คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Part 12 Aniia , He is my boyfriend
Part 12 Aniia , He is my boyfriend
JaeJoong X JunSu
“มาเร็วสิ” เด็กหนุ่มร่างสูงชะลูดยื้อแขนเพื่อนรูปร่างกะทัดรัดให้มาเก็บของหลังกระดิ่งเลิกเรียนดัง
“อะไรของนายเนี่ยวันนี้เวรเรานะ !” จุนซูเดินไปหลังห้องได้ก็คว้าไม้กวาดด้ามไม้มาเคาะหัวอีกคน โทษฐานเล่นไม่รู้เวล่ำเวลา
“หวังดียังเจ็บตัวอีก ไม่ไปวันนี้เดี๋ยวอย่ามาเสียใจ ไปเร็วเข้า!”
“เอ้าทิฟฟานี่เราฝากที” มือใหญ่ส่งไม่กวาดให้เด็กสาวที่ทำหน้าเอ๋อ ต่อรองมุบมิบว่าเดี๋ยวที่เหลือทั้งอาทิตย์ทำให้ทุกวันเลย
“เห้ยอะไรของพวกนายเนี่ย !” เธอร้องโวย หันไปดึงคอเสื้อเพื่อนสาวคนสนิทที่กำลังจะย่องออกไปจากห้องอีกคนนึง
“แทแท มาช่วยเรากวาดพื้นเดี๋ยวนี้” เธอส่งไม้กวาดให้อีกคนที่ยืนยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวเป็นระเบียบ รีบรับมาจะได้กวาดให้เสร็จอย่างไว
.............................
“อะไรของนายเนี่ยชางมิน ห้ะ อะไร ?” จุนซูถูกลากมาถึงหน้าโรงเรียน ยืนอยู่พักก็มีบีเอ็มสีควันบุหรี่มาจอดเทียบ
“อ๊ะ”
“ขึ้นไปเร็วซี่ พี่แจจุงมารอตั้งนานแล้ว” ชางมินจับคนที่ยืนอึ้งยัดขึ้นนั่งหน้าเสร็จสรรพ ส่วนตัวเองก็ยัดเอาไว้ข้างหลัง
“เดี๋ยวผมลงตรงนี่ฮะพี่ ขอบคุณครับ ปัง ! ”
“เหม่ออะไรล่ะครับ ?” มืออุ่นไล้แก้มขึ้นสีแผ่วเบา ตั้งแต่ขึ้นรถมาจุนซูยังไม่พูดกับเขาสักคำ ไม่แม้แต่จะทักทาย ก็ไหนสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี
“มาหาจุนซูมีอะไรเหรอฮะ?”
“อยากเจอ มาหาไม่ได้เหรอครับ ?” อุ้งมืออุ่นแทรกลงกับมือบางคลึงนิ้วเรียวเพลิดเพลิน
“จะไปไหนเหรอฮะ?”
“อู่รถประจำทางครับผม” แจจุงเลี้ยวรถคันงามเข้าจอดในลาน จูงมือเด็กว่าง่ายไปขึ้นรถประจำทางที่ว่างโล่ง มืออุ่นแตะแขนอีกคนให้เดินเข้ามานั่งกันข้างในสุด
“วันนี้น่ารักจังครับ” ใบหน้าคมโน้มซบไหล่บาง ริมฝีปากร้อนจูบลงแผ่วที่ต้นขอขาวนวล อุ้งมืออุ่นกอบกุมมือขาวเนียนไม่ห่าง
จุนซูกระชับมือแน่น คลี่ยิ้มหวานเมื่ออีกคนร้องเพลงหวานอยู่ข้างหู ตอนนี้เด็กนักเรียนเริ่มทยอยขึ้นมาบนรถเพราะเป็นเวลาเลิกเรียน แต่พี่แจจุงก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยมือกันเลย
“อ๊ะ คนนั้นน่ารักจัง” จุนซูมองเด็กสาวผิวขาวที่ก้าวขึ้นมาบนรถ ผมสีน้ำตาลเข้มสยายถึงกลางหลัง จมูกโด่งรับกับดวงตากลมโต ริมฝีปากบางเฉียบคลี่ยิ้มสดใสกับเพื่อนๆที่ขึ้นรถมาพร้อมกัน
น่ารักมากขนาดพี่แจจุงก็ยังเงยหน้าขึ้นมามอง
