน่ ระดับมันก็เกือบร้อยแล้ว
ผมเดาไม่ออกว่ามันจะแรงแค่ไหน”
“นี่
หมายความว่ายังไงคะ ชาร์จพลัง ช่วยอธิบายหน่อยสิ”
“เดี๋ยวค่อยเล่า! เอาเป็นว่าตอนนี้ฉุกเฉิน ช่วยโทรหน่อย แบบเห็นหน้ายิ่งดี”
ชายหนุ่มไม่สนใจคำรบเร้า
เพียงในหัวนึกคำสั่งกรอบข้อความของกิลด์ก็เด้งขึ้นตรงหน้า
มีสายที่ไม่ได้รับของณดีกับรินรวมกันเป็นสิบ อรุณก็ขอสายกลับไปในปริมาณเท่ากัน
กระพริบตาสองทีณดีก็รับสาย ใบหน้าของนักบวชสาวผมสีชมพูดีใจมากกว่าแตกตื่น
“พะ พี่ พี่คะ!
ปะ ปลอดภัยไหม ตอนนี้ในห้องประชุม กำลังยุ่ง…”
“ออกจากซีเกทก่อน ณดี
หนีไม่ทันก็ขึ้นไปข้างบน ไปเร็ว!” อรุณตัดบทรวดรับจนณดีงงไปหมด
เสี้ยววินาทีซึ่งเธอเสียเวลาอยู่นั้น ไอริสก็โทรแทรกขึ้นมาอีกหน้าต่างหนึ่ง
เธอสติแตกกว่าพี่สาวร่วมกิลด์ขึ้นไปอีก คิ้วขมวดอย่างไม่สมเป็นเอแม้แต่น้อย
“พี่อรุณ อยู่ๆภาพพี่ก็ตัดไป
เกิดอะไรขึ้นคะ ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น!
ทำไมถึงติดต่อซันไม่ได้เลยอ่ะ บอกหนูเร็วสิคะว่าซันยังเป็นอะไร บอกหนูสิซันยังอยู่
ซันยังปลอดภัยดี!”
อีกครั้งที่อรุณกลืนคำพูดตัวเองลงคอ
แทนที่จะบอก ตอนนี้ก็วุ่นวายมากจนแทบบ้า เขาจึงเลี่ยงคำถามนั้นก่อนอธิบายถึงสิ่งสำคัญกว่า
ด้วยการปรามคนที่อยู่อีกฝั่ง “สูดหายใจเข้าลึกๆนะไอริส
ฟังพี่ก่อน ฟัง เรดบอสกำลังเตรียมโจมตีซีเกท มันมาเป็นเลเจี้ยน
อยู่ที่นั่นไม่ปลอดภัยครับ รีบหนีออกมา”
“ไม่หนีทั้งนั้น
พี่อรุณต้องบอกหนูก่อน ซันล่ะ”
“อย่ามาดื้อเอาตอนนี้สิ!”
อรุณตัดสินใจขึ้นเสียงกับเธอเป็นครั้งแรกส่งผลให้เด็กสาวมองตาค้าง
หัวใจเกิดรอยปริร้าวลึกไปถึงข้างใน ใกล้กับรอยปริแตกถาวรอื่นๆซึ่งไม่อาจหายไปตามกาลเวลา
“พี่บอกให้หนีก็หนีไปซะ ขอสั่งในฐานะหัวหน้ากิลด์ครับ”
“ขะ เข้าใจแล้วค่ะ พี่ชา…หัวหน้ากิลด์”
สายตัดไปอย่างรวดเร็ว
จนอันย่าเอ่ยอย่างเป็นห่วง “ตั้งใจไม่บอกน้องไอริส แบบนั้นมันใจร้ายเกินไปแล้วค่ะ”
“ถ้าไอริสรู้คงเสียกำลังใจแย่
ตอนนี้มอนสเตอร์มาเป็นเลเจี้ยน ไม่ใช่เรดธรรมดา
สิ่งสำคัญที่สุดของการสู้กับเลเจี้ยนคืออะไรรู้มั้ยอันย่า ไมใช่ฝีมือหรือกองทัพครับ
กำลังใจคือสิ่งที่สำคัญที่สุด”
ชายหนุ่มผู้รับบทคนใจร้ายยกเรื่องอื่นมาพูด
ซึ่งเหตุผลข้างๆคูๆของเขาก็ฟังขึ้นทีเดียว “เรด (Raid)
คือการต่อสู้ระดับสูงที่ต้องใช้ผู้เล่นเป็มกลุ่มช่วยกันจัดการมอน-สเตอร์
เรดครั้งยิ่งใหญ่นานๆครั้งจะเป็นอีเวนท์ให้เล่นสักหนก็คือ เลเจี้ยน
(Legion) ต้องใช้ผู้เล่นหนึ่งกองพยุหะ จำนวน 120 คนขึ้นไปเป็นอย่างต่ำ
เลเจี้ยนครั้งใหญ่ที่สุดสมัย cc ยังเป็นเกมคอมพิวเตอร์จัดที่เซิร์ฟอเมริกา
50 กองพยุหะ หกพันคนไม่รวมพวกที่มาแจมกับกองหนุนอีกเท่าไหร่ รับมือเรดบอสยี่สิบตัวนาน
สี่ชั่วโมง”
“สี่ชั่วโมง..ถึงเล่นอยู่หน้าจอคอม แต่ต้องสู้กับเรดบอสต่อเนื่องสี่ชั่วโมง
ไม่ช็อกตายกันพอดีเหรอคะ” สาวกระต่าย
“ครับ
มันน่ากลัวตรงนี้แหละ การต่อสู้อาจยืดเยื้อมากจนเหมือนแทบไม่มีหนทางชนะ
ทรัพยากรอย่างมานา หรือยาเพิ่มพลัง บริหารอย่างเก่งชั่วโมงเดียวก็หมด แถมความยากขนาดที่ต้องเพ่งสมาธิอยู่กับเกมอย่างต่อเนื่องทำให้สติแตกเอาง่ายๆ
