คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : ep32 - ดอยทะลุเมฆา
ความตายในคัลเลอร์แคลชมันอบอุ่นถึงขนาดนี้เลยเหรอ
อรุณตั้งคำถามกับตัวเองภายในห้วงความคิดอันดำมืด
สติของเขาเหมือนกำลังจมลงไปในบ่อน้ำหมึกที่เหนียวข้นอย่างที่สุด ของเหลวสีดำสนิททะลักเข้าจมูกและปากแบบไม่หยุดหย่อน
รวมกันเป็นก้อนอยู่ภายใน เติมเต็มความรู้สึกหนักอึ้งและเจ็บแปลบเข้าไปที่อกด้านซ้าย
จนอรุณอยากจะควักหัวใจทิ้งเสีย
“แย่งวาวของฉันไป
แกยังมีหน้ามาถามเหตุผลอีกเหรอวะ!”
แม้แต่ในสระน้ำอันมืดมิดที่ไร้ก้นบึ้งนี้
เสียงของซิกตี้ก็ยังสะท้อนไปมาราวกับระลอกคลื่น ดวงตีแดงที่เพ่งเข้ามาด้วยความเป็นศัตรูนั้น
เขาจำได้แม่น แววตาของมันในยามนั้นอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกโกรธแค้นและหึงหวงเป็นพิเศษ
“วาวเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่”
อรุณพยายามจะตอบโต้แต่กลายเป็นว่าของเหลวเหนียวหนืดนั้นกลับไหลลงคอของเขามากขึ้นจดแทบสำลัก
“แกยังมีหน้ามาถามเหตุผลอีกเหรอวะ” คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบนั้นสะท้อนกลับมาอย่างเช่นเคย
“วาว..วาว..
วาวไม่ใช่ของแก..”
“ฟื้นแล้ว อรุณฟื้นแล้ว!!”
เสียงอุทานสดใสเสริมกับแรงเขย่าที่มือข้างซ้ายนั้นราวกับคันมีเบ็ดจากสวรรค์เกี่ยวอรุณขึ้นมาจากห้วงนรกสีดำ
ชายหนุ่มกระเด้งอย่างแรงจนหัวฟาดเข้ากับใครสักคน ซึ่งมีเสียงที่เขาคุ้นหู
แสงสว่างที่ไม่ได้เห็นมานานทำให้เขาตาพร่าในคราแรก
แต่ในการลืมตาครั้งที่สอง
ใบหน้าของอันย่าที่ยิ้มน้ำตาเล็ดก็อยู่ห่างออกไปไม่ถึงคืบ
“นายนี่มันบ้าจริงๆเลยอรุณ
บ้า บ้า บ้า!” สาวกระต่ายหัวเราะขณะที่หยดน้ำใสๆไหลอาบแก้ม “ระดับนักผจญภัยเล็กจ้อยแค่นี้แท้ๆ ยังจะเอาตัวเองเข้าแลกกับวายุแดงอีก”
อรุณงงไปหมดจนไม่รู้จะพูดอะไรกลับไปดี
จนเหมือนรูปปั้นที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากจ้องใบหน้าเธออย่างไร้ความรู้สึก
นานพอจนหญิงสาวแก้มขึ้นสีระเรื่อแล้วถอยห่างออกไปเอง วินาทีนั้นที่อรุณเริ่มกวาดสายตาออกไปรอบๆ
เขากำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ริมหน้าต่างซึ่งมีวิวก้อนเมฆล่องลอยไปตามยอดเขา
มีเสียงซ่าๆเหมือนน้ำตกอยู่ไม่ห่างออกไป ถึงอย่างนั้นก็แปลกที่อรุณกลับรู้สึกอุ่น
ค่อนไปทางร้อนด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะมีใครไม่รู้ใส่ชุดหนาเตอะให้เขาประมาณสองชั้น
“นี่มันที่ไหนครับ
ซิกตี้ล่ะ ทุกคนปลอดภัยดีใช่ไหม” อรุณเค้นมันสมองนึกคำถามออกมาได้เท่านี้
อันย่ายิ้มด้วยสีหน้าปรอดโปร่งแล้วนั่งลงตรงขอบเตียง
“หายห่วงแล้วล่ะ
ก่อนที่อรุณจะโดนโอเวอร์คิล มีคนมาช่วยไว้พอดี แล้วก็พาเรามาเป็นแขกอยู่ที่นี่”
ใช่แล้ว เขาพลาดท่าใจลอยเพราะคำพูดแค่ประโยคเดียวของซิกตี้
เลยแพ้ซะหมดรูป วินาทีที่หลับตารอรับค้อนสายฟ้า[มยอลเนียร์]
ของเจ้านั่น เหมือนได้ยินคนโผล่ออกมาพูดอะไรสักอย่างก่อนที่สติจะขาดหายไป
“แล้วนี่มันทีไหนกันแน่