“ห้ามมองสาวสิฮะ!” มือเล็กดึงฮู้ดอีกคนลงมาปิดถึงจมูก ย่นจมูกใส่เพราะพึ่งเห็นว่าในมือเธอประคองโทรศัพท์สีชมพูเครื่องน้อยที่ห้อยพวงกุญแจคอลเลคชั่นของพี่แจจุงไว้เป็นพวง
“ขี้หึงนะเราเนี่ย ! ” แจจุงหัวเราะบิดจมูกเล็กบนใบหน้ายับยู่ด้วยความหมั่นเขี้ยว ตอนนี้จุนซูน่ารักเหลือเกิน อยากอยู่บนรถแบบนี้โดยไม่ต้องมีใครรู้จักพวกเขาไปอีกนานๆ
รถเมล์สายแน่นวนไปทั่วเมืองน้อย ผู้คนสัญจรไปมาผลัดกันขึ้นลง จากเต็มรถเป็นสี่ห้าคน จนเหลือแต่พวกเขากับคุณป้าที่ยืนโหนอยู่ ไม่ยอมนั่งสักที
“คุณป้าไม่นั่งเหรอฮะ ?” จุนซูเอ่ยถาม ชี้ยังทีนั่งว่างโล่งเต็มรถ คิดเอาเองอยู่ว่าแกอาจจะลงป้ายหน้าก็ได้ คุณป้าไม่ตอบ เขยิบเข้ามาใกล้เพื่อจ้องหน้าคนที่ซบเขาอยู่แล้วบ่นอุบ
“เอ๊อออ พ่อหนุ่มคนนี้ ป้าว่าหน้าคุ้นๆนะ”
“พี่ชายผมเองครับ ตอนนี้เค้าง่วงม๊ากมากก” จุนซูยิ้มหวาน เรียวมือขาวจัดกระชับฮู้ดอุ่นให้ลงมาปิดหน้าอีกคนมากขึ้น ดันหลังคออีกคนให้ซุกเข้าหา ไม่เข้าใจว่าพี่แจจุงจะดังอะไรนักหนา แม้แต่คุณป้าอายุปลายสี่สิบนี่ก็ยังรู้จักงั้นหรือ ?
“โกหกไม่ดีนะครับ”
“โอ๊ย”ฟันคมงับเข้าที่ซอกคอ ปลายลิ้นร้อนจงใจดูดดุนผิวคอขาวสร้างรอยสีเข้มประปรายจนอีกคนนั่งเกร็ง
“นี่พ่อหนุ่ม เงยหน้าขึ้นมาหน่อยสิ ทำอะไรอยู่ ลูกสาวป้าสวยนะ แนะนำให้รู้จักเอาไหม ?” คุณป้าจอมเผด็จการยกแว่นที่คล้องคอขึ้นมาสวม ใบหน้าเหี่ยวย่นเพ่งโทรศัพท์เครื่องเก่าในมือเพื่อหาเบอร์ลูกสาวแก
“ไม่ได้ นี่แฟนผมนะ !”
“อะไรของเธอเนี่ย จะหวงพี่ไปทำไมกัน ? เอ้า พ่อหนุ่มจำเบอร์ว...”
“ป้าลงป้ายหน้าใช่มั้ยฮะ ถึงแล้ว กลับบ้านปลอดภัยนะครับ” จุนซูส่งของพะรุงพะรังที่วางอยู่ที่พื้นให้ ยิ้มหวานแล้วกดกริ่งให้เสียงดังลั่น
“คุณป้าสมัยนี้นี่ คิดแต่จะหาผู้ชายให้ลูกสาว เฮอะ” จุนซูนั่งกอดอก มองคนข้างๆหัวเราะคิกคักแล้วก็ตวัดสายตาใส่
“มั่นใจในตัวเองหน่อยสิครับ จุนซูน่ารักน่ากอดออกจะตายไป” เขาทัดปอยผมนุ่มไปไว้ข้างใบหู จูบแผ่วเบาที่แก้มขาว แล้วจูงมือให้ลงจากรถ เพราะรถประจำทางวิ่งครบรอบแล้ว
“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ” จุนซูเม้มปาก พยักหน้าหงึก จุนโฮคงอยู่ที่บ้าน ไม่เป็นไร ยังไงจุนโฮก็ต้องรู้เรื่องเขากับแจจุงสักวันอยู่ดี
แจจุงเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังเดิม สูดหายใจเต็มปอดแล้วปลดล๊อครถเพื่อจะลงไปด้วย
“พี่แจจุงฮะ มันดึกแล้ว เดี๋ยวจุนโฮอารมณ์ไม่ดี” สองมือน้อยกระชับแขนอีกคนไว้มั่น ไม่อยากให้แจจุงไปไหน ไม่อยากเข้าบ้าน อยู่แบบนี้กันอีกสักพักได้ไหม ?
