คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Part 13 JunJin 's Brother
Part 13 JunJin 's Brother
“ลงไปกินข้าวเช้าด้วยกันมั้ย?” แจจุงรูดผ้าม่านให้แสงของวันใหม่สาดเข้าทั่วห้องกว้าง กระโดดขึ้นเตียงแล้วที่ตัวลงทับดังอั๊ก เพราะยูชอนเอาแต่นั่งเคี้ยวผ้านวมอุ่นไม่ยอมลุก
“ยูชอน พ่อกลับมาแล้วนะเมื่อคืน ลงไปกินข้าวกัน”
“วันนี้ผมมีงาน ที่ร้านพี่จุนจิน ต้องรีบออกไป”
“งานสำคัญกว่าครอบครัวเหรอ ? อยู่กินข้าวแป๊บเดียวเอง” ปลายนิ้วพันผมนุ่มของน้องชายที่เริ่มยาวแก้เซ็ง กว่าเดือนที่ยูชอนมาอยู่บ้าน แต่ยังไม่เห็นว่าทั้งสองคนนั้นจะคุยกัน เดาว่ายูชอนคงมีทิฐิบ้าง ส่วนพ่อ บอกกับเขาว่าเสียใจและรู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลกันเลย
“จะดีเหรอครับ” ยูชอนบีบมือแจจุงแน่น ยังจำความรู้สึกที่แม่ของพี่แจจุงไล่เขากับแม่ออกไปจากบ้านได้ดี พ่อยืนอยู่ข้างหลัง ไม่แม้แต่ปรายตามองพวกเรา และไม่พูดอะไรสักคำ ยูชอนตัวน้อยไม่แม้แต่จะได้เจอพี่แจจุงอีกครั้งตอนโดนลากให้ออกจากบ้านใหญ่หลังนี้
“ยูชอน ขอโทษแทนแม่พี่ด้วยนะ” แขนยาวสอดใต้คอขาวผ่องแล้วรั้งให้มาซบอก ทั้งๆที่รู้ดีว่าคำขอโทษมากมายแค่ไหนก็คงไม่สามารถลบความรู้สึกนั้นออกไปจากยูชอนได้
ไม่เคยมีใครบอกอะไรเขาสักนิดเกี่ยวกับเรื่องที่ยูชอนกับคุณน้าหายออกไปจากบ้าน ปล่อยให้แจจุงคิดตามประสาเด็กว่าน้องคงไม่อยากเล่นด้วยกันแล้วถึงย้ายหนีกันออกไป สามปีต่อมาเขาได้รับโทรศัพท์จากยูชอน แจจุงรู้สึกเจ็บปวด เขาไม่โทษแม่ตัวเองหรอก ที่จะโกรธเกลียดผู้หญิงที่เข้ามายุ่งกับสามีตนเอง
“งั้นเดี๋ยวลงไปพร้อมกัน พี่รอ ไปอาบน้ำสิ” เขาส่งผ้าขนหนูให้ ตั้งหน้าตั้งตาพับผ้านวมอีกคนที่ถูกเขี่ยลงไปอยู่ปลายเตียงแล้วก็เปิดบานกระจกหน้าต่างให้ระบายอากาศบ้าง
ยูชอนออกมาจากห้องน้ำในชุดลำลองธรรมดา เพราะอากาศเย็นสบายเลยได้ใส่เสื้อแขนยาวผ้านิ่มคู่กับกางเกงขาสั้นสีเข้ม สะพายอุปกรณ์กล้องแล้วปล่อยให้แจจุงจูงมือลงไปข้างล่าง
ชายหนุ่มไวกลางสี่สิบนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะกินข้าว ริ้วรอยบนใบหน้าบ่งบอกถึงช่วงวัยและประสบการณ์ทำงานที่เคยผ่าน
“อู้หู พ่อยิ่งแก่ก็ยิ่งเหน้าเหมือนยูชอนนะเนี่ย ถอดบล็อกน้องมาเลย” ใบหน้าทะเล้นชะโงกหน้าเข้าไปดูรอยตีนกาใกล้ๆแล้วบีบนวดไหล่อย่างเอาใจ ปล่อยอีกคนให้นั่งลงตรงข้ามเงียบเชียบ แล้วขอตัวเข้าไปช่วยในครัว ทิ้งให้สองคนบนโต๊ะไม้กลมเงียบกริบ
“ลูกเป็นยังไงบ้างล่ะ แล้ว เอ่อ แม่เราสบายดีหรือเปล่า ?”