ผมตายแล้วน่าจะกลับไปเกิดที่จุดเซฟนะ ไม่น่าจะเป็นห้องนอนตกแต่งสไตล์จีนแบบนี้นี่ครับ
หรือว่าเดี๋ยวนี้ระบบพัฒนาไปถึงขั้นนี้แล้ว”
“เหลวไหลแล้วค่ะ
แค่สลบไปสองวันสมองฝ่อหมดแล้วเหรอ” ยัยกระต่ายหัวเราะคิก “ไม่เห็นสัญลักษณ์บนผนังเหรอไง”
‘สองวันเกมเนี่ยนะ
งั้นก็ไม่ใช่จุดเซฟแล้ว’
อรุณเหลือบข้ามศีรษะอันย่าก็พบรูปวาดสัตว์ในตำนานของจีนอยู่บนผนัง
“มังกรทอง...” ในโลกแฟนตาซีแบบคัลเลอร์แคลช
จะมีภาพมังกรหลงที่ผนังสักแห่งไม่ใช่เรื่องแปลก เขาละความสนใจจากมันก่อนหันไปสบตาอันย่า
อรุณกับเธอมีส่วนสูงในเกมเท่ากัน
แม้ต่างคนจะนั่งอยู่บนเตียงระดับสายตาของทั้งสองก็มาบรรจบกันได้เสมออย่างเหมาเจาะ “ถ้าให้เดา หยางหลง
ใช่ไหม”
“คิดนานจัง ถ้าเห็นมังกรทองก็มีอยู่พวกเดียวนั่นหละค่ะ
จำที่ผู้ชายชื่อจ็อบบี้บอกได้ไหม ว่าจะเรียกคนมาช่วย น่าตกใจเหมือนกันที่กิลด์ใหญ่อันดับสงออกตัวเองแบบในเรื่องแบบนี้
เดี๋ยวรายละเอียดจะเล่าให้ฟังทีหลังนะ ลุกไหวไหม”
“สบายมาก” อรุณเพิ่งรู้ว่าตอนนี้เขาหิวขนาดกินวัวได้ทั้งตัว หรือสามตัวถ้ามีให้กิน หลับในเกมมาสองวันส่งผลขนาดนี้เลยเหรอ
“หวังว่าสมาคมมังกรทองจะเลี้ยงข้าวด้วยนะ”
“…!” พริบตาที่อรุณกำลังจะลุกขึ้น
กล้ามเนื้อทั่วร่างก็แข็งเกร็งอย่างเฉียบพลันราวกับโดนไฟช็อต ถ้าไม่ได้อันย่ามาคล้องแขนไว้คงล้มหัวทิ่มไปแล้ว
โดยเฉพาะตรงหน้าอกที่เหมือนโดนเข็มนับพันเล่มทิ่มอยู่ตลอดเวลา
“เราเลยถามไง
ตอบใหม่ได้นะคะ ลุกไหวไหม”
“ไม่ไหว” อรุณยอมแพ้โดยดี นี่เป็นผลข้างเคียงของสถานะแบบพิเศษ ‘เหน็บชา’ ซึ่งแฝงมากับการโจมตีของซิกตี้ ผ่านมาสองวันเกมแล้วทำไมมันถึงยังแสดงผลอยู่อีกล่ะ
อรุณคิดว่านี่ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย
“อันย่า..ประคองให้ก่อนแปปนึงนะ ผมจะเรียกไม้เท้า ถ้านับเป็นอาวุธ[เพล อาร์มาเมนท์] ของผมก็สร้างได้ทุกอย่าง”
“เลิกทำอะไรเกินตัวสักทีเถอะ
อรุณเหนื่อยมามากพอแล้ว ที่สำคัญเรียกมาแล้วคิดว่าจะมีแรงพยุงตัวเองเหรอไง เดี๋ยวเราจะช่วยเอง
คิดซะว่าตอบแทนเรื่องที่โบราณสถานสีดำแล้วกัน”
“’..ลำบากหน่อยแล้ว”
“ลำบากแน่ ถ้าหามปีกไปไม่รู้ขาอรุณจะมีแรงพอที่จะเดินหรือเปล่า
สงสัยต้องอุ้มไป..ล่ะมั้ง”
“พูดเป็นเล่น
กระต่ายน้อยอย่างเธอจะเอาแรงที่ไหน ใช้วิธีกอดคอไปสิ”
“แล้วแต่เลยค่ะ”
อันย่ากล่าวพร้อมยกแขนอรุณขึ้นมาคล้องบ่าเล็กๆของเธอ ชายหนุ่มนึกเกรงใจขึ้นมาจึงพยายามขยับตัวช่วยเธออีกแรง
แต่แล้วกระแสไฟฟ้าก็แล่นผ่านร่างเขาไปอีกจนต้องทรุดลงนั่งกับพื้น
“บ้าฉิบ!” อรุณบ่นกับอันย่าที่ยิ้มลงมาอย่างอ่อนใจ เธอไม่ปริปากบ่นสักคำขณะพยายามยกคนเป็นเหน็บชาขึ้นมาใหม่
ถึงในเกมผู้เล่นทุกคนจะมีร่างกายแข็งแรงเหมือนนักกีฬา
แต่กระต่ายผอมเพรียวที่แขนสองข้างยังรวมไม่เท่าขนาดของอรุณ ต่อให้แข็งแรงกว่าเดิม
การยกอรุณก็ถือเป็นงานหนัก
สุดท้ายทั้งคู่ก็กลับมาอยู่ในอิริยาบถนั่งบนเตียงเหมือนเดิม
‘สถานะผิดปกติอะไร มันจะโหดได้ขนาดนี้’
ชายหนุ่มก้มมองตัวเองอย่างไม่พอใจ
ตั้งแต่เล่นเกมมาเขาไม่เคยเจอความสามารถแบบไหนที่ส่งผลนานเท่านี้ก่อน