“เป็นห่วงกันเหรอ ? ดีใจจัง ?” แจจุงโน้มตัวเข้าใกล้ กักอีกคนไว้กับเบาะนุ่มด้วยสองแขน จูบแผ่วเบาที่แก้มแล้วหยุดที่ปลายจมูก
“จูบนะ ?” แจจุงแนบหน้าเข้าหา แตะแผ่วเบาที่กลีบปากนุ่ม ริมฝีปากบางไล่ขบเม้ม กดจูบเนิ่นนานไม่ยอมพอ เขาอยากได้มากกว่านี้
“ใช้ลิ้นได้รึเปล่า เคยทำมาก่อนมั้ย ?” เสียงนุ่มกระซิบแหบพร่า ร่างอวบในอ้อมแขนก้มหน้าหนี ไม่พูดอนุญาตออกมาสักคำ
หน้าไม่อาย ถามมาตรงๆแบบนี้จะให้ตอบว่าไงล่ะ ไม่เคยเลยเหรอ ? ก็ไม่ใช่นี่นา พ่อฮะ แม่ฮะ ช่วยจุนซูที
“ไม่ตอบพี่ถือว่าได้นะ”
“.....”
“จุนซูครับ ?” ปลายนิ้วอุ่นแตะที่ริมฝีปากแดง กดเน้นเป็นการแกล้งเด็กขี้อาย
“จ ...จะทำอะไรก็ทำไปสิฮะ ม ไม่ต้องถามได้มั้ย ? แล้วถามแบบนั้นทำไม พี่แจจุงคิดว่าจุนซูจะไปจูบกับใครก็ได้หรือไงล่ะ !”
“ก็แฟนเก่าเรา ? ”
“จุนซูเลิกกับพี่ยุนโฮตั้งนานแล้วนี่ !”
คิมแจจุงแสยะยิ้มในความมืด คงเป็นยิ้มที่จุนซูคงไม่มีวันเห็น แจจุงครางในลำคอ ตอนที่เขาจากไปเขามั่นใจว่าจุนซูคงมีใจให้กันบ้าง แล้วก็ถูกใช่ไหม ไม่งั้นจุนซูคงไม่เลิกกับแฟนเก่าหรอก ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด ถ้าเด็กน้อยนี่ไม่ได้สนใจกันอยู่บ้าง
ริมฝีปากอุ่นร้อนแนบลง เรียวนิ้วที่คลึงอยู่ข้างแก้มเบียดแทรกให้ริมฝีปากอิ่มคลายออก เรียวลิ้นอุ่นแตะชิมแล้วสอดลิ้นเข้าไปค้นหาความหวานภายใน ดูดกลืนเอาแต่ใจจนเพียงพอ
“จูบไม่เป็นเลยเนี่ย คราวหน้าเตรียมตัว เดี๋ยวฝึกให้ครึ่งชั่วโมง” แจจุงยักคิ้ว จูบที่หน้าผากมนแล้วถึงปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระ มีความสุขมากจนลืมเรื่องสำคัญที่จะต้องบอก
“เข้าบ้านเถอะครับ เดี๋ยวไว้โทรหานะ” แจจุงยิ้มเต็มแก้ม เหล่มองพี่ชายของจุนซูที่มายืนอยู่ข้างรถนานแล้วพร้อมของบางอย่างในมีแล้วเสียวหลังวาบ จำต้องรีบปล่อยอีกคนเข้าบ้านแต่โดยดี
“ พ พี่จุนโฮมายืนอยู่นานหรือยัง ?”