เสียกำลังใจหรือท้อแท้แค่นิดเดียวรับรองกลับจุดเซฟโดยไม่มีใครชุบแน่”
“พอดีว่าคราวนั้นเริ่มสู้ตอนสี่ทุ่มอีก
ลากยาวไปจบก็ตีสองแล้ว เป็นค่ำคืนกลางฤดูหนาวที่สิ้นหวังและทรมาน
พวกฝรั่งเลยตั้งชื่อเล่นทีหลังว่า The Darkest Night (คืนที่มืดมิดที่สุด)”
สายฝนยังคงพร่างพรายลงมา
ขณะอรุณสรุปให้อันย่าฟังว่า “ที่ผมอยากจะสื่อก็คือ ไม่มีใครบอกได้ว่าเลเจี้ยนครั้งนี้จะยาวนานเหมือนคืนที่ว่ารึเปล่า
ถึงยังไงก็ไม่ควรทำเรื่องให้ไอริสหรือน้องคนอื่นเสียกำลังใจเด็ดขาดครับ เลเวลห่างกันเกือบสองเท่า
อย่าให้เสียเปรียบมากกว่านี้เถอะ”
ด้านอันย่าที่เถียงอรุณไม่ขึ้นนั้นจนด้วยเหตุผล
แววตาของเธออัดอั้นไปด้วยความเจ็บปวด ถามเขากลับว่า “พูดมาขนาดนั้น
อรุณรู้วิธีชนะเรดบอสที่เลเวลห่างกันเกือบสองเท่าไหมคะ เป็นจ้าวพิภพที่เคลียร์ทุกโซนได้ด้วยตัวเองไม่ใช่เหรอ”
อรุณหลบตาเธอ “ไม่มีครับ เรดบอสไม่มีทางโซโล่ได้”
การปฏิเสธอย่างฉับพลันทำให้อันย่าเหลียวกลับไปดูวาฬยักษ์ด้วยความสิ้นหวัง
“ถ้ามันยังอยู่ในทะเลแบบนั้น
แล้วเมื่อไหร่เราจะไปช่วยซันได้ล่ะ”
“เวลานี้
เราต้องป้องกันซีเกทก่อนครับ ส่วนซันผมจะช่วยตามหาเอง!” คำประกาศอย่างจริงจังนั้นมาจากเฟยหงซึ่งเดินตรงเข้ามาหาพวกอรุณในสภาพมีกรอบข้อความห้อมล้อมไว้ทั้งตัว
ชามผมเขียวร่ายอุโมงค์แห่งมิติ อินเตอร์แพสเซสขึ้นตรงหน้า
“คุณเฟย
เราจะปล่อยให้เบอร์มิวด้าชาร์จพลังเสร็จไม่ได้ ต้องรีบเบนความสนใจ” อรุณรีบเตือนหัวหน้ากิลด์อย่างหลงด้วยความที่มีประสบการณ์ “มันมีสีฟ้า ประมาทไม่ได้ ถ้าชาร์จจนเต็ม ไม่แน่ ซีเกทก็ซีเกทเถอะ”
“ตอนอ่าวลมฝน ผมเจอมาแล้ว
ไม่ยอมให้เกิดอีกรอบหรอก รีบกลับเข้าฝั่งก่อน
บนเศษไม้ลอยย้ำนี่เราทำอะไรไม่ได้หรอกครับ เรือนี่แค่ฝนตกลงมาก็จะจมอยู่แล้ว”
เป็นอย่างที่เฟยหงว่า
เรือสำเภาที่ไหม้เกรียมลำนี้ คงใช้งานได้อีกไม่กี่อึดใจท่ามกลางฝนและคลื่นลมที่ไร้ความปราณี
อรุณกับอันย่าจึงตามพวกสมาคมมังกรทองเข้าอุโมงค์มิติกลับเข้าฝั่งทันที
ปลายทางคือซีเกทซึ่งอยู่ห่างออกไปลิบๆ แต่ถึงโดนดูดข้ามทะเลไปด้วยความเร็วสูง
เจ้าวาฬยักษ์ซึ่งถูกออกห่าง กลับไม่เล็กลงเลยจากสายตาของอรุณ
ระหว่างยำเกรงขนาดของเบอร์มิวด้า
ก็มีสายตรงที่คาดไม่ถึงโทรหาเฟย
ในที่สุดกรอบข้อความจำนวนมหาศาลก็ได้รับการติดต่อซะที
หัวหน้ากิลด์หยางหลงเลยปัดพวกที่ไม่ใช้ทิ้งไปและขยายหน้าจอการคุยแบบเห็นหน้านั่นให้ใหญ่ที่สุด
แค่ใบหน้าเธอคนนั้นปรากฏ
พวกสมาคมก็แสดงความไม่เป็นมิตรฝ่านสีหน้าทันที แต่ถึงจะไม่ชอบหน้า
ยามนี้หล่อนก็เป็นพันธมิตรชั่วคราวที่พึ่งพาได้มากที่สุดเช่นกัน
ทุกคนเลยเก็บอาการเอาไว้ โดยเฉพาะเฟยหง
อรุณจำเจ้าของใบหน้าอ่อนเยาว์ได้
เพราะตัวจริงเธอไว้ผมแกละ และสวมชุดฟูฟ่องตามแบบรูปปั้นที่เบิร์นนิ่งโรสไม่มีผิด นี่คือหัวหน้ากิลด์บลัดมูน
หล่อนพูดนาบๆด้วยเสียงหวานฉ่ำซึ่งขัดกับรูปลักษณ์แบบเด็กๆ “เห็นเหยื่อตัวใหญ่แล้วล่ะสิ
ท่านหัวหน้าสมาคม”
“คุณบลัดมูน
ผมติดต่ออีออสกับบุปผาไม่ได้เลย สถานการณ์ฉุกเฉิน
ถ้าเบอร์มิวด้ามันชารจ์พลังเสร็จประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย พวกคุณ..”