ในการโจมตีคราวนั้น ซิกตี้อาจใช้ลูกเล่นตุกติกบางอย่างใส่เขาแน่ๆ คิดเท่าไหร่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
จนเหงื่อเริ่มไหลชุ่มหน้าเพราะเสื้อตัวหนาที่ถูกใครไม่รู้ใส่ให้ตัวนี้ร้อนได้ใจดีเหลือเกิน
“ไปตามคนมาช่วยเถอะอันย่า
ผมรออยู่นี่แหละ” อรุณเอ่ยเป็นเชิงสั่ง
ซึ่งสาวกระต่ายก็ยอมทำตามโดยดี เขาเอาน้ำลูบใจแล้วเรียกสถานะของตัวเองมาดู โชคดีที่แค่คิดหน้าจอโปร่งใสก็เลื่อนออกมา
เขาแทบไม่ต่างจากคนอัมพาตซึ่งขยับตัวไม่ได้
|
สถานะผิดปกติ: เหน็บชา (พิเศษ) ระยะเวลา: (2/5) วัน เมื่อขยับจะได้รับความเสียหายและกล้ามเนื้อเกร็ง |
‘อีกสามวัน!?’ อรุณกลั้นลมหายใจ
นั่นแสดงว่าเขาต้องพิการในเกมแบบนี้ไปอีกหนึ่งวันจริงเลยทีเดียว ถ้าเขายังล็อกอินอยู่ใครที่ไหนจะยอมเสียเวลามาคอยดูแล..
โลกทั้งใบอยู่ๆก็มืดลงอีกครั้ง
แต่คราวนี้เป็นเพราะอันย่านำผ้าชุบน้ำมาลูบใบหน้าเขา
มืออ่อนนุ่มนั้นจะเลื่อนไปตามเรือนผมและลำคอเพื่อเช็ดเหงื่อออก
น้ำเย็นๆช่วยรวบรวมสติเขาให้อยู่กับร่องกับรอย ใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มแผ่วเบาของเธออยู่ไม่ห่างออกไปจากสายตา
เขาพบแล้วว่าใครที่ยอมเสียเวลามาดูแลคนแบบเขา
“ขอบใจนะ
หรือว่าเธอ..ตอนที่ผมหลับอยู่”
“อย่าเข้าใจผิดสิคะ
ไม่ใช่แค่เราคนเดียวซะหน่อย คิทตี้กับน้องสองคนที่อรุณพา โดยเฉพาะน้องไอริส เธอเป็นเด็กดีมากเลยนะ
ทุกคนผลัดกันมาคอยเฝ้าอรุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ร้อนล่ะสิ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อให้ ฟื้นมาทั้งทีถ้าเขาเห็นนายอยู่ในสภาพนี้เดี๋ยวจะยิ่งเป็นห่วงเข้าไปใหญ่”
เครื่องสวมใส่โดยทั่วไปแล้วสามารถเรียกใช้ได้เลยจากหน้าจออุปกรณ์
แต่ถ้าเป็นแค่เสื้อผ้าหรือชุดสำหรับตกแต่งและให้ความอบอุ่น ระบบจะบังคับให้ผู้เล่นต้องสวมใส่ด้วยมือตัวเอง
อรุณที่ขยับตัวไม่ได้จึงถูกอันย่าปลดเสื้อออกอย่างช้าๆ
รู้สึกเหมือนโดนเอาคืนตอนแรกที่ไปเจอเธอนอนแก้ผ้าชอบกล
เริ่มจากเสื้อกันหนาวบนสัตว์ตัวหนาและหนักตามด้วยเสื้อถักแขนยาวอีกสองชั้น หน้าอกเปลือยเปล่าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อจนมันวาวของอรุณค่อยเผยออกมา
บรรยากาศกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกเริ่มขึ้นเมื่อหญิงสาวค่อยๆเอาผ้าลูบไปบนหน้าอกเขาอย่างเงอะงะ
เสียงเธอสั่นขณะบ่นกับตัวเอง
“จะ
จะตื่นเต้นทำไมเนี่ย ตอนหลับก็..ก็เคยเช็ดให้ตั้งหลายครั้ง”
อรุณตัวเกรงเป็นท่อนไม้
และไม่ใช่เพราะสถานะผิดปกติ
“ผมว่า
รีบทำให้เสร็จๆเถอะ”
“อะ อืม งั้น จะเช็ดท้องนะ”
อันย่ารีบเอาผ้าไปชุบน้ำในถังเล็กๆที่อรุณเพิ่งสังเกตเห็นแล้ว
โปะมันกลับไปบนกล้ามท้องที่มีอยู่พอสมควรของชายหนุ่ม ถึงเธอจะทำเป็นหลบตา
แต่ที่จริงกำลังแอบดูซิกแพ็คซึ่งเป็นส่วนเดียวที่เขามั่นใจว่าโชว์ได้อย่างไม่อายแบบตาไม่กระพริบ
จนยิ่งชวนให้เข้าใจผิดเข้าไปอีก จะดูก็ดูได้ แต่ทำไมถึงลูบค้างอยู่แบบนี้เล่า
ปึง!