“ครับ เราสบายดี”
“เธอเกลียดพ่อหรือเปล่า ที่ไม่ทำอะไรเลย”
“ผมรู้ครับว่าการที่คนเราตัดสินใจทำอะไร มันมีเหตุผลบางอย่างเสมอ”
“ฉันขอโทษ”
“พ่อให้ผมเกิดมานี่ครับ ผมไม่โกรธพ่อหรอก” ยูชอนยิ้ม ทำเอาแจจุงกับพวกแม่บ้านในครัวที่แอบดูตีมือกันอย่างมีความสุขเพราะรอยยิ้มของยูชอน ตอนเด็กๆยูชอนเหมือนเทวดาตัวน้อยๆที่ครองใจคนทั้งบ้านและตอนนี้ก็ยังเป็น
…….
“แล้วจะถ่ายโปสเตอร์โปรโมทเป็นคอนเซ็ปต์แบบไหนอะ ?” แจจุงเขี่ยไข่ทอดในจานไปมา นั่งฟังสองพ่อลูกคุยกันเรื่องเก่าๆ ได้เออออตามแล้วอิ่มเอมบอกไม่ถูก
“ให้ความรู้สึกเหมือนบ้านเราเอง ว่างๆพ่อลองไปมั้ยครับ บาริสต้าดี บรรยากาศเยี่ยม”
“ถ่ายรูปมาให้ดูด้วยละกัน ถ้าว่างๆคงได้แวะไป”
ยูชอนฉีกยิ้ม จัดการอาหารในจานตัวเองแล้วเตรียมจะลุก
“เฮ้ยไปไหน ไปไหน พี่ไปส่ง” แจจุงทิ้งช้อนดังเกร๊ง เก็บจานของตัวเองกับน้องแล้วเตรียมคว้ากุญแจรถ
“อะไร ไม่อ้าวว ผมอยากเดินอ้ะ” ยูชอนแกะแขนที่เกาะมือออก ส่ายหน้าส่ายหัวตอนอีกคนถามว่าไปถ่ายรูปแล้วไม่เอานายแบบสุดหล่อแบบนี้ไปได้ไง
“ใช่มั้ยพ่อ มีพี่ชายออกจะหล่อต้องพาไปโชว์สิ เร็วสิ ของเยอะไม่ใช่เหรอ ?” เขากระเซ้าแหย่ หอบของทั้งหมดให้แล้วเร่งยูชอนให้ตามมาขึ้นรถยิกยิก ยูชอนทำหน้าทำตาใส่พี่ชายที่เดินไปขึ้นรถแล้วเร่งฝีเท้าตามหลังไปติดๆเมื่ออีกคนหันขวับมาทำตาเขียวเพราะได้ยินสองพ่อลูกแอบนินทาจนตากระตุกยิก
“ดีจังนะคะคุณผู้ชาย ลูกๆสนิทกันขนาดนี้ คุณยูชอนนี่ยิ่งน่ารัก คุณแจจุงก็ขี้แกล้งเหลือเกิน เหมือนคุณผู้ชายตอนหนุ่มๆไม่มีผิด ”
ชายวัยกลางคนอมยิ้มน้อยๆ สบายใจที่บ้านได้บรรยากาศเดิมกลับมาแล้ว เขาอายุป่านนี้แล้ว จะได้เห็นพี่น้องทะเลาะกันเป็นเด็กๆแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนหนอ ?