“นานเหมือนกันครับ หลายนาทีอยู่ล่ะ” แจจุงเคาะนาฬิกายี่ห้อหรูที่ข้อมือ ผิวปากอารมณ์ดี เขาเดาว่าจุนซูคงคิดไปแล้วว่าข้างนอกมองเข้ามาคงเห็น เห็นสิ เห็นแต่ฟิล์มดำปื๋อที่เข้าเสียตังค์ไปเกือบแสนวอนเนี่ยแล่ะ นอกจากแฟนคลับแล้วมีประโยชน์เอาจริงๆเข้าก็คราวนี้
“จุนโฮเอาตายแน่” ร่างบางหลับตาปี๋ สูดหายใจฟืดใหญ่เรียกความมั่นใจแล้วเปิดประตูออกไปประจันหน้ากับพี่ชาย
“รถใคร?” จุนโฮชะเง้อ เขามายืนรออยู่นานแล้วเพราะเดาว่าคงเป็นจุนซู เห็นเงาในรถเคลื่อนไหวหยุกหยิกอยู่นานสองนานแต่เพ่งแทบตายก็มองไม่เห็น
“เพื่อนฮะ” จุนซูปิดประตูรถดังปัง โบกมือยิกๆให้อีกคนรีบไปได้แล้วก่อนที่ไม่เบสบอลในมือจุนโฮจะฟาดไปโดนรถสุดแพงหรืออาจจะไปเจอหัวคนในรถเข้าได้
“ไอหมอนี่มันร้าย กวนตีนนัก ฟิล์มแม่งดำปื๋อเชียว” จุนโฮชี้ไม้เบสบอลไล่หลังบีเอ็มสีควันบุหรีที่ทิ้งไว้แต่ควันขาวคลุ้งในอากาศ ถ้ายังทันนี่อยากจะฟาดเสียที
“งั้นจุนโฮก็ไม่เห็นเราสองคนใช่มั้ย ?”
ร่างเล็กกว่าอมยิ้มดีใจ ถ้าไม่เห็นในรถ งั้นก็คงแก้ตัวตามน้ำไปได้ว่าในนั้นมีเพื่อนอีกหลายคนอยู่ด้วย โฮ่โฮ่ สบายแฮเหมือนเล่นแชร์ทั้งเกาหลีใต้
“สองคนเหรอ ? ไอหมอนั่นมันเจ้าของดอกทานตะวันใช่ไหมล่ะ !!!”
เฮือกก ตายห่ะแล้ว คืนนี้ไม่รอดแน่ จุนซูกลืนน้ำลายเอื๊อก เขาพลาดไปแล้วจริงๆ รับรองว่าคืนนี่ถ้าเล่าไม่จบจุนโฮต้องไม่ยอมให้เข้านอนเป็นแน่ แล้วถ้าไม่ได้เข้านอน ก็คุยกับพี่แจจุงไม่ได้ ไม่สิ พรุ่งนี้คงหลับในห้อง โดนชางมินว่าแล้วก็โดนอาจารย์ทำโทษอีกแน่ ไม่อาววววน้า
“ฮ้าววว จุนซูง่วงจังเลยฮะ พรุ่งนี้ชางมินนัดไว้แต่เช้า ไปนอนก่อนนะฮะ” จุนซูแกล้งหาวแล้วพูดเร็วปรื๋อ ตบไหล่พี่ชายแล้ววิ่งเข้าบ้านรวดเร็ว ปิดประตูปังแล้วล๊อกกลอนห้องตัวเองแน่นหนา
“รอก่อนนะฮะพี่จุนโฮ เดี๋ยวจุนซูพร้อมแล้วจะบอกทั้งหมดเอง”
...........
จัดไปยาวๆฮะ ไปโรงเรียนไม่ได้สมองฝ่อโหมะเเล้ว
ฮืออ เอาพาราเก้งของหนูคืนมาน้า
ตอนนี้ไรท์เตอร์กำลังเรียนทางไกลผ่านดาวเทียมฮะ
ใครสนใจอยากเรียนมั่งฮะ หลังไมค์มาได้เน้ :-D
ขอบคุณที่ยังติดตามเเละมีเม้นมาตลอดฮะ ชื่นใจมาก
ความคิดเห็น