“พี่ชาย~♥ ฟื้นแล้วเหรอ
หนูมาช่วยแล้วนะค้า!!” เด็กสาวผมทองเปิดประตูพรวดเขามาในเวลาพอเหมาะพอเจาะพอดีพร้อมซันซึ่งดูเหนื่อยใจทางด้านหลัง
พริบตาหลังจากนั้นสีหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนเป็นตกตะลึงแทน
“..โทษทีนะคะที่ขัดจังหวะ
หนูกับซันจะรอข้างนอกแล้วกัน”
“เดี๋ยวก่อนไอริส ซัน
พี่อธิบายได้!” อรุณอยากจะยกมือห้ามแต่ทั้งสองคนกลับพยักหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วรีบซอยเท้าออกจากห้อง
อันย่าจึงรีบเปลี่ยนไปเช็ดหลังให้อรุณแล้วเปลี่ยนเสื้อให้เขาอย่างฉับไว
คิทตี้เดินเข้ามาหลังจากนั้นไม่นาน
สาวแมวยิ้มกรุ้มกริ่มพลางมองหน้าทั้งคู่สลับไปมา “ฟื้นแล้วเหรอนายท่าน
ระหว่างที่ข้าไม่อยู่แอบทำอะไรสนุกๆกันอยู่เหรอคะ หน้าแดงใหญ่เชียว”
“แค่เปลี่ยนเสื้อ/แค่เปลี่ยนเสื้อเฉยๆค่ะ!” อรุณกับอันย่ารีบตอบตามจริงพร้อมกัน
แต่แบบนี้ยิ่งดูมีพิรุธเข้าไปใหญ่
“ฮิฮิ
ข้าจะไม่ถามแล้วกันเมี้ยว มาเถอะข้าจะอุ้มเอง เดี๋ยวอาหารเย็นชืดหมดพอดี”
คิทตี้มีกำลังมากอย่างไม่ต้องสงสัย
เธอยกอรุณด้วยมือเดียวแล้วอุ้มเขาราวกับเป็นเด็กทารก
ฝีเท้าของสาวหูแมวนอกจากว่องไวแล้วยังเงียบกริบ ทำให้เสียงวิ่งของอันย่าซึ่งตามมาสะท้อนไปทั่วโถงอันว่างเปล่า
ที่นี่อรุณเจอหน้าต่างกับรูปวาดมังกรทองมากกว่าคนซะอีก พูดให้ถูกคือไม่มีคนเลย อึดใจเดียวพวกเขาก็มาถึงเฉลียงรับแขกขนาดใหญ่
มันออกแบบให้สามารถมองเห็นวิวได้หนึ่งร้อยแปดสิบองศา
หุบเขาสีเหลืองที่ยอดมีหิมะปกคลุมยาวออกไปจนสุดสายตา
โต๊ะอาหารรออยู่แล้วพร้อมกับไอริสและซัน
เด็กทั้งสองกำลังพูดคุยกับชายหนุ่มผมสีเขียวคนหนึ่งซึ่งให้ภาพลักษณ์ขุนนางจีน
กริยาตอนเขาลุกต้อนรับอรุณก็สุภาพและมีระดับราวกับขุนนางตัวจริง
“ยินดีต้อนรับสู่ดอยทะลุเมฆา
ผมเฟยหง นั่งลงก่อนสิ” หนุ่มผมเขียวทักทายด้วยใบหน้าเรียบเฉย
ก่อนส่งกรอบข้อความให้อรุณดู เพราะรู้ว่าเขาคงตรวจสอบไม่ได้
|
ชื่อ: เฟยหง สี: ขาว-เหลือง คลาส: Planeswalker ระดับนักผจญภัย: 91 ระดับสี: 3 สังกัด: หยางหลง |
‘หัวหน้ากิลด์หยางหลง
กิลด์สายการค้าอันดับหนึ่ง พวกชื่อดังโผล่มาเราเพิ่มอีกแล้ว ทำไมไม่ใช่วาวบ้างหนอ’
อรุณนึกตัดพ้อตัวเองขณะทักทายอีกฝ่ายกลับตามมารยาท ถึงยังไงเขาก็เป็นคนช่วยพวกทุกคนไว้
“ดูคุณไม่ตกใจเลยนะ”
หัวหน้ากิลด์หนุ่มสังเกต
“เมื่อวานเพิ่งเจอหัวหน้ากิลด์ใหญ่พร้อมกันทีเดียวตั้งสามคน
รวมกับซิกตี้อีก ความรู้สึกเหมือนเวลายิงประตูได้น่ะครับ ลูกแรกก็สะใจอยู่
แต่พอลูกต่อๆไปก็เริ่มเฉยๆแล้ว”
“หึๆ งั้นเหรอครับ
พูดถึงซิกตี้แล้ว เดี๋ยวนี้เจ้านั่นมันชักจะเหิมเกริมใหญ่ ขนาดหัวหน้ากิลด์ตัวเองยังไม่ฟังเลย
นับประสาอะไรกับศัตรู จะให้ผมเรียกคุณว่าไรดีล่ะ เจ้าพิภพ เอรอน หรือว่าอรุณ”
“เรียกอรุณไปเถอะครับ
รู้ได้ยังไงว่าผมใช้อาร์ติแฟคเปลี่ยนชื่อ”
“เซนส์น่ะ” เฟยหงเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆอรุณ
เขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เลย
แต่คนผู้นี้ดูเหมือนจะทราบข้อมูลแทบทุกอย่าง หัวหน้ากิลด์หยางหลงพอเห็นว่าอันย่ากับคิทตี้ได้ที่นั่งของตัวเองแล้วจึงไม่รอช้าที่จะเปิดประเด็น
“ขอต้อนรับอย่างเป็นทางการอีกรอบ
เราอยู่ที่ดอยทะลุเมฆา สำนักงานใหญ่ของหยางหลง อรุณ รู้ว่าคุณสงสัยว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่แน่นอน
ผมนี่แหละเป็นคนพาพวกคุณกับคัลเลอร์เวเดอร์มา
เรียกได้ว่าถ้าช้าไปอีกสักวินาทีเดียวล่ะก็คุณถูกส่งไปจุดเซพที่ไหนก็ไม่รู้แล้วแน่”
อรุณพยักหน้าแบบตลกๆด้วยลำคอที่แข็งเกร็ง
“ผมได้ยินมาบ้างแล้ว คนที่จ็อบบี้ติดต่อให้มาช่วยสินะ
งั้นเสียงแว่วๆตอนที่ได้ยินก่อนจะสลบไปก็’
“ถูก
ผมย้ายตัวละครคุณไปอยู่นอกเมืองด้วย[เพลนชิพ] ค้อนสายฟ้าเป็นสกิลแบบไม่พลาดเป้ามันเลยต้องเริ่มร่วงจากฟ้าลงมาใหม่
จังหวะนั้นยืดเวลาตายของคุณด้วย[ทวิส ออฟเฟท] ก็มีเวลามากโขให้ใช้..”
“พี่เฟย! นึกอะไรก็พูดอีกแล้ว ใส่ไม่ยั้งแบบนั้นใครเขาจะไปเข้าใจล่ะครับ” ซันยิ้มแห้งปรามหนุ่มผมเขียวด้วยท่าทางสนิทสนมกว่าที่อรุณคาด “อย่างน้อยก็อธิบายหน่อยสิว่าแต่ละทักษะมันทำอะไรได้
คนส่วนใหญ่เขาไม่รู้ว่าสกิลคลาสพี่ทำอะไรได้สักหน่อย”
“เออ จริงของซัน”
เฟยหงชะงักไป “งั้นเดี๋ยวผมอธิบายให้คุณหลังอาหารแล้วกันนะ
พูดให้หมดมันยาวน่าดูเลย”
“ไม่ต้องหรอก ผมเข้าใจ”
“ครับ?”
เรื่องแค่นี้มีหรือรองแชมป์โลกอย่างอรุณจะไม่รู้
เขาฝืนอาการเหน็บชา ซึ่งเลวร้ายลงทุกทีเงยหน้าจ้องเฟยหงแล้วอธิบายประดุจทั้งหมดเกิดจากน้ำมือของตัวเอง
“คลาสของคุณคือ
เพลนวอร์กเกอร์ (Planeswalker ) มีความสามารถเปลี่ยนเวลาและสถานที่
ให้เป้าหมายหรือพื้นที่หนึ่งๆ ตามลำดับที่คุณเล่า
หลังจากเคลื่อนย้ายตำแหน่งด้วยทักษะอะไรสักอย่างเสร็จก็มาเจอผม ท่าไม้ตายค้อนสายฟ้าที่ซิกตี้ใช้เป็นแบบไม่พลาดเป้า
แต่ถ้าเป้าหมายย้ายตำแหน่งไปมันจะต้องเสียเวลาแปปนึงให้หล่นลงมาใหม่ จังหวะนี้ท่า
เพลนชิพ(Plane shift) เลยเหมาะสมที่สุด”
“อ่าฮะ” สีหน้าเรียบเฉยของเฟยหงเปลี่ยนเป็นยิ้มเล็กน้อย อรุณจึงพูดต่อว่า
“ท่านี้จะสลับตำแหน่งของตัวละครระหว่างพื้นที่สองจุดแบบชั่วคราว
คุณเลือกสลับกับที่ว่างสักแห่งแถวนั้นซึ่งผ่านสายตามาเข้ามาพอดี ถึงจะย้ายที่ค้อนก็หล่นลงมาทับอยู่ดี
เลยใช้ ทวิส ออฟ เฟท(Twist of fate) ทักษะนี้เอาง่ายๆก็คือยืดความเสียหายก่อนตายให้เกิดช้าลงมากแต่แรงขึ้นสามเท่า
เวลาสั้นๆนั้นก็เอาผมมาตายที่นี่เพราะมีจุดเซฟใช่ไหม นอกจากไกลจากศัตรูแล้ว
ยังเป็นที่ส่วนตัวของคุณด้วย”
“โห พี่ชายสุดยอดไปเลย สมแล้วที่เป็นผู้เล่นเก่า” ไอริสตบมือชื่นชมเป็นการใหญ่
“เล่ายังกะตอนนั้นไม่ได้สลบอยู่เลย”
“แน่นอนอยู่แล้ว นายท่านของข้าเป็นถึงลูกศิษย์ของลอร์ดแห่งสตาร์เกท ฝีมือสุดยอดไร้เทียมทาน
ความรู้เรื่องคัลเลอร์แคลชก็กว้างขวาง”
“อวยมากไปแล้วครับคิทตี้
แค่ความรู้พื้นฐานน่า..อึก!”