“รู้แล้วค่าาา รู้แล้ว บลัดมูนก็ติดต่อไม่ได้
ตอนนี้เลยส่งเรือทุกลำไปทำเลเจี้ยนแล้วไงล่ะค้า ไหนๆก็ไหนๆ รางวัลของ Wave1
บลัดมูนขอหมดเลยนะ”
‘จะยึดที่ฟาร์มเหรอ’
อรุณกับเฟยหงหันมาสบตาเพราะคิดตรงกัน นี่ไม่ใช่สิ่งถูกต้องเลย
อีเวนท์ครั้งนี้เข้าถึงได้อย่างอิสระ ไม่ใช่ถูกกักไว้สำหรับคนมีอำนาจกลุ่มเดียว อีกด้านหนึ่ง
บลัดมูนคือที่พึ่งสุดท้ายซึ่งผู้เล่นไทยไม่อยากได้ แต่ผู้เล่นไทยจำเป็น
วินาทีนี้หากองกำลังที่พร้อมส่งเรือออกทะเลอื่นไม่ได้แล้ว
หัวหน้ากิลด์หยางหลง
ทำได้เพียงแค่กัดฟัน “ฝากซีเกทด้วย..ผมจะไปช่วยให้เร็วที่สุด”
“เชื่อใจบลัดมูนได้
เจอกันที่สนามรบค่ะ ท่านหัวหน้า”
ตรู้ด
“หัวหน้าเฟย ยอมแม่หนูนั่นไม่ได้นะ! กักมอนสเตอร์ไว้ในทะเล แล้วพวกผู้เล่นที่มารอทำอีเวนท์อยู่บนฝั่งตั้งหลายหมื่นล่ะ” พอสายตัด กิลเบิร์กก็แหกปากค้านหัวฟัดหัวเหวี่ยง “ไม่สมกับเป็นพวกเราเลย
สมาคมมังกรทองยึดหลักคุณธรรมไม่ใช่เหรอ”
“คุณเฟย ผมว่าเราป้องกันตัวโหดๆเข้าฝั่งก็พอ
มอนสเตอร์ง่ายๆก็ปล่อยให้คนในซีเกทจัดการ” ฝ่ายอรุณออกความเห็นเสริมอีกแรง
การกระทำของเขารวบรวมความกล้าให้คนที่เหลือช่วยกันคัดค้านในทิศทางเดียวกัน
พัดในมือเฟยหงจึงกางออก หัวหน้าใหญ่ตัดสินใจได้แล้ว
“ผมก็คิดแบบเดียวกันนั่นแหละ
ห้ามบลัดมูนไม่ได้ แต่สมาคมมังกรทอง ก็มีวิธีของเราเอง...กิลด์ซอล์ทชอร์
กิลด์ฮันนี่พอท”
มังกรหนุ่มโบกพักดังพรึ่บประกาศอย่าน่าเกรงขาม
“เป็นผู้นำกิลด์สายต่อสู้ ออกเรือ ต้านมอนสเตอร์ไว้ทางปีกซ้ายกับขวา
อย่าให้มอนสเตอร์ระดับสูงกว่าเจ็ดสิบหลุดมาถึงซีเกทได้”
“ซอร์ทชอร์ถนัดเรื่องนี้ที่สุด เรือคือบ้านที่สองของเรา!”
“ไว้ใจได้เฟยหง!”
หัวหน้ากิลด์ทั้งสองในอุโมงค์มิติรับคำลั่งด้วยความเต็มใจ
โดยเฉพาะกิลเบิร์กที่คึกคักเต็มที่เมื่อได้ออกรบ เบื้องหลังพัดที่กางอยู่
อรุณเห็นเฟยหงยิ้มพอปากอย่างพอใจ ก่อนหัวหน้ากิลด์หยางหลงจะเรียกมือขวาที่เขาไว้ใจที่สุด
“สล็อท! เมื่อถึงฝั่งนะ ถอนสมอเรือที่เหลือของเราตรึงกำลังอยู่ในอ่าว สั่งกองทัพในค่ายทั้งหมดแทนฉันว่า
เตรียมพร้อมบนยอดซีเกท ถ้าเห็นอันตรายต่อผู้เล่นใหม่ที่มาร่วมอีเวนท์ ใช้อาวุธทำลายได้ทันที”
“ปล่อยของไม่ต้องยั้ง
สุดๆไปเลยครับหัวหน้า” นายมือขวายิ้มรู้งาน เหมือนรอโอกาสนี้อยู่แล้ว
สุดท้ายเฟยหงจึงหันตาที่เปล่งประกายของความเป็นผู้นำนั้นมาหาพวกอรุณสมาชิกใหม่ล่าสุดของสมาคมมังกรทอง
“อรุณ อันย่าครับ ไม่สิ
กิลด์บีเอ็มทรี เราไปด้วยกัน”
อุโมงค์สิ้นสุดลงที่ยอดประภาคารด้านขวาของซีเกทออย่างพอดิบพอดี
เมื่อได้เหยียบพื้นดินอีกครั้ง ผู้ได้รับมอบหมายงาน ต่างกระจายตัวกันออกไปเหมือนผึ้งแตกรัง
เหลือเพียงแค่อรุณกับอันย่าที่แหวกกองกำลังผสมของผู้เล่นที่วิ่งเข้าวิ่งออกกันให้วุ่น
มามองเหตุการณ์อยู่ที่ริมผาจากมุมสูง
ฟ้าก็มืด
ฝนก็ยังไม่หยุดตก อรุณฝืนอาการหนาวสั่นไปถึงกระดูกยืนเพ่งไปยังประตูบานใหญ่กลางซีเกท
โดยต้องระวังไม่ให้ลมพัดตกทะเลไปด้วยในคราเดียวกัน ประตูศิลาเลื่อนเข้ามาประกบกันตรงกลางอย่างเชื่องช้า
เสียงลากโซ่จากกลไกภายในดังเอื่อยๆขัดกับสถานการณ์เหลือเกิน ‘ช้าไปแล้ว เต่าคลานยังเร็วกว่าเลยมั้ง’
ด้วยความกังวล อรุณจึงถามเฟยในเรื่องนี้
ก่อนจะยิ่งเพิ่มความกดดันเมื่อหัวหน้ากิลด์หยางหลงบอกว่านี่เร็วที่สุดแล้ว
แต่เฟยหงยังไม่หมดความเชื่อมั่น “ถ้าบลัดมูนล่อเบอร์มิวด้าสำเร็จ ยังมีโอกาสครับ