…………
“มาครับพี่ช่วยถือ” จุนจินพุ่งออกมาหน้าร้าน คว้าอุปกรณ์ตั้งกล้องไปถือเองเสียหมดแล้วแตะเอวบางให้เข้าข้างใน อากาศเย็นสบายแต่ไอร้อนก็ยังเผดเผาจนแสบผิวได้อยู่ดี
“ดูสิ คนที่ควรจะถือของให้ผมน่ะ !” ยูชอนยู่หน้า แจจุงลงมาจากรถไม่ทันไรก็โดนทั้งขอถ่ายรูปขอลายเซ็นจากสาวๆที่มายืนมองกองถ่ายในร้านเป็นว่าเล่น
“เย็นนี้มารับผมด้วยนะ” ยูชอนตะโกนข้ามหัวแฟนคลับ ยิ้มทักทายทีมงานที่เริ่มย้ายของมาจัดกันบ้างแล้ว
“ผมมาสายหรือเปล่าเนี่ย แล้วนายแบบล่ะฮะ ?”
“ยังไม่มาเลย เขาควรจะมาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว”
“ใจเย็นๆก็ได้ครับ นี่ยังไม่แปดโมงดีเลย” ยูชอนจัดของของตัวเองแล้วแตะไหล่ให้ร่างสูง ชวนไปหากาแฟดื่มกันดีกว่าระหว่างรอ
“สวัสดีครับ ชางมิน ทรงผมเข้ากับคุณจังนะครับ” ยูชอนยืนเท้าเคานทเตอร์ มองดูเมนูกาแฟแล้วก็นึกอยู่นานสองนาน
“ฝ่ายคอสตูมทั้งนั้นแหล่ะครับ” ชางมินยิ้มเขิน ถามยูชอนว่าวันนี้ไม่พาลูกชายน้ำลายย้อยมาด้วยหรือ ?
“ไม่ใช่ลูกผมหรอกครับ ว่าแต่ว่าพี่จุนจินทานกาแฟแบบไหนเนี่ย?” จะชอบกาแฟหอมๆหรือเปล่านะหรือว่าจะซดแต่กาแฟดำแบบใครบางคน ?
“เห็นว่าชอบชารสส้มนะครับ”
“งั้นเหรอครับ งั้นผมเอาด้วยละกัน อ่า ..แล้วก็เค้กวนิลาตัดกับกลิ่นส้มคงหอมดี”
“ครับผม” ชางมินยิ้มกว้าง ยิ้มกว้างแบบที่ยูชอนชอบ
“รอเดี๋ยวนะครับ” ยูชอนวิ่งตึกตัก กลับมาอีกทีก็พร้อมกล้องคู่ใจกับเก้าอี้ซักผ้า
“ ต่อได้เลยครับ “ ยูชอนพยักหน้า ต่อเกาอี้ซักผ้าขึ้นไปนั่งบนเคานท์เตอร์แล้วบอกชางมินว่าเขาอยากลองถ่ายรูปมุมสูงของคนตัวสูงๆวันนี้ แต่ที่จริงแล้วก็หาเรื่องถ่ายรูปชางมินตอนชงชามาได้สวยๆอยู่หลายภาพ
“อ๊ะ เดี๋ยวผมเอาไปเองครับ” มือขาวรับถาดสีเงินมาถือไว้มั่น ตรงดิ่งไปหาอีกคนแล้ววางถ้วยชาหอมกลิ่นส้มจางๆลงตรงหน้า
“เออ ยูชอนครับ รู้หรือยังเรื่องที่แจจุงมีกิจกรรมโปรโมทซิงเกิ้ลที่ญี่ปุ่นสิบวัน ช่วงอาทิตย์หน้า”
“ครับ ทราบแล้ว”
“ที่นู่นแจจุงเค้ามีผจก.ของบริษัทคอยดูแลอยู่แล้ว ยูชอนอาจจะว่าง จะสะดวกรึเปล่าถ้าพี่ขอให้ช่วย
อะไรอย่าง”
“ช่วยมาเป็นผู้จัดการให้น้องชายพี่หน่อยได้มั้ย ?”