อรุณฝืนความรู้สึกเหมือนไฟดูดยกแขนของตัวเองมาวางไว้บนโต๊ะได้สำเร็จ
สีหน้าของทุกคนที่มองเขาเปลี่ยนเป็นกังวลขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
ฝ่ายเฟยหงเป็นต้องถอนใจ
“รูนที่ซิกตี้ใช้แผลงฤทธิ์แล้ว”
“รูนเหรอคะ
ที่เค้าเป็นแบบนี้ก็เพราะซิกตี้ใช้รูนเหรอ!”
อันย่าชิงถามขึ้นก่อนอรุณด้วยซ้ำ
ตั้งแต่เริ่มพูดคุยเธอนั้นเงียบมาตลอด
แต่พอเป็นเรื่องอาการของอรุณไม่รู้ทำไมถึงกระตือรือร้นนัก เฟงหงถูกสายตากดดันของสาวกระต่ายเข้าไปก็อธิบายโดยไม่ปิดบัง
“ธนูเกรดสี่ของซิกตี้สามารถสร้างสถานะเหน็บชาได้
แต่ปกติแล้วเวลาตายมันจะหายไป แต่ก็มีหลายเคสเหมือนกันที่คนของหยางหลงโดนเอ็นเลสเทลล์เล่นงานมา
พวกนี้เป็นรูนคำสาปที่ใช้อย่างแพร่หลายในโลกเบื้องหลังครับ”
“ผมว่าเรื่องมันเริ่มจะซับซ้อนเกินไปแล้วล่ะ
บอกเลยได้ไหมว่าผมโดนอะไรเข้าไป”
“ครับ
รูนคำสาปจะส่งผลอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นระยะเวลานาน
และมักจะเป็นสถานะผิดปกติแบบพิเศษเลยรักษาไม่ได้ ต่อให้ตายก็ไม่ยอมหมด
เป็นการบังคับกลายๆให้คนโดนต้องหยุดเล่นเกมไปพักหนึ่งเลย มันมีหลายรูปแบบ เช่น
ทำให้เป็นใบ้ ทำให้ได้ค่าประสบการณ์น้อยลง ทำให้ได้ยินเสียงดังขึ้นเป็นสิบเท่า เหมือนคำสาปที่สร้างความทุกข์ทรมานให้ผู้เล่น
ทุกคนเลยเรียกชื่อนี้”
“ส่วนที่คุณโดนคือประเภททำให้เป็นอัมพาท
ซิกตี้คงแอบใช้ก่อนจะโจมตีคุณนั่นแหละ”
“ไอเทมทุเรศชัดๆค่ะ!”
อันย่าโวยลั่น “สาปให้ผู้เล่นที่ตัวเองไม่ชอบติดสถานะที่แก้ไม่ได้
จนต้องล็อกเอาท์เพื่อรอหมดระยะแสดงผล ระบบปล่อยให้มีของแบบนี้อยู่ในเกมได้ยังไง”
เฟยหงถอนใจอย่างปลงตก “เกมนี้มันไม่มีกฎหมายนะครับ
ระบบทำอะไรไม่ได้หรอกถ้าไม่เอามาใช้แบบโจ่งแจ้ง มีแต่ผู้เลนต้องรับมือกันเอง”
“ด้วยความน่าเกลียดของมัน
กิลด์ใหญ่ทั้งเก้าเลยมีมติในสภาผู้เล่นว่า
จะยกเลิกการผลิตและซื้อขายรูนพวกนี้ทั้งหมด
แต่พวกเห็นแก่ประโยชน์ก็ยังคงแอบสร้างมาขายอยู่ดี เบื้องหน้าเรากำจัดได้หมดแล้ว
แต่ที่โลกเบื้องหลัง..เฮ้อ แค่มีเงินจะหาจะสักกี่อันในตลาดมืดก็ได้”
“ซิกตี้ถึงกับยอมลดตัวมาใช้วิธีสกปรกแบบนี้
เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก คุณอรุณไปทำอะไรให้เจ้านั่นมันเลือดขึ้นหน้าลืมศักดิ์ศรีกันนะ”
‘แย่งวาวของฉันไป
แกยังมีหน้ามาถามเหตุผลอีกเหรอวะ!’