ตอนนี้มีแต่ต้องพึ่งกิลด์จันทราสีเลือดเท่านั้น”
“เราเชื่อใจกิลด์นี้ได้แค่ไหน”
“ถึงขึ้นชื่อว่าเป็นกิลด์สายล่าบอสที่เก่งสุดในไทย
ผมว่าเอาน้ำลูบใจไว้ดีกว่าครับ มาลุ้นกัน โอกาสห้าสิบห้าสิบเหมือนออกหัวก้อย”
เฟยหงเปลี่ยนความสนใจไปยังกองเรือครึ่งร้อยที่ฝ่าเกลียวคลื่นตรงไปยังเรดบอส
ชายผมเขียวมองเงียบๆสักพักแล้วเอ่ยออกมา “ไม่ได้ไปแค่บลัดมูนนี่”
“ไหนครับ” อรุณมองยังไงก็ดูไม่ออก อันย่าจึงคว้ากล้องส่องทางไกลในช่องเก็บของมาให้
ชายหนุ่มรับไว้แล้วลองปรับโฟกัสดู แม้น้ำฝนจะทำให้เลนส์เป็นฝ้า
แต่เขาก็สามารถสังเกตความแตกต่างได้แล้ว
“กลุ่มเรือนำขบวนที่มีผู้ปลุกโลกาเปลี่ยนทิศลม
ไม่ได้ขึ้นธงพระจันทร์สีขาว” อรุณรายงานตามจริง “กิลด์อะไรน่ะครับ ธงออกม่วงๆ มีลายขาวรูปดาวด้วย”
อันย่าตอบโดยไม่ต้องคิด “ที่จริงคือธงสีอัญชัน
สัญลักษณ์เป็นดอกกล้วยไม้สีขาวกลีบห้าแฉก นั่นบุปผาราชินีค่ะ บุปผาราชินีกับบลัดมูนเป็นพันธมิตรแนบแน่นอยู่แล้ว
ไม่แปลกที่จะเห็นมาด้วยกัน”
“แล้วก็มีเรือเล็กปิดท้ายขบวนอยู่ห่างๆด้วยลำนึง
ยิ่งแปลกไปใหญ่ ธงมันเปียกน้ำเลยลู่ลงเห็นไม่ค่อยชัด แต่เป็นสามเหลี่ยม อันย่า…”
“ภาคีดำ!” เฟยหงนึกจะพูดก็แทรกขึ้นกลางบ้องทั้งที่อาจมองไม่เห็นด้วยซ้ำ
ทำให้พวกอรุณหันไปมองอย่างสงสัย มังกรหนุ่มอธิบายด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงความโกรธเกรี้ยวว่า
“ผมหมายถึงเอ็นเลสเทลล์ เซิร์ฟเวอร์ไทยไม่มีคนใช้ธงสามเหลี่ยมนอกจากพวกมัน”
“สังหรณ์ใจว่างานนี้อาจจบไม่สวย”
อรุณร่วมแสดงความอคติอย่างไม่ปิดบัง เวลานี้กิลด์ของแพนโดร่าก็คือศัตรู
นาวาลำน้อยของเอ็นเลสเทลล์ไม่ใช่เรือรบด้วยซ้ำ
ใครทึกทักว่ามีจุดประสงค์อื่นชายหนุ่มก็จะเห็นด้วยทันที
ด้วยพลังของคลาสผู้ปลุกโลกา
นักบวชผู้สามารถสวดอ้อนวอนเพื่อเปลี่ยนแปลงลมฟ้าอากาศและภูมิประเทศได้
คลื่นยักษ์หรือลมกรรโชกซึ่งตรงเข้าฝั่งก็ไม่สามารถลดความเร็วของกองกำลังเลเจี้ยน
รวมทั้งพลังธรรมชาติเหล่านั้น
ยังโดนเปลี่ยนทิศกลับเป็นพลังให้ฝูงเรือวิ่งฉิวเข้าหาอสูรทะเลซึ่งไม่ขยับเขยื้อนมาตั้งแต่แรก
“อรุณ ตอนระบบประกาศบอกว่า
พบเลเจี้ยนกองเรือทะเลปิศาจ เราตาไม่ดีเลยหาไม่เจอ
หรือว่ามันยังไม่โผล่ออกมากันแน่ คนใช้กล้องส่องทางไกลช่วยบอกด้วยสิ! อย่าเอาแต่ดูอย่างเดียว”
“ผมก็พยายามหาอยู่~” อรุณสังเกตความผิดปกติได้ก่อนแม่กระต่ายจะบ่นซะอีก
ก่อนสิ่งที่กังวลอยู่จะเป็นจริงหลังพูดจบในไม่กี่วินาทีต่อมา
เรือดำทะมึนรูปร่างคล้ายเบอร์มิวด้า
โผล่ขึ้นเหนือผิวทะเลราวกับเป็นเรือดำน้ำ แม้ขนาดไม่ใหญ่เท่าเกาะเหมือนเรดบอสวาฬ
อย่างไรก็เทียบไซส์เรือบรรทุกเครื่องบินได้สูสี หัวเรือซึ่งประกอบจากเขี้ยวโลหะเป็นซี่ประกบกันอ้าออก
ก่อนปืนใหญ่คู่ซึ่งชาร์จพลังสีขาวกับฟ้าจะยื่นมาทางเหล่าผู้เล่น
[พบมอนสเตอร์ระดับบอส
ดีปเทอเรอร์ แบทเทิ่ลชิป ระดับ 85 จำนวน 4 ลำค่ะ]
เรือปิศาจลั่นปืน
เป่าขวัญผู้เล่นเกินครึ้งเสียกระเจิง แน่นอนว่าฝ่ายสนับสนุนของบุปผาราชินีผู้นำทัพมีประสบการณ์ไม่ธรรมดา
พากันเสกโล่หลายแบบออกมาช่วยป้องกันด้วยสกิล
ซึ่งไม่บุบสลายหรือกระทบกระเทือนแม้แต่น้อย เพราะการโจมตีครั้งนี้ไม่ได้ได้เล็งเรือแต่แรก
พลังยะเยือกของ
ดีปเทอร์เรอร์ แบทเทิลชิป เปลี่ยนทะเลหน้าซีเกทเป็นทุ่งน้ำแข็งสุดลุกหูลุกตา
กองเรือผสมของบลัดมูนเสียท่ากลายเป็นเป้านิ่งให้โจมตี “เราโดนหลอกมาแต่แรก!”