“เอ๋ ทำไมผมล่ะครับ ?”
“พี่อยากได้คนที่ไว้ใจได้น่ะ หมอนั่นหัวดื้อ แล้วก็เข้าใจอยาก แต่พี่กับพ่อดูแววแล้วว่าเราน่าจะเอาอยู่”
“จะให้ผมเริ่มเมื่อไหร่ล่ะครับ ?”
“แบบนี้หมายความว่าตกลงนะ อาทิตย์หน้าเดี๋ยวพี่ไปรับให้เจอกันสักทีก่อน” จุนจินยิ้มโล่งใจ อย่างน้อยช่วงนี้ก็ลดเรื่องกังวลไปได้อีกเรื่องหนึ่ง
“ท่านรองคะเอ่อ คือว่า ยูฮวาน นายแบบที่เรานัดไว้อะค่ะ คือแฮงค์ ม มาไม่ไหวค่ะ ” ทีมงานคนสวยอ้อมแอ้มพูดในลำคอ ยูฮวานเป็นเด็กในเอเย่นที่เธอติดต่อไว้ แต่ดันเมาแฮงค์เลยต้องรับผิดชอบให้ เพราะเจ้าตัวกำลังดัง ไม่อยากให้ดับไปเสียตอนนี้
“ ให้คนอื่นเค้ารอกันสองชั่วโมง แล้วก็บอกว่าแฮงค์มาไม่ได้งั้นเหรอ !!” จุนจินตวาดเสียงดังลั่นทำเอาเธอสะดุ้ง ถามหานายแบบสำรองก็บอกว่าไม่ได้ติดต่อไว้
“ให้ตายสิ รับผิดชอบงานของเธอหน่อยสิ !!”
“พี่จุนจินฮะ ผมว่าใจเย็นๆดีกว่า” ยูชอนแตะไหล่ร่างสูงเบาๆ พยักเพยิดหน้าให้เธอเลี่ยงออกไปก่อนเดี๋ยวเขาจะจัดการให้เอง
“เลิกมั้ย พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที? พี่ตามใจยูชอนนะครับ ” จุนจินลดเสียงลง ปกติเขาเป็นคนใจดีแต่เรื่องงานก็ไม่เกี่ยวกัน แต่ละคนต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตนเองด้วย
“เดี๋ยวสิครับ รอดูก่อนก็ได้นี่เผื่อพี่สาวติดต่อนายแบบคนอื่นได้ ” ยูชอนดึงอีกคนให้นั่งลง บีบไหล่เอาใจแล้วะพยายามหาเรื่องมาชวนอีกคนคุยให้ใจเย็น
...........................................
ยุนโฮขยี้ผมตัวเองที่ยังเปียกหมาดๆ สัมผัสผมเส้นยาวในกระจกเปื้อนฝุ่นแล้วงึมงำว่าคงจะได้เวลาตัดผมอีกแล้ว มือใหญ่ทิ้งผ้าผืนนุ่มลงพื้น ทิ้งตัวลงบนเตียงเล็กจนยวบ สูดกลิ่นหอมจางๆของคนรักที่ยังหลงเหลืออยู่ในความทรงจำเสมอไม่เคยจางหาย
คิดถึง...
มือใหญ่สัมผัสที่ว่างคับแคบบนฟูกนอนผะแผ่ว แต่ก่อนว่ามีคนนอนเคียงข้างเตียงเล็กแคบขนาดนั้น ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว เตียงที่ว่าแคบกับกว้างยิ่งกว่าทุ่งหญ้าร้างที่มีเพียงเสียงสายลมพัดหวิว
ยังคงรัก ...