อรุณแค่นึกตามประโยคของซิกตี้ก็ดังก้องในหัวเช่นเดิม
ใช่ ยังต้องถามเหตุผลอีกเหรอ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องเป็นเพราะเรื่องวาวแน่ๆ
แต่คำถามที่แท้จริงคือความสัมพันธ์ระหว่างซิกตี้กับเธอเป็นแบบไหนกันแน่
ถึงได้กล้าประกาศเช่นนี้ออกมา หนำซ้ำ
วายุแดงอาจรู้ความเกี่ยวข้องระหว่างเขากับวาวในระดับหนึ่งด้วย เป็นประเด็นที่ชวนให้สงสัย
แต่คงต้องว่ากันทีหลัง
“ถ้าไม่ล็อกเอาท์
ก็ต้องพิการแบบนี้ไปอีกสามวันเกมเต็มๆเลยสินะ” สภาพร่างกายตัวละครของอรุณตอนนี้ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้วนอกจากรอหนึ่งวันแล้วค่อยเข้าเกมใหม่
ระหว่างนั้นคงมีเวลาให้ทบทวนสิ่งต่างๆบ้าง
“ขอบคุณนะครับคุณเฟยหง
งั้นผมขอตัวล่ะ อยู่ก็ลำบากทุกคนดูแลเปล่าๆ”
คนที่อยู่รอบข้างพูดไม่ออก
ไอริสกับซันมองหน้ากันอย่างจนใจ ถึงทั้งสองจะเล่นคลาสสายสนับสนุน
แต่เมื่อต้องเจอกับสถานะผิดปกติที่รักษาไม่ได้ก็หมดหนทาง กลับกัน อันย่าจับไหล่รั้งอรุณไว้
“อย่าเพิ่งยอมแพ้สิ อรุณ
นึกถึงโบราณสถานสิ ตอนนั้นเราใช้โซดาเกลือแร่แก้สถานะแบบพิเศษที่ทำให้หน้ามืดได้
มันต้องมีของอะไรสักอย่างสิที่แก้สถานะเหน็บชาได้สิ”
เฟยหงได้ยินดังนั้นก็เปรยขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“มีสิครับ เป็นต้นไม้ ชื่อ
บัวหิมะสวรรค์”
เอ๋? ทุกคนหันไปมองหนุ่มผมเขียวอย่างแปลกใจ ยกเว้นอรุณ
แค่ชื่อก็บอกยี่ห้อแล้วว่ามันต้องเป็นของหายากแน่ๆ เขาแค่ล็อกเอาท์ไปวันเดียวก็พอ
จะไปงมหาให้ลำบากทำไม แต่ยัยกระต่ายดันทำตาประกายถามเหมือนคิดจะไปหาซะนี่
ถ้าตอนนี้เธอสวมฮู้ดกระต่าย
อรุณว่าหูที่ติดอยู่ตั้งเด่ไปแล้ว “เป็นไงอรุณ มีจริงๆด้วย ช่วยเล่ารายละเอียดของบัวหิมะที่ว่าหน่อยสิคะ!”
“อันย่า
ไม่ต้องทำเพื่อผมขนาดนี้ก็ได้ เริ่มลำบากใจแล้วนะ”
“เงียบไปเลย
เราทำให้ด้วยความเต็มใจ อย่าคิดมากสิคะ!”
“เธอต่างหากเล่า
ที่คิดมากจริงจังเกินไปน่ะ!”