อรุณร้องเตือนเมื่อทุกอย่างสายไปเสียแล้ว
เบอร์มิวด้าหุบปากซึ่งมันแกล้งทำเป็นชาร์จพลังอยู่นานสองนาน
ดำพรวดหายไปใต้เกลียวคลื่นอีกครั้ง ก่อนวาฬยักษ์จะกระโดดผุดขึ้นฟ้าราวกับเป็นโลมาแสนเพรียว
อ้าปากยิงกระสุนเวทมนต์ในชั่วพริบตาก่อนลำตัวใหญ่หนาจะกระแทกน้ำ
ลำพังคนเราเมื่อพบเจอเรื่องมหัศจรรย์เช่นนี้
ถึงจะรู้ว่าเป็นเกม แต่ด้วยความสมจริงของคัลเลอร์แคลชจึงได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ
มองพลังเวทย์สีฟ้าที่อัดแน่นเป็นลูกบอลระเบิดซีเกทตรงใจกลางราวต้องมนต์สะกด ความหนาของกำแพงซึ่งกั้นระหว่างมหาสมุทรกับแผ่นดินนั้นพอๆกับสนามฟุตบอล
เวลานี้อิฐ หิน ไม่ และเหล็กที่ประกอบมันขึ้นมามีค่าไม่ต่างกับเม็ดทราย
ปราสาททรายนั้นต่อให้สร้างมาใหญ่แค่ไหน
ถ้าตั้งอยู่ริมทะเล สักวันหนึ่งย่อมโดนคลื่นซัดพังทลาย ซีเกทก็ไม่พ้นสัจธรรมข้อนี้
คลื่นสึนามิซึ่งกำเนิดเพราะเบอร์มิวด้าทิ้งน้ำหนักตัวลงน้ำอย่างแรง
ซ้ำเติมความหายนะโดยไม่เปิดโอกาสให้เหล่าผู้เล่นได้พักหายใจ กองเรือพยุหะของบลัดมูนกับบุปผาราชินีที่แช่แข็งกลางทะเลเป็นกลุ่มแรกซึ่งสังเวยชีวิตในมหาสมุทร
ตามมาด้วยผู้คนที่หนีไม่ทันและยังเหลือรอดอยู่ในซีเกท จากนั้นก็เมืองซึ่งอยู่ถัดมา
อันประกอบด้วยป้อมปราการ บ้านไม้ โรงแรม กองเรือรบที่ทอดสมอไว้
และค่ายของผู้เล่นหลายหมื่นซึ่งโดนคลื่นสูงสิบห้าเมตรซัดราบไปแล้ว
หน้าจอรายชื่อเพื่อนและสมาชิกกิลด์เด้งขึ้นตรงหน้าพร้อมกับความคิดแรกที่แล่นเข้ามาในหัวอรุณ
ถึงพรรคพวกในซีเกท พวกนั้นต้องไม่เป็นไร แก๊งสาวสามต้องไม่เป็นอะไร
ไอริสต้องไม่เป็นอะไร…
ก่อนต้องเผชิญหน้าความจริง
ว่าทุกคนถูกโอเวอร์คิล ทักษะเพลอาร์มาเมนท์ก็เรียกดาบที่คุ้นเคยออกมา ไม่มีเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่งหรือโวยวายหลุดจากปากของชายหนุ่ม
สายฝนที่ซ้ำเติมลงมากระแทกร่างกายค่อยๆกระเทาะหัวใจชายหนุ่มให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นเศษแก้วบาดลึกอยู่ในทรวงอก
อรุณแปลกใจเล็กน้อยเมื่อค้นพบว่าความรู้สึกของเขาเปราะบางอย่างไม่น่าเชื่อ
อันย่าฉุดแขนเขาไว้อย่างรู้ทันก่อนอรุณจะได้ทันกระดิกตัว “อย่าทำอะไรเกินตัวเด็ดขาดนะคะ!
ถ้าจะไปสู้..อย่างน้อยก็บอกเรา เดี๋ยวจะเราจะช่วยเอง”
“ผมมันประมาทเองอันย่า มอนสเตอร์สีฟ้ายิ่งเลเวลสูงก็ยิ่งฉลาด
ถ้าผมฉุกคิดได้เร็วกว่านี้ว่า เบอร์มิวด้าชาร์จพลังเสร็จแล้วตั้งแต่แรก
แค่จงใจโผล่ออกมาล่อพวกเราออกจากที่มั่นด้วย จะได้ตัดกำลังและโจมตีในครั้งเดียว
ถ้าผม…ใช้ร่างผู้รุกรานออกไปล่อมันไว้ก่อนล่ะก็ พวกน้องๆ
แล้วก็ทุกคนคงไม่ต้องตาย”
“จะโทษตัวเองให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะคะ
ผู้เล่นเป็นหมื่นก็โดนหลอกกันทุกคนนั่นแหละ ดูบลัดมูนสิ
ขนาดกิลด์สายล่าบอสมือหนึ่งของไทย ยังออกเรือไปพลาดให้มอนสเตอร์แช่แข็งฟรีเลย”
“ณดี ริน เฟอร์น่า
กับไอริสไม่ได้เกมโอเวอร์กลางทะเลแบบซัน
อีกสามสี่ชั่วโมงเดี๋ยวก็เกิดใหม่ที่จุดเซฟเองนั่นแหละ”
“ถึงอย่างนั้นก็…”
“น่าอรุณ คุณไม่ได้ผู้สูญเสียรายเดียวซะหน่อย”
เฟยหงแทรกด้วยการถอนหายใจหนักๆ ชายคนนี้ก็สูญเสียคลังแสงทั้งหมด
รวมถึงหัวหน้ากิลด์และผู้ติดตามของสมาคมมังกรทองที่ให้กับเกลียวคลื่นเช่นกัน
ทั้งหมดหายไปในพริบตาเดียว
หากไม่ผ่านการสูญเสียในเกมซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาก่อนจนชินชา
อรุณคิดว่า เขาคงไม่อาจสงบนิ่งอยู่ได้เหมือนกับเฟยหงหรอก ต้องทำอะไรสักอย่าง
พวกมันเริ่มการโจมตีแล้ว
หลังจากสร้างความเสียหายอย่างมโหฬารตามขนาดตัวของมัน
เบอร์มิวด้าดำน้ำหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ส่งไม้ผลัดให้บอสเรือปีศาจทั้งสี่เก็บกวาดส่วนที่เหลือ
พวกมันแล่นตรงผ่านคลื่นยักษ์ที่กระชากกลับราวกับเป็นน้ำนิ่ง
ที่ด้านหลังค่อยๆปรากฏเรือปีศาจลำเล็กลำน้อยและเงาดำๆจำนวนมากซ่อนตัวอยู่ใต้น้ำ เลเจี้ยนกองเรือทะเลปีศาจผ่านซากเรือของบลัดมูนและบุปผาราชินีบนแพน้ำแข็งซึ่งไม่อาจขัดขวางมันได้อีกแล้ว
“ซีเกทแตกแล้ว ขนาดอีเวนท์วันแรกนะ
ป้องกันไปก็ไม่มีความหมาย”
“แล้วพวกมอนสเตอร์ล่ะ
จะปล่อยมันขึ้นบุกมาเฉยๆงั้นเหรอ รางวัลหลายเชลล์เลยนะ”
“ขึ้นก็ขึ้นสิ
ไม่เอาด้วยแล้ว! เหลือกันแค่นี้ พวกกิลด์ใหญ่ก็หายจ้อย
ใครอยากตายฟรีก็เชิญเลยว่ะ”
แค่ฟังเสียงพูดคุยโต้เถียงระหว่างผู้เล่นรอบๆตัว
อรุณก็รู้ได้ว่าคนเหล่านี้หมดกำลังใจที่จะต่อสู้ไปแล้ว
ภาพความหายนะที่เกิดขึ้นตำตารังแต่จะทำให้สิ้นหวังมากขึ้นมากขึ้น นอกจากเขาแล้ว
หาผู้กล้าคนอื่นไม่ได้เลยนอกจากยัยกระต่ายข้างๆ
“อันย่า” อรุณหันไปถามเธอโดยไม่คาดหวังอะไร “ด่าผมว่าบ้าก็ได้
รอเวลากว่าแก๊งสามสาวกับน้องไอริสเกิด ก็ตั้งสี่ชั่วโมง ด้วยลุยกันซักตั้งฆ่าเวลามั้ย”
“ตาบ้า!!” คำผรุสวาทหลุดจากปากเธอทันที
“มีแต่พวกบ้าดีเดือดเท่านั้นแหละ
ที่คิดแบบนี้ได้ เรากับอรุณสองคนสู้ทั้งเลเจี้ยน ปัดโธ่ ตายเปล่าเห็นๆ” หญิงสาวค่อนขอดอรุณ แต่ดันเรียกมีดบินอนาตาเซียมาถือเตรียมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“แล้วรออะไรล่ะคะ?”