ครืด ครืดด ครืดดด
ยุนโฮมองเมิน นัยน์ตาสีดำเหม่อมองเพดานห้องสีฟ้าสดที่เริ่มจางลง นึกถึงหน้าคนรักเก่ายามเห็นห้องนี้ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง โผเข้ากอดเขาแล้วพร่ำคำว่าขอบคุณ แก้มนวลเนียนถูกหอมไปหลายหน
นานแค่ไหนแล้วที่ห้องนี้ไม่มีรอยยิ้ม นานแค่ไหนแล้ว ...ที่ไม่ได้เจอกัน
ครืดด ครืด ครืดดดด
“ครับ ยุนโฮพูด”
[ มาหาฉันที่ ร้านกาแฟที่เดิม ด่วนเลยนะ] ปลายสายพูดรัวเร็วแล้วก็ตัดสายไป เขาจำเสียงนุ่มหวานหูนั่นได้ เจ้าของเสียงนุ่มที่จินซอนเจอครั้งเดียวก็ติดนักติดหนา
“ถือว่าตอบแทนที่ช่วยดูแลจินซอนก็แล้วกัน” ยุนโฮคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซค์คันเก่ง ออกตัวไปที่ๆช่วงนี่ไปจนชิน
...................................
ยูชอนยืนกระสับกระส่ายอยู่หน้าร้าน กังวลอยู่นานเพราะสิบนาทีที่ผ่านมายังไม่มีแม้แต่วี่แววนายแบบจำเป็นที่ว่าเลย แถมพวกทำงานก็ไม่มีใครติดต่อนายแบบคนอื่นได้
“ อ๊ะ เค้ามาแล้วครับทุกคน” ยูชอนยิ้มร่า ตะโกนโหวกเหวกบอกข้างในเมื่อมอเตอร์ไซค์สีดำคันโตเข้ามาจอดเทียบ
“ไง จะให้ฉันช่วยทำอะไรอีกล่ะ วันนี้” ยุนโฮจอดรถสีดำคันโตตรงหน้า เอ่ยถามคนที่คาดว่าน่าจะยืนรอเค้าอยู่
“ ลงมานี่ก่อน เร็วๆเข้าสิ แค่นี่เค้าก็โมโหจะแย่แล้ว !” ยูชอนช่วยยุนโฮถอดหมวกกันน๊อคออก ไม่ปลอ่ยให้ร่างสูงได้ทันถามหรือสงสัยว่าคนที่พูดถึงคือใคร
“ ขอโทษนะครับทุกคน ผมหานายแบบมาแล้วครับ” ยูชอนยิ้มกว้าง มองดูคนอื่นๆถอนหายใจกันอย่างโล่งอก ยิ้มกว้างเพราะรอดตัว กองถ่ายเงียบกริบด้วยความตึงเครียดกลับมาสดชื่นอีกครั้ง
“นี่มัน ?” ยุนโฮมองกวาดไปรอบตัว ดูเหมือนจะมีกองถ่ายอะไรสักอย่างที่นี่ จะหันไปถามยูชอนก็ดันเห็นคนคุ้นเคยนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงมุมที่แสงแดดจัด
“ มากับเขาด้วยเหรอ ยุนโฮ ?” จุนจินทักอีกคนที่หันหลังกลับทันทีที่สบตากับเขาด้วยเสียงนุ่มๆ จิบกาแฟล้างคออีกจิบ ก่อนจะลุกขึ้นมาหาคนที่ตอบด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรของนายอีกละ? ”
“นี่ยุนโฮสุภาพหน่อยสิ” ยูชอนตีไหล่ร่างสูงก่อนจะพยายามกดให้ยุนโฮโค้งลง เขาไม่รู้หรอกว่าสองคนนี้ไปรู้จักกันตอนไหน รู้แต่ว่ายุนโฮไม่สำรวมกับคนที่อายุมากกว่า
“น้องชายของฉันเค้าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ ดื้อมากๆเลยนะยุนโฮเนี่ย”
“ น้องชายงั้นเหรอ ?”
...........................................
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ ; -)
ความคิดเห็น