เฟยหง ยกมือปิดปากหัวเราะเบาๆขณะมองพวกเขาทะเลาะกัน
แล้วเริ่มเล่าโดยไม่รอความเห็นใคร “บัวหิมะสวรรค์
จัดเป็นวัตถุดิบระดับสี่ดาวที่มีคุณสมบัติเป็นยา ใบถ้าเอามาทำอาหารจะเพิ่มพลังป้องกันให้คนกินไปเจ็ดวัน
รากก็ต้มเป็นน้ำชาแก้พิษจากมอนสเตอร์ได้เกือบทุกชนิด ที่สำคัญคือ
หัวสีขาวของบัวหิมะสวรรค์ถ้าเอามาทำเป็นครีมทาตัว
ช่วยแก้สถานะผิดปกติเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวได้ วิเศษใช่ไหมครับ
แน่นอนว่ารวมถึงเหน็บชาด้วย ที่สำคัญคือพบได้เฉพาะในฮาวลิ่งเกลซะด้วย”
“งั้นก็โซนนี้เลยสิ”
อรุณไขว้เขวเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่เปลี่ยนใจจากเดิม “แต่ของเกรดสี่(Mythic) นี่นะ ผมเดาว่าถ้าไม่ปีนขึ้นไปเก็บบนยอดเขาน้ำแข็งสักแห่งแถวนี้
ไอ้ต้นนี้มันก็ต้องงอกแบบเดือนละครั้ง หรือมีบอสเฝ้าอยู่ใช่ไหม”
“ตามนั้น คุณนี่รู้เรื่องเกมใช้ได้เลย”
เฟยหงชี้นิ้วไปยังยอดเขาสูงทะลุเมฆที่ตั้งตระหง่านกระจายอยู่รอบๆ
“บัวหิมะสวรรค์ขึ้นอยู่เฉพาะบนยอดเขาที่มีหิมะตลอดปีพวกนี้
เดินทางจากดอยทะลุเมฆาไปถึงยอดที่ใกล้ที่สุดอย่างน้อยก็สี่วันเกม
หรือเวลาเท่าเซิร์ฟเวอร์เปิดถึงปิดในหนึ่งคืนทีเดียว
แต่ต้นไม้พันธุ์นี้จะงอกออกมาเฉพาะในคืนจันท์เต็มดวงเท่านั้น
โผล่พ้นหิมะแค่คืนเดียวก็จะเฉาไป…”
“จะเวอร์ไปไหนเนี่ย
นึกว่าหนังจีนกำลังภายใน” ฟังมาถึงจุดนี้อรุณแค่คิดก็ลำบากแล้ว
เฟยหงยังไม่หมดแค่นั้น
“จุดยากที่สุดอยู่ตรงนี้
อย่าลืมนะครับว่ายอดเขาน่ะเป็นรังของพวกไวเวิร์น
ที่เหนือเมฆขึ้นไปตรงบัวหิมะงอกนั่นแหละ คือถิ่นของไวเวิร์นเสียงสวรรค์
เก่งกว่าไวเวิร์นธรรมดาแบบคนละรุ่นจริงๆครับ”
“พวกเราก็ไปหามาช่วยพี่อรุณไม่ได้สิคะ”
ไอริสทำเสียงเศร้า
“เมี้ยว.. ถ้าไม่ติดเงื่อนเรื่องเวลา แค่ไวเวิร์นสู้ข้าไม่ได้หรอก
จะไปหามาให้นายท่านภายในวันเดียวให้ดู” คิทตี้เล่นหางตัวเองไปมาด้วยความเซ็ง
ด้านยัยกระต่ายก็เหมือนจะสีหน้าห่อเหี่ยวไป
“ทำอะไรไม่ได้เลย..”
ผู้นำสมาคมมังกรทองจู่ๆก็ผุดยิ้มบางๆ
“นี่ทุกคน ดอยทะลุเมฆาที่เรานั่งคุยกัน
ก็อยู่เหนือเมฆแล้วก็มีหิมะคลุมตลอดปีนะ
ไม่คิดบ้างเหรอครับว่าบนนี้ก็มีอยู่เยอะแยะน่ะ”
หา !!
มาเหนือเมฆอีกแล้วครับท่าน
เฟยหงคนนี้ นอกจากนึกจะพูดอะไรก็พูดแล้วยังชอบพูดเรื่องที่เกินความคาดหมายด้วย
หนุ่มผมเขียวซึ่งมีตำแหน่งถึงหัวหน้ากิลด์อันดับสองของไทย ตบมือเรียกไม่กี่ที
อรุณก็เห็นผู้เล่นชายหญิงจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาที่เฉลียง
พวกนี้ส่วนใหญ่จะยกจานไม่ก็ถาดอาหารจนมือไม่ว่าง
แต่มีอยู่คนหนึ่งที่เด่นกว่าเพื่อเพราะถือแค่กระปุกเล็กๆบรรจุครีมสีขาวเข้ามา
ชายหนุ่มตรวจสอบก็พบว่ามันคือครีมบัวหิมะสวรรค์!
สมาชิกหยางหลงคนนั้นช่วยเพื่อนจัดของบนโต๊ะก่อนจะนำกระปุกครีมมาวางไว้ให้อรุณ
ถึงจะหิวมากขนาดไหน แต่อรุณกลับไม่สนใจอาหารที่ยกมาเสิร์ฟมากมาย เขาต้องหลับตาแล้วลืมหลายรอบ
เพื่อให้มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดไป
เฟยหงยิ้มอย่างสุภาพแล้วบอกให้อรุณไม่ต้องเกรงใจ
“บัวหิมะสวรรค์งอกอยู่บนที่ของเรามากมายเหมือนต้นหญ้า
ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับแขกคนสำคัญของกิลด์หยางหลงเถอะครับ เอรอน จ้าวพิภพ”
“ให้ผม จะดีเหรอ”
ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก
เรื่องราวในเกมของเขามันพลิกผันไปมาอยู่ตลอดจนเอาไปเขียนนิยายได้อีกเรื่องแล้ว
ความคิดเห็น