“รอผมก่อนอีกคน”
ชายที่ประกาศเช่นนั้นคือเฟยหง ผู้นำแห่งสมาคมมังกรทอง เมื่อทั้งคู่หันกลับไปก็พบว่า
ชายผมเขียวยกรุนไมโคนโฟนขึ้นมาจ่อปากตัวเองแล้วแสดงตนต่อหน้าผู้เล่นอีกหลายพันคนที่เหลือ
ที่จริงยังมีคนเหลือรอดอยู่ไม่น้อยเลย
“ขออนุญาตครับ!
ผมเฟยหง หัวหน้ากิลด์หยางหลง อยากจะพูดอะไรสักเล็กน้อย”
เมื่อได้ยินว่าเป็นคนมีชื่อเสียง
ด้วยพลังของรูนซึ่งช่วยให้คำพูดของมังกรหนุ่มกังวานไปทั่ว
ผู้เล่นกว่าครึ่งจึงหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน เฟยหงรู้ตัวเช่นนั้นเลยเดินขึ้นไปบนฐานของประภาคารเพื่อให้ตัวเองยืนอยู่บนจุดที่สูงพบจะเห็นได้ถนัด
“สมาคมมังกรทองไม่มีอะไรจะให้
ค่าตอบแทนเป็นศูนย์ แต่ผมอยากขอความร่วมมือ ใครที่รู้ตัวว่ามีความสามารถ คุณจะเก่งกว่าผม
หรือ อาจจะต่อสู้ไม่เป็นเลยก็ไม่เป็นไร ได้โปรดมากับผม! ตอนนี้ไม่เหลือใครจะต้านทานมอนสเตอร์ไว้นอกจากพวกคุณแล้ว”
“ไปก็ตายเปล่าๆน่า
อีเวนท์ครั้งนี้มันจบแล้ว” ใครสักคนตะโกนแข่งเสียง “ชื่นชมสมาคมมังกรทองนะ แต่ศึกนี้ตัดใจเถอะ”
“รู้ได้ยังไงว่าไม่มีทางชนะ”
เฟยหงยิงคำถามกลับ และแล้วอีกคนที่อายุน้อยกว่าก็ชี้ไปยังซากซีเกทที่คลื่นโถมทำลาย
น้ำเริ่มลดระดับลง แต่ก็ยังท่วมสูงถึงหลังคา
“จะไปยืนตรงไหนดี
เมืองก็จมไปแล้ว ให้แยกกันไต่หลังคาเหรอ ฝนตกขนาดนี้ลื่นตกน้ำชัวร์ ถ้าตั้งรับอยู่ที่เนินเขาคนที่นี่เหลือมากสักแค่ไหนถามหน่อยค่ะ
หัวหน้ากิลด์หยางหลงคะ ป้องกันอ่าวยาวสิบกว่าโลยังไงดี มอนสเตอร์ที่ไหนจะเรียงแถวหน้ากระดานให้เราฆ่า”
น้องผู้หญิงคนนี้สรุปสถานการณ์ได้เป็นอย่างดีจนแม้แต่เฟยหงก็เถียงไม่ได้ว่าผิด
อ่าวของซีเกทกว้างมาก ความจริงที่ถูกพูดออกมาทำให้อาการระส่ำระส่ายสิ้นหวังทางสีหน้าผู้เล่นทั้งหลายปรากฏให้เห็นอีกครั้ง
นี่คือการต่อสู้ซึ่งไม่มีโอกาสชนะอย่างแท้จริง ถึงอย่างไรมังกรหนุ่มก็ยังไม่ยอมแพ้
“น้องผู้หญิงที่ตอบเมื่อกี้
อยากทราบว่าชื่ออะไรครับ”
“อาซาเลีย”
สิ้นเสียงอรุณก็เห็นสาวม.ปลายรายหนึ่งเผยตัวด้วยการเดินมาหยุดหน้าเฟยหง
ไม่รู้เพราะเธอมีรูปร่างเล็กหรือว่าเฟยหงยืนอยู่สูง
เด็กคนนี้จึงต้องเงยหัวเกือบสุดเพื่อจะมองหัวหน้ากิลด์หยางหลงเข้าไปในดวงตา
เป็นคนกล้าแสดงออกไม่เบา
|
ชื่อ: อาซาเลีย สี: ดำ คลาส: Wizard ระดับนักผจญภัย: 71 ระดับสี: 2 สังกัด: ไร้สังกัด |
“นักเวท
คลาสหายากเลยนะคะ” อันย่าออกความเห็นกับอรุณที่หยอกกลับทันทีว่า
“ตัวเองเล่นสายอาร์ติแฟค ไม่แปลกกว่าเหรอครับ”
กระต่ายสาวตอบอย่างภูมิใจ
“เรากับพี่ดอนเป็นพวกเฉพาะทาง แต่น้องคนนี้นักเวทเชียวนะคะ
ใครบอกเพลนวอร์กเกอร์ของคุณเฟยยากที่สุด ฉันขอค้านว่านักเวทยากกว่า”
อรุณแอบยอมรับว่าเธอก็พูดถูก
สมัยคัลเลอร์แคลชยังเป็นแกม คลาสนักเวทสายตรงเป็นที่นิยมมาก
เนื่องจากอานุภาพของทักษะที่รุนแรงและเป็นบริเวณกว้าง กลับกัน ตั้งแต่เขาเล่น cc เวอร์ชันโลกเสมือนจริงกลับตรวจข้อมูลเจอนักเวทน้อยมาก
ซึ่งก็เข้าใจเหตุผลอยู่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาอธิบาย
เฟยหงกำลังตั้งคำถามจอมเวทสาว
“น้องอาซาเลีย
เหตุผลที่มาเล่นอีเวนท์ถึงซีเกทคืออะไรครับ”
“เงิน ชื่อเสียง
หาไอเทมดีๆ เงิน มาเล่นสนุก..แล้วก็เอ่อ เงินล่ะมั้ง”
เด็กสาวตอบเรื่อยเปื่อย
แต่พอรู้ตัวว่าพูดถึงเงินไปสามครั้งก็ส่ายหน้าแล้วย้อนกลับว่า “อยากมาทำอะไรก็เรื่องของฉันสิคะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่าน้องด้วย
แต่อย่างน้อยต้องได้อะไรกลับไปบ้าง ถ้ามันไม่คุ้มค่า ฉันจะเสียเวลาไปทำไม”
“น้องอาซาเลีย” เฟยหงนึกจะพูดอะไรก็พูดจึงไม่สนคำอุทธรณ์ เขามองเด็กสาวด้วยสายตาจริงจังแบบผู้ใหญ่
“เมื่อสีมาปะทะกัน ก็จะเกิดสิ่งมหัศจรรย์มากมาย
คำขวัญประจำเกมก็บอกไว้ ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้เสมอครับ ตราบใดที่ผู้เล่นยังไม่ทิ้งความหวัง
ย้อนไปศึกที่อ่าวลมฝน ป้อมปราการของนครก้ามปูถูกตีแตก ไหนจะเรดบอสสองตัว
ทลายกำแพงเข้ามาถึงเมืองชั้นใน ไม่รวมเบอร์มิวด้าในอ่าวอีกหนึ่ง ผมอยู่ในเหตุการณ์นั้นครับ
เรียกได้ว่าผู้เล่นแตกพ่ายอย่างสมบูรณ์แบบ คนที่เหลือไม่มีใครมีจิตใจจะสู้
ทันใดนั้นก็มีผู้ชายบ้าบิ่นคนนึงควบม้าเข้าไปกลางฝูงมอนสเตอร์”
“วายุแดง” อาซาเลีย และผู้เล่นที่ฟังอยู่สามารถรู้ทันทีว่าเฟยหงต้องการสื่อถึงใคร เกิดเสียงฟ้าร้องดังมาจากทะเล
แล้วทุกคนก็หยุดเงียบ เหลือแต่เสียงของลมและฝน
“ยังมีผู้เล่นคนหนึ่งชื่อว่าซิกตี้ที่ยังไม่ทิ้งความหวัง
ยังไม่ยอมแพ้ ใช้ความที่เป็นตัวแทงค์วิ่งลากมอนสเตอร์กับเรดบอสสองตัวไว้นานหกนาที
เอาชีวิตไปทิ้งแน่อยู่แล้ว แต่เวลาสั้นๆก็มากพอให้ผู้เล่นรวมตัวกันแบบลวกๆอีกครั้ง
ต้านทานมอนสเตอร์ไว้ได้จนกองทัพเสริมมาถึง
วีรกรรมนั้นทำให้ซิกตี้ชื่อดังกระฉ่อน
ได้รับฉายา ‘วายุแดง’
มิสโกอิ้งยังถึงกับเชิญไปร่วมกิลด์ด้วยตัวเอง นอกจากนั้นยังมีอีกหลายๆคนที่กลายเป็นตำนาน
ซึ่งกอบกู้สถานการณ์เอาไว้ได้”
“ตะ แต่
ฉันมันแค่นักเวทธรรมดานะคะ ไม่ได้เก่งกาจเหมือนวายุแดงคนนั้นซะหน่อย
แล้วก็ไม่ได้ฝีมือสุดยอดแบบตำนานพวกนั้นด้วย”
“ซิกตี้ก็โนเนมเหมือนกับอาซาเลียนะ
ไม่มีของแรร์ใส่ด้วยซ้ำ”
“อึก..!”
อาซาเลียโดนแทงใจดำจนปวดจี๊ด
เลยหุบปากเสียสนิท เทียบกันแล้วจอมเวทสาวมีอุปกรณ์สวมใส่ชั้นดีอยู่หลายชิ้นด้วยกัน
มีภาษีกว่าซิกตี้สมัยยังโนเนมมากโข
ด้านเฟยหงเมื่อเห็นว่าเหตุผลของตัวเองเหนือกว่าแล้วจึงปรายสายตาวาวโรจน์ดุจพญามังกรของเขาไปรอบๆ
พยายามสบตาทุกคนเท่าที่จะทำได้
“ถ้าหากวันนี้! พวกคุณเลือกที่จะยอมแพ้ทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไร
ปล่อยมอนสเตอร์ทั้งเลเจี้ยน และผมก็ไม่รู้อีกมากแค่ไหนก็ตามมาขึ้นบก
พวกมันจะมุ่งตรงไปถึงเมืองหลวงแคโรไลน์โดยไม่มีทางหยุดยั้งได้ ถึงเวลานั้น
ผู้เล่นเป็นล้านๆที่นั่นจะไม่ยกยอคุณหรอกครับ
พวกนั้นจะด่าเราว่าเป็นพวกขี้ขลาดตาขาว!
ระบบก็ถ่ายวีกรรมของเราออกทีวี
ประจานให้เซิร์ฟเวอร์ต่างชาติเค้าเห็น ว่าคนเซิร์ฟไทย คนไทยไร้น้ำยา
พวกคุณยอมได้เหรอ!?”
“ไม่เด็ดขาด!” “ใครจะไปยอมวะ!” “หยามกูได้หยามประเทศกูไม่ได้โว้ย”
คนฟังที่คล้อยตามต่างพากันเลือดขึ้นหน้า
ร้องขานเฟยหงกันยกใหญ่ ความสามารถในการพูดโน้มน้าวใจคนหมู่มากแบบนี้
อรุณสำเหนียกตัวเองว่าคงไม่มีทางทำได้ เนื้อร้องเพลงชาติไทยซึ่งไม่ค่อยสนใจฟัง
แต่ละวลีกลายเป็นคำปลุกใจให้ห้าวหาญ
“ถ้าอย่างนั้นคนที่ต้องการจะสู้! ตามผมมา!” เฟยหงซึ่งเห็นเปลวไฟคุกกรุ่นในดวงตาฝูงชนรีบจัดการราดน้ำมัน
“ตายยยย”
ตายยยยยยยยยยยย !!!
เสียงตะโกนออกไมค์ของเฟยหงอรุณว่าดังแล้ว
แต่เสียงคำรามของมหาชนกลับดังกึกก้องยิ่งกว่า
ผู้เล่นทุกคนต่างเรียกอาวุธประจำตัวออกมา ฝ่ายที่เป็นซัพพอร์ทก็ร่ายเวทเพิ่มพลัง
แม้แต่พวกพ่อค้าหรือนักประดิษฐ์ก็ยังแจกจ่ายไอเทมใช้งานในกระเป๋าออกมาไม่ยั้ง
ขณะเดียวกันพลังแห่งหมู่ดาวลงมาสถิตที่เฟยหง
“คอนสเตลเลชั่น :
ออไรก้า” มังกรหนุ่มเอ่ยเช่นนี้สองครั้ง
ระหว่างโบกพัดไปยังที่ลาดเชิงเขาและช่องโหว่ของซีเกทซึ่งถูกทำลาย
มีปาฎิหาริย์คือบังเกิดชายหนุ่มคุมรถม้าวิ่งฮ่อไปในอากาศ ทิ้งละอองดาวสีขาวและทองเอาไว้เหมือนถนนทางช้างเผือกที่สร้างร่างกายมันขึ้นมา
ด้วยพลังของหมู่ดาวสารถี
หรือ คนขับรถ (Auriga /Charioteer) ครั้นชายหนุ่มและรถม้าของมันไปถึงที่หมายก็สลายไปเป็นประตูมิติขนาดใหญ่
ที่ตรงเนินเขาอยู่ๆก็มีกองทัพของผู้เล่นหมื่นเศษกรีฑาลงมา
พริบตาที่เหล่าผู้เล่นโห่ร้องอย่างมีความหวัง
คนเหล่านั้นก็ตื่นตะลึงอีกรอบเมื่อเห็นว่าคนขี่รดม้าแห่งหมู่ดาวอีกคน กลายเป็นช่องมิติให้เรือรบเป็นกุรุทแล่นออกมาปิดอ่าวตรงช่องที่ซีเกทถูกทำลายพอดี
หนึ่งในลำที่ใหญ่ที่สุด
ใหญ่จนเรียกได้ว่าป้อมปราการลอยน้ำมากกว่าเรือ
เป็นแพยักษ์ที่ใหญ่พอให้คนทั้งหมดลงไปยืนได้
“”“หัวหน้าเฟย
กองทัพพร้อมแล้ว”””
หน้าจอโปร่งใสเด้งขึ้นมาพร้อมๆกัน
เผยให้เห็นใบหน้าของสล็อท กิลเบิร์ก และพี่สาวแห่งกิลด์ฮันนี่พ็อท
ผู้นำสมาคมมังกรทองเห็นดังนั้นจึงประกาศสั่งลุย สร้างอุโมงค์มิติอินเตอร์แพสเซส
พาทุกคนลงมายังป้อมลอยน้ำดังกล่าว
แน่นอนว่าอรุณกับอันย่าเป็นหนึ่งในแถวหน้าสุด
เมื่อมาโผล่ตรงด้านล่างทั้งสองจึงวิ่งออกไปก่อน อยู่เคียงข้างเฟยหงไม่ห่าง คลื่นลม
ความหนาว สายฝน กองเรือปิศาจจากท้องทะเล ไม่ว่าอะไรพวกเขาก็พร้อมเผชิญ
ฝูงมอนสเตอร์ซึ่งเห็นเป็นแค่เงาดำๆในทะเล
แค่พริบตาเดียวก็มาถึงกองเรือของหยางหลง พวกมันบางส่วนพุ่งจากผิวน้ำขึ้นไปบนเรือ
บ้างก็มุดน้ำเพื่อขึ้นไปให้ถึงแผ่นดิน
แต่ส่วนมากจะกระโจนขึ้นมาบนปราการลอยน้ำของเฟยหงนี่แหละ
และอรุณก็เป็นคนแรกที่เห็นหน้าของมันชัดๆ
มันคือสิ่งมีชีวิตผิวดำรูปร่างคล้ายคนแต่มีหกขา
สวมเกราะคล้ายพวกกระดองปูหรือหอยสีขาวซีด และหัวก็เป็นตัวอะไรเทือกนั้นซึ่งมีหนวดรยางค์ใต้ปาก
ก้ามขวาที่พัฒนากลายเป็นคีมตัดเปล่งพลังน้ำสีน้ำเงินเข้มด้วยเวทมนต์แห่งทะเลลึก
มอนเสตอร์หายากที่พบในโซนสามสีของทวีปเหนือเท่านั้น
[พบมอนสเตอร์
ดีปเทอเรอร์ คทูลู ระดับ 57 จำนวน--]
“เข้ามาเลยไอ้ปูอลาสก้า”
อรุณกล่าวอย่างเยือกเย็นโดยไม่สนใจคำเตือนของระบบแม้แต่น้อย ฟันข้อต่อแขนซึ่งไร้กระดองปกคลุมของอสูรทะเลขาดเป็นสองท่อน
“จะร้อยตัว หรือ
หมื่นตัว พ่อจะสับให้เละเลย!”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุณคนที่สมัครอาซาเลีย ไม่ต้องรายงานแล้วนะครับ บทมันออกไปแล้ว
ถ้าผู้ปกครองของ ยูสึมิ แพนทาล่า แล้วก็ เดย์ลี โปรดรายงายตัวด้วยครับ
ไม่งั้นลูกคุณโดนตัดบทแล้วเด้อ ผมจะได้ให้ลูกๆคนอื่นที่ยังตามอ่านออก
ความคิดเห็น